Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2012 r. (data wpływu 3 grudnia 2012 r.) uzupełnionym w dniu 11 lutego 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania wspólnoty mieszkaniowej za podatnika w związku z zakupem i dostarczaniem ciepła do innej wspólnoty - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2012 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 11 lutego 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania wspólnoty mieszkaniowej za podatnika w związku z zakupem i dostarczaniem ciepła do innej wspólnoty.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiot niniejszego wniosku związany jest z rozliczaniem kosztów funkcjonowania kotłowni między dwoma wspólnotami mieszkaniowymi: Wspólnotą Mieszkaniową (NIP:…) zwaną dalej C., a Wspólnotą Mieszkaniową (NIP: …) zwaną dalej P.

Kotłownia znajduje się w budynku C. i zaopatruje w centralne ogrzewanie (zwane dalej CO) i ciepłą wodę użytkową (zwaną dalej CWU) tylko obie wspólnoty, tj. C. i P. Dostawcy gazu, wody, prądu do kotłowni obciążają fakturami VAT bezpośrednio i wyłącznie C. Pozostałe koszty związane z utrzymaniem kotłowni obciążają również bezpośrednio i wyłącznie C. - są to np. koszty związane z przeglądami technicznymi kotłowni, naprawą urządzeń kotłowni itp. Sąsiednia wspólnota tj. P. nie posiada własnej kotłowni i jest zasilana w CO i CWU przez kotłownię znajdującą się w C.

C. płaci na zasadzie wyłączności wszystkie faktury związane z utrzymaniem i funkcjonowaniem kotłowni, a następnie obciąża P. notami księgowymi, w sposób proporcjonalny.

Przykład rozliczenia kosztów gazu:

• C. otrzymuje i płaci fakturę za gaz dostarczony do kotłowni na kwotę 1000 zł,
• C. wystawia dla P. notę księgową na 30% wartości faktury, tj. na kwotę 300 zł,
• P. płaci notę księgową dla C. na kwotę 300 zł.

W podobny sposób rozliczane są wszystkie pozostałe koszty związane z utrzymaniem i funkcjonowaniem kotłowni. W zależności od rodzaju poniesionego przez C. kosztu, proporcje obciążenia P. wahają się od 30% do 50%. Taki sposób rozliczania kosztów funkcjonuje w okresie ostatnich 5-ciu lat. C. nie nalicza i nigdy nie naliczała do not księgowych dla P. jakiejkolwiek marży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwoty uzyskiwane z tytułu wystawianych not księgowych (zgodnie z opisem w polu G.68) należy wliczać do przychodów granicznych 150 000 zł w roku podatkowym, stanowiących o obowiązku rejestracji C. jako podatnika podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, C. nie świadczy usług na rzecz P. w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004r o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Uzyskane od P. kwoty stanowią tylko i wyłącznie zwrot kosztów związanych z eksploatacją kotłowni. Zatem brak jest podstaw do uznania, że na C. ciąży z tego tytułu obowiązek rejestracji jako podatnika podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…), natomiast przez świadczenie usług, stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Od dnia 1 kwietnia 2011 r. ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), został dodany art. 8 ust. 2a ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Jedną z generalnych zasad na gruncie podatku od towarów i usług jest to, że czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy wykonane są przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Powyższa działalność obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust 2).

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na podstawie art. 30 ust. 3 ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zapis ten jest zgodny z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot nabywający daną usługę we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem potraktowane w żaden inny sposób niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Mając na uwadze analizę powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca – w zakresie dostarczania ciepła dla innej wspólnoty (zaopatrywania w centralne ogrzewanie i ciepłą wodę użytkową) – nabywa media (niezbędne do funkcjonowania kotłowni) we własnym imieniu ale na rzecz innego podmiotu, tj. sąsiedniej wspólnoty mieszkaniowej – osoby trzeciej. Dotyczy to także pozostałych kosztów związanych z utrzymaniem i funkcjonowaniem kotłowni, które są odsprzedawane drugiej wspólnocie.

Tym samym w analizowanej sprawie spełnione zostają warunki, wskazane w cyt. wyżej art. 30 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, a to oznacza, że Wnioskodawca świadczy na rzecz sąsiedniej wspólnoty usługi, zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji powyższego, w zakresie dostarczania ciepła na rzecz innej wspólnoty, Wnioskodawca – Wspólnota Mieszkaniowa, działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na zapis art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. ) - zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Jak stanowi art. 113 ust. 2 ww. ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Odnosząc cyt, wyżej przepis do sprawy będącej przedmiotem zapytania wskazać należy, że kwoty uzyskiwane w wyniku rozliczeń z sąsiednią wspólnotą stanowią w istocie zapłatę za odsprzedawane przez Wnioskodawcę towary i usługi, zatem należy je uwzględnić przy ustalaniu limitu uprawniającego do zastosowania zwolnienia podmiotowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

Powrót