INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2010 r. (data wpływu: 11 października 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 grudnia 2010 r. (data wpływu: 5 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania ubytków magazynowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania ubytków magazynowych. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 grudnia 2010 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego i dodatkową opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

S.A. (dalej: „Spółka” lub „P”) jest producentem lamp i opraw oświetleniowych w Polsce, prowadzącym działalność m. in. w P. Spółka zamierza sprzedać na rzecz C. Sp. z o.o. (dalej: „C”) kompleks budynków magazynowo – biurowych wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu, na którym budynki są posadowione, znajdujący się w P. (dalej: „kompleks budynków”), na terenie zajmowanym przez P do prowadzenia działalności gospodarczej. W budynkach tych już obecnie, na podstawie umowy najmu C prowadzi działalność w zakresie usług logistycznych i działalność taką będzie prowadziła nadal po nabyciu przedmiotowego kompleksu budynków. Usługi logistyczne wykonywane są i będą w przyszłości na rzecz P oraz innych klientów, do których pozyskania zobowiązała się C.

Po sprzedaży kompleksu budynków, P zamierza wynająć od C budynek magazynowy oraz część pomieszczeń biurowych. W budynku magazynowym będą składowane (przechowywane) towary (wyroby gotowe) należące do P, natomiast pomieszczenia biurowe będą wykorzystywane przez P zgodnie z ich przeznaczeniem na potrzeby pracowników P. Umowa najmu ma zostać zawarta na okres 10 lat z możliwością przedłużenia. Dodatkowo, umowa najmu zawiera zapis o możliwości wcześniejszego jej wypowiedzenia, w przypadku gdyby C sprzedała kompleks budynków przed upływem 10 - letniego okresu.

Zdarzenie przyszłe związane z usługami logistycznymi świadczonymi przez C.

Usługi logistyczne świadczone przez C obejmują w szczególności nadzór na wyrobami gotowymi składowanymi (przechowywanymi) przez P w budynku magazynowym. C dokonuje przyjęcia na magazyn wyrobów gotowych przemieszczanych z fabryki do budynku magazynowego, ewidencjonowania tych towarów w systemie informatycznym, ułożenia na półkach, transportu wewnątrz magazynu, przygotowania towarów i ich wydania do wysyłki na zewnątrz. W toku tej działalności mogą występować (i w praktyce występują) pewne straty w towarach powierzonych C. Z zawartej umowy na usługi logistyczne wynika, że ustalony został roczny limit strat magazynowych na poziomie 0,01% średniego rocznego stanu magazynowego, obliczonego jako suma wszystkich wejść na magazyn i suma wszystkich wyjść z magazynu dzielona na 2, którego wystąpienie jest traktowane jako dopuszczalne i którego koszt ponosi P. Straty mogą wystąpić z różnych przyczyn, zarówno w wyniku zniszczenia towarów, jak i w wyniku ich braków. Kosztami strat przekraczającymi powyższy limit P ma obciążać C.

W piśmie uzupełniającym z dnia 30 grudnia 2010 r. Spółka wskazała następujące informacje:

