INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 07.02.2011 r. (data wpływu 01.03.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów dowozu pracowników do pracy i z pracy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.03.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów dowozu pracowników do pracy i z pracy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji cukru, która odbywa się w trakcie kampanii cukrowniczej lub w trakcie kampanii rafinacyjnej. Ze względu na sezonowy charakter produkcji zatrudnienie w Spółce podlega ciągłej fluktuacji. Spółka pragnie zabezpieczyć swoim pracownikom dojazdy do i z pracy z: miejscowości G. (gdzie mieszkają pracownicy) do miejscowości Z. (gdzie znajduje się siedziba Cukrowni). Jest to odległość 5 km. Transport ma odbywać się wynajętymi autobusami. Spółka planuje ponosić pełen koszt usługi transportowej - nie planuje żadnej odpłatności od pracowników. Na wyżej określonej trasie funkcjonuje publiczna komunikacja autobusowa, ale jest to tylko w dni powszednie 5 kursów które nie odpowiadają godzinom rozpoczęcia i zakończenia pracy w zakładzie. Dotarcie pracowników na czas do zakładu pracy jest bardzo istotne ze względu na prowadzony w kampanii ciągły sposób produkcji tj. przez 24 godziny na dobę przez 7 dni w tygodniu. Spóźnienia i nagłe absencje z powodu niemożliwości dotarcia do cukrowni w trudnych warunkach aury zimowej bardzo dezorganizują pracę, dlatego Spółka pragnie zabezpieczyć pracownikom dojazd do i z pracy.

Spółka zamierza zawrzeć umowy na wynajem autobusów z zewnętrznymi przewoźnikami. Kwota wynagrodzenia jaka będzie wypłacana przewoźnikowi będzie ustalona od kursu autobusu niezależnie od ilości osób przewożonych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, wedle którego w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF u pracowników Spółki, uprawnionych do korzystania z opisanego transportu, nie powstanie przychód z uwagi na fakt, iż nie ma możliwości ustalenia wartości świadczeń przypadających na poszczególnych pracowników Spółki, a w konsekwencji na Spółce nie będą ciążyć w tym zakresie obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Według Spółki, w świetle opisanego powyżej zdarzenia przyszłego, prawidłowe jest stanowisko Spółki, wedle którego na gruncie art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF u pracowników Spółki, uprawnionych do korzystania z opisanego transportu, nie powstanie przychód z uwagi na fakt, iż nie ma możliwości ustalenia wartości świadczeń przypadających na poszczególnych pracowników Spółki, a w konsekwencji na Spółce nie będą ciążyć w tym zakresie obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Spółki za słusznością jej stanowiska przemawia szereg opartych na przepisach prawa argumentów przedstawionych poniżej:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności; wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie ustawodawca zastrzegł w ust. 3 powoływanego przepisu, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o PDOF.

Należy zwrócić uwagę także, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z treści tego przepisu wynika, że przychodem są;

1. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz
2. wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
   
   

Podkreślenia wymaga fakt, że w odniesieniu do wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, ustawodawca zaznaczył, że muszą one być otrzymane.

Przychodem pracownika są wszelkie otrzymane przez niego świadczenia, do których zalicza się nie tylko wynagrodzenia wynikające z zawartych umów o pracę lub umów o podobnym charakterze, ale również wszystkie inne przychody, niezależnie od podstawy na jakiej zostały wypłacone. Należy jednak zauważyć, że w przypadku, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów dojazdów do i z pracy. Nie sposób stwierdzić bowiem, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość.

W przypadku, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, zwłaszcza wtedy, gdy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników, czyli tak jak będzie się to odbywało w opisanej sytuacji, wg Spółki brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez Spółkę jako pracodawcę kosztów dojazdów do i z pracy. Nie sposób stwierdzić bowiem czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. W sytuacji, gdy pracodawca będzie ponosił opłaty dojazdu pracowników do i z pracy na podstawie zawartej z przewoźnikiem umowy, niezależnie od tego czy pracownik będzie korzystał lub nie w danym miesiącu z tego typu usług, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika. Przychód musi być bowiem zindywidualizowany co do osoby i konkretnej wartości.

