INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2010 r. (data wpływu 20 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 24 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie zwolnienia z podatku VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie zwolnienia z podatku VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 24 marca 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 16 marca 2011 r. znak IBPP3/443-994/10/IK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką działającą w ramach grupy kapitałowej Banku, której działalność polega na wykonywaniu w imieniu i na rzecz Banku pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową, o których mowa w art. 6A ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo Bankowe.

W ramach zawartych z Bankiem umów Wnioskodawca prowadzi centrum telefoniczne, które stanowi alternatywny kanał dostępu dla klientów Banku (obecnych i potencjalnych), umożliwiający niezbędny kontakt w celu skorzystania z usług finansowych świadczonych przez Bank, jak również umożliwia Bankowi kontakt z obecnymi klientami, niezbędny w celu prawidłowej ich obsługi. Czynności te stanowią element oferty własnej Banku, skierowanej do klientów, które ze względów biznesowych zostały przekazane do wykonywania Wnioskodawcy, ale w sensie formalnym, jak również w odbiorze klientów Banku są postrzegane jako działania własne banku (tzw. Bankowość telefoniczna). Klient nie ponosi bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy żadnych opłat i nie wiąże go z Wnioskodawcą żadna umowa. Takie ukształtowanie relacji Bank – Wnioskodawca – Klienci są następstwem regulacji wprowadzonych przepisami ustawy Prawo Bankowe dot. outsourcingu, zgodnie z którymi w przypadku wykonywania określonych czynności bankowych oraz czynności faktycznych lub pośrednictwa przez podmiot inny niż Bank:

• Bank odpowiada za działania Wnioskodawcy jak za działania własne i odpowiedzialności tej nie można ograniczyć (art. 68 ust. 2 ww. ustawy).
• Musi być zapewnione wykonywanie przez Komisję Nadzoru Finansowego efektywnego nadzoru nad wykonywaniem powierzonych czynności czyli czynności powierzonych przez Bank Wnioskodawcy (art. 6c ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).
• Bank i Wnioskodawca muszą posiadać plany działania zapewniające ciągłe i niezakłócone prowadzenie działalności (art. 6c ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).
• Powierzenie wykonywania czynności nie wpłynie niekorzystnie na prowadzenie przez Bank działalności zgodnie z przepisami prawa, ostrożne i stabilne zarządzanie Bankiem, skuteczność systemu kontroli wewnętrznej Banku, możliwości wykonywania obowiązków przez biegłego rewidenta upoważnionego do badania sprawozdań finansowych Banku na podstawie zawartej z Bankiem umowy oraz ochronę tajemnicy prawnie chronionej (art. 6c ust. 1 pkt 4 ww. ustawy).
• Konieczne jest wprowadzenie rozwiązań technicznych i organizacyjnych zapewniających bezpieczne i prawidłowe wykonywanie powierzonych czynności w szczególności ochronę tajemnicy prawnie chronionej (tajemnicy bankowej, ochrona danych osobowych) – art. 6c ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.
  
  

W ramach wykonywanych usług pracownicy Wnioskodawcy kontaktują się z klientami telefonicznie, jak również prowadzą korespondencję (pocztową i elektroniczną), której celem jest w szczególności:

• proponowanie usług świadczonych przez Bank (kontakt a także negocjacje oferty z klientem w ramach kryteriów ustalonych uprzednio z Bankiem),
• Przyjmowanie i rejestracji zgłoszeń klientów za pośrednictwem kanałów telefonicznych i elektronicznych.
• wprowadzaniu do systemu informatycznego składanych przez klientów zleceń i dyspozycji oraz udzielania informacji w zakresie dystrybuowanych funduszy inwestycyjnych
• udzielanie informacji o ofercie, o sposobie korzystania z usług Banku oraz o kursach walut,
• rejestracja w systemie informatycznym Banku przez niego administrowanym:
  • Wniosków o świadczenie usług (np. o udzielenie pożyczki lub wydanie karty bankomatowej),
  • Poleceń, danych, aplikacji, programów na wniosek Banku,
  • Dyspozycji klientów (zleceń, aktywacji, odblokowań),
  • Wszelkich zmian zgłaszanych przez klientów Banku.
• przyjmowanie zgłoszeń reklamacji oraz awarii bankomatów i terminali,
• dokonywanie autoryzacji zleceń kartowych w innych bankach,
• prowadzenie postępowania wyjaśniającego dot. zadłużenia oraz analizy sytuacji pod kątem zmiany istniejących warunków zapłaty (bez pobierania środków z tytułu spłat).
  
