Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-322/12-4/EK
z 27 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu 21 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego w przypadku zawarcia z Bankiem porozumienia przewidującego:

• zwolnienie Spółki z długu (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe,
• zrzeczenie się przez Bank solidarności względem Spółki (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 05 listopada 2012 r. (data wpływu 05 listopada 2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego w przypadku zawarcia z Bankiem porozumienia przewidującego zwolnienie Spółki z długu lub zrzeczenie się przez Bank solidarności względem Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

W dniu 06.09.2007 r. spółki z Grupy Kapitałowej X (A. S.A., B. S.A., C. Sp. z o.o.) zawarły z Bankiem Umowę Ramową dotyczącą kredytu. W międzyczasie do umowy przystępowały w różnym odstępie terminowym inne spółki z Grupy Kapitałowej X. Ostatnią spółką jaka przystąpiła do umowy była Spółka – Wnioskodawca (sp. z o.o.). Przystąpiła Ona do Umowy Ramowej wyłącznie poręczając kredyt jako Klient nr 8 w dniu 21.11.2011 r. (aneksem nr 33). Aneks nr 33 zmieniał jednocześnie charakter Umowy Ramowej na Umowę Wieloproduktową.

W związku ze złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu przez A. S.A. i B. S.A. w dniu 06.06.2012 r. Bank wypowiedział Umowę Wieloproduktową i zażądał spłaty kredytu. Spółka w związku z tym, iż poręczała kredyt, złożyła również wniosek o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu (18.06.2012 r.). Jednocześnie Zarząd Spółki rozpoczął działania mające na celu uwolnienie Spółki od wierzytelności poprzez rozmowy z Bankiem i zawarcie stosownego Porozumienia. Takie rozmowy przyniosły efekt w postaci wypracowanego wzoru Porozumienia, w którym Spółka w zamian za zapłatę określonej kwoty pieniężnej rozłożonej na stosowne raty uzyskuje oświadczenie Banku o zobowiązaniu się Banku do dokonania zwolnienia z długu, poprzez podpisanie „Umowy zwolnienia z długu” w terminie 30 dni od daty zapłaty ostatniej raty spłaty. W międzyczasie Sąd Rejonowy wycofał wniosek o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu.

Spółka nie była aktywnym uczestnikiem Umowy Ramowej / Umowy Wieloproduktowej. Nigdy nie korzystała z kapitału kredytu, jaki był uruchomiony w ramach zawartej Umowy Ramowej / Umowy Wieloproduktowej. Nigdy nie korzystała z gwarancji, jakie Bank w ramach przedmiotowej umowy udzielał pozostałym klientom.

Łączna kwota długu (wraz z odsetkami) wynikająca z Umowy Wieloproduktowej / Umowy Ramowej wynosi ponad 100 mln PLN. Niezależnie od ewentualnego zwolnienia z długu Spółki przedmiotowa wierzytelność jest wymagalna w stosunku do pozostałych Klientów (spółek z Grupy kapitałowej) Umowy Ramowej / Umowy Wieloproduktowej.

Dodatkowo w piśmie z dnia 05 listopada 2012 r. (data wpływu 05.11.2012 r.) Spółka wyjaśniła, iż w związku z wypowiedzeniem przez Bank Umowy Ramowej (zmienionej następnie na Umowę Wieloproduktową), której przedmiotem było udzielenie kredytu odnawialnego na rzecz A. S.A., Spółka jako poręczyciel stała się współdłużnikiem solidarnym wraz z innymi podmiotami z Grupy Kapitałowej X. Wymagalna wierzytelność Banku z tytułu udzielonego kredytu wobec wszystkich współdłużników solidarnych wynosi ponad 102 mln zł. Spółka nie korzystała z kapitału kredytu, a Jej solidarne zobowiązanie wynika tylko i wyłącznie z faktu udzielenia poręczenia.

