INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 19 listopada 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do obywatela Ukrainy wykonującego zlecenie dla polskiego podmiotu gospodarczego:

• w części dotyczącej świadczenia wypłaconego w związku z pobytem w Polsce - jest prawidłowe,
• w pozostałej części - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do obywatela Ukrainy wykonującego zlecenie dla polskiego podmiotu gospodarczego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka chce zatrudnić na podstawie umowy zlecenia osobę fizyczną, obywatela Ukrainy (mającego również stałe miejsce zamieszkania na terytorium Ukrainy). Osoba ta nie przedstawiła Spółce certyfikatu rezydencji wydanego przez Ukrainę. Umowa zawarta z obywatelem Ukrainy (nierezydentem) będzie zawierała postanowienia mówiące o tym, że zlecenie będzie wykonywane przez niego osobiście tylko i wyłącznie na terytorium wskazanego państwa azjatyckiego, a zatem poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zakłada się również, że obywatel Ukrainy w czasie wykonywania zlecenia na rzecz Spółki nie będzie przebywał na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Spółka wypłacać będzie obywatelowi Ukrainy wynagrodzenie na wskazany przez niego rachunek bankowy za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka, wypłacając obywatelowi Ukrainy (mającemu tam również stałe miejsce zamieszkania) wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy zlecenia wykonywanej na rzecz Spółki w jednym z krajów azjatyckich jest zobowiązana, na podstawie przepisu art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), pobrać jako płatnik zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z przepisami ww. ustawy...
2. Czy, gdyby tenże obywatel Ukrainy, któremu Spółka wypłaciła wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenie wykonywanej na rzecz tej Spółki w jednym z krajów azjatyckich, przyjechał do Polski chociaż na 1 dzień w roku podatkowym, w którym osiągnąłby przychód z tytułu ww. umowy zlecenia, powstałby po stronie Spółki obowiązek odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego zgodnie z ustawą z dnia 16 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307, ze zm.)...
   
   

Ad. 1

Zdaniem Spółki, w niniejszej sprawie zastosowanie ma przepis art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) stanowiący, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Zgodnie natomiast z treścią art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

• pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
• działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
• działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
  
  

Zdaniem wnioskodawcy, w tym przepisie ustawodawca ustalił swoistą zasadę terytorialności, zgodnie z którą pod pojęciem „terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów” należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Czynnością taką - zdaniem Spółki - nie jest wypłata pieniędzy, gdyż sama wypłata jest elementem finalnym całego procesu osiągania dochodu. Wśród kryteriów zaliczania dochodów do uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustawodawca w art. 3 ust. 2b pkt 1-2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienił miejsca siedziby spółki. Poza tym, w ocenie wnioskodawcy, nie można utożsamiać pojęcia „dochody osiągane na terytorium” z pojęciem „dochody wypłacane, pochodzące, otrzymane z terytorium Polski”. Wnioskodawca wskazał, iż również art. 5 powyższej ustawy stanowi, iż za terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy uważa się również znajdującą się poza morzem terytorialnym wyłączną strefę ekonomiczną, w której Rzeczpospolita Polska na podstawie prawa wewnętrznego i zgodnie z prawem międzynarodowym wykonuje prawa odnoszące się do badania i eksploatacji dna morskiego i jego podglebia oraz ich zasobów naturalnych.

Dla potwierdzenia swego stanowiska wnioskodawca powołuje się na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2010r., sygn. II FSK 2144/2008.

W opinii wnioskodawcy, skoro obywatel Ukrainy czynności objęte zakresem umowy wykonywać będzie tylko i wyłącznie na terytorium jednego z państw azjatyckich, a zatem poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to z brzmienia przepisu art. 3 ust. 2a ustawy należy wyciągnąć wniosek, że dochód przez niego uzyskiwany w związku z wykonywaniem umowy zlecenia na rzecz Spółki nie będzie dochodem uzyskiwanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a jedynie pochodzącym od Spółki mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dodatkowo wnioskodawca podkreśla, iż obywatel Ukrainy, z którym Spółka podpisywałaby umowę zlecenie, nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a i art. 5 ww. ustawy i nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, ani nie posiada na terytorium Rrzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że przepis art. 3 ust. 2a i 2b tej ustawy dotyczący osób fizycznych mających ograniczony obowiązek podatkowy, należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Rzeczpospolita Polska oraz Ukraina związane są Konwencją w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Kijowie dnia 12 stycznia 1993r. (Dz. U. z 1994r. Nr 63, poz. 269), a zatem w przedmiotowej sprawie opierać się należy zarówno na przepisach polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i na treści tejże umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Art. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania mówi, że dotyczy ona osób, które mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu Umawiających się Państwach (Rzeczpospolita Polska/Ukraina). Natomiast art. 4 ww. umowy precyzuje, że określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. W przypadku będącym podstawą złożenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, kryterium objęcia ograniczonym obowiązkiem podatkowym zawarte jest w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Według kryteriów ustalonych w art. 3 ust. 2a ww. ustawy - zdaniem Spółki - obywatel Ukrainy (nierezydent) nie podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto, dokonując interpretacji przepisów podatkowych pod kątem ustalenia w jakim umawiającym się państwie obywatel Ukrainy powinien być opodatkowany z tytułu dochodów (przychodów) uzyskiwanych od polskiej Spółki za prace wykonywane w jednym z azjatyckich państw, należy posiłkowo posłużyć się zapisami art. 4 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, który stanowi reguły interpretacyjne pozwalające na ustalenie hierarchii więzi:

• miejsce zamieszkania (Ukraina),
• ośrodek interesów życiowych nierezydenta (Ukraina lub inne państwo poza Rzeczpospolitą Polską),
• państwo w którym zwykle przebywa nierezydent (Ukraina lub inne państwo poza Rzeczpospolitą Polską),
• obywatelstwo nierezydenta (ukraińskie),
• rozstrzygnięcie właściwych władz w drodze wzajemnego porozumienia (w braku możliwości zastosowania jednego z powyższych kryteriów).
  
  

Z powyższego wynika, że obywatel Ukrainy z tytułu dochodów (przychodów) uzyskiwanych od polskiej Spółki, za prace wykonywane na jej rzecz w jednym z państw azjatyckich, powinien odprowadzać podatek dochodowy na Ukrainie lub w państwie azjatyckim na terytorium, którego wykonuje prace - jeżeli wynikałoby to z przepisów podatkowych obowiązujących na terytorium tego państwa.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 29 ust. 1 pkt 1 tej ustawy stanowi, że podatek dochodowy od przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby nie mające zamieszkania w Polsce z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 ustawy (w tym z umowy zlecenia) pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Wnioskodawca uważa, że poza otrzymywaniem wynagrodzenia od Spółki obywatel Ukrainy nie ma z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej żadnych więzi, a w konsekwencji dochód uzyskiwany przez obywatela Ukrainy nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, zdaniem Spółki, nie ma podstawy prawnej, ani logicznego uzasadnienia dla naliczania i odprowadzania przez Spółkę jako płatnika, zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2

Jeżeli chodzi o stanowisko Spółki objęte treścią drugiego pytania, to Spółka uważa, że w związku z tym, że na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby nie mające zamieszkania w Polsce z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 ustawy (w tym z umowy zlecenia) pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu - to w przypadku gdy obywatel Ukrainy w trakcie i w związku z wykonywaniem zlecenia na rzecz Spółki w jednym z krajów azjatyckich, chociaż na jeden dzień pojawiłby się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w roku podatkowym i nie przedstawiłby Spółce certyfikatu rezydencji w rozumieniu art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wówczas Spółka zobowiązana byłaby - jako płatnik - do pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu ma podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Natomiast jeżeli obywatel Ukrainy przebywałby w roku podatkowym na terytorium Polski przynajmniej 1 dzień - już po zakończeniu zlecenia lub co prawda w czasie obowiązywania umowy zlecenia, jednakże pobyt jego nie miałby nic wspólnego z wykonywaniem zlecenia i wykonywaniem pracy na rzecz Spółki (np. prywatny pobyt) wówczas Spółka nie byłaby zobowiązana - jako płatnik - do pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego w formie ryczałtu w wysokości 20 % przychodu na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem wnioskodawcy, brak tego obowiązku wynika z faktu ustalenia formy opodatkowania (podatek zryczałtowany) i powiązania go z konkretnym źródłem przychodu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Należy w tym miejscu zauważyć, iż stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,3) działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,4) położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 wskazano, że zmiana ma na celu jedynie „doprecyzowanie pojęcia dochodów”. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Według postanowień art. 29 ust. 2 powołanej ustawy, przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zamierza zatrudnić na podstawie umowy zlecenia obywatela Ukrainy. Osoba ta nie przedstawiła Spółce certyfikatu rezydencji wydanego przez Ukrainę. Umowa zawarta z obywatelem Ukrainy (nierezydentem) będzie zawierała postanowienia mówiące o tym, że zlecenie będzie wykonywane przez niego osobiście tylko i wyłącznie na terytorium wskazanego państwa azjatyckiego, a zatem poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w takiej sytuacji, kiedy usługi świadczone byłyby poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika, bowiem obywatel Ukrainy nie będzie podlegał w Polsce opodatkowaniu.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. Z treści art. 3 ust. 2a ustawy wynika, iż opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. W sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Polski, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce. W rozpatrywanej sprawie będziemy mieli do czynienia z usługami, które będą wykonywane na rzecz wnioskodawcy – spółki z o.o. z siedzibą w Polsce, przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania poza terytorium Polski (w Ukrainie). Efekt świadczonych na podstawie umowy zlecenia usług wykorzystywany będzie natomiast przez wnioskodawcę – polską spółkę w Polsce. Ponadto rozstrzygając niniejszą sprawę nie można całkowicie oderwać się od istniejących w międzynarodowym prawie podatkowym zasad. W szczególności należy podkreślić, że nie wszystkie rodzaje dochodów powiązane są fizycznie z miejscem ich osiągania. Dotyczy to wszelkiego rodzaju praw/usług niematerialnych. Najbardziej oczywistym przykładem oderwania dochodu od miejsca jego powstania jest dochód z odsetek, gdzie zgodnie z Modelową Konwencją OECD, na której oparte są umowy zawierane przez Polskę, uważa się że odsetki powstają w państwie w którym płatnik ma siedzibę lub miejsce zamieszkania (w państwie, z którego są wypłacane).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym obywatel Ukrainy, z którym wnioskodawca zamierza zawrzeć opisaną powyżej umowę zlecenie, nie przedstawił Spółce stosownego certyfikatu rezydencji. Zatem brak jest podstaw prawnych do zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową. Przy czym, wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, bez znaczenia pozostaje, czy zleceniobiorca będzie wykonywał zlecenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej czy też na terenie wskazanego kraju azjatyckiego i gdzie będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od wszystkich uzyskanych przez siebie dochodów. Wykonanie obowiązku podatkowego przez obywatela Ukrainy (tj. opodatkowanie swoich dochodów) jest tutaj nieistotne, bowiem to wnioskodawca jako płatnik ma wykonać zgodnie z ustawą swoje obowiązki podatkowe i pobrać stosowny podatek.

Istotnym więc jest, jak już wcześniej wykazano, iż efekt świadczonych usług będzie wykorzystywany przez wnioskodawcę – polską spółkę – na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem w przedstawionym zdarzeniu przyszłym na wnioskodawcy będą ciążyły obowiązki płatnika, bowiem z tytułu przekazywanych przez niego świadczeń obywatel Ukrainy będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w świetle cyt. powyżej przepisów. Obowiązki te płatnik winien wykonać zarówno w stosunku do należności wypłacanych za czas, w którym zleceniodawca będzie przebywał w Polsce w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zawartej umowy, jak i do należności wypłacanych w związku ze świadczeniem wykonywanym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 tej ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Odnosząc się do powołanego przez wnioskodawcę wyroku wskazać należy, iż jakkolwiek orzeczenia sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą konkretnych, indywidualnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Orzeczenia te nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Niemniej podkreślić należy, iż Organ nie podziela stanowiska zawartego w orzecznictwie, czemu dał wyraz w niniejszej interpretacji.

Powyższe oznacza, że w części dotyczącej świadczenia wypłaconego w związku z pobytem zleceniobiorcy w Polsce stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej świadczenia wypłaconego w związku z pobytem na terytorium wskazanego państwa azjatyckiego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.