INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2011 r. (data wpływu: 20 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty roszczeń pracowniczych na podstawie zawartej ugody sądowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty roszczeń pracowniczych na podstawie zawartej ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Były pracownik Wnioskodawcy, będącego spółką z o. o., wystąpił do sądu z żądaniem zasądzenia na jego rzecz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata poprzedzające rozwiązanie umowy o pracę oraz zasądzenie premii uznaniowej. W toku procesu strony doszły do porozumienia, że w miejsce objętych pozwem żądań, pracownik otrzyma określoną kwotę tytułem odszkodowania płatną w dwóch ratach do 31 stycznia 2011 r. i zawarły ugodę, która została wciągnięta do protokołu sądowego. Ugoda ta, po zaopatrzeniu jej w klauzulę wykonalności, staje się tytułem wykonawczym, który może być wykorzystany do przymusowej egzekucji przyznanego świadczenia.

W ustalonym w ugodzie terminie Wnioskodawca wypłacił powodowi pierwszą ratę odszkodowania, uznając ją za kwotę brutto i potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%.

Potrącając podatek, Zainteresowany uznał, że objęte ugodą odszkodowanie należy odnieść do żądania przedstawionego w pozwie, które ewidentnie dotyczyło zasądzenia świadczeń pracowniczych, a świadczenia te przyznawane są w orzeczeniach w kwotach brutto.

W związku z możliwością odmiennego stanowiska i grożącą Wnioskodawcy egzekucją przyznanego odszkodowania w pełnej przyznanej kwocie, Zainteresowany wskazał na potrzebę uzyskania jednoznacznej oceny prawnej odnośnych zapisów wymienionej ustawy, dotyczących opodatkowania przychodów i ich zwolnień z opodatkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy zasądzone odszkodowanie byłemu pracownikowi podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy zasądzone odszkodowanie byłemu pracownikowi objęte jest zwolnieniem przedmiotowym zawartym w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307)...

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznane pracownikowi odszkodowanie nie mieści się w żadnej kategorii odszkodowań objętych zwolnieniem przedmiotowym, zawartych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy ustawodawca określił źródła przychodów, do których należy między innymi: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy objęte są tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b cyt. ustawy zwalnia od podatku – z pewnymi wyjątkami wskazanymi w jego lit. a) i lit. b) – odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż były pracownik Wnioskodawcy, będącego spółką z o. o., wystąpił do sądu z żądaniem zasądzenia na jego rzecz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata poprzedzające rozwiązanie umowy o pracę oraz zasądzenie premii uznaniowej. W toku procesu strony doszły do porozumienia, że w miejsce objętych pozwem żądań, pracownik otrzyma określoną kwotę tytułem odszkodowania płatną w dwóch ratach do 31 stycznia 2011 r. i zawarły ugodę, która została wciągnięta do protokołu sądowego. W ustalonym w ugodzie terminie Wnioskodawca wypłacił powodowi pierwszą ratę odszkodowania, uznając ją za kwotę brutto i potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%.

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy prawa podatkowego, tut. Organ stwierdza, że wypłata byłemu pracownikowi ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata poprzedzające rozwiązanie umowy o pracę oraz premii uznaniowej (czyli części wynagrodzenia za pracę), w oparciu o zawartą pomiędzy stronami ugodę, nie ma charakteru odszkodowawczego. Świadczenia te nie są związane z wystąpieniem u byłego pracownika szkody, lecz stanowią należne pracownikowi od pracodawcy świadczenia.

Zatem, wypłacone byłemu pracownikowi – w wyniku ugody sądowej – kwoty dotyczące zaspokojenia jego roszczeń stanowiły w rzeczywistości wypłatę części zaległego wynagrodzenia za pracę (premii uznaniowej) oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, a nie odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to wypłata zaległych należności z tytułu łączącego uprzednio pracownika z byłym pracodawcą stosunku pracy. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, iż realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody.

Reasumując, stwierdzić należy, iż wypłacone byłemu pracownikowi na podstawie ugody sądowej przedmiotowe świadczenia stanowią przychód byłego pracownika Wnioskodawcy – uregulowany w art. 12 ust. 1 ww. ustawy – mający swoje źródło w łączącym go uprzednio z Wnioskodawcą stosunku pracy. Tenże przychód nie korzysta z żadnego ze zwolnień przedmiotowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 rzeczonej ustawy, wobec czego jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych jak każdy inny przychód ze stosunku pracy.

Zgodnie zaś z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec powyższego, Zainteresowany – jako płatnik – zobowiązany jest (był) zgodnie z zasadami podanymi w art. 31 ww. ustawy do pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości wypłaconych świadczeń.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.