INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą prawną zajmującą się zarobkowo m.in. świadczeniem usług transportowych, naprawą i serwisem pojazdów samochodowych. Na mocy prawomocnej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, wydanej w dniu 24 marca 2010 r. przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta na prawach powiatu, podatnik użytkuje w ramach wykonywanej działalności gospodarczej halę magazynową. Przedmiotowa hala magazynowa została ujęta w rejestrze środków trwałych podatnika i jest aktualnie amortyzowana z wykorzystaniem stawki 2,5%. Hala magazynowa znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie torów kolejowych, parkingu dla samochodów ciężarowych oraz ruchliwej ulicy.

Powyższe powoduje, iż budynek hali narażony jest na oddziaływanie znacznych drgań wywoływanych ruchem pojazdów szynowych (pociągów) oraz samochodów ciężarowych. W związku z tym, podatnik zmuszony jest czynić znaczne nakłady na konserwację budynku hali oraz utrzymywanie go w należytym stanie technicznym. Ściany oraz posadzki hali ulegają pęknięciom na skutek drgań podłoża. Konstrukcja odkształca się i wymaga ciągłych napraw. Zdaniem podatnika, substancja budynku, zważywszy na miejsce jego posadowienia będzie mogła być użytkowana przez okres nie dłuższy niż 5 lat od momentu wydania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik może uznać, że budynek hali magazynowej użytkowany jest w warunkach pogorszonych w rozumieniu art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz dokonywać amortyzacji budynku z wykorzystaniem współczynnika podwyższającego 1,2...

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zastosowanie współczynników podwyższających stawkę amortyzacyjną dla budynków i budowli jest możliwe, jeżeli są one używane w warunkach pogorszonych lub złych. Zgodnie z przywołanym przepisem, za pogorszone warunki używania budynkowi budowli uważa się m.in. używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem drgań.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym oczywistym jest, iż posadowienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie torów kolejowych, ulicy oraz parkingu dla samochodów ciężarowych o znacznym natężaniu ruchu wywołuje drgania, powodujące iż budynek jest wykorzystywany w warunkach pogorszonych. Nadto, o pogorszonych warunkach użytkowania budynku świadczy konieczność czynienia przez nią znacznych nakładów na konserwację budynku. Usterki budynku podlegające konserwacji, takie jak pękanie ścian i posadzek spowodowane zostały drganiami wywołanymi ruchem pociągów i samochodów ciężarowych. Z uwagi na powyższe, podatnik stoi na stanowisku, iż może uznać, że budynek użytkowany jest w warunkach pogorszonych w rozumieniu art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz dokonywać amortyzacji tego środka trwałego z wykorzystaniem współczynnika podwyższającego dla stawki podstawowej w wysokości 1,2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z zasadą określoną w art. 16i ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Ustawodawca przewidział jednocześnie możliwość podwyższania stawek amortyzacyjnych w szczególnych przypadkach, określonych w art. 16i ust. 2 omawianej ustawy.

I tak, na mocy art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a), dla budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych podatnicy mogą podwyższać stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2.

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych, stanowiącego Załącznik 1 do omawianej ustawy. Stosownie do objaśnienia nr 1 do ww. Wykazu, za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu.

W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany (art. 16i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

A zatem, dla budynków i budowli używanych pod ciągłym działaniem znacznych drgań powodujących przyspieszenie zużycia obiektu podatnicy mogą podwyższać stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2.

Jak wynika z powołanych unormowań, uprawnienie do stosowania podwyższonej stawki dotyczy sytuacji, w której łącznie zaistnieją następujące okoliczności:

1. na używany budynek lub budowlę działają drgania;
2. działanie drgań ma charakter ciągły;
3. drgania są znaczne;
4. znaczny stopień intensywności drgań i ich ciągłe działanie powodują skutek w postaci przyspieszenia zużycia obiektu.

