INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 08.03.2011 r. (data wpływu 14.03.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 23.05.2011 r. (data nadania 24.05.2011 r., data wpływu 26.05.2011 r.) na wezwanie z dnia 19.05.2011 r. Nr IPPB4/415-215/11-2/SP (data nadania 20.05.2011 r., data doręczenia 23.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku dochodowego świadczenia otrzymywanego przez funkcjonariusza służby więziennej w postaci zwrotu kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.03.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku dochodowego świadczenia otrzymywanego przez funkcjonariusza służby więziennej w postaci zwrotu kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 19.05.2011 r. Nr IPPB4/415-215/11-2/SP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez przedstawienie ciągu dokumentów (oryginał lub kopia poświadczona za zgodność z oryginałem), prowadzących do mocodawcy, z których wynika prawo do występowania w imieniu Aresztu Śledczego, z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Panią Elżbietę J.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Funkcjonariusz przeniesiony został z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości. W związku z powyższym funkcjonariuszowi przysługuje należność z tytułu podróży służbowej na terenie kraju i przeniesień zgodnie z art. 73 ustawy o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2010 r. Nr 79, poz. 523), ponadto spełnia warunki określone w paragrafie 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 lutego 2011 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 31, poz. 155), tj. Funkcjonariuszowi przeniesionemu, o którym mowa w art. 73 ust. 3 pkt 6 ustawy, przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości ceny biletu miesięcznego na przejazd środkami publicznego transportu zbiorowego II klasy taryfy pospiesznej, a gdy na danej trasie lub jej odcinku nie ma połączeń kolejowych – w wysokości ceny miesięcznego biletu na przejazd środkiem transportu autobusowego.

Jeżeli nie jest możliwe nabycie biletu miesięcznego, o którym mowa w ust. 1, lub została przyznana kwatera tymczasowa, funkcjonariuszowi przysługuje zwrot kosztów dojazdu za dni, w których dojeżdżał do miejsca zamieszkania i z powrotem, według ceny II klasy taryfy pospiesznej, a gdy na danej trasie lub jej odcinku nie ma połączeń kolejowych – w wysokości ceny biletu na przejazd środkiem transportu autobusowego.

Należny przychód z tytułu zwrotu kosztów dojazdu można uznać za przedmiotowo zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu: zwrot kosztów dojazdów pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw, w tym przypadku z ustawy o Służbie Więziennej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem, funkcjonariuszowi Służby Więziennej przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości w wysokości ceny biletu miesięcznego na przejazd środkami publicznego transportu zbiorowego jest zwolniony przedmiotowo z podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Stosownie do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu: zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy zwolniony jest z podatku dochodowego, jeśli obowiązek ponoszenia tych wydatków przez zakład wynika wprost z przepisów innych ustaw. Ww. koszt wynika z ustawy, tj. o Służbie Więziennej. W związku z powyższym wypłata zwrotu kosztów dojazdu funkcjonariuszowi przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości powinna być zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Jednym ze źródeł przychodów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl art. 12 ust. 4, uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że do przychodów pracownika (czyli m.in. osoby pozostającej w stosunku służbowym) zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż przykładem przepisów, o których mowa w wyżej powołanym art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy jest ustawa z dnia 09 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 79, poz. 523).

Stosownie do art. 73 ust. 1 tej ustawy, w razie przeniesienia z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości albo delegowania do czasowego pełnienia służby funkcjonariuszowi przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego albo kwatery tymczasowej,

W świetle art. 73 ust. 3 pkt 6) ww. ustawy, funkcjonariuszowi przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości przysługują należności z tytułu przeniesień zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem, w przypadku gdy członkowie rodziny, o których mowa w art. 176, pozostają w dotychczasowym miejscu zamieszkania.

W myśl ust. 4 powołanego przepisu, Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz tryb przyznawania i wypłaty należności, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględniając czas podróży służbowej.

Zgodnie natomiast z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 04.02.2011 r. w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszowi Służby Więziennej z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju i przeniesień (Dz. U. z 2011 r. Nr 31, poz. 155), zgodnie z którym funkcjonariuszowi przeniesionemu, o którym mowa w art. 73 ust. 3 pkt 6 ustawy o Służbie Więziennej, przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości ceny biletu miesięcznego na przejazd środkami publicznego transportu zbiorowego II klasy taryfy pospiesznej, a gdy na danej trasie lub jej odcinku nie ma połączeń kolejowych – w wysokości ceny miesięcznego biletu na przejazd środkiem transportu autobusowego. Zgodnie z ust. 2 wskazanego przepisu, jeżeli nie jest możliwe nabycie biletu miesięcznego, o którym mowa w ust. 1, lub została przyznana kwatera tymczasowa, funkcjonariuszowi przysługuje zwrot kosztów dojazdu za dni, w których dojeżdżał do miejsca zamieszkania i z powrotem, według ceny II klasy taryfy pospiesznej, a gdy na danej trasie lub jej odcinku nie ma połączeń kolejowych – w wysokości ceny biletu na przejazd środkiem transportu autobusowego.

Taki stan prawny sprawia, że zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem, przysługujący funkcjonariuszowi przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości, w przypadku gdy członkowie rodziny pozostają w dotychczasowym miejscu zamieszkania, wynika z przepisu rangi ustawowej, tj. powołanego art. 73 ust. 1 i 3 ustawy o Służbie Więziennej.

Z tych też względów, ma do niego zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.