INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2010 r. (data wpływu 23 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 stycznia 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek gruntowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek gruntowych. Dnia 31 stycznia 2011 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Syndyk masy upadłości, dokonuje dostawy nieruchomości - gruntów. W celu zastosowania właściwej stawki VAT, Syndyk zwrócił się o wydanie interpretacji podatkowej (znak ILPP1/443-332/08-2/MT z dnia 25 lipca 2008 r.) z zapytaniem: „Czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), dokonując dostawy gruntów gdzie charakter budowlany wynika wyłącznie z zaświadczeń o studium zagospodarowania przestrzennego gminy właściwym jest zastosowanie stawki VAT jak dla gruntów budowlanych, tj. 22%”.

W dniu 23 września 2008 r. interpretacją indywidualną o sygn. ILPP/433-734/08-4/MT Minister Finansów uznał stanowisko Syndyka za prawidłowe, stwierdzając, iż „na podstawie informacji wynikających z zaświadczeń o studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, które ujawniają charakter budowlany gruntów dla przedmiotowych nieruchomości zainteresowany winien zastosować stawkę VAT w wysokości 22%”. W dniu 15 czerwca 2010 r. Syndyk dokonał sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej na działce nr 324/7. Dla wskazanego gruntu, z uwagi na brak planów zagospodarowania przestrzennego w oparciu o dane zawarte w obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego działka nr 324/7 przeznaczona jest „pod obszary zabudowy mieszkaniowej z usługami towarzyszącymi i nieuciążliwą działalność gospodarczą”.

W oparciu o uzyskaną ww. interpretację podatkową Syndyk opodatkował transakcję sprzedaży stawką VAT 22%. W dniu 21 czerwca 2010 r. został skierowany pozew przeciwko syndykowi o zwrot nienależnie pobranego podatku VAT. Sąd Rejonowy zasądził wyrokiem z dnia 20 października 2010 r. od Syndyka na rzecz powódki zwrot kwoty stanowiącej wartość podatku VAT.

Dnia 31 stycznia 2011 r. Zainteresowany uzupełnił wniosek o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego wskazując, iż działka nr 324/7 stanowi grunt niezabudowany. Ponadto opisana działka nr 324/7 położona jest przy drodze publicznej i ma do niej dostęp, działka nie jest uzbrojona w przyłącza do sieci gazowej i energetycznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w tej konkretnej wyżej opisanej sytuacji, opodatkowanie stawką VAT w wysokości 22% dla działki nr 324/7 dla której:

1. z zaświadczenia o planie zagospodarowania przestrzennego gminy wynika, że dla przedmiotowego terenu brak jest obowiązującego planu,
2. z wypisu rejestru gruntów wynika, że grunt ten to grunt rolny,
3. z zaświadczenia o obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, że ww. teren przeznaczony jest pod obszary zabudowy mieszkaniowej z usługami towarzyszącymi i nieuciążliwą działalnością gospodarczą

   - jest właściwe...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle uzyskanej wcześniej interpretacji stanowisko Syndyka w tej konkretnej sytuacji poprzez zastosowanie stawki VAT 22% na podstawie informacji wynikających z zaświadczeń o studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, które ujawniają charakter budowlany gruntu, jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, iż X dokonując dostawy części majątku służącego do wykonywania działalności rolniczej, wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT. I tak stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy).

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Z kolei dane z ewidencji gruntów i budynków mogą być stosowane wyłącznie posiłkowo, gdyż nie zawierają danych o „przeznaczeniu” danego gruntu, co jest warunkiem decydującym o zwolnieniu od podatku w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a jedynie obejmują dane dotyczące ich aktualnego wykorzystania – art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. z 2010 r. Dz. U. Nr 193, poz. 1287 ze zm.).

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy – przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wyjaśnić należy, iż sama polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Co prawda przepis art. 9 cyt. ustawy stanowi, że studium nie jest aktem prawa miejscowego jednakże jego postanowienia są wiążące dla organów Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu. Z kolei ewidencja gruntów i budynków stosowana przy ocenie nieruchomości, jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych, a ponadto również nie jest aktem prawa miejscowego.

W konsekwencji, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, środkiem prawnym kształtowania polityki przestrzennej przewidzianym przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Te właśnie środki mają bezpośredni wpływ na gospodarkę nieruchomościami w skali gminy i w odniesieniu do konkretnego właściciela nieruchomości (por. wyrok NSA z dnia 27 lipca 2008 r., sygn. akt I FSK 868/07).

Podkreślenia wymaga, że według przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, kryterium wyłączającym ze zwolnienia od podatku jest przeznaczenie terenu pod zabudowę, nie zaś rzeczywisty sposób wykorzystania działek lub rodzaj gruntu wynikający z wypisu z ewidencji gruntów.

W żadnym razie, w świetle unormowań zawartych w omawianym przepisie ustawy, o przeznaczeniu terenu nie może przesądzić fakt, że działka, o której mowa w pytaniu jest działką niezabudowaną, zaklasyfikowaną w ewidencji gruntów jako grunt rolny.

Ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów bez względu na ich przeznaczenie. Jak już wcześniej stwierdzono, ustawodawca nie wprowadził jako kryterium zwolnienia sposobu aktualnego wykorzystywania terenu, czy też aktualnej kwalifikacji terenu, lecz kryterium przeznaczenia terenu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 15 czerwca 2010 r. dokonał dostawy nieruchomości niezabudowanej, którą opodatkował podstawową, tj. 22% stawką podatku VAT. Przedmiotowa działka położona jest przy drodze publicznej jednakże nie została uzbrojona w przyłącze do sieci gazowej lub energetycznej. Działka nie została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, natomiast zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nieruchomość przeznaczono pod obszary zabudowy mieszkaniowej z usługami towarzyszącymi i pod nieuciążliwą działalność gospodarczą. W związku z opisaną dostawą Wnioskodawca wystąpił o interpretację przepisów prawa podatkowego, która została wydana w dniu 25 lipca 2008 r. znak ILPP1/443-333/08-2/MT. Organ podatkowy, mając na względzie obowiązujące przepisy prawa, uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe. W konsekwencji Zainteresowany opodatkował przedmiotową dostawę działki. Nabywca działki wystąpił przeciwko Wnioskodawcy z powództwem cywilnym o zwrot nienależnie – w opinii nabywcy działki – zapłaconego podatku od towarów i usług. Dnia 20 października 2010 r. Sąd uznał roszczenie nabywcy działki i orzekł zwrot nienależnie pobranego VAT.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny wskazać należy, iż dokonana w dniu 15 czerwca 2010 r. dostawa działki nr 324/7 była czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższe wynika z faktu, iż sprzedaż działki przez podmiot będący podatnikiem podatku VAT jest czynnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Ponadto do transakcji zbycia opisanej działki nie można było zastosować zwolnienia od podatku VAT, zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Przedmiotowa nieruchomość, choć nie objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, została przeznaczona zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, pod budownictwo mieszkaniowe oraz nieuciążliwą działalność gospodarczą. Jak ujawniła analiza zapisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, środkiem prawnym kształtowania polityki przestrzennej przewidzianym przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Te właśnie środki mają bezpośredni wpływ na gospodarkę nieruchomościami w skali gminy i w odniesieniu do konkretnego właściciela nieruchomości. W konsekwencji, opodatkowanie dostawy opisanej działki było prawidłowe.

Reasumując, opodatkowanie 22% stawką podatku VAT sprzedaży działki nr 324/7 nie objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jednakże przeznaczonej zapisami studium uwarunkowań i kierunków zabudowy przestrzennej, pod zabudowę było prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.