INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 07 kwietnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2151/09 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 14 lipca 2010 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2009 r. (data wpływu 28 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności realizacji wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w ramach programu partnerskiego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności realizacji wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w ramach programu partnerskiego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

P. S.A. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dąży do zwiększania osiąganych dochodów poprzez uatrakcyjnianie gamy oferowanych produktów i usług. Jedną z form takiej aktywności jest podejmowanie zorganizowanych programów współpracy z innymi podmiotami gospodarczymi, dalej: „partner” lub „partnerzy”. W konsekwencji czego dochodzi do nawiązywania relacji gospodarczych, które mają swoje odzwierciedlenie w treści uzgadnianych i realizowanych przez strony porozumieniach określanych jako programy partnerskie.

Na ich podstawie Bank udostępniając swoim Klientom różne kategorie produktów znajdujących się w jego ofercie, w tym przykładowo określone rodzaje kredytów lub karty płatnicze, jednocześnie informuje o przysługujących korzyściach wynikających z nabycia „promocyjnych” produktów zgodnie z warunkami jakie zostały uzgodnione w ramach programów partnerskich. W odniesieniu do ww. produktów Bank informuje swoich Klientów, iż mogą oni uzyskać u partnera np. dodatkowe punkty premiowe w ramach programów lojalnościowych, obniżenie ceny towarów, szerszy zakres usługi itp. Również partner w ramach prowadzonej przez siebie działalności informuje o zasadach i warunkach, w ramach których Klienci dokonujący transakcji przy użyciu produktów Banku, nabywając towary lub usługi znajdujące się w jego asortymencie mogą uzyskać określone przywileje i benefity.

Tak więc w rezultacie nawiązanych relacji zarówno Bank jak i jego partnerzy podejmują wspólne działania marketingowe, jakkolwiek każdy we własnym zakresie, zmierzające do pozyskania nowych Klientów poprzez zachęcanie do nabywania towarów i usług znajdujących się w asortymencie jednego z nich, za pośrednictwem i przy współudziale produktów oferowanych przez drugą stronę. Celem dynamizującym współpracę w ramach programów partnerskich jest uzyskanie zarówno przez Bank jak i jego partnerów niezależnej od siebie korzyści finansowej, przy czym każda ze stron działa wyłącznie we własnym interesie, natomiast docelowym adresatem ich działań jest potencjalnie wspólna grupa Klientów.

W celu realizacji programu partnerskiego zarówno Bank jak i partner ponoszą wydatki ukierunkowane na intensyfikację sprzedaży na rzecz wybranej grupy Klientów, nie świadczą natomiast wobec siebie wzajemnie usługi. Każda ze stron zobowiązuje się bowiem wyłącznie, iż w ramach akcji marketingowej danego produktu, informować będzie o możliwościach jakie ten produkt ze sobą niesie. Przesłanką do tych działań nie jest osiągnięcie zwiększonej sprzedaży u partnera lecz wzrost własnej sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy realizacja wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w ramach programu partnerskiego powoduje powstanie obowiązku podatkowego stosownie do art. 8 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług ...

Zdaniem Wnioskodawcy

W ocenie Banku, w świetle art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – dalej: UVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z kolei z art. 8 ust. 1 UVAT wynika, iż przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki nie posiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 UVAT, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy stwierdzić, iż dotychczas na gruncie prawa europejskiego powyższy przepis posiadał swój odpowiednik w art. 6 ust. 1 VI Dyrektywy, która obowiązywała Państwa Członkowskie do końca 2006 r. Jednocześnie w myśl obecnie obowiązujących przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. zagadnienie „świadczenia usług” zostało uregulowane w jej art. 24 ust. 1. Z powyższego przepisu wynika, iż świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

W związku z tym, iż rozliczenia Banku z partnerem nie mogą zostać zaklasyfikowane jako dostawa towarów na gruncie UVAT powstaje pytanie czy czynności wykonywane w ramach nawiązywanych programów partnerskich mogą zostać zaklasyfikowane jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 UVAT, jak również w ramach art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE.