  

Wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług ustalane jest w oparciu o stawkę kwotową za minutę pracy konsultanta (pracownika Wnioskodawcy) ustaloną na warunkach rynkowych lub w oparciu o miesięczny abonament. Wszystkie te działania z punktu widzenia klienta i Banku stanowią elementy usług finansowych (usług głównych) świadczonych przez Bank (wspomniana wyżej bankowość telefoniczna, telebanking). Klienci nie mają nawet świadomości, iż rozmowy z nimi i sprawy przez nich zgłaszane obsługiwane są przez pracowników Wnioskodawcy a nie Banku. Usługi finansowe, które są świadczone przez Bank za pośrednictwem Wnioskodawcy obejmują usługi wymienione w art. 1 pkt 8 lit. A) tiret trzeci ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (pkt 38 i 40 dodany do art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dalej w skrócie jako „ustawa o VAT”.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1.Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę nie stanowią usług doradztwa.

2.W ramach wykonywanych usług pracownicy Spółki kontaktują się z klientem telefonicznie lub elektronicznie (pocztą elektroniczną), jak również prowadzą z nim korespondencję, której celem jest zaproponowanie usług świadczonych przez Bank (np. udzielanie tzw. pożyczki od ręki, otwarcia rachunku bankowego). Podczas rozmów telefonicznych następuje:

• przedstawienie przez pracownika Spółki oferty banku,
• ustalenie czy i na jakich warunkach klient byłby zainteresowany ofertą w ramach istniejących kompetencji umownych i uprawnień wynikających z przepisów ustawowych Spółka czyni wszystko co w jej mocy aby klient zawarł ostatecznie z bankiem umowę (o udzielenie pożyczki, o wydanie karty kredytowej, o otwarcie rachunku). Spółka nie jest strona umów zawieranych przez klienta (stronami umowy są bank i klient).

3.Czynności wykonywane przez Spółkę na rzecz banku prowadzą do przeniesienia środków pieniężnych banku na rzecz klienta i odwrotnie: wpływają na wielkość ich należności względem banku i odwrotnie (zmiana sytuacji finansowej), a także wpływają na zmianę jego sytuacji prawnej, w szczególności poprzez:

• przyjmowanie od klientów wniosków o udzielenie pożyczki czy też przyznania karty kredytowej, co w rezultacie prowadzi do zmiany sytuacji finansowej i prawnej klienta (w wyniku zawarcia umowy z bankiem powstaje między stronami stosunek zobowiązaniowy, a klient uzyskuje środki pieniężne w postaci gotówki lub możliwości dokonywania płatności kartą kredytową do ustalonego umową limitu),
• przyjmowanie od klientów i wykonywanie ich dyspozycji zlecenia przelewów pieniężnych (zmienia się zatem sytuacja finansowa klienta-zmniejsza się saldo środków pieniężnych na jego rachunku);
• przyjmowanie od klientów i wykonywanie ich dyspozycji ustanowienia, zmodyfikowania i usunięcia zlecenia automatycznej spłaty zadłużenia z tytułu operacji dokonanych kartą kredytową banku lub zgody na obciążanie, rachunku w formie polecenia zapłaty (prowadzi do zmiany ustaleń umownych a więc do zmiany sytuacji prawnej, a także wpływa w ten sposób na zmianę sytuacji finansowej klienta);
• przyjmowanie od klientów i wykonywanie ich dyspozycji otwarcia i zamknięcia lokat terminowych (wpływa to w oczywisty sposób na zmianę zarówno sytuacji prawnej i finansowej klienta),
• przyjmowanie od klientów i wykonywanie ich dyspozycji zablokowania kart płatniczych (również wpływa to na zmianę zarówno sytuacji prawnej i finansowej klienta).

