INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2010 r. (data wpływu 15 października 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 grudnia 2010 r. (data wpływu 21 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług magazynowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług magazynowania. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 grudnia 2010 r. o doprecyzowanie zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka) świadczy usługi magazynowania samochodów w oparciu o własne i dzierżawione przez Spółkę place magazynowe. Usługi te mają charakter złożony i kompleksowy, obejmując następujące fazy:

1. Faza przyjęcia, obejmująca kontrolę dokumentacji dostawy, wyładunek, kontrolę ilościową i jakościową dostarczonych samochodów, obejmująca w szczególności stwierdzenie uszkodzeń zewnętrznych, widocznych lub ich braku, a także stwierdzenie kompletności wyposażenia samochodów, tj. zgodności wyposażenia z formularzem wydania pojazdu itp.
2. Faza składowania, obejmująca przemieszczenia do strefy składowania, umieszczenie dostawy na właściwych lokalizacjach, przechowywanie samochodów, przemieszczanie samochodów towarów wewnątrz strefy składowania itp.
3. Faza kompletacji, obejmująca pobranie samochodów według zamówienia klienta, przemieszczenie i manipulacje w strefie kompletacji, przemieszczenie samochodów do strefy wydań itp.
4. Faza wydania, obejmująca przemieszczenie we właściwe pole wydań, zestawienie według kierunku i tras, kontrolę wydania, załadunek na środki transportu zewnętrznego, sporządzanie dokumentacji wydania itp.

Należy podkreślić, że przechowywanie samochodów stanowi jedynie jedną z wielu czynności składających się na jedną z czterech faz (druga) świadczenia przez Spółkę usług magazynowania.

Spółka rozpoznaje moment powstania obowiązku podatkowego przy świadczeniu wyżej opisanych usług magazynowania na zasadach ogólnych, a więc zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, tj. z chwilą wystawienia faktury z tytułu wykonania usługi magazynowania, nie później jednak niż w 7. dniu licząc od dnia wykonania usługi magazynowania.

W uzupełnieniu z dnia 17 grudnia 2010 r. Spółka wskazała, iż świadczy usługi magazynowania towarów, które należy zaklasyfikować do PKWiU z roku 1997 (wprowadzonego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. dla celów podatkowych) jako:

63.12.1 „usługi magazynowania i przechowywania towarów”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy moment powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu świadczenia przez Spółkę opisanych powyżej usług magazynowania powinien być rozpoznawany na podstawie art. 19 ust. 4, czy też art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy art. 19 ust. 4 oraz 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT należy, w odniesieniu do stanu faktycznego interpretować w ten sposób, że moment powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu świadczenia przez Spółkę usług magazynowania powinien być rozpoznawany na podstawie art. 19 ust. 4 ustawy o VAT (zasada ogólna).

Moment powstanie obowiązku podatkowego w ustawie o VAT określany jest na zasadach:

1. ogólnych – art. 19 ust. 4,
2. szczególnych – m. in. art. 19 ust. 13.

Ad. 1

Zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym, moment powstania obowiązku podatkowego przy świadczeniu usług magazynowania powstaje na zasadach ogólnych, a więc zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, tj. z chwilą wystawienia faktury z tytułu wykonania usługi magazynowania, nie później jednak niż w 7. dniu licząc od dnia wykonania usługi magazynowania.

Ad. 2

Zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym brak jest przepisów, które regulowałyby moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług magazynowania w sposób szczególny.

W szczególności moment powstania obowiązku podatkowego dla usług magazynowania nie został uregulowany w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym: „obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia na terytorium kraju <…> usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia powstaje w momencie otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze”.

Cytowany przepis dotyczy usług „ochrony, dozoru i przechowywania mienia”, którymi nie są usługi magazynowania. Usługi magazynowania – w stosunku do usług przechowywania – mają bowiem charakter szerszy, bardziej złożony i wiążą się z aktywnym działaniem podatnika.

Podkreślić należy, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, w prawie podatkowym nie jest dopuszczalna rozszerzająca interpretacja przepisów szczególnych. Stosując przepisy szczególne należy zatem wykraczać poza ścisły i niewątpliwy zakres znaczeniowy użytych w tych przepisach wyrażeń. Obowiązywanie powyższej zasady potwierdzają m. in. Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1997 r., sygn. akt III ZP 16/97 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r., sygn. akt VIII SA/Wa 119/08.

Poniżej Spółka przedstawiła szczegółowe uzasadnienie twierdzenia, że zakresy znaczeniowe wyrażeń „usługi magazynowania” i „usługi przechowywania mienia” są różne.

2. Magazynowanie a przechowywanie

2.1. Przechowywanie jako jeden z wielu elementów składowych magazynowania

Jak Spółka wskazała w stanie faktycznym, „przechowywanie” jest jedynie jedną z wielu operacji w zakresie drugiej fazy magazynowania, tj. „fazy składowania towarów”.

„Przechowywanie”, jako cześć składowa procesu „magazynowania” ma charakter jedynie podrzędny w procesie „magazynowania”. z pewnością nie można więc stwierdzić, iż „przechowywanie” jest usługą główną (dominującą) w ramach świadczenia złożonej usługi magazynowania.

Ww. stanowisko potwierdzają definicje przedstawione w „Słowniku terminologii logistycznej” (autor dr hab. Marek Fertach, wyd. Biblioteka Logistyczna, Poznań 2006 r.), zgodnie z którymi:

Jak wynika z definicji przedstawionych powyżej „magazynowanie” ma charakter złożony, zaś „przechowywanie” stanowić może wyłącznie element składowy magazynowania.

Powyższe stanowisko potwierdza również publikacja GUS „Rynek wewnętrzny 2007 r.”, z której wynika, że:

2.2. Magazynowanie i przechowywanie a klasyfikacja statystyczna PKWiU

Zdaniem Spółki, zgodnie z którym w ramach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) „usługi magazynowania i przechowywania towarów” oraz „usługi przechowywania mienia” należy klasyfikować oddzielnie, tzn.

Zdaniem Spółki sposób ujęcia usług „magazynowania” i „przechowywania” w PKWiU przemawia jednoznacznie przeciwko utożsamianiu „magazynowania” z „przechowywaniem”.

Użycie w nazwie grupowania („usługi magazynowania i przechowania towarów, pozostałe”) spójnika „i” wskazuje bowiem, że w jego ramach rozróżnić należy dwa rodzaje usług, tj. usługi magazynowania i usługi przechowywania. Gdyby ustawodawca nie rozróżniał tych dwóch rodzajów usług, wówczas użyłby z pewnością innego sformułowania np.: „usługi magazynowania albo przechowywania towarów, pozostałe” albo „usługi magazynowania (przechowywania) towarów, pozostałe”.

2.3. Przechowywanie mienia – kontekst znaczeniowy art. 19 ust. 13 pkt 4

Interpretując art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT, należy mieć również na uwadze, że usługi przechowywania mienia zostały w nim wymienione łącznie z usługami ochrony i dozoru („usługi ochrony, dozoru i przechowywania mienia”).

Wskazuje to, że ustawodawca uznał usługi przechowywania za usługi tego samego rodzaju co usługi ochroniarskie, czy dozoru. Są to więc proste usługi, które niewiele mają wspólnego z nowoczesnymi, kompleksowymi usługami magazynowania świadczonymi przez Spółkę.

Cel świadczenia usług ochroniarskich, dozoru i przechowywania wskazany został przez odniesienie ich do „mienia”. Zgodnie z art. 44 Kodeksu cywilnego, przez „mienie” rozumieć należy własność i inne prawa majątkowe. Wynika z tego, iż celem usług, które są świadczone w odniesieniu do mienia, jest jedynie ochrona własności (ochrona przed kradzieżą).

Wobec tego, za usługi należące do tej grupy mogą zostać uznane usługi o zupełnie innym charakterze niż usługi Spółki, a więc np. usługi agencji ochroniarskich, usługi przechowania bagażu na dworcu PKP.

Potwierdza to również sposób, w jaki omawiane pojęcia są używane w języku potocznym (np. w reklamach usług), w którym spotyka się użycie zwrotu „przechowywanie mienia”, natomiast nigdy nie stosuje się zwrotu „magazynowanie mienia” (brzmiałby on bowiem sztucznie „nie po polsku”).

3. Wykładnia celowościowa

Zdaniem Spółki, wydając niniejszą interpretację organ podatkowy kierować się powinien również interpretacją celowościową.

Wskazać należy bowiem, że dotychczasowa praktyka Spółki polegająca na rozpoznawaniu obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług magazynowania na zasadach ogólnych nie przynosi żadnego uszczerbku dla budżetu państwa. Wręcz przeciwnie, należy uznać, że taka praktyka jest korzystna dla Skarbu Państwa.

Spółka wykazuje podatek należny VAT szybciej, niż by to następowało, gdyby zastosować art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT. Przepis ten miał w zamyśle ustawodawcy postawić podatników świadczących usługi przechowywania w sytuacji korzystniejszej od innych podatników, pozwalając im na odroczenie wykazania podatku należnego VAT. w przypadku jednak Spółki, stosowanie zasady szczególnej nie byłoby korzystne. Przeciwnie – Spółka musiałaby ponosić znacznie większe nakłady związane z administrowaniem, świadczeniem i rozliczaniem usług (oraz ponadto z korektą dotychczasowych rozliczeń i bardzo kosztowną modyfikacją systemu informatycznego) – co prowadziłoby do obniżenia uzyskiwanych przez nią dochodów (także dla celów PDOP).

