INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 27.10.2010r. (data wpływu 03.11.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatkowych skutków stanu faktycznego wniosku w zakresie:

1. art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654);oraz
2. art. 11 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157, dalej umowa polsko – norweska)

- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.11.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 11 umowy polsko -norweskiej oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Bank zajmuje się m.in. przyjmowaniem depozytów oraz prowadzeniem rachunków bieżących, prowadzeniem innych rachunków bankowych, oraz emisją bankowych papierów wartościowych. Powyższe czynności świadczone są m.in. na rzecz norweskich rezydentów podatkowych będących bankami. Banki te są podmiotami uprawnionymi do odsetek. Ponadto, możliwe jest, że przyszłości Bank będzie również pośredniczył przy wypłacie odsetek od skarbowych papierów wartościowych (obligacje i bony skarbowe) oraz bonów pieniężnych nabytych przez banki norweskie. Bank będzie nabywał skarbowe papiery wartościowe oraz bony pieniężne Narodowego Banku Polskiego w imieniu i na rzecz banków norweskich na rynku regulowanym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy na podstawie Konwencji z dnia 9 września 2009 roku między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji:

1. Bank zobowiązany będzie do pobrania podatku u źródła od odsetek wypłacanych norweskiemu rezydentowi podatkowemu będącemu bankiem w związku z depozytem, bieżącym rachunkiem bankowym założonym przez niego w Banku oraz w związku z emisją przez Bank bankowych papierów wartościowych...
2. Bank zobowiązany będzie do pobrania podatku u źródła od odsetek wypłacanych norweskiemu rezydentowi podatkowemu będącemu bankiem z tytułu wypłaty odsetek od skarbowych papierów wartościowych oraz bonów pieniężnych Narodowego Banku Polskiego...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia poruszane w pytaniach Nr 1 i 2, a dotyczące stanu faktycznego wniosku.

W kwestiach zawartych w pytaniach oznaczonym Nr 1 oraz 2, a dotyczących zdarzenia przyszłego wniosku zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Spółki

W opinii Banku odsetki od depozytów, bieżących rachunków bankowych oraz odsetki od bankowych papierów wartościowych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce, a w konsekwencji Bank nie będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła z tego tytułu. Bank nie będzie zobowiązany również do poboru podatku u źródła z tytułu wypłaty odsetek od skarbowych papierów wartościowych oraz bonów pieniężnych Narodowego Banku Polskiego. Zgodnie z art. 26 ust. 1 PDOP Bank zobowiązany jest w dniu dokonania wypłaty, do pobrania podatku od przychodów z tytułu odsetek osiąganych przez nierezydentów podatkowych w Polsce. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 PDOP przychód z tytułu odsetek osiąganych przez nierezydentów podatkowych opodatkowany jest w Polsce zryczałtowanym podatkiem w wysokości 20%, chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi inaczej. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania bądź niepobranie podatku możliwe jest pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej. Zgodnie z art. 11 ust. 3 DTT Norwegia odsetki podlegają opodatkowaniu tylko w Państwie, w którym osoba otrzymująca odsetki ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli odbiorca odsetek jest osobą do nich uprawnioną i jeżeli takie odsetki są wypłacane w związku z pożyczką jakiegokolwiek rodzaju przyznaną przez bank. Zgodnie z definicją zawartą w DTT Norwegia określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zabezpieczonych jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych. Określenie to nie obejmuje żadnego z dochodu, który jest traktowany jak dywidendy.

Przychody z tytułu przedmiotowych odsetek wypłacanych przez Bank mieszczą się w definicji „odsetki” zawartej w DTT Norwegia. W związku z powyższym w celu określenia czy Bank będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła od wypłaconych odsetek od depozytów, bieżących rachunków bankowych, bankowych papierów wartościowych, skarbowych papierów wartościowych oraz bonów pieniężnych Narodowego Banku Polskiego istotne jest ustalenie czy pod pojęciem „pożyczki jakiegokolwiek rodzaju przyznanej przez bank”, użytym DTT Norwegia należy rozumieć oprócz pożyczek również depozyty bankowe, środki przechowywane na rachunkach bieżących, emisję bankowych papierów wartościowych, skarbowe papiery wartościowe oraz bony pieniężne Narodowego Banku Polskiego. Zdaniem Banku depozyty bankowe, środki przechowywane na rachunkach bieżących, emisja bankowych papierów wartościowych, skarbowe papiery wartościowe jak i bony pieniężne Narodowego Banku Polskiego, mieszczą się w pojęciu „pożyczki jakiegokolwiek rodzaju przyznanej przez Banka, i w konsekwencji odsetki od tego przychodu nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Definicja umowy pożyczki zawarta jest w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks Cywilny (Dz. U. 2009.79.662 ze zm.). Zgodnie z art. 720 KC przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Bank pragnie jednak zaznaczyć, że w odniesieniu do pożyczki udzielonej przez bank, o której mowa w art. 11 ust. 3 DTT Norwegia kontekst użycia terminu „pożyczka” jest dodatkowo uzupełniony określeniem „jakiegokolwiek rodzaju”. Wskazuje to na szerokie znaczenie pojęcia pożyczki. Celem tego zapisu było objęcie nim wszelkich sytuacji, w których występuje czynność mająca charakter pożyczki czyli przekazanie kapitału z obowiązkiem jego zwrotu, za które pobiera się wynagrodzenie w postaci odsetek. Sformułowanie „pożyczka jakiegokolwiek rodzaju” należy odczytywać jako każdy instrument prawny występujący w państwie stronie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, na podstawie którego jeden z podmiotów odpłatnie udostępnia drugiemu kapitał z obowiązkiem jego zwrotu. Zatem przyjmując wykładnię gramatyczną i celowościową przepisów art. 11 ust. 3 DTT Norwegia, określenie „pożyczka jakiegokolwiek rodzaju” powinno być interpretowane w taki sposób, aby obejmować także inne niż nazwana umowa pożyczki z art. 720 k.c. konstrukcje prawno - ekonomiczne o pożyczkowym charakterze, które spełniają funkcję pożyczki. Taka szeroka definicja „pożyczki” obejmuje depozyty bankowe i rachunki bankowe. W tym przypadku następuje również powierzenie środków finansowych Bankowi przez inwestora na pewien okres czasu. Zgodnie z definicja rachunku bankowego zawartą w KC przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych. Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie, chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia. Szeroka definicja „pożyczki” obejmuje wyemitowane przez Bank papiery wartościowe. Służą one bowiem gromadzeniu środków pieniężnych. Po zawarciu umowy z emitentem (Bank) oraz przekazaniu na jego rzecz umówionej kwoty inwestor może domagać się zwrotu pożyczonych środków wraz z umówionymi odsetkami. Termin „pożyczka jakiegokolwiek rodzaju” obejmuje również skarbowe papiery wartościowe (obligacje i bony skarbowe) oraz bony pieniężne Narodowego Banku Polskiego. W tym przypadku emitentem jest Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski, który pożycza pieniądze od inwestora za co zobowiązany jest do wypłacenia inwestorowi odsetek. Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 ze zm.) obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia. Obligatariusz jako wierzyciel może żądać od emitenta jako dłużnika, świadczenia określonego w treści obligacji, a emitent powinien to świadczenie spełnić. Obligacje są zatem szczególną umową kredytową. W jej wyniku emitent pozyskuje pieniądze na inwestycje. Umowa emisji obligacji stanowi swoistą umowę o prawo emitenta do posiadania i rozporządzania pieniędzmi posiadacza obligacji w zamian za oprocentowanie kwoty z obligacji lub za oprocentowanie wraz z. innymi świadczeniami, do których emitent zobowiązuje się umową emisji obligacji. Dotyczy to zarówno nabycia obligacji na rynku pierwotnym jak i na rynku wtórnym. Okoliczność, iż następuje zmiana podmiotowa po stronie obligatariusza nie powoduje zmiany charakteru samego stosunku prawnego. Zgodnie z art. 99 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. nr 157, poz. 1240 ze zm.) bony skarbowe są krótkoterminowymi papierami wartościowymi oferowanymi do sprzedaży w kraju na rynku pierwotnym z dyskontem i wykupywanymi według wartości nominalnej po upływie okresu, na jaki zostały wyemitowane. Również w tym przypadku celem emisji jest pozyskanie pieniędzy przez emitenta. Emitent nabywa prawo do posiadania i rozporządzania pieniędzmi posiadacza bonów w zamian za oprocentowanie kwoty z bonów w postaci dyskonta. Bony pieniężne Narodowego Banku Polskiego zaliczane są również do krótkoterminowych papierów wartościowych na okaziciela, Bony pieniężne emitowane są przez Narodowy Bank Polski na podstawie art. 48 pkt 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2005 r. nr 1 poz. 2 ze zm.). Sprzedawane są na rynku pierwotnym z dyskontem. Emitent nabywa prawo do posiadania i rozporządzania pieniędzmi posiadacza bonów w zamian za oprocentowanie kwoty z bonów w postaci dyskonta. Ponadto, sama definicja „odsetek” zawarta w DTT Norwegia wskazuje wprost, że do odsetek zaliczamy „...dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych”.