W wyniku negocjacji z Bankiem odnośnie porozumienia restrukturyzacyjnego Bank zaproponował podpisanie porozumienia w ramach, którego:

• Spółka zobowiązuje się dokonać spłaty w ratach części wymagalnej wierzytelności w kwocie 2,6 mln zł,
• Bank zobowiązał się do zwolnienia Spółki z pozostałej części długu na podstawie art. 508 Kodeksu cywilnego. Pozostała część długu, która będzie stanowić przedmiot zwolnienia z długu, stanowi różnicę pomiędzy kwotą wymagalnej wierzytelności Banku (ponad 102 mln zł), a kwotą zapłaconą przez Spółkę. Zwolnienie z długu ma nastąpić po dokonaniu terminowej spłaty ostatniej z rat w terminie 30 dni od uzgodnionej w porozumieniu daty spłaty. Zwolnienie z długu nastąpi w wyniku zawarcia odrębnej umowy lub porozumienia.
  Skutek dokonanego zwolnienia z długu będzie dotyczył wyłącznie Spółki. Pozostali współdłużnicy solidarni nie są stroną porozumienia i po zwolnieniu Spółki z długu nie dojdzie do wygaśnięcia wymagalnej wierzytelności Banku. Bank będzie nadal posiadał wymagalną wierzytelność do zapłaty, której będą zobowiązani pozostali współdłużnicy solidarni.

Istotą zaproponowanego przez Bank porozumienia jest zatem zrzeczenie się solidarności względem Spółki jako dłużnika z tytułu udzielonego poręczenia, gdzie zapłacona kwota wyczerpie roszczenia Banku wobec Spółki z tytułu dokonanego poręczenia kredytu odnawialnego.

Dodatkowo Spółka rozszerzyła opis zdarzenia przyszłego podając, iż w związku z faktem, że zaproponowana przez Bank treść porozumienia restrukturyzacyjnego może być interpretowana odmiennie od intencji stron, Spółka zamierza zaproponować Bankowi podpisanie porozumienia o innej treści, która będzie przewidywać, że Bank w związku z zapłatą oznaczonej kwoty pieniężnej dokona zrzeczenia się solidarności względem Spółki.

Jednocześnie Spółka poinformowała, że pożyczka / kredyt nie była waloryzowana kursem waluty obcej.

Ponadto Spółka wskazała, iż w sprawie przedstawionych pytań zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Czy w przypadku dokonania przez Bank zwolnienia Spółki z długu na podstawie art. 508 Kodeksu cywilnego po spełnieniu warunków zaproponowanego przez Bank porozumienia, po stronie Spółki powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub innych przepisów wskazanej ustawy?
2. Czy w przypadku zawarcia z Bankiem porozumienia przewidującego zrzeczenie się przez Bank solidarności względem Spółki, po stronie Spółki powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub innych przepisów wskazanej ustawy?
   
   

Treść ww. pytań wynika z pisma uzupełniającego z dnia 05 listopada 2012 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 (przedstawione w piśmie uzupełniającym z dnia 05 listopada 2012 r.).

W ocenie Spółki, w przypadku dokonania przez Bank zwolnienia Spółki z długu na podstawie art. 508 Kodeksu cywilnego, po stronie Spółki nie powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub innych przepisów wskazanej ustawy.

Art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym powstaje w szczególności w przypadkach wymienionych w punktach od 1 do 10 powołanego przepisu. Na tej podstawie przyjmuje się, że co do zasady przychodem do opodatkowania podatkiem dochodowym jest każda wartość stanowiąca przysporzenie na rzecz podatnika. Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy, do przychodów podatkowych zalicza się wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. Ponadto przytoczony przepis nie obejmuje przypadków wymienionych w art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na fakt, iż Kodeks cywilny nie posługuje się określeniem „umorzenie zobowiązań”, w praktyce istnieje wątpliwość, jakie zdarzenia mieszczą się w pojęciu „umorzenie zobowiązań”, którym posługuje się art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy. Istnieje wątpliwość, które z konstrukcji cywilnoprawnych wywołują skutek pozwalający przyjąć, że doszło do umorzenia zobowiązania.

W przypadku realizacji planowanego przez Spółkę porozumienia Bank ma dokonać zwolnienia Spółki z długu na podstawie art. 508 k.c. Należy mieć jednak na uwadze, że nie ma tożsamości pojęciowej pomiędzy „zwolnieniem z długu” w rozumieniu Kodeksu cywilnego, a „umorzeniem zobowiązania”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że dokonane przez Bank zwolnienie z długu będzie powodować powstanie przychodu do opodatkowania tylko wówczas, gdy w jego wyniku dojdzie do uzyskania przez Spółkę przysporzenia w majątku. W niniejszym przypadku sytuacja taka nie wystąpi. Spółka nie korzystała z kredytu odnawialnego udzielonego na podstawie umowy z Bankiem. Spółka jest jedynie poręczycielem. W wyniku zwolnienia z długu Spółka nie otrzyma zatem przysporzenia w postaci zwolnienia z obowiązku zwrotu kwoty otrzymanej tytułem udzielonego kredytu. Z obowiązku zwrotu kredytu mógłby zostać zwolniony jedynie podmiot, który skorzystał z kredytu odnawialnego, stąd też tylko w przypadku tego podmiotu można mówić o uzyskaniu przysporzenia. Tytułem przykładu można wskazać, że w interpretacji z 17 marca 2008 r. (sygn. ILPB2/415-414/07-2/MK) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu zaprezentował stanowisko, iż w przypadku poręczenia weksla przysporzenie majątkowe otrzymał wystawca weksla, a poręczyciel zobowiązany był jedynie do spłaty sumy pieniędzy na jaką opiewał weksel w sytuacji, gdy nie będzie on spłacony przez wystawcę. W związku z powyższym, w przypadku umorzenia części sumy wekslowej wraz z odsetkami, kwota tego umorzenia może stanowić przychód jedynie u wystawcy weksla.

W zaproponowanej przez Bank konstrukcji porozumienia, Spółka zostanie zwolniona z długu po zapłacie określonej części wymagalnej wierzytelności Banku. Skutek ten nie nastąpi zatem nieodpłatnie. Zwolnienie z długu zakłada uprzednie spełnienie skonkretyzowanego świadczenia pieniężnego przez Spółkę.

Ponadto trudno uznać, że w wyniku zwolnienia z długu Spółka otrzyma jakiekolwiek przysporzenie, skoro wymagalna wierzytelność Banku będzie istnieć nadal. Nie dojdzie do jej wygaśnięcia, a tylko w takim przypadku możliwe byłoby uznanie, że dochodzi do „umorzenia zobowiązania” w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z porozumieniem, do jego zapłaty będą zobowiązani pozostali współdłużnicy solidarni, a skutek w postaci zwolnienia z długu wystąpi wyłącznie wobec Spółki.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności wynika, że zobowiązanie ciąży na wszystkich współdłużnikach. Każdy ze współdłużników jest zobowiązany do zapłaty całości zobowiązania. Jednakże jeśliby do tego doszło współdłużnikowi przysługuje stosowny regres w stosunku do pozostałych współdłużników solidarnych. Oznacza to, że wymagalna wierzytelność Banku obciąża każdego ze współdłużników proporcjonalnie. Z tych też względów trudno uznać, że zwolnienie z długu poszczególnych współdłużników solidarnych może powodować powstanie u każdego z nich przychodu z umorzenia zobowiązania w wysokości całej pozostałej do spłaty wierzytelności.

Z zaproponowanego przez Bank porozumienia wynika, że jego istotą jest zrzeczenie się solidarności względem Spółki jako współdłużnika z tytułu udzielonego poręczenia. Wskazuje to zatem dodatkowo, że w jego wyniku Spółka nie otrzymuje przysporzenia, które można by zakwalifikować jako umorzenie zobowiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z tych też względów, w ocenie Spółki, w przypadku omawianego zwolnienia z długu po stronie Spółki nie powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy. W ocenie Spółki, przychód do opodatkowania nie powstanie również w świetle pozostałych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 (przedstawione w piśmie uzupełniającym z dnia 05 listopada 2012 r.).

W ocenie Spółki, w przypadku zawarcia z Bankiem porozumienia przewidującego zrzeczenie się przez Bank solidarności względem Spółki, po stronie Spółki nie powstanie przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub innych przepisów wskazanej ustawy.

Zrzeczenie się przez Bank solidarności względem Spółki, które nastąpi po spełnieniu skonkretyzowanego świadczenia pieniężnego przez Spółkę nie mieści się w zakresie „umorzenia zobowiązania”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przychód do opodatkowania z tego tytułu nie powstanie również w świetle pozostałych przepisów ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie powstania przychodu podatkowego w przypadku zawarcia z Bankiem porozumienia przewidującego zwolnienie Spółki z długu (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),
• prawidłowe w zakresie powstania przychodu podatkowego w przypadku zawarcia z Bankiem porozumienia przewidującego zrzeczenie się przez Bank solidarności względem Spółki (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).
  
  

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ww. ustawy przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii. Na podstawie ww. art. 12 ust. 1 można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość stanowiąca przysporzenie majątkowe podatnika.

Zgodnie ze wskazanym we wniosku jako przedmiot żądanej interpretacji indywidualnej art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Analizując treść powołanego przepisu, należy wskazać, że zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia (polegającego na działaniu albo na zaniechaniu), a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

„Umorzyć” natomiast to – zgodnie ze znaczeniem funkcjonującym w języku powszechnym – zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych. Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie umorzenia zobowiązania ma węższe znaczenie niż na gruncie prawa cywilnego. Umorzeniem zobowiązania w rozumieniu przepisów omawianej ustawy podatkowej jest zwolnienie dłużnika z obowiązku wykonania zobowiązania, tj. zwolnienie go z długu. Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Przedawnienie zobowiązania oznacza natomiast ograniczenie lub utratę możliwości skutecznego dochodzenia roszczeń od dłużnika na skutek upływu czasu. Stosownie do art. 117 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu - po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Należy przy tym zaznaczyć, że omawiany przepis odnosi się do zobowiązań skonkretyzowanych podmiotowo (tj. takich, których dłużnikiem jest podatnik) i przedmiotowo (tj. o ściśle określonym przedmiocie i ustalonej wartości świadczenia). W zakresie jego zastosowania nie mieszczą się natomiast zobowiązania, jakie potencjalnie mogą obciążyć podatnika ani zobowiązania o nieokreślonej wartości (niezindywidualizowane wartościowo względem osoby podatnika jako dłużnika zobowiązania).

Rozważając ratio legis unormowania art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy zauważyć, że zarówno decyzja wierzyciela o zwolnieniu podatnika z długu, jak i upływ czasu skutkujący przedawnieniem zobowiązania, powodują, że zostaje on uwolniony od obowiązku określonego świadczenia – wartość, którą miał świadczyć na rzecz wierzyciela, pozostaje w jego majątku, a poziom jego obciążeń ulega zmniejszeniu.

W szczególności, w przypadku umorzenia albo przedawnienia zobowiązania z tytułu zaciągniętych przez podatnika pożyczek (kredytów), uzyskana przez podatnika wartość przedmiotu pożyczki (kredytu) – która na moment jej uzyskania nie była traktowana jako przychód podatnika z uwagi na obowiązek jej zwrotu (art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) – staje się definitywnym, bezzwrotnym przysporzeniem majątkowym tego podatnika. Ustają tym samym przesłanki neutralności podatkowej zaciągniętej pożyczki (kredytu) po stronie pożyczkobiorcy (kredytobiorcy).

W opisanej we wniosku sytuacji, w dniu 06.09.2007 r. spółki z Grupy Kapitałowej X (A. S.A., B. S.A., C. Sp. z o.o.) zawarły z Bankiem umowę kredytu. Do umowy – w różnym terminie – przystępowały inne spółki z Grupy Kapitałowej X, w tym Wnioskodawca, który udzielił poręczenia ww. kredytu. W związku z ogłoszeniem upadłości z możliwością zawarcia układu przez A. S.A. i B. S.A., Bank wypowiedział umowę i zażądał spłaty kredytu. Spółka jako poręczyciel stała się współdłużnikiem solidarnym wraz z innymi podmiotami z Grupy Kapitałowej X.

Spółka nie była aktywnym uczestnikiem umowy. Nigdy nie korzystała z kapitału kredytu, jaki był uruchomiony w ramach zawartej umowy. Nigdy nie korzystała też z gwarancji, jakie Bank w ramach przedmiotowej umowy udzielał pozostałym klientom. A zatem, Wnioskodawca nie odpowiada jako kredytobiorca (jako podmiot, który uzyskał kredyt), lecz jego odpowiedzialność ma charakter subsydiarny.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca planuje zawrzeć z Bankiem porozumienie dotyczące spłaty ww. zobowiązań. W ramach tego porozumienia, Spółka zobowiąże się dokonać spłaty w ratach części wymagalnej wierzytelności, Bank natomiast zwolni Spółkę z pozostałej części długu na podstawie art. 508 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy, istotą zaproponowanego przez Bank porozumienia jest zrzeczenie się solidarności względem Spółki jako dłużnika z tytułu udzielnego poręczenia, gdzie zapłacona kwota wyczerpie roszczenia Banku wobec Spółki z tytułu dokonanego poręczenia kredytu odnawialnego.

Ponieważ zaproponowana przez Bank treść porozumienia restrukturyzacyjnego może być interpretowana odmiennie od intencji stron, Spółka zamierza zaproponować Bankowi podpisanie porozumienia o innej treści, która będzie przewidywać, że Bank w związku z zapłatą oznaczonej kwoty pieniężnej dokona zrzeczenia się solidarności względem Spółki.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż zrzeczenie się przez wierzyciela solidarności względem jednego z dłużników solidarnych powoduje, że dłużnik ten będzie odpowiadał przed wierzycielem za taką część świadczenia, jaką uzgodnią w umowie – skutkuje upadkiem solidarnego charakteru zobowiązania w stosunku do tego dłużnika. Ww. czynność jest również nazywana zezwoleniem na podział świadczenia, ponieważ ma praktyczne znaczenie tylko w odniesieniu do świadczeń podzielnych. Należy przy tym zastrzec, że zgodnie z art. 373 Kodeksu cywilnego, zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych (podobnie jak zwolnienie z długu jednego z dłużników solidarnych) nie ma skutku względem współdłużników. Pozostali dłużnicy są nadal zobowiązani solidarnie do zapłaty całej należności. Nie ulegają również zmianie wzajemne relacje wszystkich dłużników solidarnych (w tym w zakresie roszczeń regresowych).

Wobec powyższego, zawarcie planowanej umowy spowoduje „przypisanie” Wnioskodawcy przez wierzyciela (Bank) kwoty roszczeń, jakich Bank będzie od Niego dochodził w ramach przedmiotowego zobowiązania solidarnego.

Wnioskodawca rozważa, czy zawarcie porozumienia restrukturyzacyjnego z Bankiem będzie skutkować powstaniem po Jego stronie przychodu – na podstawie wskazanego we wniosku art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie powyższe, należy zauważyć, że z uwagi na subsydiarny charakter odpowiedzialności dłużników solidarnych za długi kredytowe członków grupy kapitałowej, trudno wiązać zrzeczenie się solidarności względem jednego z dłużników z określonym przysporzeniem majątkowym po jego stronie. Wartość zobowiązań z tytułu wykorzystanego kredytu jest bowiem przede wszystkim obciążeniem pierwotnych dłużników – w ujęciu podatkowym, to po ich stronie mógłby powstać przychód z tytułu umorzenia lub przedawnienia zobowiązań z tytułu zaciągniętych kredytów.

Co więcej, przedmiotowe porozumienie nie będzie prowadzić do zwolnienia Wnioskodawcy z długu (pomimo że zmienią się relacje pomiędzy Wnioskodawcą a wierzycielem, nie dojdzie do uwolnienia się przez Wnioskodawcę od wszelkich obciążeń wynikających ze zobowiązania solidarnego) ani do wygaśnięcia zobowiązania solidarnego (w tym względem Wnioskodawcy). W jej wyniku, Bank nie będzie jedynie dochodził od Wnioskodawcy roszczeń przekraczających ustaloną przez strony część wartości zobowiązania solidarnego.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż podpisanie przez Spółkę z Bankiem „Umowy zwolnienia z długu” (istotą której jest zrzeczenie się solidarności względem Spółki jako dłużnika z tytułu udzielonego poręczenia) lub porozumienia przewidującego zrzeczenie się przez Bank solidarności względem Spółki nie będzie skutkować po Jej stronie powstaniem przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że w dniu 26 października 2012 r. tut. Organ wezwał Spółkę celem uzupełnienia wniosku o wskazanie przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji indywidualnej. W odpowiedzi na powyższe (pismo z dnia 05 listopada 2012 r.), Spółka wskazała, że w sprawie przedstawionych pytań zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.). W związku z tym, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej był wyłącznie wskazany przez Spółkę przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy.

Ponadto, w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnoszącą, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Końcowo informuje się, że w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.