W efekcie, zastosowanie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT do usług magazynowania świadczonych przez Spółkę, byłoby nie tylko niezgodne z wykładnią językową tego przepisu, ale dodatkowo byłoby niecelowym prowadząc do uszczerbku majątkowego zarówno po stronie Skarbu Państwa, jak i po stronie Spółki.

4. Stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Poznaniu

Stanowisko Spółki jest zgodne z wyrokiem WSA w Poznaniu z dnia 16 lutego 2010 r., sygn. akt i SA/Po 1097/09. Wyrok ten jest prawomocny, bowiem Dyrektor IS w Poznaniu nie wniósł przeciwko niemu skargi kasacyjnej do NSA.

Po otrzymaniu ww. wyroku WSA Dyrektor IS w Poznaniu wydał w dniu 20 lipca 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-763/09/10-S1/SJ, w której zajął stanowisko zgodne z wyrokiem.

Analiza stanu faktycznego przedstawionego w ww. wyroku i interpretacji wskazuje, że zostały one wydane w oparciu o analogiczny stan faktyczny, jak stan faktyczny przedstawiony w niniejszym wniosku.

Wnioskodawca podkreślił, iż wymieniony wyżej wyrok dotyczy spółki z grupy kapitałowej, a zgodna ze stanowiskiem Spółki interpretacja przepisów w przedmiotowej sprawie przez MF przyczyniłaby się do ujednolicone zasad opodatkowania świadczenia usług magazynowania w całej grupie.

Podsumowanie

Zdaniem Spółki, obowiązek podatkowy w VAT z tytułu świadczenia usług magazynowania powstaje na zasadach ogólnych, tj. w dniu wystawienia faktury, nie później jednak niż w terminie 7. dni od dnia wykonania tej usługi.

Spółka wykazała, że brak jest podstaw dla utożsamiania świadczonych przez nią usług z „usługami przechowywania mienia”, o których mowa w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT.

Stosownie do ww. przepisu do usług Spółki byłoby niezgodne nie tylko z jego wykładnią językową, ale także z wykładnią celowościową, gdyż prowadziłoby – wbrew intencjom ustawodawcy – do obniżenia dochodów zarówno Skarbu Państwa, jak i Spółki.

Stanowisko Spółki jest zgodne ze stanowiskiem wyrażonym w:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) – art. 8 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka świadczy usługi magazynowania samochodów w oparciu o własne i dzierżawione przez Spółkę place magazynowe. Ww. czynności należy zaklasyfikować do PKWiU pod symbolem 63.12.1 „usługi magazynowania i przechowywania towarów”. Usługi te mają charakter złożony i kompleksowy, obejmując następujące fazy:

1. przyjęcia – obejmująca kontrolę dokumentacji dostawy, wyładunek, kontrolę ilościową i jakościową dostarczonych samochodów, obejmująca w szczególności stwierdzenie uszkodzeń zewnętrznych, widocznych lub ich braku, a także stwierdzenie kompletności wyposażenia samochodów, tj. zgodności wyposażenia z formularzem wydania pojazdu itp.,
2. składowania – obejmująca przemieszczenia do strefy składowania, umieszczenie dostawy na właściwych lokalizacjach, przechowywanie samochodów, przemieszczanie samochodów towarów wewnątrz strefy składowania itp.,
3. kompletacji – obejmująca pobranie samochodów według zamówienia klienta, przemieszczenie i manipulacje w strefie kompletacji, przemieszczenie samochodów do strefy wydań itp.,
4. wydania – obejmująca przemieszczenie we właściwe pole wydań, zestawienie według kierunku i tras, kontrolę wydania, załadunek na środki transportu zewnętrznego, sporządzanie dokumentacji wydania itp.

Przechowywanie samochodów stanowi jedynie jedną z wielu czynności składających się na jedną z czterech faz (druga) świadczenia przez Spółkę usług magazynowania.

W przypadku usług, które mają charakter złożony, tak jak usługa magazynowania, na którą składa się szereg innych usług (np.: kontrola dokumentacji dostawy, przemieszczanie towaru w magazynie, przeładunek, rozładunek, wydanie i załadunek towaru itp.), usługi dodatkowe tworzą jedną całość (jedną usługę).

