INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2011 r. (data wpływu 27 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będący osobą fizyczną, posiada lokale mieszkalne oraz użytkowe. Lokale te są wynajmowane przez Wnioskodawcę, a umowy najmu zawarte z najemcami przewidują, że najemcy są zobowiązani do zapłaty czynszu za wynajem oraz do ponoszenia kosztów mediów (woda, gaz, energia elektryczna, ogrzewanie itp.). Zgodnie z umową to na najemcy spoczywa ciężar ekonomiczny ponoszenia wszystkich wydatków związanych z najmem, w tym wydatków dotyczących mediów, przy czym opłaty za media dokonuje faktycznie Wnioskodawca, rozliczając je z najemcą.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i opodatkowuje przychody uzyskiwane z najmu lokali, tak mieszkalnych, jak i użytkowych, ryczałtem ewidencjonowanym, stawką 8,5%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy do przychodów z najmu dla celów ustalenia podstawy opodatkowania 8,5% zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych Wnioskodawca powinien wliczać opłaty za media, do płacenia których, zgodnie z umową, zobowiązany jest najemca...

W ocenie Wnioskodawcy, przychodem do opodatkowania ryczałtem ewidencjonowanym jest wyłącznie kwota czynszu otrzymywana przez Wnioskodawcę od najemcy - nie powinien on wliczać do podstawy opodatkowania otrzymywanych opłat za media. Otrzymywane przez Wnioskodawcę od najemcy należności z tytułu opłat za media nie stanowią przychodu Wnioskodawcy ze źródła, jakim jest najem i tym samym nie zwiększają podstawy opodatkowania ryczałtem ewidencjonowanym, bowiem - zgodnie z umową najmu - do ich ponoszenia zobowiązany jest najemca.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: ‚„KC”) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić czynsz.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o pdof”) źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Przychodem, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o pdof są - z zastrzeżeniem. art. 14 - 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9. i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i 20 ust. 3, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dalej: „ustawa o ryczałcie”) osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Na podstawie art. 6 ust. 1a ustawy o ryczałcie opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów stosuje się art. 11 ust. 2 - 2b ustawy o pdof.

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze powyższe regulacje, przychodem z najmu jest określona w umowie najmu kwota czynszu, która stanowi podstawę opodatkowania ryczałtem ewidencjonowanym dopiero w dacie jej otrzymania lub postawienia do dyspozycji. Przysporzeniem majątkowym skutkującym powstaniem obowiązku podatkowego jest jedynie wartość otrzymanego (postawionego do dyspozycji) czynszu, a nie uiszczane przez najemcę opłaty związane z przedmiotem najmu, takie jak opłaty za media, skoro zgodnie z umową to najemca jest zobowiązany do ponoszenia kosztów związanych z przedmiotem najmu, tj. lokalem mieszkalnym czy też użytkowym.

Zgodnie z umową najmu to najemca zobowiązany jest do ponoszenia kosztów dotyczących mediów związanych z wynajmowanym lokalem, a Wnioskodawca pełni rolę pośrednika w przekazywaniu tych środków dostawcom mediów. Otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty są kwotami dodatkowymi ponad wartość czynszu i stanowią dodatkowe zobowiązanie najemcy, zgodnie z umową.

Przepis art. 6 ust. 1a ustawy o ryczałcie odnosi się do pieniędzy i wartości pieniężnych z tytułu umowy najmu, a więc - zdaniem Wnioskodawcy - do czynszu, bowiem należności z tytułu mediów nie stanowią wynagrodzenia z tytułu najmu, a są jedynie dodatkowym zobowiązaniem najemcy, związanym z przedmiotem najmu, a nie z samym faktem oddania lokalu mieszkalnego lub użytkowego w najem.

Wnioskodawca na potwierdzenie swojego stanowiska przytacza interpretację indywidualną z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. IBPBI/1/415-807/10/AB gdzie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach podkreśla „Aby powstał przychód po stronie wynajmującego (...) czynsz musi być otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego. Stanowi on przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym tworzy przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone wyżej w powołanym art. 11 ustawy o podatku dochodowym. Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą więc ponoszone przez najemcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem najmu, jeśli z umowy wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Opłaty te nie mieszczą się w pojęciu „świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 6 ust. 1a ustawy, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego. Przychód w rozumieniu ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne powstaje jedynie wówczas, gdy ma miejsce przysporzenie majątkowe”.

Mając powyższe na uwadze, skoro umowy zawierane przez Wnioskodawcę z najemcami przewidują, że to na najemcy spoczywa ciężar ponoszenia opłat eksploatacyjnych, to zdaniem Wnioskodawcy wartości uiszczane przez najemców z tego tytułu nie będą stanowiły przychodu do opodatkowania po stronie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca podkreśla, iż powyższe stanowisko potwierdza również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 15 października 2010 r. sygn. IPPB1/415-713/10-2/AM oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. lBPBll/2/415-942/10/MMa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.