INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 08 grudnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura –09 grudnia 2010r.), uzupełnionym w dniu 11 lutego 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 grudnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne, pismem z dnia 21 stycznia 2011r. znak: IBPB II/1/415-1005/10/ŚS wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Wniosek uzupełniono w dniu 11 lutego 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 03 grudnia 2009r. wnioskodawca zakupił łóżko lecznicze „Y”. Wnioskodawca stwierdził, iż wyżej wymieniony sprzęt służy do codziennej rehabilitacji w szczególności kręgosłupa, który jest uszkodzony wskutek wykonywanego zawodu. Wnioskodawca przez ponad 40 lat pracował w warunkach szczególnych jako kierowca samochodu ciężarowego. Łóżko lecznicze „Y” polecił wnioskodawcy lekarz ortopeda, ponieważ groziła mu operacja kręgosłupa lub wózek inwalidzki. Korzystając z codziennych zabiegów na ww. sprzęcie jest szansa uniknięcia przez wnioskodawcę operacji kręgosłupa. Wnioskodawca stwierdził, iż uzyskanie stałych zabiegów w ośrodkach rehabilitacyjnych jest nieosiągalne. Są to zlecane zabiegi np. 10 zabiegów w ciągu roku, na które są długie okresy oczekiwania.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, iż posiada orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 06 lipca 1998r. o całkowitej niezdolności do pracy – trwale oraz orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane 15 czerwca 2010r. przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawca może dokonać odliczenia ww. zakupu w zeznaniu podatkowym za 2009r. jako ulgę rehabilitacyjną...

Zdaniem wnioskodawcy, zakup ww. sprzętu jest jak najbardziej zasadny i słuszny, ponieważ systematycznie poprawia się stan zdrowia. Wnioskodawca może w miarę normalnie funkcjonować i chodzić. Wnioskodawca nie dokonał rozliczenia ulgi podatkowej w rozliczeniu za 2009r. z uwagi na niejednolite informacje w urzędzie skarbowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku na zakup łóżka leczniczego „Y” można jedynie ocenić poprzez analizę zapisu art. 26 ust. 7a pkt 3 cyt. ustawy. Zgodnie z tym przepisem za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz m.in. służyć przywracaniu sprawności organizmu; cechą zakupionego sprzętu (urządzenia) musi być jego indywidualny charakter.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy – trwałe oraz orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Wnioskodawca zakupił łóżko lecznicze „Y”, które polecił mu lekarz ortopeda.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że skoro wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy to będzie przysługiwało mu uprawnienie do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku na zakup łóżka leczniczego „Y”, pod warunkiem, że łóżko lecznicze „Y” spełnia wymogi sprzętu rehabilitacyjnego oraz wnioskodawca dysponuje jednym z dokumentów wymienionych w powołanym powyżej art. 26 ust. 7d lub ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, iż na dzień poniesienia wydatku wnioskodawca był osobą niepełnosprawną. Przy czym pomocnym do udowodnienia, że nabyte łóżko lecznicze „Y” jest indywidualnym sprzętem niezbędnym w rehabilitacji, jest posiadanie wystawionego przez lekarza specjalistę zaświadczenia lekarskiego, że ww. łóżko lecznicze należy stosować w związku z orzeczonym stopniem niepełnosprawności.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, iż organ podatkowy wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę oraz jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.