INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2010 r. (data wpływu 1 grudnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku stosowanej w odniesieniu do dostawy wyrobów bułki tartej smakowej, bułki tartej bezglutenowej oraz bułki tartej niskobiałkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 18 lutego 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku stosowanej w odniesieniu do dostawy wyrobów bułki tartej smakowej, bułki tartej bezglutenowej oraz bułki tartej niskobiałkowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółdzielnia jest producentem wyrobów piekarsko - ciastkarskich. W zakresie produkowanych przez Spółdzielnię wyrobów znajdują się również produkty takie jak bułka tarta. W związku z zapotrzebowaniem na produkty posiadające dodatkowe walory, Spółdzielnia zamierza wprowadzić na rynek zupełnie nowe produkty, t.j. bułkę tartą ze śladowymi dodatkami np. papryki lub kurkumy. Produkt ten będzie nosił nazwę handlową np. „bułka tarta paprykowa" lub „bułka tarta z kurkumą” (zwana dalej „bułką tartą smakową”) oraz „bułka tarta bezglutenowa” oraz „bułka tarta bezglutenowa niskobiałkowa” (zwana dalej „bułką tartą bezglutenową”). Nowy produkt będzie spełniał wszelkie normy dopuszczające towar do spożycia przez ludzi, będzie zatem produktem spożywczym. Spółdzielnia opracuje również cały proces technologiczny nowego produktu oraz stosowną dokumentację technologiczną. Bułka tarta smakowa będzie miała identyczne przeznaczenie jak bułka tarta tradycyjna, t.j. jako dodatek do mięs, warzyw itp. wyrobów kulinarnych. W stosunku do bułki tartej tradycyjnej będzie zawierała znikome ślady domieszek zwiększających ich funkcjonalność (ich zawartość nie będzie przekraczała 0,25%). Proces technologiczny towarzyszący wytwarzaniu bułki tartej smakowej będzie dokładnie taki sam, jak w przypadku bułki tartej bez dodatków smakowych t.j. w technologii tradycyjnego pieczywa pszennego. Technologia zastosowana do produkcji tych produktów składa się zasadniczo z siedmiu etapów, t.j. przygotowania ciasta, dzielenia i formowania ciasta, wypieku, wstępnego kruszenia w młynkach, suszenia rozdrobnionego pieczywa, mielenia i odsiewania w celu uzyskania właściwej granulacji oraz konfekcjonowania i ekspedycji. Podobny proces technologiczny będzie miał również miejsce w przypadku bułki tartej bezglutenowej oraz bułki tartej bezglutenowej niskobiałkowej. Do produkcji tego typu bułki tartej zostaną użyte inne typy mąki, t.j. wyprodukowanej z pszenicy bezglutenowej (lub ryżowej), a także z ziarna (t.j. o obniżonym poziomie białka). Do produkcji wszystkich wymienionych wyżej typów produktów Spółdzielnia nie będzie używała środków słodzących. Zastosowanie nowych produktów, które zamierza wprowadzić na rynek Spółdzielnia, jest identyczne jak przy tradycyjnej bułce tartej. Służyć zatem będą one jako składnik panierki, dodatek do mięs, warzyw itp. Ponadto wychodząc naprzeciw oczekiwaniom pewnego segmentu klientów, bułka tarta bezglutenowa (oraz niskobiałkowa) będzie miała zastosowania jako element diety osób, które nie mogą spożywać produktów zaliczających się do tradycyjnego pieczywa.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 18 lutego 2011 r. wskazano, iż produkt o nazwie „bułka tarta smakowa” oraz „bułka tarta bezglutenowa” powinien być sklasyfikowany w PKWiU w grupowaniu 10.72.19.0, t.j. jako „pozostałe piekarskie i ciastkarskie wyroby suche lub konserwowane”. Na dzień złożenia uzupełnienia Spółdzielnia oczekuje na nadanie przez Urząd Statystyczny symbolu klasyfikacyjnego PKWiU.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę podatku od towarów i usług należy zastosować do dostawy towaru w postaci bułki tartej smakowej, bułki tartej bezglutenowej oraz bułki tartej niskobiałkowej...

