INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 02.03.2011r. (data wpływu 07.03.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania gruntu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.03.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania gruntu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni, osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, zakupiła w drodze przetargu działkę gruntu nr ew. 689 leżącą w C., w celu powiększenia stanu posiadanych gruntów. Zakupiona działka uzupełni areał do wymaganego minimum i pozwoli Wnioskodawczyni na starania o przyznanie statusu rolnika oraz w przyszłości chów koni dla własnej rekreacji. Wnioskodawczyni obecnie nie posiada środków na zabudowanie nieruchomości i podejmując się zakupu nie rozważała takiej opcji.

Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów z dnia 2010-10-05, prowadzonego przez Starostwo Powiatowe przedmiotowe grunty, stanowiące działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 689 opisaną w chwili sprzedaży w księdze wieczystej, to łąki trwałe oraz grunty zadrzewione i zakrzewione.

Działka jest niezabudowana i nie przeznaczona żadnym obowiązującym aktem prawa miejscowego pod zabudowę. Jej - nieprawomocne już - położenie w terenie zabudowy określa wyłącznie nieobowiązujący od siedmiu lat plan zagospodarowania przestrzennego.

Gmina nie posiada obecnie ani w chwili transakcji obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Obowiązujące w gminie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego określa położenie części działki (ok 40 x 40m) jako leżącą w terenie zabudowy.

Cel zakupu działki rolnej nie był przedmiotem zainteresowania sprzedającego i nie odebrano w tym zakresie żadnych oświadczeń.

Dla działki nie wydano warunków zabudowy ani nie podjęto żadnych kroków zmierzających do sprecyzowania jej jednoznacznego prawnie przeznaczenia w tym zakresie: działań nie podjęła ani kupująca Wnioskodawczyni).

Grunty zostały zakupione w drodze przetargu zatwierdzonego aktem notarialnym Kancelarii Notarialnej z dnia 17 grudnia 2010 r. Akt notarialny zawiera informację o kwocie brutto zapłaconej tytułem zakupu ziemi oraz informację, że w kwocie tej zawarty jest podatek VAT.

O zasadach, zastosowanych podstawach prawnych i kwocie naliczenia VAT Wnioskodawczyni dowiedziała się, kiedy Agencja, w dniu 20.12.2010 r., wystawiła fakturę VAT z zastosowaniem - dla części działki opisanej studium uwarunkowań(...) jako leżącą w terenie zabudowy – podatku VAT w kwocie 17 907,23 zł. Jako podstawę prawną naliczenia podano art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o VAT (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Minister Finansów podziela stanowisko Wnioskodawczyni, wg którego w świetle obowiązującego prawa przytoczonego orzecznictwa sądowego podatek VAT został naliczony bezpodstawnie i podlega zwrotowi Wnioskodawczyni w kwocie uwzględnionej fakturą...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zakupione grunty podlegają zwolnieniu z podatku, a co za tym idzie kwota VAT została naliczona bezpodstawnie i jako taka podlega zwrotowi.

Zgodnie z informacją uzyskaną od Agencji kwota VAT została naliczona na podstawie zapisów studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego Gminy. Tymczasem w wyroku Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt I SA/Rz 461/10 czytamy, że studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego a jedynie aktem kierownictwa wewnętrznego, którego adresatem są właściwe organy administracji. Wg w/w orzecznictwa nienormatywność studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego powoduje, że na jego podstawie nie może być określony przedmiot opodatkowania, ani pozostałe elementy stosunku prawno-podatkowego.

Wnioskodawczyni zdaje sobie sprawę, że prawo polskie nie jest prawem precedensowym, ale w opisanej wyżej sytuacji oraz w świetle przytoczonego orzecznictwa, a także w świetle faktu, że Agencja nie wystąpiła o warunki zabudowy dla sprzedawanej nieruchomości jest przekonana, że zakwalifikowanie sprzedawanych gruntów rolnych jako przeznaczonych pod zabudowę jest przedwczesne a co za tym idzie podatek VAT został naliczony bezpodstawnie czyli na podstawie nieobowiązujących już przepisów lub zapisów nie będących aktem prawa miejscowego i podlega zwrotowi. Do utwierdzenia się w tym przekonaniu stymuluje Wnioskodawczynię fakt, że znajduje się w sytuacji analogicznej do rozpatrywanej przez Sąd w Rzeszowie, który swoją decyzję oparł na obowiązujących (wszystkich) przepisach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie tut. Organ podatkowy pragnie wskazać, iż niniejsza interpretacja została oparta na przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT” obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2011r. , bowiem transakcja sprzedaży nieruchomości niezabudowanej miała miejsce w grudniu 2010r.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z kolei art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z powyższych przepisów wynika, że grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy na terytorium kraju.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powołany wyżej przepis wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku przysługuje zatem wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i przeznaczony na inne cele niż budowlane, czy też pod zabudowę.

