INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 02.03.2011 r. (data wpływu 04.03.2011 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 19.05.2011 r. (data nadania 19.05.2011 r., data wpływu 23.05.2011 r.) na wezwanie z dnia 10.05.2011 r. Nr IPPB4/415-193/11-2/JS (data nadania 10.05.2011 r., data doręczenia 13.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych jest:

• prawidłowe - w części dotyczącej obowiązku wykazania przez płatnika w PIT – 8C odsetek ustawowych oraz w części dotyczącej braku obowiązku wykazania w PIT- 11 kwoty kosztów postępowania sądowego,
• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 04.03.2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego na podstawie wyroku sądowego oraz kosztów postępowania sądowego i odsetek ustawowych.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-193/11-2/JS z dnia 10.05.2011 r. (data nadania 10.05.2011 r., data doręczenia 13.05.2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez wskazanie z jakiego tytułu i na podstawie jakich przepisów zostało przyznane i wypłacone odszkodowanie oraz przedstawienie aktualnego ciągu dokumentów (oryginał lub urzędowo poświadczona kopia za zgodność z oryginałem), prowadzących do mocodawcy, z których wynika prawo do występowania w imieniu Zakładu Karnego., z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Pana M. L.

Pismem z dnia 19.05.2011 r. (data nadania 19.05.2011 r., data wpływu 23.05.2011 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 19 grudnia 1998 r. funkcjonariusz czynny Służby Więziennej złożył wniosek o przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, zgodnie z obowiązującym ówcześnie Zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 września 1997 r. w sprawie określenia wysokości, szczegółowych zasad przyznawania i wypłaty oraz zwrotu pomocy finansowej przysługującej funkcjonariuszom Służby Więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (Dz. Urz. MS z 1997 r. nr 4 poz. 50). Decyzją Dyrektora Zakładu Karnego z dnia 27 grudnia 1999 roku nr 10/99 odmówiono funkcjonariuszowi przyznania pomocy finansowej. Funkcjonariusz odwoływał się od powyższej decyzji do momentu kiedy ostatecznie Dyrektor Generalny Służby Więziennej decyzją z dnia 31 stycznia 2008 r., uchylił zaskarżoną decyzję w całości i stwierdził jej nieważność. Decyzją Dyrektora Zakładu Karnego z dnia 4 czerwca 2008 r. przyznał, będącemu w tym czasie na zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszowi pomoc finansową w kwocie 7057,42 zł na uzyskanie lokalu mieszkalnego, która została wypłacona w kwocie netto tj. po potrąceniu podatku dochodowego. W międzyczasie funkcjonariusz złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego., która według Sądu pierwszej instancji uprawnia powoda (funkcjonariusza) do żądania od Zakładu Karnego naprawienia szkody stanowiącej różnicę między kwotą 29.405,24 zł a kwotą 7.057,42 zł wypłaconej na podstawie decyzji Dyrektora Zakładu Karnego z dnia 4 czerwca 2008 r. tj. kwotę 22.347,82 zł. Od wyżej wymienionego wyroku Zakład Karny wniósł apelację, którą Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadną i oddalił.

W dniu 21 lipca 2010 roku do Zakładu Karnego wpłynął Wyrok Sądu Apelacyjnego, I Wydział Cywilny z dnia 7 lipca 2010 r., zasądzający zapłatę na rzecz przebywającego obecnie na zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariusza Służby Więziennej odszkodowania w wysokości 22.347,82 zł, kosztów postępowania sądowego w wysokości 5.000,00 zł, odsetek ustawowych w wysokości 5.211,64 zł. Zasądzone kwoty przekazane zostały w dniu 21 lipca 2010 r. na rachunek bankowy powoda w wysokości brutto, od których Zakład Karny nie potrącił podatku dochodowego.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu Apelacyjnego zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności wymagane przez przepis art. 4171 § 2 kc. w związku z art. 417 § 1 kc. W świetle tych przepisów do ustalenia odpowiedzialności Skarbu Państwa konieczne jest istnienie czterech przesłanek, a do wydania ostatecznej decyzji administracyjnej niezgodnej z prawem, stwierdzenie niezgodności z prawem tej decyzji w postępowaniu prejudycjalnym, szkoda i adekwatny związek przyczynowy między wydaniem decyzji a szkodą.

Sąd Apelacyjny wskazał, że decyzja Dyrektora Zakładu Karnego z dnia 27.12.1999 r., zgodnie z którą odmówiono przyznania pomocy mieszkaniowej, została wydana niezgodnie z prawem. Wydane rozstrzygnięcie, które nie opierało się na ustawowych przesłankach określonych w art. 85 - 95 Ustawy o Służbie Więziennej, lecz na przesłankach natury faktycznej, czym w sposób rażący naruszył prawo. Dyrektor Generalny Służby Więziennej w wydanej decyzji z dnia 31.01.2008 r. stwierdził nieważność decyzji Dyrektora Zakładu Karnego .