W ocenie Wnioskodawcy dostawa towaru, które zamierza wprowadzić na rynek w postaci bułki tartej smakowej oraz bułki tartej bezglutenowej, w tym również niskobiałkowej, powinna być opodatkowana obniżoną stawką VAT w wysokości 7%.

Wnioskodawca powołał treść art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 41 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz wskazał na pozycję 25f załącznika nr 3 do ustawy. Ponadto Wnioskodawca zauważył, iż ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie definiuje pojęcia „towarów spożywczych”, tym bardziej nie definiuje pojęcia „bułka tarta”. Można jednakże przyjąć, że żywnością dla potrzeb tej ustawy są produkty, które spełniają dwie obiektywnie stwierdzalne przesłanki. Po pierwsze produkt musi być zdatny do spożycia przez ludzi – zatem spełniający wszelkie warunki produktu nadającego się spożycia. Po drugie zaś produkt spożywczy musi być przeznaczony w sensie prawnym do spożycia przez ludzi. Zatem odczytując znaczenie treści pojęcia „bułka tarta” należy w pierwszej kolejności odnieść się do definicji słownikowej, zgodnie z którą jest to starta lub zmielona wysuszona bułka, używana do panierowania. W ocenie Wnioskodawcy, w ten sposób ustalona treść merytoryczna pojęcia „bułka tarta” powinna mieć decydujące znaczenie. Wskazać bowiem należy, że zarówno w przypadku bułki tartej smakowej jak i bułki tartej bezglutenowej oraz bułki tartej bezglutenowej niskobiałkowej definicja ta znajdzie zastosowanie. Wnioskodawca podkreśla przy tym, że zgodnie z doktryną prawa podatkowego, jak i utrwaloną linią orzecznictwa sądów administracyjnych, punktem wyjścia wykładni prawa, a w szczególności prawa podatkowego, winna być wykładania dokonana zgodnie z dyrektywami językowymi. Wykładnia językowa (gramatyczna) zmierza bowiem do ustalenia przepisu na podstawie jego znaczenia językowego tzn. reguł związanych ze słownictwem i składnią. Jedną z podstawowych zasad wykładni językowej jest domniemanie języka potocznego, co w praktyce oznacza, że w takim stopniu, jak to jest możliwe, należy nadawać zwrotom prawnym znaczenie występujące w języku potocznym, chyba że istnieją dostateczne racje przypisywania im swoistego znaczenia prawnego (R. Mastalski „Wykładnia językowa w interpretacji prawa podatkowego", Przegląd Podatkowy VIII 1999 r. str. 2-3). Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 17 kwietnia 2007 r. (sygn. I SA/Gd 108/07) – „Należy wskazać, iż punktem wyjścia przy dokonywaniu interpretacji prawa podatkowego jest określony tekst prawny, w którym ustawodawca zawarł określone normy postępowania. Zadaniem dokonującego interpretacji jest właściwe ich "odkodowanie”. W państwach demokratycznych wykładni językowej powszechnie przyznaje się pierwszeństwo przed innymi rodzajami wykładni. Uzasadnienie dla tego rodzaju przyznania jej pierwszeństwa wydaje się oczywiste i nie budzące wątpliwości. Obywatele bowiem danego państwa, jeśli dane państwo mamy nazwać praworządnym, mają prawo polegać na tym, co ustawodawca powiedział w określonym tekście prawnym, a nie to, co zamierzał powiedzieć lub też co powiedziałby, gdyby znał nowe okoliczności (tak: L. Morawski „Wstęp do prawoznawstwa” TNOiK 1999 s. 169-173). Wykładnia językowa zdaniem R. Mastalskiego jest punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni prawa, a ponadto zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym. „W państwie prawnym nie można bowiem dokonywać wykładni, która by była sprzeczna z tym sensem. Formuła słowna jest bowiem granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu” (R. Mastalski „Prawo podatkowe” Beck Warszawa 2000 r. s. 96 i n.). Tego rodzaju stanowisko znajduje także uzasadnienie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd ten bowiem w uzasadnieniu do wyroku z dnia 27 listopada 1997 r. (sygn. akt SA/Ł 2682/95), wyjaśnia iż: „przy stosowaniu przepisów podatkowych powinna mieć zastosowanie ścisła wykładnia językowa wynikająca z treści przepisów podatkowych. W innym uzasadnieniu do wyroku z dnia 18 października 1995 r. (sygn. akt III SA 509/34) czytamy iż: „dokonywanie wykładni przepisu zupełnie wbrew jego treści jest oczywistym naruszaniem prawa (...) wykładnie posiłkowe znajdować mogą zastosowanie wówczas, gdy wykładnia językowa nie doprowadza interpretatora do jasnego znaczenia wykładanego przepisu”. Również Sąd Najwyższy zajmował się omawianą tutaj kwestią interpretacji w zakresie prawa podatkowego. W uchwale z dnia 11 czerwca 1996 r. (sygn. akt III CZP 52/96, OSNC 1996/9 poz. 111) stwierdza on, że „w drodze wykładni nie można uzupełniać ustawodawcy, a podstawy do ustalenia praw i obowiązków powinny wynikać wprost z ustawy; prymat wykładni językowej trzeba przyznać na gruncie prawa podatkowego, gdyż tam właśnie każde odejście od gramatycznej treści przepisu powoduje niepożądane konsekwencje praktyczne, zwłaszcza gdy się uwzględni zasadę powszechności obowiązku podatkowego”.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli w drodze wykładni językowej dochodzi się do jasnego rezultatu – tzn. jeżeli przepis jednoznacznie w danym języku formułuje daną normę postępowania, to zgodnie z zasadą interpretatio cessat in claris – tak należy dany przepis rozumieć (S. Wronkowska, Z. Ziembiński „Teoria prawa” Poznań 1997 r. s. 165). Potwierdzone jest to uchwałą Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 lutego 1996 r. (sygn. akt W 11/95). Natomiast jeżeli brak jest tego rodzaju jednoznaczności – konieczne jest sięgnięcie do dalszych dyrektyw interpretacyjnych w celu wyjaśnienia zaistniałych wątpliwości. Tym samym – jeżeli językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego tekstu prawnego wyinterpretować praktycznie jednoznacznej normy postępowania w jakieś sprawie, powstaje sytuacja, w której trzeba wybrać jedno z kilku czy nawet licznych dopuszczalnych językowo znaczeń danego tekstu. W takiej sytuacji należy odwołać się do założenia aksjologicznej racjonalności Ustawodawcy, kierując się funkcjonalnymi regułami interpretacyjnymi (wykładnia funkcjonalna, celowościowa). Podkreślić przy tym należy, że wykładnia funkcjonalna obejmuje najmniej jednorodny i spójny system dyrektyw. W jej skład wchodzą te wszystkie reguły, które w taki czy inny sposób nakazują uwzględnianie przy interpretacji przepisów szeroko rozumianego kontekstu społecznego, ekonomicznego czy też aksjologicznego. Wykładnia tego rodzaju pełni rolę jedynie subsydiarną w stosunku do wykładni językowej (L. Morawski „Wstęp do prawoznawstwa” TNOiK 1999). Podkreśla się jednakże również, iż najpierw trzeba wykazać ewidentny aksjologicznie błąd ustawodawcy, a dopiero potem przełamać interpretację językową (M. Zieliński „Wyznaczniki reguł wykładni prawa" RPEiS nr 3-4 1998 r.).