Spółka nie będzie w stanie prowadzić szczegółowej ewidencji, którzy pracownicy i z jaką częstotliwością korzystać będą z przewozu (pracownicy będą korzystać z transportu nieregularnie - zastępstwa, choroby, nadgodziny, różne systemy pracy dla poszczególnych grup pracowniczych - to wszystko może powodować brak danych w jakich dniach dany pracownik korzystać będzie z dowozu.)

Podkreślić należy, iż podatek dochodowy od osób fizycznych dotyczy w swej konstrukcji indywidualnie otrzymanych przychodów i dochodów danego podatnika, a zatem, co do zasady, nie jest możliwe przyporządkowywanie mu tych wartości w sposób orientacyjny i szacunkowy, który rozmija się z rzeczywistymi wartościami. Skoro zatem brak jest możliwości dokonania takiego przypisania, to wartość wspomnianego świadczenia z samej swej natury nie może mieścić się w kategorii przychodu - nie może być przychodem coś, czego obiektywnie i wymiernie nie da się wyliczyć.

Reasumując, zdaniem Spółki, w sytuacji, gdy pracodawca ponosi opłaty związane z dojazdem pracowników do i z pracy na podstawie zawartej z przewoźnikiem umowy, przy czym opłata ta jest ustalona ryczałtowo bez względu na liczbę pracowników mogących skorzystać ze świadczenia, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika.

W konsekwencji, na Spółce nie będą ciążyć we wskazanym zakresie obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Należy podkreślić, iż stanowisko prezentowane przez Spółkę znajduje oparcie w ocenach prawnych wyrażanych przez Naczelny Sąd Administracyjny oraz Wojewódzkie Sądy Administracyjne.

NSA w wyroku z dnia 15 września 2009 r. (sygn. akt II FSK 536/08) wskazuje, iż:

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy pracodawca ponosi opłaty związane z dojazdem pracowników do pracy na podstawie zawartej z przewoźnikiem umowy, przy czym opłata ta jest ustalona ryczałtowo bez względu na liczbę pracowników mogących skorzystać ze świadczenia, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika.

Należy zatem uznać, że Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ust. 1-2a updof i prawidłowo go zastosował. Słusznie uznał, że nieodpłatne świadczenie transportu dokonywane przez zakład pracy na rzecz pracowników, opłacane przez pracodawcę ryczałtowo w sytuacji kiedy nie można ustalić, którzy pracownicy i w jakim zakresie korzystali z tego świadczenia nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie pracownika.

W zakresie orzeczeń WSA warto wskazać następujące rozstrzygnięcia:

Należy jednak zauważyć, że w przypadku gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów dojazdów do i z pracy Nie sposób stwierdzić bowiem czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy pracodawca ponosi opłaty związane z dojazdem pracowników do pracy na podstawie zawartej z przewoźnikiem umowy przy czym opłata ta jest ustalona ryczałtowo bez względu na liczbę pracowników mogących skorzystać ze świadczenia, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika.

Należy zatem uznać, że strona skarżąca słusznie uznała, że nieodpłatne świadczenie transportu dokonywane przez zakład pracy na rzecz pracowników, opłacane przez pracodawcę ryczałtowo w sytuacji kiedy nie można ustalić, którzy pracownicy i w jakim zakresie korzystali z tego świadczenia nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie pracownika. (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 258/10)

W tej sytuacji nieprawidłowe jest stanowisko organów podatkowych, iż opodatkowaniu podlega już sama możliwość skorzystania ze świadczeń w postaci oferowanego pracownikom przez pracodawcę transportu, bez względu na to, czy pracownik z tego świadczenia faktycznie skorzystał.

W ocenie Sądu, stanowisko to jest nieuprawnione w świetle postanowień art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f Przepis ten bowiem bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia z otrzymaniem tego świadczenia. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 2 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Gl 918/09)

Na gruncie rozpoznawanej sprawy zasadnicze znaczenie ma stwierdzenie przez Sąd braku podstaw do przyjęcia wykładni, że samo zagwarantowanie pracownikowi możliwości bezpłatnego dowozu do pracy stanowić będzie przychód pracownika, podlegający opodatkowaniu w myśl przepisu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Za nieprawidłowe należy uznać też stwierdzenie Dyrektora Izby Skarbowej, że ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.