Analizując wskazane przesłanki powstania omawianego uprawnienia, w pierwszej kolejności należy odnieść się do znaczenia pojęć użytych przez ustawodawcę funkcjonujących w języku powszechnym. I tak:

1. „działać” to m.in. „wywierać wpływ; wywoływać reakcję; oddziaływać”;
2. „drgania” to „(fiz.) okresowe zmiany stanu układu, zachodzące dokoła pewnego położenia równowagi pod wpływem energii dostarczonej do tego układu; szybkie, wyczuwalne, powtarzające się ruchy”;
3. „ciągły” oznacza „dziejący się, odbywający się, trwający stale; powtarzający się stale; nieustanny; ustawiczny; stały; trwający bez przerwy”;
4. „znaczne” to „dość duże pod względem liczby, ilości, natężenia; pokaźne; niemałe; ważne; znaczące; wyróżniające się czymś”;
5. „przyspieszenie” to „zwiększenia szybkości; przyrost prędkości w jednostce czasu; spowodowanie szybszego działania; skrócenie czasu trwania albo przybliżenie terminu wykonania albo momentu dokonania się czegoś”; „przyspieszony” natomiast oznacza „szybszy niż zwykle”;
6. „zużyć/zużywać” to „wykorzystać coś w jakiejś części lub w całości; zniszczyć coś częstym lub długim używaniem; wyczerpać zasób czegoś przez dłuższe używanie”; „zużyć się” natomiast to „zostać zniszczonym przez używanie, na skutek działania, funkcjonowania”.

Wobec powyższego, o używaniu budynku lub budowli w warunkach pogorszonych można mówić w sytuacji, gdy na budynek lub budowlę oddziaływają nieustannie lub w sposób stale powtarzający się drgania o dość dużym stopniu natężenia (intensywności), powodujące skutek w postaci przyspieszenia zużycia obiektu, t.j. wzrostu tempa niszczenia tego budynku w toku jego używania przez podatnika.

Należy przy tym podkreślić, że uprawnienie do stosowania podwyższonej stawki nie ma charakteru stałego - dotyczy okresu, w którym istnieją okoliczności pozwalające uznawać budynek lub budowle za używane w warunkach pogorszonych. Okoliczności używania budynku mogą bowiem ulegać zmianie, w tym w sposób powodujący ustanie warunków uzasadniających podwyższenie stawek. W takim przypadku podatnik ma obowiązek obniżyć stawkę do poziomu wynikającego z Wykazu.

Dokonana wykładnia przepisów prawa podatkowego wyjaśnia przesłanki istnienia po stronie podatnika uprawnienia określonego w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a). Możliwość skorzystania z omawianego uprawnienia przez zindywidualizowanego podatnika jest uzależniona od stwierdzenia, że w konkretnej, zaistniałej u niego sytuacji faktycznej przesłanki te zostały spełnione - zaistniały okoliczności faktyczne wskazane w hipotezie normy prawnej zawartej w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a).

Przesądzenie, czy warunki te zostały spełnione w danym stanie faktycznym, t.j. przesądzenie, czy dany budynek lub budowla jest używany w warunkach pogorszonych wymaga natomiast zbadania kwestii istnienia drgań, stopnia ich intensywności, natężenia, zmienności, czasu występowania. Konieczna jest również analiza wpływu tych drgań na obiekt – obejmująca w szczególności ocenę stanu technicznego budynku, stopnia jego zużycia, w tym relacji rzeczywistego zużycia (niszczenia) budynku lub budowli do zużycia przewidzianego dla tego rodzaju obiektu używanego w standardowych, normalnych warunkach oraz czynników wpływających na ewentualne przyspieszone zużycie obiektu – dokonana z uwzględnieniem obowiązujących norm służących ocenie szkodliwości drgań na budynki. Innymi słowy, ocena warunków używania budynku sprowadza się do dokonania ustaleń okoliczności faktycznych.

Opisując stan faktyczny sprawy w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Spółka przedstawiła następujące okoliczności faktyczne:

1. położenie budynku hali powoduje, że jest on narażony na oddziaływanie znacznych drgań, w związku z czym Spółka musi czynić znaczne nakłady na jego konserwację i utrzymywanie go w należytym stanie technicznym;
2. ściany oraz posadzki hali ulegają pęknięciom na skutek drgań podłoża, a jej konstrukcja odkształca się i wymaga ciągłych napraw;
3. według przewidywań Spółki, przedmiotowy budynek, z uwagi na miejsce jego posadowienia, będzie mógł być użytkowany przez okres nie dłuższy niż 5 lat od momentu wydania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.