W celu udzielenia odpowiedzi na powyższą kwestię istotnym jest wskazanie kryteriów jakie muszą zostać spełnione aby można było traktować przedmiotowe relacje, wynikające z programu partnerskiego, jako odpłatne świadczenie usług, a w konsekwencji rozważać powstanie obowiązku podatkowego na gruncie przepisów UVAT.

Analizując orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS) można wskazać podstawowe przesłanki, po spełnieniu których określone zdarzenia gospodarcze mogą zostać zaklasyfikowane jako świadczenie usług. Chodzi w szczególności o:

1. konieczność istnienia stosunku prawnego obejmującego co najmniej dwa podmioty w tym usługodawcę i konsumenta,
2. bezpośredni związek między świadczeniem a wynagrodzeniem oraz ekwiwalentność świadczenia i wynagrodzenia.
   
   

Ad. a) stosunek prawny dotyczący relacji usługodawcy i konsumenta

W przedmiotowym stanie faktycznym pomiędzy Bankiem oraz partnerem istnieje stosunek prawny ukonstytuowany porozumieniem będącym podstawą funkcjonowania programu partnerskiego. Jednakże pomimo tego, iż obie strony uczestniczą w organizacji wspólnej akcji marketingowej, mającej na celu pozyskanie nowych Klientów i zwiększenie sprzedaży każdej ze stron, zarówno Bank, jak również jego partner nie może być określony mianem usługodawcy czy też konsumentem wzajemnie świadczonej usługi.

Równocześnie w niniejszym stanie może się pojawić lub też pojawi się z pewnością gdy program będzie skuteczny, stosunek prawny pomiędzy Bankiem a Klientem, jak również drugi niezależny i całkowicie odrębny pomiędzy partnerem a tym samym Klientem. W odniesieniu do każdego z tych stosunków prawnych można będzie także bezspornie zidentyfikować relacje usługodawcy i konsumenta świadczonej mu usługi. Jednakże na żadnym etapie niniejszego programu nie pojawi się relacja usługodawcy konsumenta między Bankiem a partnerem.

Każdy z podmiotów programu partnerskiego w ramach łączącego stosunku prawnego działa we własnym imieniu dążąc do uzyskania korzyści ekonomicznych i upatruje ich wyłącznie w pomyślnie przeprowadzonej akcji marketingowej, co wyklucza możliwość rozpoznawania korzyści w postaci świadczenia na rzecz partnera. Tak więc zarówno Bank jak i partnerzy podejmując akcje marketingowe uczestniczą we wspólnym przedsięwzięciu, jednakże ponoszą wydatki w celu osiągnięcia korzyści oraz uzyskują pożytki nie od siebie wzajemnie, lecz realizując cele własnych kampanii.

Tych relacji nie można rozpatrywać jako świadczenia usług przez jedną ze stron na rzecz drugiej, gdyż każdy z nich działa w interesie, którego cele zogniskowane są wokół wytypowanej grupy Klientów, nie zaś partnera. W analizowanej sytuacji status konsumentów osiągają Klienci będący w posiadaniu „promocyjnych” produktów Banku dysponujący prawem do uzyskania określonych korzyści jeżeli zdecydują się na nabycie konkretnych towarów i usług z asortymentu partnera. Zarówno Bank jak i partner, realizując określone cele zawarte w programie partnerskim, dokonują nakładów ponosząc jednocześnie ryzyko nie osiągnięcia pożądanych korzyści ekonomicznych z tego tytułu.

Istotnym elementem, przekładającym się na możliwość rozpoznawania świadczenia usług w rozumieniu art. 8 UVAT, jest istnienie odbiorcy tak określonego świadczenia. W przedmiotowym stanie faktycznym nie ma możliwości wskazania odbiorcy świadczenia w oparciu o łączący strony stosunek prawny wynikający z programu partnerskiego. W konsekwencji nieuzasadnionym jest rozpatrywanie tych relacji i dokonywanie ich kwalifikacji jako świadczenie usług na gruncie przepisów UVAT.

