INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24.03.2011 r. (data wpływu 04.04.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 17.05.2011 r. (data nadania 18.05.2011 r., data wpływu 23.05.2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z mieszkania funkcyjnego do siedziby firmy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.04.2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z mieszkania funkcyjnego do siedziby firmy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Nadleśniczy wykorzystuje samochód służbowy do przejazdów pomiędzy stałym miejscem pracy, a miejscem zamieszkania. Na powyższe wyraził zgodę w piśmie z 13.04.2006 r. Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Zasady korzystania z samochodów służbowych określone zostały w Zarządzeniu Nr 19 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z 05.03.2008 r.

Nadleśniczy jest powołany do Służby Leśnej i zgodnie z ustawą o lasach bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i innymi nieruchomościami, stanowiącymi majątek Skarbu Państwa, na terenie swojego Nadleśnictwa. W związku ze swoją funkcją zajmuje bezpłatne mieszkanie służbowe, tzw. funkcyjne wraz z garażem, oddalone od siedziby Nadleśnictwa o 1km oraz korzysta z samochodu służbowego. W zakresie wykonywania pracy w par. 4 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy określono, że miejscem pracy jest teren Nadleśnictwa. Stanowisko Nadleśniczego wymaga pełnej dyspozycyjności w wykonywaniu powierzonego zarządu majątkiem Skarbu Państwa. Dotyczy to szczególnie bezpośrednich zagrożeń dla majątku zarządzanego przez Nadleśnictwo takich jak: pożary, kradzieże, huragany, powodzie itp., które często mają miejsce poza wyznaczonymi godzinami pracy Nadleśnictwa. Natychmiastowa reakcja na takie wyjątkowe sytuacje, zagwarantowana możliwością szybkiego dotarcia do miejsc prowadzonej działalności gospodarczej, może znacząco obniżyć straty. Liczne są również takie sytuacje, że wyjazdy samochodem służbowym np. do kompleksów letnich odbywają się bezpośrednio z miejsca zamieszkania, bez wcześniejszego przyjazdu do biura Nadleśnictwa. Ponadto w miejscu zamieszkania samochód jest garażowany, co świadczy o należytym zabezpieczeniu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Wnioskodawca doliczył do przychodu ze stosunku pracy wartość dojazdów samochodem służbowym do siedziby Nadleśnictwa i pobierał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Nadleśniczemu korzystającemu z samochodu służbowego na podstawie zgody przełożonego, którego miejscem pracy jest teren całego Nadleśnictwa, należy doliczyć do przychodów ze stosunku pracy wartość dojazdów z mieszkania funkcyjnego do siedziby Nadleśnictwa...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgoda na dojazdy do pracy jest uzasadniona charakterem powierzonej pracy, tym samym wartość tych dojazdów nie stanowi świadczenia nieodpłatnego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Możliwość natychmiastowego skorzystania z samochodu, w celu dotarcia do miejsca pracy jakim jest teren Nadleśnictwa, pozwala na realizację celu służbowego, zabezpieczając w ten sposób interesy majątku Skarbu Państwa, zarządzanego przez Nadleśnictwo.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przejazdy na trasie: miejsce zamieszkania - siedziba Nadleśnictwa, w przypadku korzystania z samochodu przez Nadleśniczego, nie stanowi dla niego świadczenia nieodpłatnego i nie powinno stanowić podstawy do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko Nadleśnictwa znajduje odzwierciedlenie w treści interpretacji indywidualnej sygn. IPPB2/415-12/07-3/RL z 12.09.2007 r. oraz ILPB2/415-928/10-2/JK z 02.11.2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu fktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Nadleśniczy wykorzystuje samochód służbowy do przejazdów pomiędzy stałym miejscem pracy, a miejscem zamieszkania. Na powyższe wyraził zgodę w piśmie z 13.04.2006 r. Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Zasady korzystania z samochodów służbowych określone zostały w Zarządzeniu Nr 19 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z 05.03.2008 r. W związku ze swoją funkcją zajmuje bezpłatne mieszkanie służbowe, tzw. funkcyjne wraz z garażem, oddalone od siedziby Nadleśnictwa o 1km oraz korzysta z samochodu służbowego.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z mieszkania funkcyjnego do siedziby firmy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy Nadleśniczego samochodem służbowym z mieszkania funkcyjnego do siedziby Nadleśnictwa – o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracownika ze stosunku pracy. Zatem Wnioskodawca nie jest obowiązany do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracownika do i z miejsca wykonywania pracy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, należy stwierdzić, iż interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach, w określonych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.