INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 11.01.2011 r. (data wpływu 17.01.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce od 14 stycznia 2011 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.01.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce od 14 stycznia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Od 14 stycznia 2011 roku Wnioskodawczyni będzie mieszkała w Mozambiku. Złożyła drogą pocztową zawiadomienie o tym fakcie do Urzędu Skarbowego (NIP-3).

W Mozambiku będzie zatrudniona przez pracodawcę mającego siedzibę w Maputo. Pracodawca będzie zapewniał mieszkanie.

W związku z tym Wnioskodawczyni nie posiada i nie będzie posiadała w 2011 roku mieszkania i adresu zamieszkania w Polsce. Jej narzeczony wyjeżdża z Nią do Mozambiku. Będą tam razem żyć i prowadzić interesy życiowe.

Wnioskodawczyni nie posiada nieruchomości w Polsce. Dotychczas ma rachunki bankowe otwarte w Polsce; od przyjazdu do Mozambiku otworzy konta bankowe w Mozambiku.

Wynagrodzenie, które stanowi jedyne źródło Jej dochodu, będzie wypłacane przez mozambikańskiego pracodawcę podobnie jak składki i podatki będą płacone przez pracodawcę zgodnie z prawem Mozambiku. Wnioskodawczyni zapłaci podatek dochodowy w Mozambiku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zaistniałym stanem faktycznym i przeniesieniem interesów życiowych do Mozambiku Wnioskodawczyni spełnia kryteria, w myśl których nie będzie rezydentem podatkowym w Polsce od 14 stycznia 2011 roku do czasu zmiany stanu faktycznego (a stanie się rezydentem podatkowym w Mozambiku)...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ordynacja podatkowa mówi o tym, że status nierezydenta przyznaje się osobie, której centrum interesów życiowych nie znajduje się na terytorium Polski.

Zarówno praca, mieszkanie jak i życie osobiste (z narzeczonym) zostaną przeniesione do Mozambiku. Jedynym źródłem dochodu Wnioskodawczyni będzie wynagrodzenie opodatkowane w Mozambiku.

Te wszystkie fakty skłaniają Wnioskodawczynię do uznania, że od 14 stycznia 2011 roku do zmiany stanu faktycznego istnieją przesłanki, żeby uznać, że nie jest rezydentem podatkowym w Polsce, a w związku z tym Jej dochody od 14 stycznia 2011 roku nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Polska dotychczas nie zawarła z Mozambikiem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zatem w przedmiotowej spawie ustalenie czy Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, należy dokonać na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Analizując pierwszy warunek czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych podatnika należy stwierdzić, iż kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.

Wnioskodawczyni wskazała, iż będzie mieszkała w Mozambiku, tam będzie zatrudniona przez pracodawcę mającego siedzibę w Maputo. W związku z tym, iż pracodawca będzie zapewniał Jej mieszkanie, Wnioskodawczyni nie posiada i nie będzie posiadała w 2011 roku mieszkania i adresu zamieszkania w Polsce. Do Mozambiku wyjeżdża z narzeczonym. Tam będą razem żyć i prowadzić interesy życiowe. O zmianie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni powiadomiła właściwy urząd skarbowy.

Wnioskodawczyni posiada rachunki bankowe w Polsce. Jednak od przyjazdu do Mozambiku otworzy konta bankowe w Mozambiku. Wynagrodzenie stanowiące jedyne źródło Jej dochodu, będzie wypłacane przez mozambikańskiego pracodawcę, podobnie jak składki i podatki będą płacone przez pracodawcę zgodnie z prawem Mozambiku. Wnioskodawczyni zapłaci podatek dochodowy w Mozambiku.

Zatem należy uznać, iż w przypadku Wnioskodawczyni od dnia 14 stycznia 2011 r. nie będzie spełniony pierwszy warunek wynikający z treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to znaczy Wnioskodawczyni od tego dnia (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) nie będzie posiadała na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych.

Jednak przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Mozambiku, nie uprawnia do uznania, iż od dnia 14.01.2011 r. Wnioskodawczyni nie będzie posiadała miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, gdyż Wnioskodawczyni winna również spełnić drugi warunek wynikający z art. 3 ust. 1a, tj. Jej pobyt na terytorium Polski nie powinien być dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym.

W przypadku, gdy okres pobytu Wnioskodawczyni w Polsce nie przekroczy 183 dni w danym roku podatkowym, będzie można uznać, iż spełni Ona również drugi warunek wynikający z powyższego przepisu i wówczas nie będzie posiadała miejsca zamieszkania na terytorium Polski.

Odnosząc się natomiast do sprawy dotyczącej ustalenia rezydencji podatkowej, stwierdzić należy, co następuje.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji – oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a uzyskujący dochody ze źródeł położonych na terytorium Polski, posiada rezydencję podatkową, t. j. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

W kontekście powyższego, aby stwierdzić, czy jest Pani rezydentem Polski czy Mozambiku, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.