Całość okoliczności faktycznych opisanych przez Wnioskodawcę w treści wniosku pozwala na uznanie, że budynek hali jest używany w warunkach pogorszonych. Na budynek ten oddziaływają bowiem w sposób ciągły (stale powtarzający się) znaczne drgania, powodujące szybsze niż w warunkach normalnych niszczenie tego budynku.

W konsekwencji, Spółka ma możliwość skorzystania z uprawnienia, o którym mowa w art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, t.j. możliwość podwyższenia stawki amortyzacyjnej przedmiotowego budynku hali podanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stosując współczynnik nie wyższy niż 1,2.

Jednocześnie, ewentualna zmiana okoliczności faktycznych powodująca, że hala przestaje być używana w warunkach pogorszonych (jest używana w warunkach normalnych, niepogorszonych) oznacza ustanie warunków uzasadniających podwyższenie stawki amortyzacyjnej tego budynku. Stawka ta ulega obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające tę zmianę (art. 16i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

A zatem, Wnioskodawca słusznie ocenił, że w analizowanym przypadku istnieje możliwość podwyższenia stawki amortyzacyjnej budynku hali na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej jednak, stanowisko Wnioskodawcy zawiera twierdzenia, w których jako podstawę dla uznania budynku za używany w warunkach pogorszonych traktuje on poszczególne elementy stanu faktycznego („oczywistym jest, iż posadowienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie torów kolejowych, ulicy oraz parkingu dla samochodów ciężarowych o znacznym natężaniu ruchu wywołuje drgania, powodujące iż budynek jest wykorzystywany w warunkach pogorszonych”; „o pogorszonych warunkach użytkowania budynku świadczy konieczność czynienia przez nią znacznych nakładów na konserwację budynku”). Należy zatem zaznaczyć, że samo posadowienie budynku, podobnie jak sam fakt czynienia znacznych nakładów na jego konserwację, rozpatrywane odrębnie nie pozwalają na stwierdzenie, że spełnione są przesłanki stosowania art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dopiero łączne uwzględnienie tych faktów wraz z pozostałymi okolicznościami faktycznymi sprawy wskazanymi przez Wnioskodawcę - w szczególności z uwzględnieniem zależności pomiędzy warunkami położenia budynku a jego niszczeniem - umożliwia prawidłową ocenę problemowej kwestii.

Rozpatrując przedmiotowy wniosek, tutejszy organ uznał, że wskazane uchybienia w sposobie sformułowania stanowiska Strony – jakkolwiek wymagają podkreślenia w celu pełnego wyjaśnienia zasad stosowania interpretowanego przepisu – nie stanowią przeszkody dla uznania za prawidłowe stanowiska Spółki w zakresie możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej środka trwałego. Całość okoliczności faktycznych sprawy pozwala bowiem na uznanie, ze budynek hali jest używany w warunkach pogorszonych w rozumieniu interpretowanego art. 16 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dodatkowo należy zaznaczyć odrębność podstawy materialnoprawnej korzystania z omawianego uprawnienia, jaką jest zaistnienie przesłanek wynikających z regulacji art. 16 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od sposobu udowodnienia, że przesłanki te faktycznie zaistniały. Decyzję o podwyższeniu stawki amortyzacyjnej budynku podejmuje podatnik, uwzględniając istniejący stan faktyczny i treść powoływanych unormowań. Stosując omawiany art. 16 ust. 2 pkt 1 lit. a) podatnik musi jednak liczyć się z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności na etapie ewentualnych późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Na mocy art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 187 § 1 ww. aktu prawnego, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 tej ustawy).

Wykazanie przez Wnioskodawcę prawidłowości zastosowania art. 16i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: faktu oddziaływania drgań na budynek hali; stopnia natężenia, intensywności, czasu występowania tych drań; przyspieszonego tempa zużycia (niszczenia) budynku hali; związku przyczynowego pomiędzy drganiami a przyspieszonym zużyciem tego obiektu.

Należy ponadto zaznaczyć, że przepisy o postępowaniu dowodowym nie mają zastosowania w postępowaniu w sprawie wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Podstawą faktyczną rozstrzygnięcia zawartego w interpretacji indywidualnej jest stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione w treści wniosku zainteresowanego. Wobec powyższego, wydając niniejszą interpretację indywidualną, nie dokonano analizy mapy uzbrojenia terenu z wrysowanym budynkiem hali, załączonej do wniosku Spółki jako dowód miejsca posadowienia tego budynku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.