INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2011 r. (data wpływu do: Izby Skarbowej w Poznaniu 17 stycznia 2011 r., Biura KIP w Lesznie 18 stycznia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług polegających na organizowaniu zimowisk, kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży szkolnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług polegających na organizowaniu zimowisk, kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży szkolnej. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie art. 92a ust. 1 i ust. 2 ustawy o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r. i rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. ze zmianami z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie warunków jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania, Wnioskodawca planuje organizowanie i współorganizowanie zimowisk, kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży szkolnej w czasie wolnym od zajęć.

Działania Spółki polegają na zapewnieniu:

1. miejsca wypoczynku wraz z wyżywieniem, które posiada wymaganą opinię instytucji kontrolujących taki obiekt,
2. transportu,
3. części rekreacyjno-edukacyjnej,
4. opieki medycznej,
5. opieki wykwalifikowanej kadry pedagogicznej,
6. zgłoszenie do Kuratorium Oświaty.

Ze złożonego w dniu 28 marca 2011 r. uzupełnienia do wniosku wynika, iż:

1. Organizując zimowiska, kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży szkolnej Zainteresowany działa we własnym imieniu i na własny rachunek.
2. Świadcząc ww. usługi Wnioskodawca będzie nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści dzieci i młodzieży, postępując zgodnie z zasadami Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.) – a w szczególności:
   1. usługi obiektów kolonijno-obozowych, które posiadają odpowiednie zezwolenia i są zgłaszane do Kuratora Oświaty w zakresie części mieszkalnej, żywieniowej, sanitarnej, zespołu służby zdrowia i terenu rekreacyjnego (§ 8 ww. rozporządzenia),
   2. usługi wykwalifikowanej kadry wychowawców i kierowników kolonii (§ 3, § 11 i § 12 cyt. rozporządzenia),
   3. usługi ratowników wodnych (§ 9 wskazanego rozporządzenia),
   4. opieka medyczna (§ 9 powołanego rozporządzenia),
   5. usługi i towary związane z realizacją programu wychowawczo-rekreacyjnego,
   6. usługi transportu.
3. Spółka nie posiada własnej nieruchomości, która byłaby wykorzystywana do organizacji zimowisk, kolonii i obozów.
4. Wnioskodawca jest jednostką objętą systemem oświaty w zakresie wypoczynku dzieci i młodzieży szkolnej – w myśl art. 92a ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Szczegółowo jest to potwierdzone w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także jego organizowania i nadzorowania – § 2 ww. rozporządzenia.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługa organizowania zimowisk, kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży szkolnej podlega stawce VAT w wysokości 8%...

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka podatku VAT dla usług organizacji zimowisk, kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży szkolnej w czasie wolnym od zajęć wynosi 8%.

Według opinii Ośrodka Standardów Kwalifikacyjnych Urzędu Statystycznego usługi polegające na „organizowaniu i współorganizowaniu wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej obejmującego zakwaterowanie, transport, wyżywienie, część rekreacyjną i edukacyjną, zapewnienie opieki wychowawczej” posiadają w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z roku 2008 symbol 55.20.19.

W ocenie Zainteresowanego, stosownie do uregulowań:

• art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
• art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej,
• załącznika nr 3 poz. 163 do ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług
  
  

symbol PKWiU 55.20.19.0 z roku 2008 wskazuje na stosowanie stawki obniżonej podatku VAT o wysokości 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m. in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wołejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Na mocy art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto, w świetle art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Wskazać tutaj należy, iż podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

Należy mieć zatem na uwadze zapis art. 119 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne – art. 119 ust. 6 ustawy.

Stosownie do treści art. 119 ust. 10 ustawy, podatnik, o którym mowa w ust. 3, w wystawionych przez siebie fakturach nie wykazuje kwot podatku.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone na które składa się szereg usług, zarówno obcych jak i własnych, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Konsekwencje podatkowe powinny być przyporządkowane świadczeniu wiodącemu.

Wskazać ponadto należy, iż szczególne procedury dotyczące opodatkowania usług turystycznych mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi, ani biurami podróży. Jak orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 22 października 1998 r. w sprawie C-308/96 pomiędzy The Bowden Cort Hotel a Comissioners of Customs and Excise (Wielka Brytania), szczególne procedury dotyczące opodatkowania usług turystycznych mają zastosowanie do właściciela hotelu, który, w zamian za cenę obejmującą pakiet usług, w sposób ciągły oferuje swoim klientom, poza zakwaterowaniem, również transport oraz wycieczki autokarowe w sytuacji, gdy usługi transportowe nabywane są od innego podatnika. W opinii Trybunału, odmienne podejście mogłoby bowiem doprowadzić do różnego traktowania tych samych usług, w zależności od uznania, czy ich dostawca jest agentem turystycznym w potocznym rozumieniu tego określenia, co z kolei mogłoby prowadzić do naruszenia zasad konkurencji.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca planuje organizowanie i współorganizowanie zimowisk, kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży szkolnej w czasie wolnym od zajęć. Działania Spółki polegać będą na zapewnieniu:

1. miejsca wypoczynku wraz z wyżywieniem, które posiada wymaganą opinię instytucji kontrolujących taki obiekt,
2. transportu,
3. części rekreacyjno-edukacyjnej,
4. opieki medycznej,
5. opieki wykwalifikowanej kadry pedagogicznej,
6. zgłoszenie do Kuratorium Oświaty.

Spółka wskazała, iż organizując zimowiska, kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży szkolnej będzie działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Świadcząc ww. usługi Zainteresowany będzie nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści dzieci i młodzieży, a w szczególności:

• usługi obiektów kolonijno-obozowych, które posiadają odpowiednie zezwolenia i są zgłaszane do Kuratora Oświaty w zakresie części mieszkalnej, żywieniowej, sanitarnej, zespołu służby zdrowia i terenu rekreacyjnego,
• usługi wykwalifikowanej kadry wychowawców i kierowników kolonii,
• usługi ratowników wodnych,
• opieka medyczna,
• usługi i towary związane z realizacją programu wychowawczo-rekreacyjnego,
• usługi transportu.
  
  

Wnioskodawca nie posiada własnej nieruchomości, która byłaby wykorzystywana do organizacji zimowisk, kolonii i obozów.

Podstawowa stawka podatku – na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie natomiast do treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) oraz zmienionego art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Ponadto należy wskazać, iż pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy wymienione zostały sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55 „usługi związane z zakwaterowaniem”.

Uwzględniając przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, iż charakter świadczonych usług i sposób ich realizacji wskazuje na konieczność zastosowania szczególnej procedury w rozliczaniu podatku od towarów i usług, bowiem przy świadczeniu tych usług Spółka spełnia wszystkie przesłanki zawarte w art. 119 ust. 3 ustawy. W takiej sytuacji opodatkowanie przedmiotowych usług turystyki nastąpi – wbrew stanowisku Spółki - według procedury przewidzianej w art. 119, z uwzględnieniem zasady odrębnego ustalania podstawy opodatkowania dla usług własnych i usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Podstawą opodatkowania usługi turystyki w części dotyczącej usług własnych będzie obrót określony w art. 29 ust. 1 ustawy, natomiast w części usług nabywanych od innych podatników podstawą opodatkowania będzie marża zdefiniowana w art. 119 ust. 2 ustawy.

Nie daje to jednak możliwości ustalania różnych stawek w podatku od towarów i usług. Zatem zarówno obrót ustalony na zasadzie określonej w art. 119 ust. 2 ustawy (marża), jak również obrót określony na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy, winny być opodatkowane stawką podatku w wysokości 23%. Usługi własne nie mogą być opodatkowane inną stawką (właściwą, odnoszącą się do danej usługi), bowiem sprzedawane są jako element składowy usługi turystyki, gdyż konsument nie korzysta w tym wypadku z odrębnej usługi.

Analizując treść ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy należy stwierdzić, iż ustawodawca nie przewidział zwolnienia od podatku, ani też obniżonej stawki podatku dla kompleksowej usługi turystyki.

Obniżona stawka podatku, na podstawie powołanego wyżej art. 146a pkt 2 ustawy w związku z poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, dotyczy bowiem jedynie pojedynczych usług wymienionych w tym przepisie, związanych z zakwaterowaniem, w sytuacji gdy nie stanowią one składnika usługi turystyki opodatkowanej na zasadzie marży.

Reasumując stwierdzić należy, iż organizowane przez Wnioskodawcę zimowiska, kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży szkolnej (na które składają się usługi własne i usługi albo towary nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty), stanowią usługi turystyki, a zatem podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy. Podstawą opodatkowania jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku (w przypadku towarów i usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty), natomiast dla usług własnych (świadczeń w ramach usługi wykonywanych we własnym zakresie) ustala się odrębnie podstawę opodatkowania stosując przepisy art. 29 ustawy. Usługi te jako usługi turystyki obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, gdzie zastosowanie znajduje stawka podstawowa 23%. Zgodnie z art. 119 ust. 10 ustawy, w wystawionych przez siebie fakturach podatnik nie wykazuje kwot podatku.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stawki podatku dla usług polegających na organizowaniu zimowisk, kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży szkolnej. Natomiast kwestia dotycząca zasad opodatkowania usług polegających na organizowaniu zimowisk, kolonii i obozów dla dzieci i młodzieży szkolnej została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej z dnia 22 kwietnia 2011 r. nr ILPP1/443-86/11-4/NS.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.