INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2010 r. (data wpływu 6 grudnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 25 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania posiadanych dokumentów za dowody potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2010 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniu 25 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania posiadanych dokumentów za dowody potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka dokonała dostawy towarów na Litwę zlecając transport firmie spedycyjnej. Jako dowód wywiezienia towarów z terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy na terytorium Litwy, Spółka otrzymała od spedytora dokument „potwierdzenie dostawy” zawierający:

• numer przesyłki,
• ilość towaru,
• wagę,
• miejsce odbioru (oddział Spółki),
• miejsce dostawy (na Litwie),
• datę dostarczenia towaru - 29 stycznia 2010 r.,
• podpis i pieczątkę firmy spedycyjnej.

Potwierdzenie dostawy powołuje art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Poza ww. Spółka posiada dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy:

• fakturę z datą i numerem, na której są wskazane: dane sprzedającego i kupującego, nazwa banku i numer, nazwa towaru, ilość, cena jednostkowa i wartość,
• specyfikację do ww. faktury z datą 26 stycznia 2010 r., wymieniającą: dane sprzedającego i kupującego, nazwę, ilość i wagę towaru (zgodne z danymi na fakturze), nr rejestracyjny środka transportu spedytora, numer przesyłki (ten sam, który znajduje się na dokumencie „potwierdzenie dostawy”).

Reasumując Spółka wskazała, że dokument „potwierdzenie dostawy” wystawiony przez spedytora zawiera numer przesyłki, nabywcę i datę dostawy, specyfikacja ładunku zawiera nazwę i ilość towaru (zgodne z fakturą) oraz numer przesyłki spedytora, a faktura – nazwę ilość i wartość towaru. Łącznie te trzy dokumenty zawierają elementy pozwalające na stwierdzenie, że towar został dostarczony do kontrahenta na Litwę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokument, w którym spedytor lub przewoźnik potwierdza podatnikowi dokonującemu wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, fakt dostarczenia towarów z Polski do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego, składając oświadczenie, że towar dostarczył, stanowi dokument spełniający warunki z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy dokument, w którym spedytor lub przewoźnik oświadcza, że dostarczył towar z terytorium Polski do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego, spełnia warunki z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, bowiem zawiera wszystkie elementy wymienione w tym przepisie.

Spółka wskazała, że sam spedytor również jest takiego zdania, gdyż powołuje ww. przepis w treści wystawionego dokumentu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z uwagi na fakt, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej dotyczy stanu faktycznego zaistniałego w 2010 r. (co wynika z podanej we wniosku daty dostarczenia towaru), oceny prawnej tego stanowiska dokonuje się w oparciu o przepisy obowiązujące w 2010 r.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Według art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Z art. 42 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10 na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W świetle ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

• z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 11 cyt. ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów - ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych - jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Z treści art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy wynika, że wymienione w przepisach ust. 3 i ust. 11 tego artykułu dokumenty, powinny łącznie potwierdzać, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że za „dokument przewozowy”, o którym mowa w art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy, uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (skutkujące u zlecającego obowiązkiem wydania towaru i zapłaty wynagrodzenia za przewóz, a u przewoźnika przewiezieniem towaru do miejsca przeznaczenia i wydaniem go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i nie uznać go za dokument, o którym mowa w ww. przepisie, chyba, że istnieje dowód przeciwny.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka dokonała dostawy towarów na Litwę zlecając transport firmie spedycyjnej. Jako dowód wywiezienia towarów z terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy na terytorium Litwy, Spółka otrzymała od spedytora dokument „potwierdzenie dostawy”, który stanowi dowód wywiezienia towarów z Polski i dostarczenia ich do nabywcy. Ponadto dysponuje fakturą oraz specyfikacją do tej faktury, zawierającą numer przesyłki, który znajduje się na dokumencie „potwierdzenie dostawy”. Powyższe dokumenty zawierają dane sprzedawcy i nabywcy, informacje niezbędne do identyfikacji towaru.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wystawione przez przewoźnika „potwierdzenie dostawy”, zawierające numer przesyłki zgodny z podanym w specyfikacji ładunku, w związku z czym możliwe jest potwierdzenie tożsamości wywiezionego towaru, może być uznane za dokument potwierdzający wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślić jednak należy, że to czy posiadane przez Spółkę dokumenty - w tym „potwierdzenia dostawy” – rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może być ocenione jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.