4.Spółka w ramach wiążących ją umów agencyjnych z bankiem wykonuje w jego imieniu i na jego rzecz czynności bankowe wymienione w art. 6a ustawy bankowej tj:

1. zmiany do umów rachunków bankowych, o których mowa w art. 49 ust. 1 pkt 3, według wzoru zatwierdzonego przez bank,
2. zmiany do umów o kartę płatniczą, których stroną jest konsument w rozumieniu ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim,
3. przyjmowaniu dyspozycji przeprowadzania bankowych rozliczeń pieniężnych związanych z prowadzeniem rachunków bankowych przez ten bank,
4. czynności faktycznych związanych z działalnością bankową polegającą na:

• wprowadzaniu do systemów informatycznych banku dyspozycji oświadczeń, wniosków i reklamacji klientów,
• ustnym przekazywaniu klientom informacji związanych z czynnościami bankowymi (np. operacjami na rachunkach) zarejestrowanymi w systemach informatycznych banku;
• przekazywaniu klientom banku informacji na temat oferty banku i aranżowanie spotkań z pracownikami banku (opisane w pkt 2), sposobu korzystania z usług i serwisów banku (jak np. serwis PEKAO 24, PEKAO FIRMA 24, PEKAO BIZNES 24, PROFFICE)
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonywane na rzecz Banku czynności korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT jako usługi wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 oraz ust. 13 ustawy o VAT znowelizowanej art. 1 pkt 8 lit. A) tiret trzeci oraz lit. B) ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dziennik ustaw z 2010 r. Nr 226 poz. 1476)...

Zdaniem Wnioskodawcy, faktycznie działalność konsultantów Wnioskodawcy spełnia ten wymóg ponieważ poprzez rozmowy telefoniczne osoby te działają w celu zachęcenia klientów do skorzystania z oferty Banku lub dokonują konkretnych już czynności operacyjnych w celu skutecznego zawarcia umowy i zrealizowania usługi finansowej poprzez Bank (np. rejestrują zlecenia klientów w systemie operacyjnym Banku, informują jakie konkretne dokumenty mają dostarczyć czy też jakich czynności mają dokonać klienci). Z punktu widzenia operacyjnego konsultanci Wnioskodawcy swoim działaniem „wyręczają” pracowników Banku, ponieważ gdyby nie możliwość korzystania z telebankingu to klient z tą samą sprawą udałby się po prostu do placówki Banku, gdzie pracownik przekazałby te same informacje klientowi lub wykonał dla niego te same czynności. Inaczej mówiąc – Bank dokonuje wymienionych powyżej czynności przy wykorzystaniu usług świadczonych przez podmiot trzeci, czyli za jego pośrednictwem. Z tego względu działanie Wnioskodawcy mieści się w pojęciu „pośrednictwa”.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej: „ETS”) w swoim orzecznictwie (C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Lucken Walde) wskazał również własną definicję pośrednictwa wypracowaną w oparciu p VI dyrektywę rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych.

Wspólny system podatku od wartości dodanej (zastąpioną obecnie dyrektywą 2006/112/WE rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, dalej: dyrektywa VAT) za którą uważa działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych , przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy czynności wykonywane w ramach prowadzenia wyjaśniającego dot. zadłużenia oraz analizy sytuacji klientów banku pod kątem zmiany istniejących warunków zapłaty nie mogą być interpretowane jako usługi ściągania długów, ponieważ czynności te nie mają charakter wyłącznie informacyjny i nie są związane z żadnymi działaniami zmierzającymi bezpośrednio do windykowania długów (brak jakichkolwiek działań prawnych). Jeśli w wyniku działań Wnioskodawcy dochodzi do zmiany umowy (np. zmiany terminów płatności, rozłożenie na raty itp.), to takie działanie również ma charakter pośrednictwa, tj. stanowi pośredniczenie przy zmianie umowy lub poszczególnych jej warunków. Ponadto Wnioskodawca nie jest uprawniony do pobierania środków z tytułu spłaty, a jego wynagrodzenie z tego tytułu nie jest uzależnione do spłaconych przez klientów zaległych kwot zadłużenia wyegzekwowanych przez Bank w następstwie działań Wnioskodawcy. Ponadto niektóre z czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę, nie mające charakteru pośrednictwa stanowią usługi pomocnicze do usług:

• zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkobiorcę,
• udzielania kredytów i pożyczek,
• w zakresie depozytów środków pieniężnych,
• prowadzenia rachunków pieniężnych,
• wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych,
• przekazów i transferów pieniężnych, długów i czeków.
  
