INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 03 marca 2011r. (data wpływu do tut. Biura 07 marca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku wybudowanego przez wspólników Spółki jawnej, ze środków pieniężnych tej Spółki, na gruncie prywatnym stanowiącym współwłasność tych wspólników (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 marca 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku wybudowanego przez wspólników Spółki jawnej, ze środków pieniężnych tej Spółki, na gruncie prywatnym stanowiącym współwłasność tych wspólników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jawna z własnych środków wybudowała na gruncie, stanowiącym własność wspólników tej Spółki (w tym Wnioskodawcy) budynek magazynowy. Inwestycja wykonana została za zgodą właścicieli nieruchomości (wspólników Spółki), na podstawie wydanego na jednego ze wspólników pozwolenia na budowę oraz w celu prowadzenia w wybudowanym przez spółkę budynku działalności gospodarczej. W lipcu 2010 roku, zakończono budowę magazynu i uzyskano pozwolenia na użytkowanie.

Spółka jawna po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie, zakwalifikowała budynek jako budynek wybudowany na obcym gruncie i wprowadziła go do ewidencji środków trwałych, dokonując odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej budynku, na podstawie art. 22a ust 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Budynek wykorzystywany jest przez Spółkę do prowadzonej przez nią działalności, jako magazyn towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka w zaistniałym stanie faktycznym może amortyzować wybudowany z jej środków budynek kwalifikując go jako środek trwały, na podstawie art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. budynek wybudowany na obcym gruncie...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może amortyzować wybudowany z jej środków na gruncie nie będącym jej własnością budynek. Zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidzianego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Z powyższego wynika, że budynki budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią wydzielone ewidencyjnie składniki majątkowe i niezależnie od posiadanego do nich tytułu prawnego podlegają amortyzacji, o ile pozostają w użytkowaniu podmiotu dokonującego odpisów. Możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie wyklucza również fakt, iż budowa budynku nastąpiła w oparciu o pozwolenie na budowę wydane na właściciela gruntu. Przepisy nie uzależniają uznania wybudowanego w takich warunkach budynku (budowli) za środek trwały podatnika realizującego (finansującego) tę inwestycję, od wydania na jego rzecz pozwolenia na budowę w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Ustawodawca na podstawie art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stworzył podatnikom czyniącym dla celów swojej działalności nakłady budowlane na cudzym gruncie możliwość zaliczenia ich efektów do środków trwałych i nie uzależnił tej kwalifikacji od posiadania przez tegoż podatnika wydanej na niego decyzji o pozwoleniu na budowę. Warunki przewidziane w ustawie z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane, w tym co do wydania pozwolenia na budowę, są niezbędne dla oceny prawidłowości podjętych działań inwestycyjnych z jej przepisami, lecz w żadnym przypadku nie decydują o kwalifikacji podatkowej realizowanej inwestycji budowlanej, o ile określony przepis prawa podatkowego (w tym przypadku art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) nie uzależnia expressis verbis takiej kwalifikacji od spełnienia określonego warunku prawa budowlanego. W przypadku cytowanych przepisów nie wskazano, aby uprawnienie wynikające z tego przepisu przysługiwało jedynie podatnikowi, który jest inwestorem w rozumieniu prawa budowlanego, dysponującym wystawionym na niego pozwoleniem na budowę (por. wyrok NSA z dnia 21 września 2005r., sygn. akt I FSK 55/05).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 2 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Jak wynika przy tym z art. 22c pkt 1 wskazanej powyżej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż wspólnicy Spółki jawnej wybudowali ze środków pieniężnych tej Spółki budynek magazynowy, na gruncie stanowiącym własność wspólników tej Spółki. Inwestycja wykonana została za zgodą właścicieli nieruchomości (wspólników Spółki), na podstawie wydanego na jednego ze wspólników pozwolenia na budowę. Spółka zakwalifikowała przedmiotowy budynek jako budynek wybudowany na cudzym gruncie i wprowadziła go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonując odpisów amortyzacyjnych, na podstawie art. 22a ust 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Budynek ten wykorzystywany jest do prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, jako magazyn towarów.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż skoro grunt, na którym Spółka wybudowała budynek magazynowy nie został wniesiony aportem do Spółki, a zatem nie stanowi własności Spółki jawnej lecz wspólników tej Spółki (nie wchodzi do majątku odrębnego tej Spółki), to przedmiotowy budynek jest budynkiem wybudowanym na cudzym gruncie. Majątek spółki jawnej jest majątkiem odrębnym od majątku wspólników tej Spółki. Art. 28 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.) stanowi bowiem, iż majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia. Nowe budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie są specyficznymi środkami trwałymi. Jest to spowodowane faktem, że mogą one nie być własnością podmiotu, który je zbudował (zgodnie z zasadą superficies solo cedit, wskazującą, że wszystko co trwale stoi na gruncie jest własnością właściciela gruntu).

Przepisy prawa podatkowego dopuszczają w takiej sytuacji możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego nie stanowiących własności podatnika (spółki) na podstawie powołanego powyżej art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią odrębną grupę składników majątku podlegającą amortyzacji, niezależnie od przewidywanego okresu używania. Amortyzacji budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie dokonuje się na ogólnych zasadach wynikających z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W świetle powyższego budynek wybudowany przez Spółkę, na nieruchomości gruntowej stanowiącej współwłasność „prywatną” wspólników tejże Spółki, jako budynek wybudowany na cudzym gruncie, może stanowić dla tej Spółki podlegający amortyzacji środek trwały o ile spełnia kryterium kompletności i zdatności do wykorzystywania na potrzeby prowadzonej przez Spółkę pozarolniczej działalności gospodarczej. Nie jest przy tym konieczne wniesienie do majątku Spółki gruntu, na którym przedmiotowy budynek jest posadowiony.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 2, 3 i 4, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.