W opinii Banku, w odniesieniu do programów partnerskich uznanie konsumentem jednej ze stron programu jest niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa. W przeciwnym wypadku należałoby stwierdzić, że partner jest beneficjentem korzyści z udostępnianych przez Bank produktów, co jest sprzeczne z istotą relacji gospodarczej łączącej wszystkich uczestników programu. Bank bowiem nie dedykuje działań służących konsumpcji u partnera jak również partner nie wykorzystuje produktów Banku na potrzeby zawartej umowy. Zgodnie z przyjętą wykładnią, w sytuacji gdy w ramach konkretnej transakcji nie można wskazać wykonawcy usługi i jej konsumenta wówczas dana transakcja nie może podlegać VAT. Stanowisko to wynika z faktu, iż VAT jest podatkiem obciążającym konsumpcję i zgodnie z zasadą neutralności, jego ciężar powinien ponosić ostateczny odbiorca. Zostało ono potwierdzone w wyrokach ETS, który wskazał na zasadność opodatkowania świadczenia w sytuacji istnienia stosunku prawnego w ramach którego jeden podmiot będzie świadczył usługi zaś drugi będzie ich konsumentem tzn. beneficjentem świadczenia, czerpiącym z tego tytułu korzyści (teza zawarta m.in. w orzeczeniach ETS sygn. C-215/94 w sprawie Jürgen Mohr, sygn. C-384/95 Lanboden-Agradienste).

Ad. b) bezpośredni związek między świadczeniem a wynagrodzeniem oraz ekwiwalentność świadczenia i wynagrodzenia

Zdaniem P., relacji łączących Bank i partnera nie można zaklasyfikować jako stosunku usługodawcy i konsumenta jak również nie można także mówić o świadczeniu za wynagrodzeniem, a tym bardziej doszukiwać się ekwiwalentności tych świadczeń.

W przedmiotowej sytuacji każda ze stron wykonuje określone czynności w celu osiągnięcia własnych korzyści, a nie w celu wyświadczenia usługi na rzecz drugiej strony programu. Bank udostępniając swoje produkty na rzecz Klientów spodziewa się uzyskać korzyści ze zwiększania ich atrakcyjności, zwiększenia ich używalności a w konsekwencji wzrostu przychodów. Równocześnie partner pragnie zwiększyć swoje obroty uatrakcyjniając własną ofertę. Fakt, że działania zarówno Banku jak i jego partnerów zostały ze sobą powiązane i skoordynowane w ramach łączącej ich akcji promocyjnej nie przekłada się na możliwość wskazania, iż strony świadczą na swoją rzecz wzajemnie odpłatne usługi. Działania podejmowane przez Bank i jego partnerów mają charakter niepowtarzalny i niewymierny jak również nieukierunkowany na cele związane z udzielaniem wzajemnego, konkretnego, możliwego do skwantyfikowania przysporzenia.

W związku z powyższym strony nie uzyskują korzyści z tytułu realizacji wyłącznie programu partnerskiego rozumianego jako rozpowszechnianie określonych informacji, korzyści te mogą się pojawić bowiem dopiero po skorzystaniu z produktu bankowego lub produktu partnera przez podmioty trzecie, tj. Klientów. Zarówno Bank jak i partner nie są zobowiązani do realizacji świadczeń na rzeczy drugiej strony z tytułu uczestnictwa we wspólnej akcji marketingowej. Fakt przekazywania Informacji o partnerze jest przejawem jego konkretnej aktywności w ramach wspólnej akcji marketingowej. Każda ze stron w ramach uczestnictwa w programie partnerskim wykonuje określone czynności, które oprócz standardowo przypisanych uprawnień nabywcy produktu promocyjnego mogą w określonych sytuacjach przełożyć się na dodatkowe korzyści. Jednocześnie może dojść do sytuacji, gdy żaden z Klientów lub tylko niewielka ich część skorzysta z oferty partnera lub Banku co przekłada się na niepewność działania i brak osiągnięcia pożądanych ekonomicznych rezultatów u partnerów i vice versa.

Jedną z najważniejszych cech czynności podlegających VAT jest ich odpłatność. Przez „odpłatność” zgodnie ze stanowiskiem ETS (wyrok z dnia 8 marca 1988 r., sygn. 102/86 Apple and Pear Development Council) należy rozumieć sytuację, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść pod stronie dostawcy towaru lub usługi. Ponadto odpłatność za otrzymaną usługę musi pozostawać w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana. Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 26 września 2007 r. (sygn. III SA/Wa 1220/07) „przez odpłatność należy rozumieć prawo podmiotu świadczącego do żądania od kontrahenta lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub jej ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego) z tytułu wykonania danego świadczenia”. W przedmiotowej sytuacji strony nie dysponują uprawnieniem do wystąpienia z roszczeniem wzajemnym w powyższym zakresie.

Ponadto należy zauważyć, iż ETS w rozstrzyganych sprawach wielokrotnie podkreślał (m.in. w orzeczeniu z 3 marca 1994 r. sygn. C-16/93 w sprawie Tolsma), iż ze świadczeniem usług za wynagrodzeniem możemy mieć do czynienia jedynie wtedy, gdy istnieje związek prawny zobowiązujący jedną ze stron do świadczenia usług, a drugą do wypłaty wynagrodzenia za te usługi. Zarówno partner jak i Bank w ramach realizowanego programu partnerskiego nie są zobowiązani do dokonania przysporzenia wzajemnego. W konsekwencji, gdy określone zachowanie nie jest skierowane wprost na wywołanie określonego przysporzenia po drugiej stronie, wyłącza to możliwość jego klasyfikacji jako świadczenia na rzecz innego podmiotu. Każda ze stron działa samodzielnie i na własny rachunek w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych, co uniemożliwia wskazanie na otrzymane wynagrodzenie którejkolwiek ze stron a tym samym kwalifikację zdarzenia gospodarczego jako świadczenia usług na gruncie art. 8 UVAT.

W podobnym tonie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 kwietnia 2008 r. (sygn. I FSK 1788/07) „stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przedmiotu opodatkowania świadczenia usług o złożonym charakterze jakie stanowią umowy kooperacyjne należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego”. W świetle powyższego orzeczenia należy stwierdzić, iż jakkolwiek celem podjętej współpracy przez strony jest uzyskanie określonej korzyści w wymiarze ekonomicznym, nie można jednak takich działań na gruncie UVAT oceniać jednostkowo, z pominięciem ich charakteru jako działania złożonego, tworzącego w ujęciu gospodarczym jedną całość. Podobnie wypowiedział się ETS w orzeczeniu z dnia 20 lutego 1997 r. (sygn. C-260/95, w sprawie DFDS) stwierdzając, że: „(...) analiza rzeczywistej sytuacji gospodarczej jest fundamentalnym kryterium zastosowania wspólnego systemu VAT”.

W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym nie występuje kategoria świadczenia za wynagrodzeniem, jak również nie ma możliwości ustalenia nośnika oceny ewentualnej ekwiwalentności. W opinii Banku, sam fakt organizacji wspólnych programów nie służy celom uzyskania przysporzenia ekonomicznego w relacji pomiędzy partnerami. Działań takich nie można dla celów VAT oceniać w oderwaniu od faktycznie łączących strony relacji gospodarczych. W związku z powyższym opodatkowaniu nie mogą podlegać działania mające na celu pozyskanie wspólnych Klientów, opodatkowaniu podlega natomiast sprzedaż towarów lub usług na rzecz tych Klientów.

Intensywność działań podejmowanych w ramach wspólnej akcji marketingowej zależy od stopnia determinacji do realizacji tych celów, nie ma jednakże przełożenia na zakres wykonywanych przez partnera czynności. Program partnerski nie służy bowiem osiągnięciu przychodu od partnera lecz ma na celu uzyskanie w relacjach z Klientami przysporzenia z tytułu oferowanych „promocyjnych” produktów.

