INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2010r. (data wpływu 19 lipca 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2010r. (data wpływu 21 lipca 2010r.) oraz pismem z dnia 13 października 2010r. (data wpływu 14 października 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 lipca 2010r. (data wpływu 20 lipca 2010r.) oraz pismem z dnia 13 października 2010r. (data wpływu 14 października 2010r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca sprzedał inną działkę przed dwu laty gdyż miał nieukończoną budowę na posesji w S. i środki ze sprzedaży zostały zużyte na budowie w S. Wnioskodawca nie zamierzał sprzedawać drugiej działki (kto dziś sprzedaje nieruchomość) lecz po prostu miał i ma pewne prace na posesji w S. niedokończone i okoliczności zmusiły Wnioskodawcę do sprzedaży. Nie jest to handel nieruchomościami, wtedy kupił działki w gminie D. z zamiarem tam budowy, niestety ze względu na chorobę mamy przemyślał tę sytuację, że dla mamy tak daleko na wsi nie ma możliwości wolnego poruszania się choćby do najbliższego sklepu. Nabył działkę w S. i tam rozpoczął budowę, i ze względu na brak środków musiał te działki sprzedać by ukończyć choć na 90% budowę w S. Taka jest sytuacja na dziś. Innych nieruchomości Wnioskodawca nie posiada i nie zostanie więc nic sprzedane.

Wnioskodawca nie prowadzi handlu nieruchomościami ani nie ma z tego zysków, to jest po prostu jak zamiana z jednej nieruchomości na drugą, bez zysków i jeśli nie prowadzi handlu i nie ma zysków, to nie podlega VAT-owi.

Wnioskodawca nie jest czynnym płatnikiem VAT.

Działka niezabudowana została sprzedana w dniu 5 października 2009r. Działka była działką niezabudowaną.

Wnioskodawca nie wie co teraźniejszy właściciel ma zamiar tam budować, i czy w ogóle budował będzie, nie ma tam żadnych budynków. Do dnia dzisiejszego nie ma nic zabudowanego.

Działka była nieużywana. Na działce nie było działalności gospodarczej, do produkcji rolnej też nie była wykorzystywana.

Wnioskodawca nie uzyskał żadnych dopływów Unijnych, do tej nieruchomości. Działka nigdy nie była wynajmowana. Wnioskodawca nie podejmował też żadnych czynności ulepszających stan działki.

Na tym terenie nie ma planu zagospodarowania, jest to w gminie D., ewentualnie można uzyskać prawo zabudowy.

Wnioskodawca nie posiada już innych nieruchomości do sprzedaży, jedynie dom w którym mieszka i środki ze sprzedaży tej działki zużył do dokończenia jego budowy, tam też mieszka i nie będzie to sprzedane.

Wnioskodawca sprzedał działkę sąsiadująca z tą sprzedaną wykorzystując te środki do budowy, było to w roku 2007.

Wnioskodawca nie płacił VAT, gdyż pisał wtedy do urzędu w C. prośbę o interpretację, interpretacja Wnioskodawcy została potwierdzona.

Wnioskodawca dodaje, że przedmiotowa działka zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy D., w dniu sprzedaży była działką: TM1 – tereny zabudowy jednorodzinnej z usługami podstawowymi.

Działki Wnioskodawca kupił od Gminy D., powiat C. w 1994r. Były to działki już podzielone i Wnioskodawca nie dokonywał żadnych zmian, jakie kupił takie sprzedał.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od sprzedaży tej działki Wnioskodawca będzie musiał zapłacić podatek VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, od sprzedaży tej działki nie będzie musiał płacić podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowej działki z majątku osobistego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż została wykonana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie było czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca kupił działki w Gminie D. z zamiarem budowy domu, niestety ze względu na chorobę mamy, Wnioskodawca zmienił plany i nabył działkę w S., gdzie rozpoczął budowę, a ze względu na brak środków musiał działki w Gminie D. sprzedać by ukończyć choć na 90% budowę w S.. Nabycie tych działek od Gminy D. nastąpiło w 1994r. Działki były już podzielone i Wnioskodawca sprzedał je nie dokonując jakichkolwiek zmian tj. jakie kupił, takie sprzedał. W 2007r. Wnioskodawca sprzedał jedną działkę, gdyż miał nieukończoną budowę na posesji w S. i środki ze sprzedaży zostały zużyte na tę budowę. W związku z tą sprzedażą Wnioskodawca nie płacił podatku VAT. Wnioskodawca nie zamierzał sprzedawać drugiej działki lecz niedokończone prace na posesji w S. zmusiły Wnioskodawcę do jej sprzedaży. Wnioskodawca nie posiada już innych nieruchomości do sprzedaży, jedynie dom w którym mieszka i środki ze sprzedaży tej działki zużył do dokończenia jego budowy, tam też mieszka i nie będzie to sprzedane.

Druga działka niezabudowana została sprzedana w dniu 5 października 2009r. Przedmiotowa działka zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy D., w dniu sprzedaży była działką: TM1 – tereny zabudowy jednorodzinnej z usługami podstawowymi. Działka była nieużywana. Na działce nie było działalności gospodarczej, do produkcji rolnej też nie była wykorzystywana. Wnioskodawca nie uzyskał żadnych dopłat unijnych do tej nieruchomości. Działka nigdy nie była wynajmowana. Wnioskodawca nie podejmował też żadnych czynności ulepszających stan działki. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT i nie prowadzi handlu nieruchomościami.

Z powyższego wynika, iż dostawę drugiej działki uznać należy za transakcję okazjonalną, czyli taką, która nie była czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym stanie faktycznym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy o VAT, gdyż nic nie wskazuje, aby dokonując incydentalnej sprzedaży działek działał on w takim charakterze, zwłaszcza, że nabyta działka nie była w żaden sposób wykorzystywana w celach zarobkowych. Działka nie była nigdy przez Wnioskodawcę wykorzystywana także do prowadzenia działalności gospodarczej w tym do działalności rolniczej, Wnioskodawca nie uzyskiwał tzw. dopłat unijnych w związku z przedmiotową działką, Wnioskodawca nie jest też podatnikiem podatku VAT. Ponadto działka nie była przedmiotem umowy najmu, Wnioskodawca nie dokonywał też fizycznego uatrakcyjnienia działki, a środki uzyskane ze sprzedaży zostały przeznaczone na niedokończone prace na posesji w S.

Należy również podkreślić, iż zasadniczym powodem sprzedaży działki jest wystąpienie okoliczności, niezależnych od Wnioskodawcy, tj. spowodowanych chorobą mamy Wnioskodawcy.

Mając powyższe na względzie, sprzedając przedmiotową niezabudowaną działkę Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie będzie wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowej działki nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać z prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy wskazać, że w myśl w art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Tym samym dołączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.