INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2011r. (data wpływu 17 marca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności usług najmu powierzchni biurowej i magazynowej- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2011r. wpłynął ww. wniosek uzupełnionym pismem z dnia 04.04.2011r. (data wpływu 06.04.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności usług najmu powierzchni biurowej i magazynowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. w upadłości, zwana dalej Wynajmującym, zawarła z Wyższą Szkołą, zwaną dalej Najemcą cztery umowy najmu:

1. Na podstawie zawartej w dniu 22 sierpnia 2001 r. umowy Najemca wynajmuje powierzchnię, stanowiącą całe piętro, wykorzystywaną na cele dydaktyczne i biurowe, oraz jedno pomieszczenie - na cele gastronomiczne. Na podstawie tej umowy wynajmowane są także trzy miejsca parkingowe. W umowie nie podano wielkości wynajmowanej powierzchni ani też nie określono jaka część powierzchni wykorzystywana jest na cele dydaktyczne a jaka na cele biurowe,
2. Na podstawie zawartej w dniu 26 lipca 2004 r. umowy Najemca wynajmuje powierzchnię magazynową oraz miejsce parkingowe w parkingu podziemnym,
3. Na podstawie zawartej w dniu 16 września 2004 r. umowy, zmienionej aneksem z dnia 12 stycznia 2009 r., Najemca wynajmuje 116 m² powierzchni na cele dydaktyczne i biurowe, przy czym nie jest wskazane jaka powierzchnia wykorzystywana jest na cele dydaktyczne a jaka na cele biurowe,
4. Na podstawie zawartej w dniu 1 lutego 2010 r. umowy Najemca wynajmuje powierzchnię magazynową. Do 31 grudnia 2010 r. z tytułu zawartych umów Wynajmujący wystawiał Najemcy faktury zawierające podatek od towarów i usług w wysokości 22%.
   
   

Od 1 stycznia 2011 r. Wynajmujący zmienił stawkę podatku od towarów i usług na 23%. Najemca - Wyższa stoi na stanowisku, że Wynajmujący w wystawianych fakturach powinien stosować inną stawkę - „zwolnione z podatku VAT”. Wyższa Szkoła wpisana jest do rejestru uczelni niepublicznych i związków uczelni niepublicznych prowadzonego przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Wg pisemnego oświadczenia Najemcy - Wyższej Szkoły w wynajmowanych pomieszczeniach prowadzi działalność na kierunku „zarządzanie i marketing” na poziomie pierwszego i drugiego stopnia studiów; nie posiada własnego obiektu i działalność dydaktyczna i administracyjna prowadzona jest wyłącznie w wynajmowanych pomieszczeniach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynajem przez sp. z o.o. w upadłości pomieszczeń Wyższej Szkole na cele biurowe i dydaktyczne, w których Najemca prowadzi działalność podlega zwolnieniu od podatku od towarow i usług na podstawie art. 43 ust.1 pkt 26 b) ustawy o podatku od towarow i usług ( Dz. U. z 2004 r. nr 54 poz.535 ze zm. )...

Stanowisko wnioskodawcy do pytania (pytań)

Zgodnie z art. 43 ust.1 pkt 26 b) ustawy o podatku od towarow i usług zwolnieniu z opodatkowania korzystają usługi świadczone przez uczelnie w zakresie kształcenia na poziomie wyższym oraz dostawa towarów i usług ściśle z tymi usługami związana. Przewidziane wskazanym przepisem zwolnienie jest zdaniem Wnioskodawcy zwolnieniem podmiotowym przysługującym szkole wyższej w zakresie działalności kształcenia oraz dostawa towarów ściśle z tym związana.

Sp. z o. o. w upadłości jest podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność polegającą na wynajmie powierzchni biurowej i magazynowej. Prowadzona przez niego działalność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki 23 %. Wskazane przepisy nie przewidują możliwości zwolnienia sp. z o.o. w upadłości z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Definicja świadczenia usług została zawarta w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. W zakresie wskazanej definicji mieści się świadczenie usług odpłatnego wynajmu lokali mieszkalnych.

Organ podatkowy informuje ponadto, iż zgodnie z art. 146a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Ponadto ustawodawca przewidział obniżone stawki oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług oraz określił warunki stosowania obniżonych stawek i zwolnień.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie, oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347), zwolnione jest kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

Cytowany przepis umiejscowiony został w rozdziale 2 tego aktu, zatytułowanym „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym”, co oznacza, iż usługi szkoleniowe na gruncie Dyrektywy podlegają zwolnieniu od podatku wyłącznie, gdy są wykonywane w interesie publicznym, tzn. wypełniają obowiązki, jakie ciążą na danym państwie wobec jego obywateli. W żadnym przepisie Dyrektywy nie została jednak wskazana definicja „interesu publicznego”, nie zostały również określone podmioty, które mogą działać „w interesie publicznym”. Oznacza to, że zarówno komercyjne przedsiębiorstwa jak i niekomercyjne organizacje mogą prowadzić działalność z zakresu „interesu publicznego”.

W tym kontekście wskazać należy - co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z Dyrektywą stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika”.

Przechodząc do regulacji krajowych - jako implementacji ww. art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE - wskazać należy, że na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo -rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym

- oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia (art. 43 ust. 17 ustawy).
   
   

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Sp. z o.o. w upadłości, zawarła z Wyższą Szkołą cztery umowy najmu:

• na podstawie zawartej w dniu 22 sierpnia 2001 roku umowy Najemca wynajmuje powierzchnię na cele dydaktyczne i biurowe, oraz jedno pomieszczenie na cele gastronomiczne. Na podstawie tej umowy wynajmowane są także trzy miejsca parkingowe;

• na podstawie zawartej w dniu 26 lipca 2004 roku umowy Najemca wynajmuje powierzchnię magazynową oraz miejsce parkingowe w parkingu podziemnym;

• na podstawie zawartej w dniu 16 września 2004 r. umowy, zmienionej aneksem z dnia 12 stycznia 2009 r., Najemca wynajmuje 116 m² powierzchni na cele dydaktyczne i biurowe,

• na podstawie zawartej w dniu 1 lutego 2010 r. umowy Najemca wynajmuje powierzchnię magazynową.
  
  

Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła również w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 4 wymieniał jako zwolnione „usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (ex 70.20.11) i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ust. 1 ustawy punktu 36 zgodnie z którym, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na podstawie cytowanego przepisu zwolnienie z opodatkowania VAT usług w zakresie wynajmu lub dzierżawy nieruchomości stosuje się, o ile łącznie spełnione zostaną następujące przesłanki:

• nieruchomością stanowiącą przedmiot wynajmu/dzierżawy jest lokal mieszkalny,

• usługi są świadczone na własny rachunek,

• celu wynajmu/dzierżawy o charakterze mieszkaniowym.
  
  

W konsekwencji, wskazana powyżej wykładnia zwolnienia nie może znaleźć w stanie faktycznym zastosowania.

Usługi najmu na cele biurowe, magazynowe, dydaktyczne, gastronomiczne są opodatkowane na zasadach ogólnych, według stawki 23%.

Wnioskodawca nie należy do grupy podmiotów wymienionych w art. 43 ust.1 pkt 26 ustawy oraz nie świadczy usług, dla których głównie ustanowiono zwolnienie zawarte w tym przepisie.

Mając na względzie przytoczone przepisy stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi, o których mowa, nie podlegają zwolnieniu na podstawie art. 43 ust.1 pkt 26b ustawy o podatku od towarow i usług (dz. U. z 2004 r. nr 54 poz.535 ze zm.)

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10 09-402 Płock.