INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 10 lutego 2009r. sygn. akt I SA/Gl 1044/08, wniosku z dnia 24 stycznia 2008r. (data wpływu do tut. Biura 30 stycznia 2008r.), uzupełnionego w dniu 26 stycznia 2011r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu obliczenia wartości wykorzystanej pomocy publicznej (w postaci jednorazowej amortyzacji) – jest nieprawidłowe,
• obowiązków informacyjnych związanych z wykorzystaniem tej pomocy – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu obliczenia wartości wykorzystanej pomocy publicznej (w postaci jednorazowej amortyzacji) oraz obowiązków informacyjnych związanych z wykorzystaniem tej pomocy.

W dniu 25 kwietnia 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał postanowienie Znak: IBPB1/415-346/08/AP odmawiając wszczęcia postępowania w ww. zakresie.

Pismem z dnia 06 maja 2008r. (data wpływu do tut. Biura 13 maja 2008r.) Wnioskodawca wniósł zażalenie na ww. postanowienie, w odpowiedzi na które postanowieniem z dnia 09 lipca 2008r. Znak: IBPB1/415-Z-4/08/AP, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, utrzymał w mocy wydane wcześniej postanowienie.

Na ww. postanowienie z dnia 09 lipca 2008r. Wnioskodawca, pismem z dnia 31 lipca 2008r., złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Pismem z dnia 03 września 2008r. Znak: IBPB1/4160-15/08/AP, IBRP/007-162/08, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Postanowieniem z dnia 13 października 2008r. sygn. akt III SA/Wa 2548/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przekazał sprawę do rozpoznania według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.

W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wyrokiem z dnia 10 lutego 2009r. sygn. akt I SA/Gl 1044/08 uchylił ww. postanowienie z dnia 09 lipca 2008r. Znak: IBPB1/415-Z-4/08/AP, wydane na skutek rozpatrzenia złożonego przez Wnioskodawcę zażalenia.

Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wniósł pismem z dnia 19 kwietnia 2009r. Znak: IBRP/007-59/09-1 skargę kasacyjną, która została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 04 listopada 2010r. sygn. akt II FSK 1019/09.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 10 lutego 2009r. sygn. akt I SA/Gl 1044/08 wpłynął do tut. Biura w dniu 02 grudnia 2010r.

Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2011r. Znak: IBPBI/1/415/Z-1/11/KB, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględnił zażalenie Wnioskodawcy z dnia 06 maja 2008r., uchylając postanowienie z dnia 25 kwietnia 2008r. Znak: IBPB1/415-346/08/AP o odmowie wszczęcia postępowania. Równocześnie pismem z dnia 12 stycznia 2011r. Znak: IBPBI/1/415-1217/10/KB, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 24 stycznia 2008r., co też nastąpiło w dniu 26 stycznia 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2007 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego (PKD 60.24.A). Zakupił m.in. naczepę (PKWiU 34.20.23/KST 748), samochód ciężarowy (PKWiU 34.10.43/KŚT 742), ciągnik siodłowy (PKWiU 34.10.44/KŚT 746), maszynę rozładunkową (PKWiU 29.52.26/KŚT 580). Nabyty sprzęt transportowy oraz maszynę rozładunkową wprowadził do Ewidencji Środków Trwałych i dokonał – jako mały podatnik – jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowych do wysokości nie przekraczającej w 2007 roku równowartości 50.000 euro, tj. 199.000 zł łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca nie korzystał w latach minionych z pomocy de minimis w jakiejkolwiek formie.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m.in., iż:

• jednorazowych odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca dokonał w dniach: 18 lipca 2007r., 02 i 07 sierpnia 2007r. oraz 19 i 28 grudnia 2007r.,
• ogólna wartość jednorazowo zamortyzowanych środków trwałych wyniosła 174.780,76 zł.,
• Wnioskodawca w ww. okresie nie prowadził innej pozarolniczej działalności gospodarczej,
• był małym podatnikiem i podmiotem gospodarczym nie będącym w trudnej sytuacji,
• działalność gospodarczą (transport)prowadził wyłącznie na terenie kraju,
• był opodatkowany stawką liniową 19%.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jak obliczyć pułap wykorzystanej pomocy de minimis (jednorazowa amortyzacja) oraz kogo i w jakim terminie o fakcie z jej skorzystania poinformować...(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, Rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006r. w art. 2 ust. 2 informuje o pułapie pomocy oraz o skutkach przekroczenia tego pułapu. W preambule w pkt 8 zawarta jest informacja dotycząca pomocy de minimis do limitu, zgodnie z którą pomoc taka nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu. W pkt 10 stwierdzono, że pomoc objęta zakresem art. 87 ust. 1 Traktatu przyznana jest w momencie, w którym podmiot może z niej skorzystać zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym. Z zestawienia tych dwóch zapisów wynika, że pomoc do poziomu 100.000 euro niezakłócająca konkurencji nie podlega wprost obowiązującemu, krajowemu systemowi prawnemu. W związku z tym należy zastosować metodę analogii zmierzającą do wypełnienia powstałej luki prawnej. W opinii Wnioskodawcy, ustawa z dnia 30 kwietnia 2004r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, w art. 1 odnosi pomoc państwa do przesłanek określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu, tj. pomocy niezgodnej ze wspólnym rynkiem, a tym samym wyłączona zostaje od 01 stycznia 2007r. z zakresu ustawy pomoc de minimis, zgodna ze wspólnym rynkiem.

Obowiązek przeliczania wartości pomocy de minimis wynika z treści art. 2 ust. 2 i ust. 3 Rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1998/2006r. w sprawie stosowania art. 87 i art. 88 Traktatu do pomocy de minimis. Będąc podatnikiem uprawnionym do skorzystania z jednorazowej amortyzacji (art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), Wnioskodawca musi posiadać dodatkowe informacje, z których będzie wynikało, iż dokonując tego rodzaju odpisów amortyzacyjnych nie przekroczy w dowolnym okresie trzech lat budżetowych pułapu pomocy w kwocie 100.000 euro (kwota pomocy wyrażona jako ekwiwalent dotacji brutto).

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie jednorazowych odpisów amortyzacyjnych należy uznać za preferencję podatkową dla podmiotu gospodarczego w postaci ulgi podatkowej. Zgodnie z pkt 2 preambuły do ww. Rozporządzenia Komisji (WE), Komisja uznała, że art. 87 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania do pomocy de minimis poniżej określonego pułapu. Tym samym obowiązki wynikące z ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, która oparta jest wyłącznie o zasady art. 87 ust. 1, nie mogą mieć odniesienia w rozpatrywanej sprawie. Za pomoc publiczną w rozumieniu tej ustawy oraz wspomnianego art. 87 ust. 1 Traktatu nie może zostać uznane wsparcie, które nie ma negatywnego wpływu na przepływ towarów, usług i kapitału pomiędzy poszczególnymi krajami członkowskimi.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy:

• jego działalność prowadzona wyłącznie na terytorium kraje nie oddziałuje negatywnie na przepływ usług pomiędzy poszczególnymi krajami członkowskimi, a zatem nie jest przedmiotem ustawy o postępowaniu w sprawie pomocy publicznej oraz wydanych w związku z tą ustawą rozporządzeń wykonawczych,
• ma bezwzględny obowiązek prawidłowego obliczenia ekwiwalentu dotacji brutto w okresie trzech lat budżetowych (monitorowanie pułapu 100.000 euro),
• obowiązek ten wynika z art. 2 ust. 2 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006,
• do obliczenia wartości ekwiwalentu dotacji brutto może zastosować (pośrednio w drodze analogii) § 4 pkt 2 lit. b ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004r.,
• w obowiązującym w 2007r. stanie prawnym oraz obecnie, nie istniał i nie istnieje przepis prawa nakazujący przekazywanie informacji o skorzystaniu z pomocy de minimis, która nie stanowi pomocy publicznej w rozumieniu przepisów polskiej ustawy opartej o art. 87 ust. 1 Traktatu (WE).
  
  

W postanowieniu z dnia 25 kwietnia 2008r. Znak: IBPB1/415-346/08/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, odmówił wszczęcia postępowania w ww. zakresie z uwagi na fakt, iż ww. kwestie regulowane są przez przepisy aktów prawnych innych niż przepisy prawa podatkowego, w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Wnioskodawca pismem z dnia 06 maja 2008r. wniósł zażalenie na ww. postanowienie, a następnie, w wyniku odmowy uwzględnienia tego zażalenia (postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 09 lipca 2008r. Znak PBPB1/415/Z-4/08/AP), wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 października 2008r. sygn. akt III SA/Wa 2548/08 przekazał sprawę do rozpatrzenia zgodnie z właściwością Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach prawomocnym wyrokiem z dnia 10 lutego 2009r. sygn. akt I SA/GL 1044/08 uchylił ww. postanowienie utrzymujące w mocy ww. postanowienie z dnia 25 kwietnia 2008r.

Sąd uznał, iż wydając przedmiotowe postanowienie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, naruszył art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podejmując rozstrzygnięcie Sąd stwierdził m.in., iż „(…) wniosek, którego skutki podlegają weryfikacji w niniejszej sprawie dotyczy w istocie interpretacji art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc przepisu ustawy podatkowej regulującej opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych (art. 1). Nie sposób zaprzeczyć zatem, że wniosek strony dotyczy interpretacji przepisu zawartego w ustawie podatkowej stanowiącej źródło prawa określone w art. 217 Konstytucji RP, a także objętej zakresem art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Już samo usytuowanie normy prawnej, której dotyczy wniosek podatnika, a także jej bezpośrednie odniesienie do ustanawiającego preferencję podatkową ust. 7 tego samego przepisu pozwalałoby w zasadzie na stwierdzenie, że przepis ten podlega interpretowaniu w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej (…)”. Zdaniem Sądu, „(…) nie ulega bowiem wątpliwości, że ust. 10 art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odczytywać w związku z art. 22k ust. 1 tej ustawy, który przewiduje preferencję podatkową poprzez umożliwienie podatnikom w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz małym podatnikom, dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Obniżenie podstawy opodatkowania w danym roku podatkowym wynikające z jednorazowej amortyzacji w stosunku do podstawy opodatkowania wyliczonej przy zastosowaniu amortyzacji innej niż jednorazowa stanowi – zgodnie z art. 22k ust. 10 ustawy podatkowej – pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis (…)”. W opinii Sądu „(…) trudno nie dopatrywać się zasadności żądania interpretacji przepisu, z którego literalnego brzmienia nie wynika, czy stosowanie jednorazowej amortyzacji jest ulgą udzielaną podatnikowi, czy też może on stosować ją niezależnie od dyspozycji art. 22k ust. 10, a ewentualne wykroczenie poza zakres i zasady udzielania pomocy de minimis wywoływać będzie skutki wynikające z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, czy też jedynie skutki związane z pomocą de minimis sensu stricte. Oczywistym jest zatem, że analizowany w niniejszej sprawie wniosek podatnika pozostaje w ścisłym związku z uprawnieniem przewidzianym w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (…)”. Ponadto, zdaniem Sądu, „(…) za niedopuszczalnością interpretowania tego przepisu w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie może również, z oczywistych przyczyn, przemawiać odesłanie do zasad określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego”.

W konsekwencji powyższego Sąd zobowiązał tut. Organ do oceny kompletności wniosku i podjęcia czynności umożliwiających Wnioskodawcy jego uzupełnienie oraz wydania rozstrzygnięcia w ramach, którego niedopuszczalna jest odmowa wszczęcia postępowania.

Stanowisko przedstawione powyżej podzielił Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę kasacyjną (wyrok z dnia 04 listopada 2010r. sygn. akt II FSK 1019/09).

Mając na uwadze uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który stanowi, iż „ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia”, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 24 stycznia 2008r., stwierdza, iż w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• sposobu obliczenia wartości wykorzystanej pomocy publicznej (w postaci jednorazowej amortyzacji) należało uznać za nieprawidłowe,
• obowiązków informacyjnych związanych z wykorzystaniem tej pomocy należało uznać za prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007r. (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w niniejszym Traktacie, wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

Za zgodną ze wspólnym rynkiem mogą zostać uznane m.in. inne kategorie pomocy, jakie Rada może określić decyzją, stanowiąc większością kwalifikowaną, na wniosek Komisji (art. 87 ust. 3 lit. e ww. Traktatu)

W myśl art. 89 ww. Traktatu, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, może wydać wszelkie właściwe rozporządzenia w celu zastosowania artykułów 87 i 88, a w szczególności może określić warunki stosowania artykułu 88 ustęp 3 i kategorie pomocy zwolnione z tej procedury.

Jedną z kategorii pomocy publicznej uznanej za zgodną ze wspólnym rynkiem na mocy ww. delegacji jest tzw. pomoc bagatelna, zwana pomocą de minimis, o której mowa w Rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis.

Zgodnie z pkt 8 Preambuły ww. Rozporządzenia, w świetle doświadczeń Komisji można uznać, że pomoc nieprzekraczająca pułapu 200.000 EUR w okresie trzech kolejnych lat nie wpływa na handel między państwami członkowskimi i/lub nie zakłóca bądź nie grozi zakłóceniem konkurencji, a zatem nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu. Dla podmiotów gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego pułap należy ustalić na poziomie 100.000 EUR.

Lata, które w tym celu należy brać pod uwagę, to lata podatkowe stosowane przez podmiot gospodarczy w danym państwie członkowskim do celów podatkowych. Stosowny okres trzech lat należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy ustalić łączną kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających go lat podatkowych. W tym celu powinno się uwzględnić pomoc przyznaną przez państwo członkowskie, nawet gdy jest ona finansowana w całości lub w części ze środków Wspólnoty. Nie powinno być możliwe rozbijanie środków pomocy, których wartość wykracza poza pułap de minimis, na kilka mniejszych części w celu sprowadzenia tych części do poziomu mieszczącego się w zakresie niniejszego rozporządzenia (pkt 9 Preambuły do ww. Rozporządzenia).

Stosownie do pkt 12 Preambuły do ww. Rozporządzenia, w trosce o przejrzystość, równe traktowanie oraz prawidłowe stosowanie pułapu de minimis wszystkie państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić te obliczenia oraz pozostać w zgodzie z obecną praktyką stosowania zasady de minimis, kwoty przyznanej pomocy, które nie mają formy dotacji pieniężnych, powinny być przeliczane na ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji dla przejrzystych rodzajów pomocy, innych niż dotacje lub pomocy wypłacanej w kilku ratach, należy stosować rynkowe stopy procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwa, za rynkowe stopy procentowe stosowane do celów niniejszego rozporządzenia należy uznać stopy referencyjne okresowo ustalane przez Komisję na podstawie obiektywnych kryteriów oraz publikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich i w Internecie. Może jednak zaistnieć konieczność dodania do stopy wyjściowej nowych punktów bazowych w związku z ustanowionymi zabezpieczeniami lub ryzykiem związanym z beneficjentem.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. Rozporządzenia, uważa się, że środki pomocy nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu i dlatego są zwolnione z wymogu zgłoszenia przewidzianego w art. 88 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełniają warunki określone w ust. 2-5 niniejszego artykułu.

Ogólna kwota pomocy de minimis przyznana dowolnemu podmiotowi gospodarczemu nie przekracza 200.000 EUR w dowolnie ustalonym okresie trzech lat podatkowych. Całkowita wartość pomocy de minimis przyznanej jednemu podmiotowi gospodarczemu działającemu w sektorze transportu drogowego przez dowolny okres trzech lat podatkowych nie może przekroczyć 100.000 EUR. Pułapy te stosuje się bez względu na formę i cel pomocy de minimis, a także bez względu na to, czy pomoc przyznana państwu członkowskiemu jest w całości, czy w części finansowana z zasobów Wspólnoty. Wyżej wymieniony okres ustala się poprzez odniesienie do lat podatkowych stosowanych przez podmiot gospodarczy w danym państwie członkowskim.

Jeśli łączna kwota pomocy przewidziana w ramach środka pomocy przekracza wymieniony pułap, do pomocy tej nie stosują się przepisy niniejszego rozporządzenia, nawet w odniesieniu do części, która nie przekracza tego pułapu. W takim wypadku nie można domagać się korzyści z tytułu z niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do tego rodzaju środka pomocy ani w chwili przyznania takiej pomocy, ani później (art. 2 ust. 2 ww. Rozporządzenia).

W myśl art. 2 ust. 3 ww. Rozporządzenia, pułap określony w ust. 2 wyraża się jako dotacja pieniężna. Wszystkie podane wartości są wartościami brutto, czyli nie uwzględniają potrąceń z tytułu podatków ani innych opłat. W przypadku gdy pomoc przyznawana jest w formie innej niż dotacja, kwotę pomocy wyraża się jako ekwiwalent dotacji brutto.

Z powyższych przepisów wynika, iż, co do zasady, poza wyjątkami przewidzianymi w ww. Traktacie, wszelka pomoc przyznawana przez państwa członkowskie, która może stwarzać określonym podmiotom gospodarczym korzystniejsze warunki na rynku, niż warunki w jakich funkcjonować muszą inne podmioty, jest niedopuszczalna. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, iż uprzywilejowane podmioty funkcjonują jedynie na rynku krajowym. W konsekwencji stwierdzić należy, iż także pomoc de minimis stanowi jedną z form pomocy publicznej w rozumieniu art. 87 ww. Traktatu. Jednakże na podstawie cyt. Rozporządzenia Komisji, pomoc ta nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w ww. przepisie i stanowi jeden z wyjątków od zasady niedopuszczalności udzielania pomocy publicznej. Z uwagi na rozmiar tej pomocy, została ona bowiem uznana za pomoc publiczną dopuszczalną, zwolnioną jednocześnie, co do zasady, z obowiązku notyfikacji Komisji Europejskiej.

W myśl art. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007r. (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 59, poz. 404 ze zm.), ustawa określa zasady postępowania w sprawach dotyczących pomocy państwa spełniającej przesłanki określone w art. 87 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zwanej dalej "pomocą publiczną” (…).

Stosownie do art. 2 pkt 10 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o pomocy de minimis należy przez to rozumieć pomoc spełniającą przesłanki, o których mowa w art. 2 rozporządzenia o pomocy de minimis.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, wartość pomocy publicznej jest wyrażana w kwocie pieniężnej, po przeliczeniu jej w sposób pozwalający na ustalenie kwoty, jaką otrzymałby beneficjent pomocy, gdyby została ona udzielona w formie dotacji.

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe sposoby obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach, biorąc pod uwagę w szczególności konieczność zapewnienia porównywalności wartości pomocy udzielanej w różnych formach (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Szczegółowy sposób obliczania wartości pomocy publicznej reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004r. w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach (Dz. U. Nr 194, poz. 1983 ze zm.).

Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia, rozporządzenie określa szczegółowy sposób przeliczania wartości pomocy publicznej, zwanej dalej "pomocą", udzielanej w różnych formach, na równą jej wartość dotacji, wyrażoną w ekwiwalencie dotacji brutto lub w ekwiwalencie dotacji netto.

W myśl § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o EDB (ekwiwalent dotacji brutto), należy przez to rozumieć kwotę pomocy, którą otrzymałby beneficjent pomocy lub podmiot ubiegający się o pomoc, gdyby uzyskał pomoc w formie dotacji, bez uwzględnienia opodatkowania podatkiem dochodowym, wyrażoną z dokładnością dwóch miejsc po przecinku

Wartość pomocy publicznej w przeliczeniu na równą jej wartość dotacji jest równa EDB lub EDN, ustalonemu w sposób określony w § 4-9, chyba że co innego wynika ze szczególnych okoliczności, w jakich jest dokonywane przysporzenie, w szczególności gdy część przysporzenia jest dokonywana na warunkach rynkowych (§ 3 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z § 4 pkt 2 i 15 ww. rozporządzenia, w brzemieniu obowiązującym w 2007r., EDB, z zastrzeżeniem § 5:

• dla ulgi podatkowej - jest równy:
  1. w przypadku obniżenia wysokości podatku, a w szczególności: zwolnienia z podatku, odliczenia, obniżki albo zmniejszenia podatku - różnicy między kwotą podatku należnego bez uwzględnienia ulgi a kwotą podatku po jej uwzględnieniu,
  2. w przypadku obniżenia podstawy opodatkowania, a w szczególności: zwolnienia dochodu w podatku dochodowym - różnicy między kwotą podatku należnego bez uwzględnienia obniżenia podstawy opodatkowania a kwotą podatku po jej obniżeniu (§ 4 pkt 2 ww. rozporządzenia)
• dla przyspieszonej amortyzacji jest wyrażony wzorem (…) (§ 4 pkt 15 ww. rozporządzenia).
  
  

W myśl natomiast § 6 ww. rozporządzenia, przepisy rozporządzenia stosuje się odpowiednio do ustalania EDB dla form pomocy innych niż określone w § 4.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ulgach podatkowych, rozumie się przez to przewidziane w przepisach prawa podatkowego zwolnienia, odliczenia, obniżki albo zmniejszenia, których zastosowanie powoduje obniżenie podstawy opodatkowania lub wysokości podatku, z wyjątkiem obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, oraz innych odliczeń stanowiących element konstrukcji tego podatku. Wartość pomocy publicznej udzielonej w formie ulgi podatkowej należy ustalać zgodnie z § 4 pkt 2 ww. rozporządzenia. Zauważyć jednak należy, iż możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środków trwałych, nie stanowi ulgi podatkowej w rozumieniu Ordynacji podatkowej. Podatnikowi korzystającemu z jednorazowej amortyzacji przysługuje bowiem jedynie prawo do wcześniejszego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie tych środków trwałych, które, w przypadku dokonywania amortyzacji na ogólnych zasadach, podlegałyby zaliczeniu do ww. kosztów w dłuższym okresie. W konsekwencji wartość pomocy publicznej w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego należało w 2007r. obliczać według zasad przewidzianych dla przyspieszonej amortyzacji, tj. zgodnie z § 4 pkt 15 cyt. rozporządzenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, jako mały podatnik, dokonał w 2007r. jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych środków trwałych, o łącznej wartości 174.780,76 zł, tj. w wysokości nieprzekraczającej dopuszczalnego limitu dla tej amortyzacji równego 50.000 euro.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż dokonując jednorazowej amortyzacji nabytych środków trwałych, Wnioskodawca skorzystał z pomocy publicznej w postaci pomocy de minimis. Wartość wykorzystanej pomocy publicznej powinien zatem był obliczyć przy wykorzystaniu wzoru wskazanego w § 4 pkt 15 cyt. rozporządzenia w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach w brzmieniu obowiązującym w 2007r. Przy czym pierwszą część wzoru (przed znakiem minus) należy zastąpić symbolem AP (oznaczającym wartość jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, stanowiącego pomoc publiczną ustalaną dla celów podatkowych), gdyż Wnioskodawca dokonał jednorazowego odpisu, a nie odpisów rozłożonych w czasie .

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie sposobu obliczenia wartości wykorzystanej pomocy publicznej (w postaci jednorazowej amortyzacji) należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii obowiązków informacyjnych związanych z wykorzystaniem tej pomocy stwierdzić należy, iż w istocie przy skorzystaniu z pomocy de minimis w formie jednorazowej amortyzacji przepisy prawa nie określają kogo i w jakim terminie należy poinformować o fakcie skorzystania z tej formy pomocy. O skorzystaniu z tej formy pomocy decyduje bowiem samodzielnie podatnik, bez wymogu wydania decyzji przez właściwy organ administracyjny.

Zauważyć jednak należy, iż w myśl art. 5 ust. 3 ww. ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, podmioty udzielające pomocy wydają beneficjentowi pomocy zaświadczenie stwierdzające, że udzielona pomoc publiczna jest pomocą de minimis albo pomocą de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie.

Zgodnie natomiast z art. 37 ust. 1 ww. ustawy, podmiot ubiegający się o pomoc de minimis jest zobowiązany do przedstawienia podmiotowi udzielającemu pomocy, wraz z wnioskiem o udzielenie pomocy, wszystkich zaświadczeń o pomocy de minimis, jakie otrzymał w ciągu 3 ostatnich lat poprzedzających dzień wystąpienia z wnioskiem o udzielenie pomocy.

Podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie jest zobowiązany do przedstawienia podmiotowi udzielającemu pomocy, wraz z wnioskiem o jej udzielenie, informacji o otrzymanej pomocy publicznej, zawierających w szczególności wskazanie dnia i podstawy prawnej jej udzielenia, formy i przeznaczenia, albo informacji o nieotrzymaniu pomocy (art. 37 ust. 5 ww. ustawy).

Do czasu przekazania przez podmiot ubiegający się o pomoc zaświadczeń albo informacji zgodnie z ust. 1, 2 i 5, pomoc nie może być udzielona temu podmiotowi (art. 37 ust. 7 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż w interesie samego Wnioskodawcy jest uzyskanie ww. zaświadczenia stwierdzającego, iż pomoc, z której skorzystał jest pomocą de minimis. Z uwagi na fakt, iż jednorazowa amortyzacja stanowi preferencję o charakterze podatkowym, zaświadczenia te wydaje Naczelnik Urzędu Skarbowego właściwy dla Wnioskodawcy, na jego wniosek. Dopiero bowiem w toku postępowania o wydanie takiego zaświadczenia, właściwy urząd skarbowy dokonuje weryfikacji, spełnienia przez Niego warunków do skorzystania z tej formy pomocy oraz poprawności jej zastosowania. Do czasu wydania takiego zaświadczenia Wnioskodawca nie może mieć pewności, że zastosowana przez niego metoda jednorazowej amortyzacji stanowi pomoc de minimis oraz czy był uprawniony do skorzystania z tej pomocy. Ponadto zaświadczenie to jest niezbędne przy ewentualnym ubieganiu się Wnioskodawcy o udzielenie pomocy publicznej w innej formie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.