W ocenie Wnioskodawcy przepis art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w związku z pozycją 25f załącznika nr 3 do tej ustawy jest wystarczająco jasny. Na gruncie tego przepisu stawką obniżoną jest objęta dostawa towaru m.in. w postaci bułki tartej. Ustawodawca nie definiuje przy tym tego pojęcia, należy zatem rozumieć treść tego przepisu w znaczeniu potocznym. Jak przedstawiono w stanie faktycznym produkt, który zamierza wprowadzić na rynek Spółdzielnia jest bułką tartą, która jednak z uwagi na zapotrzebowanie konsumentów, została urozmaicona dodatkowymi walorami smakowymi lub dietetycznymi. W ocenie Spółdzielni ten fakt nie wpłynie jednak na możliwość zastosowania obniżonej stawki. Gdyby bowiem ustawodawca chciał wprowadzić w tym zakresie jakieś ograniczenia, to zrobiłby to w analizowanym przepisie ustawy z dnia 11 marca 2004 r., jak uczynił to w pkt 25 załącznika nr 3 do tej ustawy w przypadku cukru. Zgodnie bowiem z tą normą stawkę 7% stosuje się do dostawy cukru – z wyłączeniem cukru zawierającego dodatek środków aromatyzujących lub barwiących. W przypadku bułki tartej ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie przewiduje żadnych ograniczeń w stosowaniu obniżonej stawki. Co więcej stanowisko Spółdzielni potwierdza również – charakterystyczna dla przepisów dotyczących podatku od towarów i usług – wykładnia norm prawnych zgodnie z celami Dyrektywy. Należy podkreślić, iż państwa członkowskie Unii Europejskiej zgodnie Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1 zwana dalej „112 Dyrektywą”) mogą stosować obniżone stawki na dostawę niektórych towarów. W myśl bowiem art. 98 ust. 2 tej Dyrektywy stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III, t.j. środki spożywcze (łącznie z napojami, ale z wyłączeniem napojów alkoholowych) przeznaczone do spożycia przez ludzi i zwierzęta, żywe zwierzęta, nasiona, rośliny oraz składniki zwykle przeznaczone do produkcji środków spożywczych; produkty zwykle przeznaczone do użytku jako dodatek lub substytut środków spożywczych. Należy zatem stwierdzić, że zastosowanie stawki obniżonej jest zasadą wspólnotowego systemu VAT. Wytyczne wspomnianej 112 Dyrektywy Polska zrealizowała w załączniku nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Mając na uwadze powyższe, w przypadku wprowadzenia na rynek przez Spółdzielnię nowych produktów w postaci bułki tartej smakowej oraz bułki tartej bezglutenowej lub niskobiałkowej – do dostawy tych towarów Spółdzielnia będzie miała prawo do zastosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług wynikającej z art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w związku z pozycją 25f załącznika nr 3 do tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia prawnego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pod pojęciem towaru, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

Należy wskazać, iż w myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207 poz. 1293 ze zm.) – dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42 poz. 264 ze zm.).

Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi zatem warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania na gruncie ustawy.

Stawka podatku – zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku – stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy – wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W poz. 25f powołanego załącznika zawarte były do dnia 31 grudnia 2010 r. wyroby o symbolu PKWiU ex. 15.82.13-90.00 – „wyroby piekarskie, niezawierające dodatku środka słodzącego, pozostałe – wyłącznie chleb i bułki oraz bułka tarta.

W objaśnieniu do załącznika nr 3 zaznaczono, iż symbol „ex” dotyczy tylko danego wyrobu/usługi z danego grupowania.

Umieszczenie ww. oznaczenia przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania stawki preferencyjnej tylko do towarów/usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa towaru lub usługi (grupy towarów lub usług)”. Zatem poz. 25f załącznika nr 3 do ustawy odnosi się wyłącznie do chleba, bułek i bułki tartej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółdzielnia jest producentem wyrobów piekarsko - ciastkarskich, w tym bułki tartej. W związku z zapotrzebowaniem na produkty posiadające dodatkowe walory, Spółdzielnia zamierza wprowadzić na rynek nowe produkty, t.j. bułkę tartą ze śladowymi dodatkami np. papryki lub kurkumy, bułkę tartą bezglutenową oraz bułkę tartą bezglutenową niskobiałkową. Nowy produkt będzie spełniał wszelkie normy dopuszczające towar do spożycia przez ludzi. Bułka tarta smakowa będzie miała identyczne przeznaczenie jak bułka tarta tradycyjna, t.j. jako dodatek do mięs, warzyw itp. W stosunku do bułki tartej tradycyjnej będzie zawierała znikome ślady domieszek zwiększających jej funkcjonalność (ich zawartość nie będzie przekraczała 0,25%). Proces technologiczny, w ramach którego wytwarzana będzie bułka tarta smakowa, będzie dokładnie taki sam jak w przypadku bułki tartej bez dodatków smakowych, t.j. w technologii tradycyjnego pieczywa pszennego. Podobnemu procesowi technologicznemu zostaną poddane również bułka tarta bezglutenowa oraz bułka tarta bezglutenowa niskobiałkowa. Do produkcji tego typu bułki tartej zostaną użyte inne typy mąki, t.j. wyprodukowanej z pszenicy bezglutenowej (lub ryżowej), a także z ziarna (t.j. o obniżonym poziomie białka). Do produkcji wszystkich wymienionych produktów Spółdzielnia nie będzie używała środków słodzących. Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa towaru, które zamierza wprowadzić na rynek w postaci bułki tartej smakowej oraz bułki tartej bezglutenowej, w tym niskobiałkowej, powinna być opodatkowana obniżoną stawką VAT w wysokości 7% wynikającą z art. 41 ust. 2 ustawy w związku z pozycją 25f załącznika nr 3 do tej ustawy. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca sklasyfikował przedmiotowe wyroby w PKWiU z 2008 r. do grupowania 10.72.19.0.

Odnosząc obowiązujące do dnia 31 grudnia 2010 r. przepisy do przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy należy stwierdzić, iż dostawa towarów bułki tartej smakowej, bułki tartej bezglutenowej, w tym niskobiałkowej – sklasyfikowanych w PKWiU z 1997 r. w grupowaniu 15.82.13-90.00 – przy założeniu, że podana klasyfikacja była prawidłowa, podlegała opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 7% zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług jako wyrób spełniający określone w pozycji 25f załącznika nr 3 do ustawy warunki, zawężające stosowanie tej stawki preferencyjnej wyłącznie do wymienionych tam: chleba, bułek oraz bułki tartej.

Należy jednak zauważyć, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. obowiązują nowe stawki podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238 poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257 poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Od 1 stycznia 2011 r. w załączniku nr 3 do ustawy – tytuł drugiej kolumny otrzymał brzmienie „Symbol PKWiU 2008”. Tym samym obowiązująca dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r., została zastąpiona PKWiU z 2008 r., stanowiącą załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Do ustawy o podatku od towarów i usług dodano również przepis art. 41 ust. 2a, w myśl którego dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy stawka podatku wynosi 5%.

Ponadto od dnia 1 stycznia 2011 r. obowiązuje nowa definicja towaru. Zgodnie ze znowelizowanym art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Dodatkowo wprowadzony został przepis art. 5a, ustanawiający zasadę, iż towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W załączniku nr 3 do ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. – pod pozycją 35 wskazano na „Pozostałe piekarskie i ciastkarskie wyroby suche lub konserwowane – wyłącznie chleb przaśny (maca), opłatki sakralne i podobne produkty, bułka tarta (symbol PKWiU ex 10.72.19.0).

Zgodnie z pkt ¹⁾ objaśnień do załącznika nr 3, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik.

W załączniku nr 10 natomiast pod pozycją 25 wymienione zostały „Pozostałe piekarskie i ciastkarskie wyroby suche lub konserwowane – wyłącznie chleb przaśny (maca) i bułka tarta (symbol PKWiU ex 10.72.19.0). W objaśnieniu do tego załącznika zaznaczono, iż symbol „ex” dotyczy tylko danego wyrobu z danego grupowania.

Mając zatem na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, iż do dostawy bułki tartej smakowej, bułki tartej bezglutenowej, w tym bułki tartej niskobiałkowej – wyrobów sklasyfikowanych przez Wnioskodawcę w PKWiU z 2008 r. w grupowaniu 10.72.19.0 – przy założeniu, że podana klasyfikacja jest prawidłowa, należy od dnia 1 stycznia 2011 r. stosować stawkę podatku w wysokości 5% zgodnie z art. 41 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem towar o nazwie „bułka tarta” został wymieniony w poz. 25 załącznika nr 10 do ustawy.

Z uwagi na wskazanie przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku na możliwość zastosowania w sprawie stawki podatku w wysokości 7% na podstawie załącznika nr 3 do ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.), stanowisko to należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że analiza prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę we wniosku klasyfikacji towarów do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Minister Finansów nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów i usług do grupowania klasyfikacyjnego, w związku z czym niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o grupowania wskazane w złożonym wniosku. Zgodnie bowiem z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.