Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-52/13/HD
z 12 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2013 r. (data wpływu 14 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi doradztwa prawnego, zakwalifikowane w Polskiej Kwalifikacji Wyrobów i Usług pod nr 69.10.19.0.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje samochód osobowy, który wynajmuje od osoby fizycznej. Auto jest niezbędne do prowadzenia tego rodzaju działalności, bowiem umożliwia dotarcie na spotkania z klientami i zleceniodawcami, mającymi siedzibę na terenie całej Polski, a także poza granicami kraju.

Ponadto Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowy samochód do podróży pomiędzy siedzibą jego firmy, a siedzibami organów i instytucji, przed którymi reprezentuje klientów.

W związku z tym, że osoba, od której Wnioskodawca wynajmuje auto, zamierza wyjechać na kilka miesięcy za granicę i zabrać ze sobą samochód, będący przedmiotem umowy najmu, Wnioskodawca planuje zakupić inny, używany samochód i wprowadzić go do majątku firmowego.

Po powrocie z zagranicy osoby, od której Wnioskodawca wynajmuje obecnie auto, Wnioskodawca zamierza odnowić umowę najmu samochodu.

Okres, w jakim nowo zakupione auto będzie wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej (okres pozostawania osoby wynajmującej obecnie samochód poza granicami kraju), nie przekroczy jednego roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy możliwe jest jednorazowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej całego wydatku poniesionego na zakup samochodu osobowego już w miesiącu jego zakupu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie przyszłym, będzie uprawniony do zaliczenia jednorazowo do podatkowych kosztów uzyskania przychodu całego kosztu zakupu samochodu osobowego już w miesiącu zakupu samochodu i przekazania go na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W opisanej sytuacji przyszłej koszt zakupu samochodu osobowego zostanie poniesiony niewątpliwie w celu uzyskania przychodu.

Wprawdzie z treści przepisu zawartego w art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednak przepis ten nie znajdzie zastosowania w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację, ponieważ zakupiony samochód nie będzie stanowił środka trwałego ze względu na fakt, iż przewidywany okres jego wykorzystywania będzie krótszy niż rok.

Przepis art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozstrzyga, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są jedynie środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 tej ustawy.

Zatem skoro koszt zakupu samochodu osobowego zostanie poniesiony w celu uzyskania przychodu, a żaden z obowiązujących przepisów (w szczególności art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) nie wyklucza zaliczenia tego rodzaju kosztu do kosztów uzyskania przychodu, ani też nie nakazuje dokonywać amortyzacji środka transportu, którego przewidywany okres używania jest krótszy niż rok, to cały koszt zakupu samochodu osobowego w opisanym stanie przyszłym można – zgodnie z treścią art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu już w dacie poniesienia kosztu.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22 ust. 5d nakazuje przyjąć natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Opisane powyżej stanowisko zostało potwierdzone w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 20 czerwca 2011 r. znak ITPB1/415-378a/11/AK, w której stwierdzono, że „jeżeli Wnioskodawca dla zakupionego samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej określi okres używania krótszy niż rok i nie zaliczy go do środków trwałych, to wydatek poniesiony na zakup tego samochodu osobowego może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów”.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że w opisanym stanie przyszłym będzie uprawniony do zaliczenia jednorazowo do podatkowych kosztów uzyskania przychodu całego kosztu zakupu samochodu osobowego już w miesiącu zakupu samochodu i przekazania go na cele prowadzonej działalności gospodarnej o ile w tym miesiącu zakup ten ujmie w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca dla celów prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług doradczych zamierza zakupić i wykorzystywać, przez okres krótszy niż jeden rok, używany samochód i wprowadzić go do majątku firmy.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca dla zakupionego samochodu, wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, określi okres użytkowania krótszy niż rok i nie zaliczy tego samochodu do środków trwałych – to wydatek poniesiony na jego zakup może zostać zaliczony bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu jego zakupu i przekazania go na cele prowadzonej działalności gospodarnej (o ile w tym miesiącu zakup samochodu ujmie w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów).

Stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z treści art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, definicja momentu poniesienia kosztu dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania (ujęcia) zdarzeń gospodarczych.

Wskazać również należy na treść art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Podkreślić zatem należy, iż zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie składników majątku, możliwe jest, jeżeli podatnik wykaże, iż składniki majątku były faktycznie wykorzystywane w działalności i przyczyniły się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W sytuacji, gdy zakupiony składnik majątku nie przyczynia się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (tj. służy celom osobistym), wydatek na jego zakup nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, jeżeli po upływie roku samochód ten będzie nadal wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego artykulu, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok – podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia;
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym „Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych i prawnych – przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m;
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych;
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Końcowo należy także zwrócić uwagę, iż udowodnienie że zakupu ww. samochodu nie dokonano w celach osobistych, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku. Nadmienić także należy, iż zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Reasumując, biorąc pod uwagę powyższe oraz opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku należy stwierdzić, iż przedstawiona przez Wnioskodawcę ogólna koncepcja zasad rozliczania kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.