• zawarta umowa dotycząca świadczenia usług logistycznych zawiera zapis o odpowiedzialności Spółki C za szkodę wynikłą z tytułu uszkodzenia, bądź utraty towarów składowanych w magazynie;
• towary, których dotyczą usługi logistyczne świadczone przez spółkę C, stanowią przez cały czas własność P. C nie nabywa, ani też nie sprzedaje towarów. W żadnym zatem przypadku środki pieniężne związane z obsługą magazynu i uzyskiwane przez spółkę C, nie stanowią płatności za dostawę towarów. Jak wyjaśniono we wniosku o interpretację: „powstanie niedoboru nie jest dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Aby doszło do dostawy towarów nieodzowne jest istnienie woli stron w tym zakresie. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym P i C nie zamierzają dokonywać dostaw wyrobów gotowych przez P na rzecz C. Nie dochodzi do przeniesienia na C prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel (w szczególności nie dochodzi do zawarcia umowy kupna - sprzedaży wyrobów gotowych składowanych w magazynie), a przeniesienie tego prawa jest niezbędne do zaistnienia dostawy towarów. Jak stwierdził WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 24 lipca 2007 r. sygn. akt III SA/Gl: „przeniesienie prawa jest czynnością prawną, do której dochodzi w skutek oświadczenia woli rozporządzającego tym prawem. Można dodać, że ponieważ oświadczenie woli to ujawniony, uzewnętrzniony zamiar wywołania określonych skutków prawnych (...) to do przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel konieczny jest ujawniony, uzewnętrzniony zamiar wywołania skutku prawnego w postaci przeniesienia tego prawa.” Skoro zatem w opisanym zdarzeniu brak jest zamiaru przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel na C nie dochodzi do dostawy towarów;
• obciążenie spółki C należnościami z tytułu odszkodowania nie stanowi, w ocenie Spółki, obniżenia wartości usługi, gdyż nie taka jest intencja stron. P nie dochodzi obniżenia wynagrodzenia, lecz rekompensaty za poniesioną stratę spowodowaną zaistnieniem niedoborów magazynowych.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest wystawianie księgowych not obciążeniowych dla udokumentowania obciążenia C wartością ubytków (strat) magazynowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, obciążenie C kwotą stanowiącą wartość stwierdzonych niedoborów magazynowych, ma charakter odszkodowania i powinno być dokumentowane notą obciążeniową. Wynika to z faktu, iż wyroby gotowe składowane w magazynie są własnością P, ale w czasie ich przechowywania w magazynie, znajdują się pod nadzorem C, gdyż firma ta świadczy usługi logistyczne na rzez P. Wystąpienie niedoboru oznacza stratę dla Spółki, której pokrycia będzie dochodziła od C. Należy zauważyć, że termin „odszkodowanie” oznacza „określoną kwotę pieniędzy stanowiącą rekompensatę, wyrównanie poniesionych strat lub doznanych krzywd”. Taką też funkcję spełnia płatność, którą P będzie obciążał C.

Wypłata odszkodowania nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem VAT, o których mowa w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) i nie stanowi zapłaty za dostawę towarów, gdyż powstanie niedoboru nie jest dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy. Aby doszło do dostawy towarów nieodzowne jest istnienie woli stron w tym zakresie.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, P i C nie zamierzają dokonywać dostaw wyrobów gotowych przez P na rzecz C. Nie dochodzi do przeniesienia na C prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel (w szczególności nie dochodzi do zawarcia umowy kupna – sprzedaży wyrobów gotowych składowanych w magazynie), a przeniesienie tego prawa jest niezbędne do zaistnienia dostawy towarów.

Jak stwierdził WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 24 lipca 2007 r. sygn. akt III SA/Gl: „przeniesienie prawa jest czynnością prawną, do której dochodzi w skutek oświadczenia woli rozporządzającego tym prawem. Można dodać, że ponieważ oświadczenie woli to ujawniony, uzewnętrzniony zamiar wywołania określonych skutków prawnych (…), to do przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel konieczny jest ujawniony, uzewnętrzniony zamiar wywołania skutku prawnego w postaci przeniesienia tego prawa”. Skoro zatem w przedstawionym zdarzeniu przyszłym brak jest zamiaru przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel na C, nie dochodzi do dostawy towarów.

W zaistniałej sytuacji nie dochodzi także do świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy o VAT. W zamian za uiszczenie kwoty odszkodowania, C nie uzyskuje żadnych korzyści od P, a zatem nie jest beneficjentem żadnego świadczenia usługowego ze strony P. Kwota przedmiotowego odszkodowania stanowi w tym przypadku, naprawienie szkody, której dozna P.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przy czym przez sprzedaż ustawa o VAT rozumie odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

Oznacza to, iż w przypadkach, w których nie występuje sprzedaż brak, jest obowiązku wystawienia faktury VAT. A zatem w przedstawionym zdarzeniu przyszłym P powinien udokumentować fakt obciążenia C odszkodowaniem poprzez wystawienie księgowej noty obciążeniowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Cechą wspólną wszystkich czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług jest ich przedmiot, czyli towar lub usługa, w rozumieniu ustawy.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Tut. Organ pragnie zauważyć, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. (z wyjątkiem art. 2, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia) weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476).

Natomiast, do 31 grudnia 2010 r. przez towary – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – należało rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powyżej powołanych przepisów nie wynika, by niedobór towarów stanowił dostawę towarów albo świadczenie usług, dlatego też nie podlega on opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Stwierdzenie niedoborów zarówno zawinionych, jak i niezawinionych nie powoduje zatem żadnych obowiązków związanych z rozliczeniem należnego podatku VAT.

Zgodnie z treścią art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15 tej ustawy, czyli osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, są obowiązane wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przez sprzedaż - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zamierza sprzedać na rzecz C kompleks budynków magazynowo – biurowych wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu, na którym budynki są posadowione, na terenie zajmowanym przez P do prowadzenia działalności gospodarczej. W budynkach tych już obecnie, na podstawie umowy najmu C prowadzi działalność w zakresie usług logistycznych i działalność taką będzie prowadziła nadal po nabyciu przedmiotowego kompleksu budynków. Usługi logistyczne wykonywane są i będą w przyszłości na rzecz P oraz innych klientów, do których pozyskania zobowiązała się C. Po sprzedaży kompleksu budynków, P zamierza wynająć od C budynek magazynowy oraz część pomieszczeń biurowych. W budynku magazynowym będą składowane (przechowywane) towary (wyroby gotowe) należące do P, natomiast pomieszczenia biurowe będą wykorzystywane przez P zgodnie z ich przeznaczeniem na potrzeby pracowników P.

Usługi logistyczne świadczone przez C obejmują w szczególności nadzór na wyrobami gotowymi składowanymi (przechowywanymi) przez P w budynku magazynowym. C dokonuje przyjęcia na magazyn wyrobów gotowych przemieszczanych z fabryki do budynku magazynowego, ewidencjonowania tych towarów w systemie informatycznym, ułożenia na półkach, transportu wewnątrz magazynu, przygotowania towarów i ich wydania do wysyłki na zewnątrz. W toku tej działalności mogą występować (i w praktyce występują) pewne straty w towarach powierzonych C. Z zawartej umowy na usługi logistyczne wynika, że ustalony został roczny limit strat magazynowych na poziomie 0,01% średniego rocznego stanu magazynowego, obliczonego jako suma wszystkich wejść na magazyn i suma wszystkich wyjść z magazynu dzielona na 2, którego wystąpienie jest traktowane jako dopuszczalne i którego koszt ponosi P. Straty mogą wystąpić z różnych przyczyn, zarówno w wyniku zniszczenia towarów, jak i w wyniku ich braków. Kosztami strat przekraczającymi powyższy limit P ma obciążać C.

Zawarta umowa dotycząca świadczenia usług logistycznych zawiera zapis o odpowiedzialności Spółki C za szkodę wynikłą z tytułu uszkodzenia, bądź utraty towarów składowanych w magazynie. Towary, których dotyczą usługi logistyczne świadczone przez spółkę C, stanowią przez cały czas własność P. C nie nabywa, ani też nie sprzedaje towarów.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że obciążenie niedoborami towarów, zarówno zawinionymi, jak i niezawinionymi, nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, a więc nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem udzielając odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie tut. Organ stwierdza, że wypłata odszkodowania, jako czynność niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie będzie potwierdzana na mocy art. 106 ust. 1 ustawy za pomocą faktury VAT, lecz dla udokumentowania obciążenia C wartością ubytków (strat) magazynowych, prawidłowym będzie wystawianie not obciążeniowych, bądź też innych dowodów księgowych zewnętrznych w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Wskazać ponadto należy, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisanym zdarzeniu przyszłym, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

W niniejszej interpretacji odpowiedziano na wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania ubytków magazynowych.

Ponadto, informuje się, że w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowych opłat czynszowych, została wydana interpretacja indywidualna w dniu 11 stycznia 2011 r. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat magazynowych, zostanie załatwiony w późniejszym terminie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.