W sytuacji, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika - zwłaszcza wtedy gdy tak jak w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników - nie jest możliwe ustalenie w odniesieniu do konkretnego pracownika kwoty przychodu, w tym przypadku z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów dojazdów do i z pracy. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. (wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Go 562/09).

Analogiczne oceny prawne wyrażane były również w następujących wyrokach;

• WSA we Wrocławiu z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 259/10),

• WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Go 561/09),

• WSA w Bydgoszczy z dnia 29 września 2009 r., sygn. akt I SA/M 459/09),

• WSA w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Ud 56/09),

• WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1476/07).
  
  

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy),

• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2),

• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku (art. 11 ust. 2a pkt 3),

• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 12 ust. 2a pkt 4).
  
  

W przypadku więc, gdy pracodawca wykupuje usługę u przewoźnika dla określonej grupy pracowników wartość uzyskanego nieodpłatnego świadczenia przez danego pracownika stanowić będzie wartość wykupionej przez pracodawcę usługi dla pracownika, w tym wartość ustalona poprzez podzielenie faktycznie poniesionych kosztów na ilość pracowników, którym zapewniono możliwość dowozu do pracy. W momencie wykupu ww. usługi znana będzie bowiem kwota przypadająca do zapłaty za jednego pracownika albo też łączna (globalna) kwota do zapłaty.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia (pracodawcy) wartość nieodpłatnego świadczenia u pracownika ustala się według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

W pozostałych przypadkach natomiast – zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Wartość nieodpłatnego świadczenia stanowić może więc np. wysokość ceny biletu, jaki pracownik musiałby zakupić, żeby dojechać do pracy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji cukru, która odbywa się w trakcie kampanii cukrowniczej lub w trakcie kampanii rafinacyjnej. Ze względu na sezonowy charakter produkcji zatrudnienie w Spółce podlega ciągłej fluktuacji.

Spółka pragnie zabezpieczyć swoim pracownikom dojazdy do i z pracy. Transport ma odbywać się wynajętymi autobusami. Spółka planuje ponosić pełen koszt usługi transportowej - nie planuje żadnej odpłatności od pracowników. Spółka zamierza zawrzeć umowy na wynajem autobusów z zewnętrznymi przewoźnikami. Kwota wynagrodzenia jaka będzie wypłacana przewoźnikowi będzie ustalona od kursu autobusu niezależnie od ilości osób przewożonych.

W przedmiotowej sprawie, uwzględniając powyższe przepisy i opis zdarzenia przyszłego, nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż nie istnieje możliwość przypisania indywidualnej usługi transportowej konkretnej osobie, która z tej usługi korzysta. Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że pracodawca chce zdecydować się na wykupienie usługi u przewoźnika, dla grupy pracowników mieszkających w miejscowości G., tj. dla osób znanych z imienia i nazwiska istnieje również możliwość ustalenia, np. którzy pracownicy w danym miesiącu przebywali na zwolnieniach lekarskich, na urlopach wypoczynkowych itp.

Na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wyodrębnienia kwoty, która przypada na świadczenia, do których ponoszenia nie jest zobowiązany jako pracodawca.

W wyniku takiego wyodrębnienia koszty ponoszone przez Wnioskodawcę na sfinansowanie kosztów dojazdu pracowników z pracy i do pracy, do których ponoszenia zakład nie jest zobowiązany stanową przychód ze stosunku pracy poszczególnych pracowników. Ryczałtowy sposób rozliczania się pracodawcy z firmą transportową jest w tym przypadku bez znaczenia, gdyż adresaci świadczenia są Wnioskodawcy znani. Niezależnie od powyższego warto zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, zgodnie z którym „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.”

Jednocześnie należy nadmienić, że o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie podatnika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (np. w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z danej usługi (np. wykupionej u przewoźnika).

Wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika (zatrudnionego w ramach umowy o pracę) w postaci zapewnienia dowozu do pracy i z pracy stanowi jego przychód ze stosunku pracy.

W konsekwencji wartość świadczenia opłaconego za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo wskazać należy, iż orzeczenia NSA oraz WSA na które powołuje się Wnioskodawca we własnym stanowisku dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock