INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2010 r. (data wpływu 6 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 stycznia 2011 r. (data wpływu 15 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie „gadżetów reklamowych” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie „gadżetów reklamowych”.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 kwietnia 2010 r. prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie projektów architektonicznych dla dużych firm. Zamówił Pan gadżety reklamowe z logo, które rozdaje potencjalnym i aktualnym klientom w ramach reklamy, m.in. przy okazji rozmów handlowych. Nabył Pan długopisy, czekoladki, kalendarze i notesy zaopatrzone w logo i nazwę firmy. Ponadto widoczny jest adres email i numer telefonu. Wartość jednostkowa większości wydatków mieści się granicach od 0,84 zł do 98 zł brutto (wartość jednej czekoladki – 0,84 zł, długopisu - kilka zł, bombonierki – 98 zł).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatek na opisane powyżej opatrzone nazwą i logo - kalendarze, notesy, lub długopisy - rozdawane klientom potencjalnym i aktualnym, np. na targach, w czasie rozmów handlowych lub spotkań biznesowych będzie stanowił koszt uzyskania przychodu...
2. Czy wydatek na opisane powyżej czekoladki w formie pojedynczej lub w formie bombonierki opatrzone nazwą i logo rozdawane klientom potencjalnym i aktualnym, np. na targach, w czasie rozmów handlowych lub spotkań biznesowych będzie stanowił koszt uzyskania przychodu...
3. Czy z ww. gadżetami (długopisy, kalendarze, notesy, czekoladki, bombonierki) wiążą się jakieś konsekwencje podatkowe (t.j. czy wystąpiłby podatek dochodowy od osób fizycznych lub podatek od towarów i usług) po stronie aktualnych i potencjalnych kontrahentów...
4. Czy od poniesionych wydatków (notesy, długopisy, kalendarze, czekoladki) może Pan odliczać podatek od towarów i usług...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. W pozostałym zakresie wniosek zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na notesy, kalendarze, długopisy czy czekoladki opatrzone nazwą i logo firmy, rozdawane klientom potencjalnym i aktualnym będą stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Ponadto, jak powyżej wskazano, koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy podlegają podziałowi na koszty bezpośrednie i pośrednie. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z danymi przychodami jakie osiąga podmiot gospodarczy. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jednakże warunkują ich uzyskanie. Podział kosztów na bezpośrednie i pośrednie każdorazowo wymaga dokonania indywidualnej oceny w warunkach konkretnego stanu faktycznego.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie projektów architektonicznych. Nabył Pan gadżety reklamowe w postaci długopisów, czekoladek, kalendarzy i notesów zaopatrzonych w logo, nazwę firmy, adres email oraz numer telefonu, które rozdaje potencjalnym i aktualnym klientom w ramach reklamy, m.in. przy okazji rozmów handlowych. Wartość jednostkowa większości wydatków mieści się granicach od 0,84 zł do 98 zł brutto (wartość jednej czekoladki – 0,84 zł, długopisu - kilka zł, bombonierki – 98 zł).

Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują ani pojęcia „reprezentacji” ani „reklamy” należy – zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa – odnieść się do definicji słownikowej tych pojęć. W internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) pojęcia te zostały zdefiniowane następująco:

1. reklama - działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.
2. reprezentacja - okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc definicję słownikową „reprezentacji” na grunt ustaw podatkowych, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, za reprezentację uznaje się natomiast „występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (Brzeziński B., Kalinowski M., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159)”.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymaga czy wymienione wydatki ukierunkowane będą na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), czy też mają na celu zachęcanie kontrahentów do utrzymania kontaktów oraz nabywania oferowanych towarów. Przy czym reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo zgodnie z pojęciem słownikowym zamieszczonym w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl), uznać należy graficzny symbol przedsiębiorstwa, organizacji, serii wydawniczej itp. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Zatem wydatek na tego rodzaju reklamę może stanowić koszt uzyskania przychodów.

W przypadku oferowania kontrahentom prezentów z logo firmy mamy więc do czynienia z reklamą, polegającą na promowaniu przedsiębiorstwa bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych towarów bądź usług.

Podkreślić przy tym należy, że ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów, itp. i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Należy zauważyć, że w przypadku przekazywania gadżetów o wyższej wartości wyselekcjonowanym kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom, mimo iż będą one oznakowane logo firmy, gdy celem wydatku jest tworzenie pozytywnego wizerunku firmy i budowa odpowiednich relacji z klientami, wydatki takie mogą zostać uznane za reprezentację i w efekcie na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast w przypadku upominków o niewielkiej wartości należy stwierdzić, iż co do zasady drobne gadżety nie mają charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku firmy.

Innymi słowy, jeżeli wartość jednostkowa gadżetów i upominków będzie niska, nie będą one miały cech okazałości czy wystawności, t.j. elementów wyznaczających granice pojęcia „reprezentacji”, to nie będą podlegały wyłączeniu określonemu w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji przedstawionej we wniosku nabyte przez Pana gadżety reklamowe (kalendarze, notesy, długopisy czy czekoladki) są opatrzone w sposób trwały logo firmy, a ich wartość jednostkowa jest stosunkowo niska. Zatem można przyjąć, iż nie mają one charakteru okazałości, a tym samym wydatki poniesione na ich nabycie mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Wobec powyższego załączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy, a oceny Pana stanowiska dokonano wyłącznie na podstawie opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.