INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2010 r. (data wpływu 30 listopada 2010 r.), uzupełniony w dniu 4 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 28 stycznia 2011 r. znak ILPB1/415-1371/10-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 lutego 2011 r., wniosek uzupełniono w dniu 4 lutego 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2008 roku osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zawarła z bankiem (X), z którego usług korzysta, w celu obsługi rachunku bankowego do działalności gospodarczej, umowę kredytową w rachunku bankowym (linia kredytowa odnawialna) na bieżące potrzeby firmy. w związku z koniecznością spłaty całości kredytu odnawialnego w rachunku gospodarczym zawarto umowę kredytową z innym bankiem (Y) na kredyt gotówkowy na dowolny cel. Kredyt z innym bankiem zawarty został na nazwisko osoby prowadzącej działalność (kredyt prywatny) w wyższej wysokości niż całość kredytu odnawialnego związanego z działalnością gospodarczą. w dniu przelewu środków na prywatny rachunek osoby prowadzącej działalność, kwotę kredytu odnawialnego przelano na rachunek bankowy do prowadzonej działalności. w tym samym dniu zgłoszono do banku prowadzącego rachunek bankowy do działalności fakt przelania całej należności z tytułu kredytu odnawialnego i w związku z tym zamknięcie kredytu. Bank w dniu następnym wypełnił dyspozycję. Na potwierdzenie powyższych transakcji osoba prowadząca działalność gospodarczą posiada umowy kredytowe obydwu banków, pisma w sprawie spłaty kredytu odnawialnego oraz pismo o zakończeniu umowy kredytowej odnawialnej. Do dokumentacji dołączono również przelew z prywatnego konta przedsiębiorcy na konto do prowadzonej działalności.

Zaznaczyć również należy, że kredyt udzielony przez bank y jest tańszy, niż proponowany przez bank z którego usług korzysta przedsiębiorca - efektywna stopa procentowa jest niższa.

Dla przykładu kwota całości uzyskanego kredytu od banku y = 70.000,00 zł, kwota kredytu w rachunku bieżącym przedsiębiorcy w banku x = 35.000,00 zł. Proporcja do ustalenia kwoty prowizji i odsetek w celu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów = 35.000/70.000x100% 50%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota prowizji i odsetek płaconych z tytułu zaciągniętego kredytu z banku y w proporcji (50%) przypadającej na spłatę kredytu odnawialnego w rachunku bieżącym prowadzonego w związku z działalnością gospodarczą stanowi koszt uzyskania przychodu...

Wnioskodawczyni zaznacza, że za moment zaliczenia do kosztu uzyskania przychodu, rozumie się datę zapłaty prowizji i odsetek.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek i prowizji od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Warunkiem uzyskania za koszt uzyskania przychodów, odsetek oraz prowizji od kredytu jest fakt ich zapłacenia oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem.

Ponieważ zaciągnięty kredyt w rachunku bieżącym w 2008 roku przeznaczony był na bieżącą działalności gospodarczą, a wydatki stanowiły koszty uzyskania przychodów, konieczność spłaty kredytu w rachunku bieżącym stanowi zachowanie i zabezpieczenie bieżących przyszłych przychodów prowadzonego przedsiębiorstwa. Jednorazowa, całościowa spłata mogłaby spowodować brak możliwości kontynuowania działalności, a więc całkowitą utratę źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przytoczonym wyżej przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie kategorie wydatków mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wskazuje jedynie, iż aby określony wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu:

• musi pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być należycie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Z powyższego wynika zatem, iż nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższego należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu odsetek i prowizji od udzielonego kredytu, zauważyć należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek i prowizji od kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów, odsetek oraz prowizji od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem.

Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty odsetek i prowizji od kredytu zaciągniętego na imię i nazwisko podatnika, np. na cel konsumpcyjny, w sytuacji gdy wykaże on związek pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Z powyższego wynika, iż prowizje oraz odsetki od kredytu mogą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz zaciągnięty kredyt musi pozostawać w związku z uzyskiwanymi przez Wnioskodawczynię z tego źródła przychodami, przy czym odsetki od kredytu w celu ich zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu muszą zostać faktycznie zapłacone i należycie udokumentowane. Odsetki i prowizja nie mogą również zwiększać kosztów inwestycji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w związku z koniecznością spłaty całości kredytu odnawialnego w rachunku gospodarczym zaciągniętym na bieżące potrzeby firmy, zawarła umowę kredytową z innym bankiem na kredyt gotówkowy na dowolny cel. Kredyt z innym bankiem zawarty został na nazwisko osoby prowadzącej działalność (kredyt prywatny) w wyższej wysokości niż całość kredytu odnawialnego związanego z działalności gospodarczą.

Biorąc pod uwagę cytowanej wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wydatki poniesione na spłatę prowizji i odsetek (z uwzględnieniem art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy), od zaciągniętego kredytu prywatnego w części przeznaczonej na spłatę kredytu odnawialnego w rachunku gospodarczym na bieżące potrzeby firmy, będą mogły stanowić w tej części koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując, kwota prowizji i odsetek płaconych z tytułu zaciągniętego kredytu z banku y w proporcji (50%) przypadającej na spłatę kredytu odnawialnego w rachunku bieżącym prowadzonego w związku z działalnością gospodarczą stanowi koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.