INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2010r. (data wpływu 27 października 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2010r. (data wpływu 12 stycznia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia powierzchni użytkowej w budynkach mieszkalnych oraz lokalach mieszkalnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2010r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia powierzchni użytkowej w budynkach mieszkalnych oraz lokalach mieszkalnych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 stycznia 2011r. (data wpływu 12 stycznia 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 4 stycznia 2011r. nr IBPP3/443-829/10/BWo.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność deweloperską. Oferta obejmuje dostawę lokali mieszkalnych oraz budynków mieszkalnych jednorodzinnych.

W chwili obecnej dostawa ta korzysta z obniżonej stawki podatku VAT, gdyż w myśl art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) stawkę podatku w wysokości 7% stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, natomiast art. 41 ust uszczegóławia pojęcie społecznego programu mieszkaniowego.

Art. 41 ust. 12b zawiera z kolei limit powierzchni, zgodnie z którym, do społecznego programu mieszkaniowego, określonego w ust 12a, nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2. W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity stawkę obniżoną stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.
   
   

Do końca 2010 roku § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.) obniża do 7% stawkę podatku VAT również m.in. dostawę budynków i lokali nie objętych tą stawką na podstawie art. 41 ust 12-12c ustawy.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż lokale mieszkalne dostarczane przez spółkę znajdują się w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych budowanych przez spółkę. Przy ustalaniu powierzchni lokali dla celów sprzedaży spółka ustala powierzchnię lokalu jako powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora bez względu na ich późniejsze rzeczywiste przeznaczenie i sposób używania wraz z częściami składowymi (pomieszczeniami przynależnymi np. komórkami lokatorskimi).

Powierzchnia ta jest mierzona z wykorzystaniem normy PN-ISO 9836:1997 poprzez:

1. pomiar powierzchni na poziomie podłogi w stanie całkowicie wykończonym
2. zaliczenie do powierzchni użytkowej wyłącznie części pomieszczeń o wysokości przekraczającej 1,90 m (np. w przypadku lokali ze skośnymi dachami)
3. nie doliczaniu do powierzchni pomieszczenia wnęk w ścianach, przejść w ścianach, drzwiach i oknach balkonowych
4. nie potrącaniu z powierzchni pomieszczenia pilastrów i innych występów ściennych.
   
   

Jednocześnie do powierzchni lokalu spółka nie zalicza powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresol, szaf i schowków w ścianach, choć są one często elementem składowym kalkulacji ceny sprzedaży mieszkania. Do powierzchni lokalu spółka zalicza powierzchnię ogrodów zimowych, tj. całkowicie zabudowanych balkonów posiadających ściany i dach.

Podobny sposób pomiaru dotyczy powierzchni budynków mieszkalnych budowanych przez spółkę, z tym, że do powierzchni użytkowej nie są wliczane powierzchnie klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób należy ustalać powierzchnię użytkową budynków mieszkalnych jednorodzinnych i lokali mieszkalnych określoną w art. 41 ust. 12b dla dostawy, budowy remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w sytuacji braku obowiązywania począwszy od 2011 roku § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009r....

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku VAT nie definiuje powierzchni użytkowej. Definicje te pojawiają się natomiast w innych ustawach, a mianowicie w:

• ustawa o podatkach i opłatach lokalnych,
• ustawa o podatku od spadków i darowizn,
• ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego,
• PKOB.
  
  

Art. 41 ust. 12a ww. ustawy o WAT odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w celu zdefiniowania obiektów oraz lokali, które mogą zostać zliczone do społecznego programu mieszkaniowego.

Art. 41 ust. 12b wprowadzając limit powierzchni użytkowej nie definiuje jej. Zdaniem spółki w związku z brakiem definicji oraz odniesienia do jakiejkolwiek innej normy, do ustalenia powierzchni użytkowej lokalu można przyjąć dowolną definicję. W ocenie spółki najpełniej powierzchnię użytkową, wyraża ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego definiując ją jako: "powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału" - art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. (tekst jednolity z dnia 2005-02-07 (Dz. U. 2005 Nr 31, poz. 266). o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Definicja ta zapewnia zaliczenie do powierzchni użytkowej powierzchni służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom ludzi, co wydaje się być zgodne z ideą budownictwa społecznego. Spółka uważa jednak, iż dla celów stosowania ustawy o VAT do powierzchni użytkowej lokalu należy doliczyć powierzchnię pomieszczeń przynależnych, a mianowicie m.in. piwnicy, strychu, komórki, garażu.

Ponadto należy uwzględnić Normę PN-ISO 9836:1997 określającą sposób mierzenia powierzchni pomieszczeń ze skośnym sufitem i o niższej wysokości, zgodnie z którą, do powierzchni użytkowej zalicza się wyłącznie część pomieszczeń o wysokości 1,90 m, gdyż taka powierzchnia jest przedmiotem zbycia w akcie notarialnym.

Powierzchnię użytkową, budynków mieszkalnych jednorodzinnych należy ustalać analogicznie jak w przypadku lokali mieszkalnych.

Reasumując spółka uważa, iż w związku z brakiem definicji powierzchni użytkowej budownictwa społecznego dla celów w podatku VAT, w celu właściwego zastosowania przepisu art. 41 ust. 12b ustawy o VAT powinna rozpoznawać powierzchnię użytkową:

1. lokalu mieszkalnego jako:

1. obejmującą
   powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżami, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenia i sposób używania wraz z częściami składowymi lokalu (pomieszczeniami przynależnymi np. komórkami lokatorskimi) określonymi w art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, w części przekraczającej wysokość 1,90 m;
2. nie obejmującej
   powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.
   
   

2. budynku mieszkalnego jednorodzinnego jako:

1. obejmującą:
   powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w budynku, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń (piwnic, strychów, komórek, garaży) służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom ludzi na wszystkich kondygnacjach, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania, w części przekraczającej wysokość 1,90 m;
2. nie obejmującą.:
   powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż lokalu mieszkalnego oraz budynku jednorodzinnego, którego powierzchnia użytkowa ustalona będzie w powyższy sposób, w całości objęta będzie stawką VAT obniżoną - nawet w przypadku gdy poszczególne elementy (np. balkon, taras, ogród zimowy) będą odrębnym przedmiotem kalkulacji ceny sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, wynosiła do 31 grudnia 2010r. - 22%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ww. ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosiła do dnia 31 grudnia 2010r. - 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W związku ze zmianą przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dniem 1 stycznia 2011r. zgodnie z art. 146a pkt 1 i pkt 2 cyt. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f;

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się, w oparciu o art. 41 ust. 12a ustawy, obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b, nie zalicza się budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2 oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

Z powyższego wynika, że o możliwości zastosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 i 12a ustawy decyduje spełnienie przesłanek przewidzianych w tych przepisach.

Zgodnie z art. 2 pkt 12 cyt. ustawy przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

W przepisie art. 41 ust. 12a ustawy zdefiniowano pojęcie „budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym”. W definicji tej odwołano się do obiektów budownictwa mieszkaniowego sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Zatem konsekwentnie należy przyjmować, że dalsze ustępy (ust. 12b i 12c) stosuje się w powiązaniu z PKOB. W rozporządzeniu Rady Ministrów z 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) w części I Objaśnienia, w pkt 2 Pojęcia podstawowe podaje się definicję:

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

• powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
• powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
• powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.
  
  

Część „mieszkaniowa” budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Z powyższego wynika, że całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje jego część mieszkaniową, która z kolei obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie itp.).

Do powierzchni użytkowej nie wlicza się powierzchni elementów budowlanych, powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych, powierzchni komunikacji (np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki).

Dodać należy, iż do ustalenia powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych stosuje się te same zasady jak przy ustalaniu powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będzie sprzedawać budynki mieszkalne jednorodzinne oraz lokale mieszkalne, które znajdują się w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych budowanych przez spółkę. Wnioskodawca we własnym stanowisku wskazał, że najpełniej definicję „powierzchni użytkowej” wyraża ustawa z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 31, poz. 266 ze zm.). Jednakże w dalszej części modyfikuje ww. definicje i wyjaśnia jak należy rozumieć pojęcie „powierzchnia użytkowa” – co szczegółowo opisano na wstępie.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy należy wskazać, że definicja zawarta w ustawie o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego nie może mieć zastosowania dla celów stosowania art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług. Jest to definicja stworzona na użytek ww. ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, w szczególności dla celów ustalania stawek czynszu (art. 7 ust. 1).

Przy określaniu powierzchni użytkowej jak wskazano wyżej należy kierować się definicją powierzchni użytkowej zawartą w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, bowiem do tego aktu odwołuje się art. 41 ust. 12a ustawy o VAT.

Tym samym w świetle powyższego oraz mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego przedstawiony przez Wnioskodawcę, całkowita powierzchnia użytkowa w rozumieniu art. 41 ust. 12a-12c:

­ budynku mieszkalnego jednorodzinnego obejmuje powierzchnię budynku rozumianą jako powierzchnię lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniami pomocniczymi i przynależnymi znajdującymi się w budynku, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń (piwnic, strychów, komórek, ogrodów zimowych tj. całkowicie zabudowanych balkonów posiadających ściany i dach) a także powierzchnię balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, garaży. Zaznaczyć należy, że w przypadku garaży należy mieć na względzie pomieszczenia znajdujące się w budynku mieszkalnym stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Do powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego jednorodzinnego nie wlicza się powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów; powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych; powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

­ lokalu mieszkalnego obejmuje powierzchnię samodzielnego lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniami pomocniczymi i przynależnymi znajdującego się w budynku, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń (piwnic, strychów, komórek lokatorskich, ogrodów zimowych tj. całkowicie zabudowanych balkonów posiadających ściany i dach), jeżeli stanowią one części składowe lokalu. Do powierzchni tej zalicza się również powierzchnię balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach jeśli stanowią one część składową lokalu mieszkalnego.

Do powierzchni użytkowej samodzielnego lokalu mieszkalnego nie zalicza się nieruchomości wspólnej – tj. tych części budynku, które nie służą wyłącznie użytkowi właścicieli lokali np. klatki schodowe, dźwigi pomieszczenia ogólnego użytkowania np. wózkarnie, suszarnie.

Ponadto należy wskazać, że przy dostawie lokali mieszkalnych do powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT nie wlicza się powierzchni garaży. Dostawa garażu stanowi dostawę lokalu użytkowego, która jest wyłączona z prawa do zastosowania obniżonej stawki podatku VAT, w przeciwieństwie do lokalu mieszkalnego. Dostawa garażu tj. lokalu użytkowego podlega opodatkowaniu podatkiem VAT stawka podstawową – 23%. Jak wynika bowiem z cyt. wyżej art. 41 ust. 12a przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Dodatkowo dokonując oceny sposobu ustalenia powierzchni użytkowej stosowanego przez Wnioskodawcę w oparciu o przedstawiony stan prawny należy podkreślić, iż zarówno cytowane przepisy ustawy o własności lokali oraz Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych nie uzależniają powierzchni użytkowej od parametrów technicznych określonych normami technicznymi takimi jak choćby wskazywana przez Wnioskodawcę wysokość pomieszczeń przekraczająca 1,90m. Ustawodawca używając pojęcia powierzchni użytkowej kierował się przede wszystkim funkcją jaką lokal mieszkalny czy też budynek mieszkalny winny spełniać. Podstawową zaś funkcją jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych poprzez urządzenia znajdujące się w obrębie lokalu czy budynku.

Natomiast w odniesieniu do sposobu dokonywania pomiaru powierzchni pomieszczeń z wykorzystaniem Normy PN-ISO 9836:1997 tut. organ podkreśla, że dobór odpowiedniej metody pomiaru powierzchni nie wynika z przepisów prawa podatkowego, zatem powyższe pozostaje poza sferą zainteresowań interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.