INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2010 r. (data wpływu 18 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży okularów korekcyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży okularów korekcyjnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której dokonuje dostawy odzieży, świadczy usługi solarium oraz prowadzi trzy punkty salonów optycznych. W salonach optycznych prowadzona jest sprzedaż następujących towarów: okularów korekcyjnych, oprawek okularowych, soczewek, okularów przeciwsłonecznych, płynów do czyszczenia oraz akcesoriów optycznych. Świadczy Pan również usługi optyczne takie jak: wymiana śrubek, ustawień, czyszczenie okularów ultradźwiękami. Wskazuje Pan, że dokonuje zakupu soczewek, oprawek okularowych, jak i kompletu okularowego. Sprzedaż okularów korekcyjnych (dostosowanie ich do indywidualnego kompensowania upośledzenia, jakim jest wada wzroku) wykonywana jest na podstawie recepty wystawionej przez lekarza okulistę lub inną uprawnioną osobę. Dodaje Pan, iż na okulary składają się szkła korekcyjne i oprawki, które stanowią jeden wyrób – Pana zdaniem – wyrób medyczny, który podlega opodatkowaniu stawką VAT 7%. Oprawki okularowe, w przypadku gdy stanowią odrębny przedmiot dostawy oraz inne akcesoria optyczne, w tym okulary przeciwsłoneczne, podlegają opodatkowaniu z zastosowaniem podstawowej stawki VAT 22%. Soczewki okularowe (symbol PKWiU 33.40.11) sprzedawane są ze stawką 7%. Usługi optyczne wyżej wymienione, jeśli są przedmiotem dostawy, podlegają stawce podstawowej 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę podatku od towarów i usług należy zastosować w przypadku sprzedaży okularów korekcyjnych...

Pana zdaniem, jeżeli przedmiotem dostawy są okulary korekcyjne, to mają do nich zastosowanie przepisy art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i poz. 106 zał. nr 3 do tej ustawy.

Na potwierdzenie własnego stanowiska powołał Pan treść art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz wskazał na poz. 106 załącznika nr 3 do ustawy. Kolejno przywołał Pan definicję wyrobu medycznego zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 17 oraz przepisy art. 3 ust. 1 pkt 15 i 24, art. 3 ust. 3, art. 4 ust. 3, art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896 ze zm.).

Okulary korekcyjne, wskazuje Pan, spełniające określone w ustawie o wyrobach medycznych kryteria, zarówno gotowe, jak i wykonane na zamówienie – są wyrobem medycznym. Zwraca Pan jednak uwagę, że co do zasady okulary to towar składający się z soczewek (szkieł) i oprawek, w których są one zamontowane. Przez okulary wykonane na zamówienie należy rozumieć te, które są wykonane wg specjalnej pisemnej instrukcji sporządzonej przez lekarza okulistę lub inną uprawnioną osobą. Mając na uwadze powyższe, dostawa okularów korekcyjnych, uznanych za wyroby medyczne w rozumieniu ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych, dopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%, zgodnie z art. 41 ust. 2 i poz. 106 załącznika nr 3 do ustawy. Natomiast pozostałe okulary (inne niż korekcyjne) podlegają opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pod pojęciem towaru, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z ust. 2 powołanego artykułu wynika, iż dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W poz. 106 tego załącznika – w brzmieniu obowiązującym w okresie od 18 września 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. – wymieniono, bez względu na symbol PKWiU: Wyroby medyczne, wyposażenie wyrobów medycznych, wyroby medyczne do diagnostyki in vitro, wyposażenie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz aktywne wyroby medyczne do implantacji, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 107, poz. 679), inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika.

Kwalifikacja wyrobu do kategorii wyrobów medycznych dokonana być musi na gruncie przepisów innych niż regulacje wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług, które nie zawierają unormowań dotyczących zasad klasyfikacji danego towaru do wyrobu medycznego. Powyższe zasady określone zostały w przepisach – obowiązującej od dnia 18 września 2010 r. – ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych, a nie, jak wskazał Wnioskodawca, w nieaktualnej już ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896 ze zm.).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 38 obowiązującej ustawy o wyrobach medycznych, przez wyrób medyczny należy rozumieć narzędzie, przyrząd, urządzenie, oprogramowanie, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, w tym z oprogramowaniem przeznaczonym przez jego wytwórcę do używania specjalnie w celach diagnostycznych lub terapeutycznych i niezbędnym do jego właściwego stosowania, przeznaczony przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

1. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu choroby,
2. diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania skutków urazu lub upośledzenia,
3. badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub procesu fizjologicznego,
4. regulacji poczęć

• których zasadnicze zamierzone działanie w ciele lub na ciele ludzkim nie jest osiągane w wyniku zastosowania środków farmakologicznych, immunologicznych lub metabolicznych, lecz których działanie może być wspomagane takimi środkami.