Sąd Apelacyjny nie miał też wątpliwości co do powstania szkody w majątku powoda, polegającej na nieotrzymaniu pomocy finansowej w wysokości 29.405,24 zł z powodu niezgodnej z prawem decyzji Dyrektora Zakładu Karnego, którą to kwotę przeznaczyłby na całkowitą spłatę kredytu. Wobec wypłacenia powodowi przez Zakład Karny kwoty 7.054,42 zł tytułem pomocy finansowej na zakup lokalu mieszkalnego - do zapłaty pozostała kwota 22.347,82 zł, którą Sąd pierwszej instancji w oparciu o art. 417 § 1 k.c. w związku z art. 4171 § 2 k.c. zd. 1 zasądził od Zakładu Karnego na rzecz powoda z ustawowymi odsetkami od daty doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej. Wskazał również, że wymieniona wyżej kwota została wyliczona na podstawie Zarządzenia Ministra Sprawiedliwości. z dnia 30.09.1997r., na podstawie której obliczono, że powodowi, w ówczesnej sytuacji przysługuje pomoc finansowa w wysokości 40% przysługującego mu lokalu mieszkalnego.

Sąd Apelacyjny podzielił rozważania prawne Sądu Okręgowego, który uznał, że do kwoty 22.347,82 zł wraz z odsetkami od dnia 26.09.2008 r. istnieje adekwatny związek przyczynowy pomiędzy wydaniem niezgodnej z prawem decyzji administracyjnej przez Dyrektora Zakładu Karnego a powstałą szkodą, wymagany przez normę wynikającą z art. 361 § 1 kc., normalny związek przyczynowy, a nawet wręcz bezpośredni związek przyczynowy. Gdyby bowiem została wydana i zrealizowana decyzja o przyznaniu pomocy finansowej, aktywa majątku powoda powiększyłyby się o kwotę 29.405,24 zł, którą to kwotę powód przeznaczyłby na całkowitą spłatę kredytu, a tym samym w dalszej kolejności uniknąłby kłopotów finansowych ze spłacaniem kredytu. W dniu 21 lipca 2010 roku do Zakładu Karnego wpłynął Wyrok Sądu Apelacyjnego, I Wydział Cywilny, z dnia 7 lipca 2010 r., zasądzające zapłatę na rzecz przebywającego obecnie na zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariusza Służby Więziennej:

• odszkodowania w wysokości 22.347,82 zł,
• kosztów postępowania sądowego w wysokości 5.000,00 zł,
• odsetek ustawowych w wysokości 5.211,64 zł.
  
  

Zasądzone kwoty przekazane zostały w dniu 21 lipca 2010 r. na rachunek bankowy powoda w wysokości brutto, od których Zakład Karny nie potrącił podatku dochodowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy słusznym jest twierdzenie, że zasądzoną kwotę w wysokości 22.347,82 zł Zakład Karny powinien uznać za odszkodowanie, które zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2010 r. Nr 51 poz. 307 z późn. zm. ) wolne jest od podatku i nie uwzględnić jej oraz kwoty kosztów postępowania sądowego w kwocie 5.000.00 zł na deklaracji PIT - 11 uwzględniając przy tym kwotę odsetek ustawowych w wysokości 5.211,64 zł w deklaracji PlT-8C...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 z późn. zm.), według którego wolne od podatku są „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”, Zakład Karny nie uznał wypłaconej kwoty 22.347,82 zł oraz kwoty kosztów postępowania sądowego w wysokości 5.000,00 zł za przychód stanowiący podstawę do opodatkowania, zatem nie powinien ich wykazywać na deklaracji PIT-11 za rok 2010. Natomiast na deklaracji PIT-8C w części D Zakład Karny powinien wykazać odsetki ustawowe w wysokości 5.211,64 zł.
   
   

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów określony został w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednym z nich są określone w pkt 9 wskazanego artykułu inne źródła.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Natomiast ust. 4 tego artykułu definiuje pojęcie pracownika, w świetle którego za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z kolei stosownie do art. 20 ust. 1 tej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. Naprawienie szkody obejmuje, zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z powołanego wyżej przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie wszystkie odszkodowania zasądzone przez sąd i otrzymywane przez osoby fizyczne są wolne od podatku dochodowego. Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

Z analizy wniosku wynika, że w dniu 19 grudnia 1998 r. funkcjonariusz czynny Służby Więziennej złożył wniosek o przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, zgodnie z obowiązującym ówcześnie Zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 września 1997 r. w sprawie określenia wysokości, szczegółowych zasad przyznawania i wypłaty oraz zwrotu pomocy finansowej przysługującej funkcjonariuszom Służby Więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego. Decyzją Dyrektora Zakładu Karnego odmówiono funkcjonariuszowi przyznania pomocy finansowej. Funkcjonariusz odwoływał się od powyższej decyzji i związku z tym decyzją z dnia 4 czerwca 2008 r. przyznano, będącemu w tym czasie na zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszowi pomoc finansową w kwocie 7057,42 zł na uzyskanie lokalu mieszkalnego. Ponadto funkcjonariusz złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, która według Sądu pierwszej instancji uprawnia powoda (funkcjonariusza) do żądania od Zakładu Karnego naprawienia szkody stanowiącej różnicę między kwotą 29.405,24 zł a kwotą 7.057,42 zł wypłaconej na podstawie decyzji Dyrektora Zakładu Karnego z dnia 4 czerwca 2008 r. tj. kwotę 22.347,82 zł. Od wyżej wymienionego Wyroku Zakład Karny wniósł apelację, którą Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadną i oddalił.

W dniu 21 lipca 2010 roku do Zakładu Karnego wpłynął Wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 7 lipca 2010 r., zasądzający zapłatę na rzecz przebywającego obecnie na zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariusza Służby Więziennej odszkodowania w wysokości 22.347,82 zł, kosztów postępowania sądowego w wysokości 5.000,00 zł, odsetek ustawowych w wysokości 5.211,64 zł. Zasądzone kwoty przekazane zostały w dniu 21 lipca 2010 r. na rachunek bankowy powoda w wysokości brutto, od których Zakład Karny nie potrącił podatku dochodowego.

Wskazać należy, iż na gruncie analizowanej sprawy istotne znaczenie ma przepis art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), w myśl którego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 ww. ustawy).

Podkreślić należy, iż podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest jego odszkodowawczy charakter. Odszkodowanie jest świadczeniem, którego celem jest naprawienie wyrządzonej szkody. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się. Na podstawie ww. przepisu opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega odszkodowanie otrzymane z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Analiza stanu faktycznego przedstawionego we wniosku uprawnia do sformułowania tezy, iż zasądzone na podstawie wyroku odszkodowanie, mieści się w kategorii odszkodowań mających na celu pokrycie strat związanych z utraconymi korzyściami. Gdyby bowiem została wydana i zrealizowana decyzja o przyznaniu pomocy finansowej, aktywa majątku powoda powiększyłyby się o kwotę 29.405,24 zł, którą to kwotę powód przeznaczyłby na całkowitą spłatę kredytu, a tym samym w dalszej kolejności uniknąłby kłopotów finansowych ze spłacaniem kredytu.

W związku z czym przyznane funkcjonariuszowi odszkodowanie na podstawie wyroku nie będzie korzystało ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tak więc dochód z powyższego tytułu będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zasądzona kwota odszkodowania na rzecz funkcjonariusza Służby Więziennej, stanowić będzie przychód funkcjonariusza ze stosunku służbowego, ponieważ podstawą uzyskania odszkodowania był łączący funkcjonariusza z Wnioskodawcą stosunek służbowy i związane z tym stosunkiem służbowym prawo do przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Natomiast instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty odszkodowania nie są wliczane do wartości odszkodowania.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, iż nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem nie wykonania zobowiązań.

W przypadku dochodów z tytułu odsetek, wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, 95, 119 i 130 oraz w art. 52a ust. 1 pkt 5 ustawy. Przy czym, przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 stanowi, iż wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1. Zatem o zastosowaniu tego zwolnienia decyduje spełnienie łącznie dwóch przesłanek, tj. pierwszej dotyczącej źródła przychodu, do którego kwalifikowane jest ww. wynagrodzenie/świadczenie, odpowiednio drugiej dotyczącej nieterminowości jego wypłaty.

Uwzględniając powyższe, wypłacone odsetki nie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym stanowić będą dla podatnika przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do kwestii kosztów postępowania sądowego należy stwierdzić, iż nie stanowią one przysporzenia po stronie funkcjonariusza Służby Więziennej i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ po stronie funkcjonariusza nie nastąpiło realne przysporzenie majątkowe. Wynika to z tego, iż koszty te w pierwszej kolejności zostały sfinansowane z własnych środków powoda, a następnie na podstawie prawomocnego wyroku zostały mu zwrócone. Kwota ta stanowi jedynie zwrot poniesionych wcześniej nakładów – nie jest więc dochodem podlegającym opodatkowaniu. Dla celów podatkowych otrzymana kwota tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego jest obojętna podatkowo.

Reasumując, stwierdzić należy, że wypłacone odszkodowanie stanowi przychód nie korzystający ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie podlega on pomniejszeniu o koszty postępowania sądowego, w związku z czym powinien zostać wykazany w deklaracji PIT – 11 bez uwzględnienia ww. kwoty kosztów. Natomiast odnosząc się do instytucji odsetek – to odsetki stanowią przychód z innych źródeł, co nakłada na płatnika obowiązek wystawienia informacji PIT – 8C.

Dodatkowo należy wyjaśnić, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zastosowanie zwolnienia z opodatkowania leży w interesie podatnika, więc to po jego stronie spoczywa obowiązek wykazania, iż spełnia przesłanki do zwolnienia, czy to w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, czy też w postępowaniu podatkowym.

Podkreślenia wymaga, iż w niniejszej interpretacji oparto się na przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.