  

O pomocniczym charakterze usług Wnioskodawcy świadczy m. in. fakt, że działania podejmowane są w ścisłym związku z wykonywanymi przez Bank usługami finansowymi. Czynności podejmowane przez Wnioskodawcę mają charakter operacyjny czyli mają na celu zapewnienie skutecznego realizowania zleceń klientów (np. przelewów, informowania o bieżących saldach rachunków lub zadłużenia wynikającego z zaciągniętych kredytów/pożyczek). Czynności Wnioskodawcy mają bezpośredni wpływ na efektywne realizowanie obsługi klienta przez Bank.

Świadczenie te stanowią element usługi finansowej wykonywanej na rzecz klientów bezpośrednio przez Bank, zarówno dla Banku, jak i dla klienta działania Wnioskodawcy nie są czymś odrębnym od usługi głównej – są po prostu jej niezbędnym elementem; nie można sobie nawet wyobrazić tego typu czynności wykonywanych w oderwaniu od usługi głównej, np. bez posiadania przez klienta rachunku w Banku Wnioskodawca nie mógłby informować go o saldzie czy wykonywać zleceń wszelkich operacji na tym rachunku.

Usługi wykonywane przez Wnioskodawcę stanowią bezsprzecznie odrębną całość, o czym świadczy sam fakt zlecenia ich Wnioskodawcy przez Bank oraz możliwość określenia należnego wynagrodzenia za tą usługę.

Usługi te są właściwe dla usług finansowych Banku oraz niezbędne dla ich realizacji, ponieważ bez takich usług Wnioskodawcy Bank praktycznie nie mógłby skutecznie oferować usług finansowych w takim zakresie. Telebanking to po prostu część usługi bankowej – umożliwia sprawną obsługę klientów - prowadzenia operacji na rachunkach itd.

Uznanie świadczonych przez Wnioskodawcę usług za zwolnione z opodatkowania jako usług pomocniczych do usług finansowych potwierdza także praktyka wspólnotowa, oparta o przepisy dyrektywy VAT. Uregulowany treścią art. 135 dyrektywy VAT zakres zwolnienia został doprecyzowany w orzeczeniach ETS, który podkreślił, że aby usługi pomocnicze mogły zostać uznane na gruncie dyrektywy VAT za zwolnione usługi finansowe, muszą:

1. Stanowić odróżniającą się całość
2. Być specyficzne dla transakcji zwolnionych oraz
3. Mieć podstawowe znaczenie dla ich realizacji.
   
   

(Np. wyroki ETS w sprawach C-2/95 Sparekassernes Datacenter przeciwko Skatteministeriet oraz C-235/00 Commisioners of Customs Excise przeciwko CSC Financial Services LTD.). Przedstawiona powyżej argumentacja potwierdza spełnienie przesłanek z pkt 1-3 podniesionych wyroków ETS.

W świetle stanu prawnego jaki ma obowiązywać od 01.01.2011 r. na podstawie opublikowanej w dzienniku ustawa z 2010 r. nr 226 poz. 1476 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 oraz ust. 13 ustawy o VAT) stanowisko Wnioskodawcy wydaje się za zasadne. W związku z powyższym Wnioskodawca prosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących od 1 stycznia 2011r., gdyż we wniosku z dnia 15 grudnia 2010r. Wnioskodawca postawił pytanie oraz przedstawił własne stanowisko w kwestii zwolnień od podatku od towarów i usług, obowiązujących od 1 stycznia 2011r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 ww. ustawy, zwolnione są od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy o VAT).

Natomiast w myśl art. 43 ust. 14 ustawy o VAT, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41

Zgodnie zaś z ust. 15 art. 43 ustawy o VAT, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Na podstawie art. 135 ust. 1 lit. b i d Dyrektywy 2006/112/We Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. Nr 347 s. 1 ze zm.) państwa członkowskie zwalniają:

• udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę,
• transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.
  
  

Jednym z orzeczeń zajmującym się problematyką usług pomocniczych do usług finansowych jest wyrok z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95, Sparekassernes Datacenter (SDC) v. Skatteministeriet. W wyroku tym, który dotyczył usług związanych z przelewami, Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że usługa pomocnicza dla usług finansowych mogą korzystać ze zwolnienia z VAT tylko jeśli sama w znacznym stopniu „staje się” usługą finansową. Dla uznania usług związanych z przelewami za zwolnione, Trybunał w istocie wymaga, aby te usługi wywoływały taki efekt jak przelew, tzn. prowadziły do przeniesienia środków i zmieniały sytuację prawna i finansową zainteresowanego podmiotu.

W orzeczeniu z dnia 13 grudnia 2001r. w sprawie Commissioners of Customs Excise v. CSC Financial Services Ltd. ETS analizował kwestie uznania usług za usługi pośrednictwa. W tym zakresie Trybunał wskazał, że z pośrednictwem mamy do czynienia w przypadku podmiotu, który nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego. Pośrednictwo jest zatem odrębnym aktem mediacji stanowiącym usługę wynagradzania przez stronę zasadniczej umowy. Celem pośrednictwa jest uczynienie wszystkiego co możliwe, aby strony zawarły umowę.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na wykonywaniu w imieniu i na rzecz banku pośrednictwa w zakresie czynności bankowych oraz czynności faktycznych związanych z działalnością bankową. Wnioskodawca czyni wszystko co w jego mocy aby klient zawarł ostatecznie z bankiem umowę (o udzielenie pożyczki, o wydanie karty kredytowej, o otwarcie rachunku). Spółka nie jest stroną umów zawieranych przez klienta (stronami umowy są bank i klient).

W ramach zawartych z Bankiem umów Wnioskodawca prowadzi centrum telefoniczne, które stanowi alternatywny kanał dostępu dla klientów Banku (obecnych i potencjalnych), umożliwiający niezbędny kontakt w celu skorzystania z usług finansowych świadczonych przez Bank, jak również umożliwia Bankowi kontakt z obecnymi klientami, niezbędny w celu prawidłowej ich obsługi. Bank odpowiada za działania Wnioskodawcy jak za działania własne i odpowiedzialność ta nie może zostać ograniczona.

Wszystkie działania Wnioskodawcy z punktu widzenia klienta i Banku stanowią elementy usług finansowych (usług głównych) świadczonych przez Bank. Usługi finansowe, które są świadczone przez bank za pośrednictwem Wnioskodawcy obejmują usługi wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT.

Czynności wykonywane przez Spółkę na rzecz banku prowadzą do przeniesienia środków pieniężnych banku na rzecz klienta i odwrotnie: wpływają na wielkość ich należności względem banku i odwrotnie (zmiana sytuacji finansowej), a także wpływają na zmianę jego sytuacji prawnej, w szczególności poprzez:

• przyjmowanie od klientów wniosków o udzielenie pożyczki czy też przyznania karty kredytowej, co w rezultacie prowadzi do zmiany sytuacji finansowej i prawnej klienta (w wyniku zawarcia umowy z bankiem powstaje między stronami stosunek zobowiązaniowy, a klient uzyskuje środki pieniężne w postaci gotówki lub możliwości dokonywania płatności kartą kredytową do ustalonego umową limitu),
• przyjmowanie od klientów i wykonywanie ich dyspozycji zlecenia przelewów pieniężnych (zmienia się zatem sytuacja finansowa klienta-zmniejsza się saldo środków pieniężnych na jego rachunku);
• przyjmowanie od klientów i wykonywanie ich dyspozycji ustanowienia, zmodyfikowania i usunięcia zlecenia automatycznej spłaty zadłużenia z tytułu operacji dokonanych kartą kredytową banku lub zgody na obciążanie, rachunku w formie polecenia zapłaty (prowadzi do zmiany ustaleń umownych a więc do zmiany sytuacji prawnej, a także wpływa w ten sposób na zmianę sytuacji finansowej klienta);
• przyjmowanie od klientów i wykonywanie ich dyspozycji otwarcia i zamknięcia lokat terminowych (wpływa to w oczywisty sposób na zmianę zarówno sytuacji prawnej i finansowej klienta),
• przyjmowanie od klientów i wykonywanie ich dyspozycji zablokowania kart płatniczych (również wpływa to na zmianę zarówno sytuacji prawnej i finansowej klienta).
  
  

Z powyższego wynika, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi stanowią element usługi wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT, które same w sobie stanowią odrębną całość lecz są niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy.

Związku z powyższym usługi świadczone przez Wnioskodawcę podlegają zwolnieniu od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.