W świetle art. 2 ust. 1 pkt 45 ustawy o wyrobach medycznych, wytwórcą jest:

1. podmiot odpowiedzialny za projektowanie, wytwarzanie, pakowanie i oznakowanie wyrobu przed wprowadzeniem go do obrotu pod nazwą własną, niezależnie od tego, czy te czynności wykonuje on sam, czy w jego imieniu inny podmiot,
2. podmiot, który montuje, pakuje, przetwarza, całkowicie odtwarza lub oznakowuje gotowy produkt lub nadaje mu przewidziane zastosowanie, w celu wprowadzenia go do obrotu jako wyrobu pod nazwą własną, z wyjątkiem podmiotu, który montuje lub dostosowuje wyroby już wprowadzone do obrotu, w celu ich przewidzianego zastosowania przez indywidualnego pacjenta.

Przewidzianym zastosowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 27, jest użycie, do którego wyrób jest przeznaczony zgodnie z danymi dostarczonymi przez wytwórcę w oznakowaniu, instrukcjach używania lub materiałach promocyjnych.

Jak wynika z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych, w zakresie wprowadzenia do obrotu i wprowadzenia do używania przepisy ustawy stosuje się do wyrobów w stanie, w jakim są dostarczane użytkownikowi. Z kolei z przepisu art. 23 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że wyroby muszą spełniać odnoszące się do nich wymagania zasadnicze, zaś z art. 29 ust. 1 – wytwórca przed wprowadzeniem wyrobu do obrotu oraz przed przekazaniem wyrobu do badań klinicznych lub do oceny działania jest obowiązany do przeprowadzenia oceny zgodności wyrobu.

Za wyrób, za wykonanie oceny zgodności wyrobu przed jego wprowadzeniem do obrotu oraz za wprowadzenie wyrobu do obrotu odpowiada wytwórca wyrobu. Jeżeli wytwórca nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w państwie członkowskim, odpowiedzialność tę ponosi autoryzowany przedstawiciel dla tego wyrobu. Jeżeli wytwórca nie wyznaczył autoryzowanego przedstawiciela albo jeżeli wyrób nie jest wprowadzany do obrotu na odpowiedzialność wytwórcy lub autoryzowanego przedstawiciela, odpowiedzialność tę ponosi podmiot, który wprowadził wyrób do obrotu (art. 13 ust. 1 ustawy o wyrobach medycznych).

W oparciu o art. 58 tejże ustawy, wytwórca i autoryzowany przedstawiciel mający miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dokonują zgłoszenia wyrobu do Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, co najmniej na 14 dni przed pierwszym wprowadzeniem do obrotu albo przekazaniem do oceny działania. Z kolei, jak stanowi art. 22 ust. 1, rozbieżności dotyczące sklasyfikowania danego wyrobu medycznego albo zakwalifikowania wyrobu medycznego do diagnostyki in vitro, powstałe między wytwórcą a jednostką notyfikowaną autoryzowaną przez ministra właściwego do spraw zdrowia podlegają rozstrzygnięciu, w drodze decyzji administracyjnej, przez Prezesa Urzędu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż dokonuje Pan m.in. sprzedaży okularów korekcyjnych. Wykonywane są one na podstawie recepty wystawionej przez lekarza okulistę lub inną uprawnioną osobę. Na okulary korekcyjne składają się szkła korekcyjne i oprawki, które stanowią jeden wyrób, Pana zdaniem, wyrób medyczny, który podlega opodatkowaniu stawką podatku 7%.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, iż do sprzedaży okularów korekcyjnych (wykonywanych na podstawie recepty wystawionej przez lekarza okulistę lub inną uprawnioną osobę), o ile faktycznie są one wyrobem medycznym, w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 38 powołanej ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych, zastosowanie miała do dnia 31 grudnia 2010 r. stawka podatku w wysokości 7%, zgodnie z art. 41 ust. 2 w powiązaniu z poz. 106 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Wskazać należy, iż zgodnie z regulacją zawartą w art. 15 ustawy – Ordynacja podatkowa, organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Oznacza to, że nie mają umocowania prawnego do dokonywania interpretacji przepisów prawa innych niż przepisy prawa podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy nie jest organem kompetentnym do dokonania oceny w zakresie stwierdzenia, czy w rozumieniu przepisów ustawy o wyrobach medycznych sprzedawany przez Wnioskodawcę towar stanowiący przedmiot jego zapytania jest wyrobem medycznym, nie jest też organem uprawnionym do badania, czy spełnione zostały uregulowania związane z wprowadzeniem wyrobu do obrotu, określone w ustawie z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 107, poz. 679). Ustawa ta, choć powołana w ustawie o podatku od towarów i usług, nie jest elementem prawa podatkowego, wobec czego przepisy tej ustawy nie mogą być przedmiotem interpretacji udzielanej przez tut. organ. Interpretacja taka wykraczałaby poza zakres interpretacji prawa podatkowego, do której uprawniony jest Dyrektor Izby Skarbowej w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej.

Końcowo należy zauważyć, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. zmianie uległy stawki podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238 poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257 poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Natomiast preferencyjna stawka podatku od towarów i usług w odniesieniu do wyrobów medycznych wynika ze znowelizowanego załącznika nr 3 do ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.