Należy stwierdzić, iż przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 347 ze zm. ), nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. w przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

Z uwagi na kompleksowy charakter czynności wynikających z umowy zawartej przez Wnioskodawcę, które są funkcjonalnie ze sobą związane i których docelowy skutek byłby trudny do zrealizowania, przy założeniu ich odrębności, należy uznać, że są one świadczeniem jednej zasadniczej usługi, wspomaganej wykonywaniem niezbędnych czynności dodatkowych.

Stosownie do powyższego, świadczeniami powiązanymi ze sobą pod względem ekonomicznym i gospodarczym będą świadczenia pomocnicze oraz świadczenie główne uzasadniające ekonomiczne istnienie świadczeń pomocniczych. w opisywanym przez Spółkę stanie faktycznym usługi polegające na świadczeniu usług magazynowania samochodów w oparciu o własne i dzierżawione przez Spółkę place magazynowe, stanowią usługę główną, natomiast usługami pomocniczymi są dodatkowe czynności mające doprowadzić do końcowego efektu, jakim jest magazynowanie. w związku z tym, przedmiotowa czynność, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach takich jak świadczenie główne.

Wobec powyższego dla wszystkich usług składających się na usługę główną należy stosować te same przepisy dotyczące powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi – art. 19 ust. 4 ustawy.

Z kolei, stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…).

Ponadto, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4 ustawy).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Ogólna zasada wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru, wykonania usługi lub wystawienia faktury VAT (pod warunkiem, że została wystawiona do 7. dnia od wykonania usługi). Jednakże, od tej zasady ustawodawca określił szereg wyjątków, ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony np.: od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

I tak, w myśl art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze – z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Stosownie do zapisu art. 19 ust. 15 ustawy, w przypadkach określonych w ust. 10, 13 pkt 2-5 i 7-10 otrzymanie części zapłaty (ceny) lub części wkładu budowlanego i mieszkaniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

Należy podkreślić, iż dyspozycja art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, jest przepisem szczególnym, zarówno do przepisu art. 19 ust. 1, jak i ust. 4 ustawy, i ma pierwszeństwo przy określeniu momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla usług najmu, dzierżawy, leasingu, lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej. Ustawodawca nie przewidział bowiem możliwości wyboru przez podatnika sposobu ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla tych usług.

Zainteresowany wskazał, iż świadczone przez niego usługi magazynowania i przechowywania samochodów mieszczą się w grupowaniu PKWiU 63.12.1 „usługi magazynowania i przechowywania towarów”.

Dla prawidłowego rozpoznania momentu powstania obowiązku podatkowego w niniejszej sprawie, decydujące znaczenie posiada określenie zakresu znaczeniowego pojęć „magazynowanie” oraz „przechowywanie”. z uwagi na fakt, iż przepisy podatkowe, a w szczególności ustawa o podatku od towarów i usług, nie zawierają ustawowej definicji magazynowania i przechowywania, zatem należy sięgnąć do definicji powyższych terminów zawartych w słowniku języka polskiego. i tak, zgodnie z Małym słownikiem języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, s. 411) „magazynować” oznacza składać, przechowywać coś w jakimś pomieszczeniu, gromadzić. Natomiast, przez „przechowywać” – Mały słownik języka polskiego s. 717 – należy rozumieć uchronić coś przed zepsuciem, zaginięciem itp.

Jednakże, z uwagi na fakt, iż Spółka świadczy skomplikowane, nowoczesne usługi magazynowania, które obejmują kilka faz (przyjęcia, składowania, kompletacji oraz wydania), zatem w przedmiotowej sprawie powyższe definicje nie mają zastosowania.

Należy zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że w użytej w nazwie grupowania PKWiU 63.12.1 „usługi magazynowania i przechowywania towarów” terminologii rozróżnić trzeba dwa rodzaje usług, tj. magazynowanie oraz przechowywanie. w konsekwencji przyjęcia powyższego stanowiska, należy uznać, że świadczone przez Wnioskodawcę „usługi magazynowania” nie mogą być utożsamiane z „usługami przechowywania mienia”.

Powyższe ustalenia prowadzą z kolei do stwierdzenia, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku Spółki o wydanie interpretacji, w których czynności przez nią realizowane są właściwe dla procesu magazynowania, obejmującego m. in. etap przechowywania, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług nie powstaje w momencie, o którym mowa w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, tj. z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty – nie później niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Natomiast ogólna zasada stanowi, że zgodnie – z powołanym wyżej – przepisem art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Wobec powyższego, obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług magazynowania samochodów powstaje zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu licząc od dnia wykonania usługi magazynowania – pod warunkiem spełnienia przesłanek w tym przepisie wskazanych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.