Należy zauważyć, że ustawa o VAT w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Wobec braku definicji ustawowej, celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium”. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Ponadto zaznaczyć należy, iż ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m. in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zakupiła w drodze przetargu działkę gruntu w celu powiększenia stanu posiadanych gruntów. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów prowadzonego przez Starostwo Powiatowe przedmiotowe grunty, sklasyfikowane są jako łąki trwałe oraz grunty zadrzewione i zakrzewione. Działka jest niezabudowana i nie przeznaczona żadnym obowiązującym aktem prawa miejscowego pod zabudowę. Jej położenie w terenie zabudowy określa wyłącznie nieobowiązujący od siedmiu lat plan zagospodarowania przestrzennego. Gmina nie posiada obecnie, ani w chwili transakcji obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Obowiązujące w gminie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego określa położenie części działki (ok 40 x 40m) jako leżącą w terenie zabudowy.

Grunty zostały zakupione w drodze przetargu zatwierdzonego aktem notarialnym. Akt ten zawiera informację o kwocie brutto zapłaconej tytułem zakupu ziemi oraz informację, że w kwocie tej zawarty jest podatek VAT. Agencja, w dniu 20.12.2010 r., wystawiła fakturę VAT z zastosowaniem - dla części działki opisanej studium uwarunkowań(...) jako leżącą w terenie zabudowy – podatku VAT w kwocie 17 907,23 zł.

W oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawczynię stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, iż nabycie gruntu, w części działki (ok. 40 x 40m) opisanej w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako leżącą w terenie zabudowy – prawidłowo zostało opodatkowane podatkiem VAT. Dla przedmiotowego gruntu brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast obowiązujące w gminie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego określa położenie części działki (ok 40 x 40m) jako leżącą w terenie zabudowy. W związku z powyższym, w stosunku do sprzedaży części działki (ok. 40 x 40 m) nie miały zastosowania przepisy dotyczące zwolnienia z podatku VAT uregulowane w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w tak przedstawionym stanie faktycznym należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego w uzasadnieniu stanowiska rozstrzygnięcia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 16 września 2010r. (sygn. akt I SA/Rz 461/10) tut. Organ podatkowy stwierdza, iż powołany przez Wnioskodawczynię wyrok nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto wskazać należy, iż z powołanego wyroku nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej. Orzecznictwo sądów administracyjnych nie jest jednolite w kwestii zwolnienia z podatku VAT dostawy nieruchomości niezabudowanych i o ile Wnioskodawca powołał korzystny dla siebie wyrok, tak Organ podatkowy pragnie przywołać orzeczenie sądu administracyjnego, które potwierdza stanowisko Organu, wyrażone w niniejszej interpretacji. I tak, w treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z Wrocławia z dnia 09 grudnia 2009r. (sygn. akt I SA/Wr 1562/09) Sąd stwierdził: „Mając zatem na względzie powyższe nie powinno budzić wątpliwości, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego ma znaczący wpływ na sferę praw i obowiązków właścicieli terenów. Przeznaczenie bowiem w ramach studium konkretnego terenu na określone cele determinuje działania nie tylko organów gminy podczas ustalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i wydawania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ale również obywateli, którym przysługuje prawo do tego terenu. Tym samym postanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wpływają w sposób wiążący na prawa obywateli co do jego przeznaczenia. Zauważyć dalej należy, że w przypadku uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego na terenie gminy, przy braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, organ wydający decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu zobowiązany jest kierować się treścią studium. Należy też zaznaczyć, że zasadnie organ wskazał, iż zapisy wynikające z ewidencji gruntów i budynków są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Nie pokazują natomiast, na jakie cele przeznaczone są grunty. Wobec powyższego w ocenie Sądu w ramach zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT nie mieści się dostawa terenów przeznaczonych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego na "tereny zabudowy mieszkaniowej z możliwością wbudowania usług nieuciążliwych". Nieuzasadniony jest więc zarzut naruszenia art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT”.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.