2013.02.01 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1212/12/RSz
z 1 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2012r. (data wpływu 3 grudnia 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) na rachunek bankowy, w przypadku, gdy kwota żądanego zwrotu obejmować będzie kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku, wykazaną w tej deklaracji do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) na rachunek bankowy, w przypadku, gdy kwota żądanego zwrotu obejmować będzie kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku, wykazaną w tej deklaracji do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca („Fundacja") jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Fundacja składa deklaracje VAT za okresy miesięczne. Fundacja posiada rachunek bankowy w banku z siedzibą w Polsce.

Począwszy co najmniej od kwietnia 2003 roku Fundacja nie wykonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju, odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów). Fundacja nie wykonuje też dostawy towarów ani świadczenia usług poza terytorium kraju. W deklaracjach VAT-7 Fundacja nie wykazuje podatku należnego.

W deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku Fundacja wykazała kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwotę podatku naliczonego) do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Kwota tej nadwyżki wykazana w deklaracji za listopad 2007 roku powstała z nadwyżek podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) do przeniesienia wykazywanych w deklaracjach składanych za poprzednie okresy rozliczeniowe.

Fundacja zamierza wystąpić o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) na rachunek bankowy. Żądanie zwrotu zostanie wykazane w jednej z deklaracji składanych za okres styczeń - listopad 2013 roku. Kwota żądanego zwrotu obejmować będzie kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwotę podatku naliczonego) z deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku, wykazaną w tej deklaracji do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.

Z chwilą wystąpienia o zwrot, kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazana w pozycji 60 deklaracji VAT-7 będzie identyczna z kwotą nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwotą podatku naliczonego) do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy wykazaną w deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Fundacja ma prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) na rachunek bankowy, w przypadku, gdy kwota żądanego zwrotu obejmować będzie kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku, wykazaną w tej deklaracji do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 87 ust. l ustawy o VAT w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Jednocześnie, zgodnie z art. 87 ust. 5a ustawy o VAT, w przypadku, gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 19. Na pisemny wniosek podatnika urząd skarbowy dokonuje zwrotu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a i ust. 4a-4f stosuje się odpowiednio.

Zdaniem Fundacji, ma ona prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) na rachunek bankowy, w przypadku, gdy kwota żądanego zwrotu obejmować będzie kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku, wykazaną w tej deklaracji do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy, co wynika z następujących względów:

Po pierwsze, podatnik ma pełną swobodę w zakresie sposobu zadysponowania kwotą nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazaną w deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy. Możliwość przenoszenia nadwyżki podatku na kolejne okresy rozliczeniowe nie jest też w żaden sposób ograniczona czasowo, co znajduje potwierdzenie w poglądach przedstawicieli doktryny prawa podatkowego, gdzie stwierdza się: „w sytuacji występowania permanentnej nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, możliwe jest stale przenoszenie, praktycznie w nieskończoność, nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.” (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, LEX 2011, uwaga 12 do art. 87). Tym samym, podatnik może w każdym momencie wystąpić o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy, pomimo, że do chwili złożenia żądania o zwrot kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym była permanentnie przenoszona do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy. Odmienny pogląd poprowadziłby do tego, że podatnik pozbawiony zostałby prawa do zwrotu, co potwierdza doktryna prawa podatkowego, gdzie stwierdza się, że: „nie jest możliwe przenoszenie w nieskończoność nadwyżki na kolejne okresy rozliczeniowe, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie jest prawdopodobne, aby rozliczenie nadwyżki mogło nastąpić bez dokonania jej zwrotu. Powyższa zasada dotyczy także zwrotu samego podatku naliczonego (zob. także komentarz do art. 86 ust. 19). Stałe przenoszenie nadwyżki podatku (podatku naliczonego) na kolejne okresy rozliczeniowe oznaczałoby bowiem zanegowanie podstawowej zasady VAT, jaką jest jego neutralność dla podatników” (tak Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, VAT. Komentarz, LEX 2011, uwaga 5 do art. 87).

Po drugie, żaden przepis prawa podatkowego nie ustanawia terminu do wystąpienia o zwrot różnicy podatku (podatku naliczonego). Przepis stanowi jedynie, że ewentualna różnica podatku lub kwota podatku naliczonego podlega zwrotowi w określonych terminach wskazanych w ustawie (np. 25, 60 lub 180 dni w zależności od okoliczności konkretnego przypadku). Niemniej termin ten jest terminem dla organu podatkowego, a nie terminem dla podatnika. Bieg terminu dla organu podatkowego rozpoczyna się bowiem dopiero z chwilą złożenia rozliczenia (deklaracji) przez podatnika. Brak natomiast terminu końcowego na złożenie przez podatnika w deklaracji żądania o zwrot różnicy podatku (kwoty podatku naliczonego).

Po trzecie, Fundacja nie traci prawa do zwrotu z uwagi na ewentualne przedawnienie kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) z deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku, wykazanej w tej deklaracji do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. W tym miejscu zaznaczyć należy, że w uchwale 7 sędziów z dnia 29 czerwca 2009 roku, I FPS 9/08, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż „artykuł 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) ma zastosowanie do należności z tytułu nienależnego zwrotu podatku od towarów i usług". Z uchwały tej wynika, że przepis art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku do przeniesienia na kolejny okres rozliczeniowy, co potwierdzają sądy administracyjne (np. wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2011 roku, I FSK 767/10 czy też wyrok NSA z dnia 9 marca 2010 roku, I FSK 3/09). Powyższe prowadzi do konkluzji, że nadwyżka podatku naliczonego nad należnym lub kwota podatku naliczonego wykazana do przeniesienia w deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku ulega „przedawnieniu" z końcem grudnia 2012 roku, tj. z chwilą upływu 5 lat od końca roku, w którym przypadałby hipotetyczny termin zapłaty podatku.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że w przypadku, gdy przedawnieniu ulega nadwyżka podatku naliczonego nad należnym lub kwota podatku naliczonego wykazana do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy, przedawnienie to skutkuje tym, że wyłączona jest ze względu na upływ czasu możliwości ingerencji w ustaloną kwotę nadwyżki lub podatku do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 31 maja 2011 roku, I FSK 872/10 wskazał, iż „podzielić trzeba przede wszystkim stanowisko strony w zakresie wpływu przedawnienia prawa do określenia zobowiązania w podatku VAT za kwiecień i maj 2002 r. na prawidłowość dokonanego przez organy wymiaru za dalsze okresy rozliczeniowe, w tym przede wszystkim czerwiec 2002 r. Upływ terminu przedawnienia w odniesieniu do kwietnia i maja 2002 r. powoduje niemożność zakwestionowania przez organy podatkowe dokonanego przez podatnika samoobliczenia podatku od towarów i usług za te miesiące. Jednakże nie można tych skutków automatycznie ograniczać do tychże okresów rozliczeniowych, gdyż dane zawarte w złożonych przez podatnika deklaracjach - np. wykazanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc - bezpośrednio mogą wpływać na wysokość zobowiązania podatkowego za dalsze okresy rozliczeniowe. W sytuacji zatem, gdy doszło do przedawnienia zobowiązania za kwiecień i maj 2002 r., wykazana przez podatnika w maju 2002 r. nadwyżka podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc musi być uwzględniona przez organy przy określaniu zobowiązania w podatku VAT za czerwiec 2002 r. w zadeklarowanej przez podatnika wysokości. Upływ terminu przedawnienia skutkuje bowiem niemożnością podważenia przez organy któregokolwiek z elementów rachunku podatkowego za objęty przedawnieniem okres rozliczeniowy, w tym zadeklarowanej przez podatnika nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc (nieobjęty już przedawnieniem). Stąd też słusznie strona podnosi, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dostrzegł konsekwencji, jakie dla rozliczenia za czerwiec 2002 r. powoduje uchylenie decyzji organów obu instancji w zakresie kwietnia i maja 2002 r. ze względu na przedawnienie zobowiązania za te miesiące, ograniczając tym samym uprawnienie podatnika do skorzystania z praw wynikających z art. 21 ust. 1 u.p.t.u. i pomijając obowiązek organów do uwzględnienia w ramach rozliczenia za czerwiec 2002 r. wszystkich elementów wymiaru, w tym nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z maja 2002 r.”. Podobny pogląd wyraża również WSA w Krakowie, który w wyroku z dnia 17 września 2010 roku I SA/Kr 1165/09 wskazał, iż przedawnienie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za miesiąc maj 2003 r. oznacza, że organ podatkowy jest zobowiązany przyjąć tę nadwyżkę w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej i nie może dokonać jej zmiany, co ma wpływ na określenie wysokości zobowiązania podatkowego za pozostałe okresy rozliczeniowe 2003 r. (...)" oraz WSA w Łodzi w wyroku z dnia 25 stycznia 2012 roku, I SA/Łd 915/11, w którym wskazano, że: „przedawnienie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym zadeklarowanej przez podatnika za wskazany na wstępie okres rozliczeniowy oznacza, że organ podatkowy jest zobowiązany przyjąć tę nadwyżkę w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej i nie może dokonać jej zmiany". Nadmienić przy tym należy, że żadnych zmian w rozliczeniach za listopad 2007 roku nie dokona również Fundacja.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej również ustawą lub ustawą o VAT. W przepisie tym wskazano, iż zgodnie z art. 86 ust. 1 w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (…).

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT).

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiona powyżej zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy).

Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Stosownie natomiast do treści art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Ponadto podkreślić należy, iż ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m. in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 87 ust. 1 ww. ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w sytuacji, gdy u podatnika występuje nadwyżka kwoty podatku naliczonego nad podatkiem należnym uprawnienia podmiotu: do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu bezpośredniego tej różnicy, mają charakter równorzędny i od podatnika zależy, z którego uprawnienia skorzysta.

Szczegółowe regulacje dotyczące terminu zwrotu i warunków niezbędnych do jego otrzymania zawierają regulacje art. 87 ust. 2-10 cyt. ustawy o VAT.

Na podstawie art. 87 ust. 2 ww. ustawy o VAT, zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika, do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 19 ww. ustawy o VAT, jeżeli w okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonywał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz nie wykonywał czynności poza terytorium kraju kwotę podatku naliczonego może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Zgodnie z treścią art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. u. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Na podstawie § 2 ww. artykułu, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.

Stosownie do § 3 tego artykułu, bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego.

W oparciu o § 4 ww. artykułu, bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

Zgodnie z § 6 powołanego artykułu, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem:

wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W myśl § 7 tego artykułu, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się, a po zawieszeniu biegnie dalej, od dnia następującego po dniu:

prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe;
doręczenia organowi podatkowemu odpisu orzeczenia sądu administracyjnego, ze stwierdzeniem jego prawomocności;
uprawomocnienia się orzeczenia sądu powszechnego w sprawie ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
wygaśnięcia decyzji o zabezpieczeniu;
zakończenia postępowania zabezpieczającego w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Stosownie do § 8 ww. artykułu, nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką lub zastawem skarbowym, jednakże po upływie terminu przedawnienia zobowiązania te mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zatem, dokonywanie przez podatnika wszelkich zmian dotyczących rozliczeń podatku od towarów i usług może nastąpić do momentu, w którym nie ulega przedawnieniu zobowiązanie podatkowe za dany okres rozliczeniowy.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009r. sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Należy zauważyć, iż np. w wyroku z dnia 30 września 2009r. sygn. akt I SA/Bk 295/09 WSA w Białymstoku stwierdził, iż przedawnienie, o którym mowa w art. 70 o.p., dotyczy wszystkich elementów konstrukcyjnych podatku, które wynikają z tego samego obowiązku podatkowego, co potencjalne zobowiązanie podatkowe. Odnosi się to w szczególności do nadwyżki podatku należnego nad naliczonym w podatku od towarów i usług. Nie jest bowiem pozbawione logiki rozumowanie według którego, jeżeli przedawnia się zobowiązanie główne (podstawowe), to przedawniają się również związane z nim lub towarzyszące mu inne prawa lub obowiązki, na zasadzie prostego wnioskowania a maiori ad minus. Przyjęcie poglądu, wedle którego nadwyżka podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług w ogóle nie podlegałaby przedawnieniu, prowadziłoby do ciągłego utrzymywania niepewności sytuacji prawnej podatnika. W każdym czasie można byłoby wszcząć wobec niego postępowanie podatkowe. W pełni satysfakcjonującego rozwiązania nie daje też stanowisko, zgodnie z którym weryfikowanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym możliwe jest do momentu "przedawnienia się okresów", w których ta nadwyżka zostanie rozliczona. Trzeba bowiem pamiętać, że również w tych okresach nie musi powstać zobowiązanie podatkowe. Po odliczeniu tej nadwyżki od podatku należnego, podatek może być "zerowy". Zatem w tych przypadkach problem przedawnienia w dalszym ciągu pozostawałby nierozwiązany. Zdaniem Sądu nie można dopuścić do niczym nieograniczonego w czasie korygowania innych, oprócz samego zobowiązania podatkowego, elementów konstrukcyjnych podatku. Nadwyżka podatku naliczonego nad należnym, tak samo jak zobowiązanie podatkowe, są wynikami rozliczenia podatnika za dany okres. Trudno od wyniku tego rozliczenia uzależniać to, czy dany okresy rozliczeniowy podlega przedawnieniu, czy też nie. Ograniczenie zastosowania instytucji przedawnienia, poprzez odniesienie jego skutków wyłącznie do ściśle rozumianego zobowiązania podatkowego, miałoby i ten negatywny skutek, że podatnik musiałby przez nieograniczony czas przechowywać dokumentację podatkową (art. 86 § 1 o.p.).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Począwszy co najmniej od kwietnia 2003 roku Fundacja nie wykonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju, odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów). Fundacja nie wykonuje też dostawy towarów ani świadczenia usług poza terytorium kraju. W deklaracjach VAT -7 Fundacja nie wykazuje podatku należnego.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii ustalenia czy w przedmiotowej sprawie ma on prawo do zwrotu w 2013 roku nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) na rachunek bankowy, w przypadku, gdy kwota żądanego zwrotu obejmować będzie kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym z deklaracji VAT-7 za listopad 2007 roku, wykazaną w tej deklaracji do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.

Przypomnieć należy, że Wnioskodawca nie wykonuje czynności opodatkowanych począwszy co najmniej od 2003r. Zatem, przedmiotowa nadwyżka ma swoje źródło również od tego momentu.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przywołany stan prawny należy stwierdzić, iż do kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, o której mowa we wniosku, mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wobec powyższego należy stwierdzić, na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, iż w sytuacji gdy żądanie zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym zostanie wykazane w jednej z deklaracji składanych za okres styczeń - listopad 2013 roku, to Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (kwoty podatku naliczonego) na rachunek bankowy, bowiem zobowiązanie podatkowe w podatku VAT za okresy rozliczeniowe I – XI 2003r. uległo przedawnieniu w 2008r., a za XII 2003r. w 2009r.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin