INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2011 r. (data wpływu 14 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania ustanowienia służebności drogi koniecznej oraz powstania obowiązku podatkowego z tytułu ustanowienia służebności drogi koniecznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania ustanowienia służebności drogi koniecznej oraz powstania obowiązku podatkowego z tytułu ustanowienia służebności drogi koniecznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na wniosek osoby fizycznej, postanowieniem z dnia 13 czerwca 2007 r. Sąd Rejonowy postanowił na nieruchomości Gminy położonej we W., oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 89, AM-6, o powierzchni 1978 m², dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, ustanowić na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości położonej we Wrocławiu przy ul. Zawalnej nr 2, oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 101, AM-6 o powierzchni 576 m², dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, służebność drogi koniecznej przejazdu.

Zgodnie z punktem II powołanego powyżej Postanowienia, wnioskodawca zobowiązany został do zapłaty tytułem wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej kwoty 20.482,00 zł.

Od niniejszego Postanowienia Gmina wniosła apelację. Postanowieniem z dnia 25 lipca 2008 r. Sąd Okręgowy apelację Gminy oddalił.

Sąd Rejonowy nadał dnia 2 marca 2009 r. klauzulę wykonalności co do punktu II Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 13 czerwca 2007 r.

Gmina pismem z dnia 2 sierpnia 2010 r. poinformowała wnioskodawcę o tym na jaki rachunek bankowy należy wpłacić należność z tytułu ustanowienia służebności drogi koniecznej oraz podała, iż kwotę tę należy uiścić do dnia 31 sierpnia 2010 r. Jednocześnie Gmina dnia 31 sierpnia 2010 r. wystawiła fakturę VAT z tego tytułu, w fakturze tej oznaczyła termin zapłaty na dzień 31 sierpnia 2010 r.

Dnia 14 września 2010 r. Wnioskodawca wpłacił na rachunek Gminy kwotę zasądzoną tytułem wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy ustanowienie służebności drogi koniecznej na skutek orzeczenia sądu jest usługą opodatkowaną podatkiem VAT...
2. Jaki jest moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi służebności drogi koniecznej ustanowionej w drodze postanowienia sądu...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.), dalej: ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na podstawie natomiast art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Natomiast zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku VAT, przez świadczenie usług rozumie się również świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Odnośnie samego ustanowienia służebności drogi koniecznej, Gmina stwierdza, iż zgodnie z art. 145 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli nieruchomość nie ma odpowiedniego dostępu do drogi publicznej lub do należących do tej nieruchomości budynków gospodarskich, właściciel może żądać od właścicieli gruntów sąsiednich ustanowienia za wynagrodzeniem potrzebnej służebności gruntowej (droga konieczna).

Artykuł 285 § 1 Kodeksu cywilnego zawiera natomiast definicję służebności gruntowej, zgodnie z tym przepisem nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa). Ustanowienie służebności drogi koniecznej może nastąpić w umowie między właścicielem nieruchomości pozbawionej dostępu do drogi publicznej, a właścicielem nieruchomości przez którą droga ta ma przebiegać. Ustanowienie służebności tej może nastąpić również w drodze orzeczenia sądu w postępowaniu nieprocesowym, na podstawie art. 626 Kodeksu postępowania cywilnego.

Postanowienie o ustanowieniu drogi koniecznej staje się skuteczne i wykonalne z chwilą uzyskania prawomocności (art. 521 § 1).

W ocenie Wnioskodawcy ustanowienie służebności drogi koniecznej w drodze orzeczenia sądu spełniać będzie definicję świadczenia usługi, zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku VAT, tj. będzie to świadczenie usługi zgodnie z nakazem organu władzy publicznej. Należy stwierdzić bowiem, że przymus państwowy (orzeczenie sądu) wyręcza wolę podatnika i niezależnie od niej i od zamiaru podatnika powoduje powstanie świadczenia.

Ad. 2

Odnośnie wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności drogi koniecznej, Gmina stwierdza, iż zasadą jest, że służebność ustanawiana jest za wynagrodzeniem. Sąd Najwyższy w postanowieniu o sygn. III CKN 211/98, wyraził tezę, iż wynagrodzenie z tytułu ustanowienia służebności może mieć charakter jednorazowy lub w formie świadczeń okresowych.

Odnośnie charakteru opłat z tytułu ustanowienia służebności należy powołać tezę wyrażoną przez Sąd Najwyższy w postanowieniu o sygn. II CSK 517/07, w której Sąd wyraził pogląd, że wynagrodzenie należy się właścicielowi nieruchomości obciążonej bez względu na poniesione szkody na skutek ustanowienia służebności i obejmuje wszystkie koszty i nakłady na urządzenia i utrzymanie drogi w zakresie, w jakim uprawniony ze służebności nie ponosi ich bezpośrednio. Wynagrodzenie to może obejmować wyrównanie uszczerbku majątkowego, jaki właściciel nieruchomości obciążonej poniósł na skutek ustanowienia służebności drogowej, jednakże w takim wypadku właściciel nieruchomości obciążonej powinien wykazać, że go poniósł.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jednocześnie zgodnie z ust. 4 tego przepisu, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Należy zaznaczyć, że żaden z przepisów ustawy o podatku VAT nie reguluje zasad powstania obowiązku podatkowego od opłaty wnoszonej przez właściciela nieruchomości dla której ustanowiono służebność drogi koniecznej, ponieważ jednak usługa ta jest usługą o podobnym charakterze jak usługa najmu lub dzierżawy, obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o podatku VAT, tzn. z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Zgodnie z § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), w przypadkach określonych w art. 19 ust. 10, ust. 13 pkt 1-5 i 7-11, ust. 16a i 16b oraz ust. 19a ustawy fakturę wystawia się nie później niż z chwilą powstania obowiązku podatkowego, faktury te nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed powstaniem obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Świadczenie wynajmującego sprowadza się, podobnie jak przy służebności drogi koniecznej, do tolerowania czynności lub sytuacji, tzn. tolerowania faktu korzystania z rzeczy przez najemcę. Z tego tytułu istotnym elementem umowy najmu jest pobieranie czynszu przez wynajmującego, podobnie służebność drogi koniecznej ustanowiona może być jedynie za wynagrodzeniem. Czynsz najmu powinien być w zasadzie płatny w terminie umówionym, a gdy terminy jego płatności nie są określone w umowie, Kodeks cywilny wprowadza terminy jego zapłaty (art. 669 Kodeksu cywilnego). Nie budzi wątpliwości, iż strony mogą uregulować sposób zapłaty czynszu jako świadczenie jednorazowe lub periodyczne. Jeżeli chodzi o wynagrodzenie z tytułu ustanowienia służebności drogi koniecznej orzecznictwo daje możliwość ustalenia jednorazowej płatności, dopuszczalnym jest również ustalenie opłat okresowych. Tak więc niewątpliwie służebność drogi koniecznej jest usługą o charakterze podobnym do usługi najmu.

W przypadku usług wymienionych w przepisie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o podatku VAT, powstanie obowiązku podatkowego odrywa się niejako od ogólnej zasady powstania obowiązku podatkowego, a więc wykonania usługi, a za moment powstania obowiązku podatkowego uznaje zapłatę za świadczenie usługi, jednakże z zastrzeżeniem iż najpóźniejszym momentem powstania obowiązku podatkowego jest upływ terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W przedmiotowym stanie faktycznym Sąd nie wskazał w Postanowieniu w jakim terminie należy wpłacić wynagrodzenie z tytułu ustanowienia służebności. Zgodnie jednak z ogólną regułą wyrażoną w art. 455 Kodeksu cywilnego, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do spełnienia świadczenia. Przyjmuje się, że w wezwaniu do spełnienia świadczenia wierzyciel może określić termin spełnienia świadczenia.

Wierzyciel (Gmina) wskazał w piśmie z dnia 2 sierpnia 2010 r., iż kwotę należną z tytułu ustanowienia służebności wpłacić należy do dnia 31 sierpnia 2010 r. Gmina wystawiła fakturę dnia 31 sierpnia 2010 r. i na fakturze określiła ponownie termin zapłaty jako dzień 31 sierpnia 2010 r., natomiast wpłata od dłużnika uiszczona została 14 września 2010 r. Gmina Wrocław uznała bowiem, że zgodnie z przepisem art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o podatku VAT wyznaczyła termin zapłaty na dzień 31 sierpnia 2010 r., a ponieważ przed tą datą nie otrzymała zapłaty to z dniem 31 sierpnia 2010 r. powstał obowiązek podatkowy. Zgodnie więc z powołanym powyżej § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, Gmina wystawiła fakturę z dniem powstania obowiązku podatkowego.

Literalne brzmienie przepisu art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o podatku VAT stanowi o terminie płatności określonym w umowie lub na fakturze. W przedmiotowym stanie faktycznym strony nie zawarły umowy w zakresie ustanowienia służebności, a określenie terminu zapłaty miało miejsce w piśmie Gminy. Tak więc jako termin płatności dla powstania obowiązku podatkowego należy wskazać termin podany w fakturze, a więc dzień 31 sierpnia 2010 r.

Tak więc obowiązek podatkowy powstał w dniu 31 sierpnia 2010 r. jako w dniu wskazanym w fakturze wystawionej przez Gminę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustawa wskazuje, że odpłatne świadczenie usług stanowi także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Jest to zatem takie świadczenie, którego istotą jest zaniechanie polegające bądź na nieczynieniu, bądź też na znoszeniu określonej sytuacji.

Chociaż ustawa wyraźnie stanowi o zobowiązaniu się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, należy uznać, że świadczenie tego rodzaju usług polegających na zaniechaniu odbywa się nie tylko w ramach stosunków obligacyjnych, ale również (a nawet przede wszystkim) na płaszczyźnie prawa rzeczowego. Świadczeniem usługi będzie więc również ustanowienie niektórych ograniczonych praw rzeczowych: służebności, użytkowania etc. W potocznym rozumieniu przez ustanowienie tych praw podmiot zobowiązuje się do przestrzegania uszczupleń swojej własności nad rzeczą (tolerowania działań podmiotów, na rzecz których ustanowiona została służebność oraz niepodejmowania działań w zakresie wyłączonym przez ustanowienie służebności).

Świadczenie usług zachodzi nie tylko wówczas, kiedy następuje dobrowolnie. Ma miejsce także wówczas, gdy następuje zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Jeżeli podmiot jest przymuszony (zobowiązany) do dokonania określonej czynności, wówczas uznaje się, że świadczy usługę, o ile można wyodrębnić podmiot, który jest jej beneficjentem.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega tylko takie powstrzymanie się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, które wynika z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego, istnieje konkretny podmiot będący bezpośrednim konsumentem tego zobowiązania, a zobowiązanie to jest odpłatne. W przypadku gdy którykolwiek z wymienionych warunków nie zostanie spełniony, przedmiotowe zobowiązanie nie będzie podlegało opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 285 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa).

Artykuł 285 § 1 k.c. daje podstawę do wyróżnienia służebności gruntowych czynnych oraz biernych. Służebność czynna polega na tym, że właściciel jednej nieruchomości (tzw. nieruchomości władnącej) jest uprawniony do korzystania w oznaczonym zakresie z nieruchomości innego właściciela (tzw. nieruchomości obciążonej). Właściciel nieruchomości obciążonej ma zatem obowiązek znoszenia pewnych działań właściciela nieruchomości władnącej, np. przechodu czy przejazdu, czerpania wody, oparcia budynku o mur sąsiada, itd. Służebność bierna polega na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej jest zobowiązany do niewykonywania określonych uprawnień względem nieruchomości władnącej na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności. Służebności bierne ograniczają właściciela nieruchomości w wykonywaniu uprawnień wynikających z treści prawa własności. Służebność gruntowa może powstać: na podstawie umowy, z mocy orzeczenia sądowego, na podstawie decyzji administracyjnej, w drodze zasiedzenia.

Natomiast art. 145 k.c. przewiduje możliwość ustanowienia w stosunkach sąsiedzkich służebności drogowej (przejazdu, przechodu) za wynagrodzeniem, którą ustawa określa jako służebność drogi koniecznej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż na wniosek osoby fizycznej, postanowieniem z dnia 13 czerwca 2007 r. Sąd Rejonowy postanowił na nieruchomości Gminy ustanowić na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości położonej we W. służebność drogi koniecznej przejazdu. Zgodnie z punktem II Postanowienia, wnioskodawca zobowiązany został do zapłaty tytułem wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej kwoty 20.482,00 zł. Od niniejszego Postanowienia Gmina wniosła apelację. Postanowieniem z dnia 25 lipca 2008 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację Gminy. Sąd Rejonowy nadał dnia 2 marca 2009 r. klauzulę wykonalności co do punktu II Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 13 czerwca 2007 r.

Gmina pismem z dnia 2 sierpnia 2010 r. poinformowała wnioskodawcę o tym na jaki rachunek bankowy należy wpłacić należność z tytułu ustanowienia służebności drogi koniecznej oraz podała, iż kwotę tę należy uiścić do dnia 31 sierpnia 2010 r. Jednocześnie Gmina dnia 31 sierpnia 2010 r. wystawiła fakturę VAT z tego tytułu, w fakturze tej oznaczyła termin zapłaty na dzień 31 sierpnia 2010 r. Dnia 14 września 2010 r. wnioskodawca wpłacił na rachunek Gminy kwotę zasądzoną tytułem wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej.

Analizując przedstawiony opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż ustanowienie służebności gruntowej stanowi świadczenie usług w rozumieniu cytowanego art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż ma ono charakter odpłatny jak wskazano we wniosku, a Gmina otrzymała z tego tytułu wynagrodzenie oraz istnieje konkretny podmiot, będący konsumentem tego zobowiązania.

Zgodnie z podstawową zasadą, stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Natomiast, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, to zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Mając na względzie istotne cechy instytucji służebności gruntowej z punktu widzenia opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czynności te należy zaliczyć do usług, dla których obowiązek podatkowy powstaje na zasadach określonych ww. przepisem.

Reasumując, ustanowienie służebności gruntowej, za które zostało pobrane wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Obowiązek podatkowy powstał – zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy – w dniu określonym jako termin płatności, o ile wcześniej nie dokonano żadnej płatności z tego tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.