W konsekwencji powyższego Bank podkreśla, że w ramach podjętego przedsięwzięcia nie dochodzi do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 UVAT. Świadczenie to występuje natomiast w stosunkach pomiędzy Bankiem, a Klientem oraz partnerem i Klientem.

Podkreślenia wymaga również okoliczność, iż zaprezentowane przez Bank stanowisko zostało potwierdzone m.in. przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. I FSK 291/08) stwierdził iż: „nie stanowią wzajemnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) wspólne działania marketingowe dwóch podmiotów gospodarczych, których celem jest zachęcanie ich klientów do dokonania zakupów towaru u jednego z nich przy wykorzystaniu produktu drugiego”. W związku z czym organizacja wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w formie programu partnerskiego nie może być w świetle podniesionej argumentacji traktowana jako odpłatne świadczenie usług na gruncie art. 8 ust. 1 UVAT.

W dniu 18 sierpnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP1-443-523/09-2/BS, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Spółki. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 07 kwietnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2151/09 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną.

W cyt. orzeczeniu Sąd stwierdził, iż Minister Finansów przy formułowaniu oceny stanowiska Spółki na tle przedstawionego w jej wniosku zdarzenia przyszłego w skarżonej interpretacji niesłusznie uznał, iż podejmowane przez nią działania w ramach opisanego w tym wniosku programu partnerskiego, stanowią podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – odpłatne świadczenie usług (art. 5 ust. 1 pkt 1 UVAT).

Zdaniem Sądu prawidłowe ustalenie relacji ekonomicznych, jakie zachodzą pomiędzy różnymi podmiotami, które działania takie podejmują lub, do których się one odnoszą, pozwoli dopiero na prawidłowe ich zinterpretowanie w kontekście przepisów podatkowych - co oznacza, że ocena podatkowa powinna być poprzedzona ustaleniem sensu ekonomicznego analizowanych działań.

Sąd zwrócił uwagę, iż w rozpatrywanej sprawie chodzi o skoordynowane w czasie wspólne przedsięwzięcie o charakterze marketingowym, podejmowane przez Spółkę wraz z innym podmiotem (partnerem). Celem tego przedsięwzięcia jest zwiększenie sprzedaży własnych produktów i uzyskanie przez to wyższych przychodów, podobny cel realizuje partner.

Poprzez skoordynowanie działań strony porozumienia zwiększają skuteczność tego przedsięwzięcia marketingowego. Zdaniem Sądu prowadzenie tego rodzaju współpracy, w ramach której strony porozumienia informują swoich klientów o dodatkowych korzyściach płynących z nabycia ich produktu, polegających na tym, iż posługując się tym produktem mogą uzyskać przy zakupach u partnera np. rabat cenowy, punkty w programie lojalnościowym, itp., nie oznacza, że strony tego programu wzajemnie świadczą na swoją rzecz odpłatne usługi. Każdy z uczestników programu partnerskiego działa we własnym interesie, gdzie celem wykonania czynności nie jest dokonanie przysporzenia o charakterze materialnym na rzecz kontrahenta.

Ponadto, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku wskazał na pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 października 2008 r., sygn. akt I FSK 291/08, w sprawie o bardzo zbliżonym stanie faktycznym, w którym to orzeczeniu NSA stwierdził, iż „jeżeli współdziałanie takie dotyczy wspólnego programu marketingowego, pomiędzy jego uczestnikami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 u.p.t.u., gdyż po pierwsze nie da się ich racjonalnie wycenić, a po drugie w przedsięwzięciu takim nie chodzi o wzajemne świadczenie usług pomiędzy uczestnikami działań kooperacyjnych, gdyż nie z tych działań osiągają bezpośrednią i jasno zindywidualizowaną korzyść, lecz z osiągnięcia wspólnego celu podjętej współpracy nakierowanej na korzystne dla nich zachowania osób trzecich (konsumentów banku i partnera).”

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 07 kwietnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2151/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.