Bank pragnie jednocześnie wskazać, że definicja „pożyczki” występuje również w PDOP. Pojęcie „pożyczki” zawarte zostało w art. 16 ust. 7b PDOP. Zgodnie z dyspozycję ww. przepisu „Przez pożyczkę (..) rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się takie emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę. Definicja ta bezpośrednio odnosi się jedynie do pożyczek, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 PDOP, jednakże przykład ten wskazuje, że na potrzeby przepisów podatkowych pojęcie pożyczki może mieć szersze znaczenie niż obowiązujące w przepisach Kodeksu cywilnego. Bank pragnie zaznaczyć, że niniejsze stanowisko potwierdzone zostało przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2009 roku sygnatura akt III SA/Wa 3183/08. Sąd uznał bowiem, że ze względu na zawartą w art. 11 ust. 4 DTT Niemcy definicję oraz wymienienie w niej wprost niektórych instrumentów tj. obligacji, skryptów dłużnych przyjąć należy, iż pod pojęciem ”jakakolwiek” pożyczka rozumieć należy także emisję bankowych papierów wartościowych. Ponadto za „jakąkolwiek” pożyczkę należy także uznać depozyty bankowe tj. powierzenie na warunkach określonych w art. 11 wyżej cytowanej umowy środków finansowych bankowi przez inwestora na pewien okres czasu. Depozyt bankowy jest rodzajem pożyczki, którą inwestor udziela bankowi na określonych warunkach wynikających z umowy zawartej między nim a bankiem. W wyroku z dnia 21 maja 2008 roku sygnatura akt III SA/Wa 1560/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że sformułowanie „jakakolwiek pożyczka udzielona przez bank”, użyte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania z Belgią, Holandią, Austrią i RFN, obejmuje wszystkie czynności polegające na przekazaniu przez bank kapitału pieniężnego pod tytułem zwrotnym w zamian za wynagrodzenie odsetkowe. Zatem pojęcie to obejmować może również emisję niektórych dłużnych papierów wartościowych. Reasumując, zdaniem Banku depozyty, rachunki bieżące założone przez norweskich rezydentów podatkowych w Banku, a także bankowe papiery wartościowe wyemitowane przez Bank jak I skarbowe papiery wartościowe i bony pieniężne Narodowego Banku Polskiego, a nabyte przez norweskich rezydentów podatkowych są faktycznie formą pożyczki udzieloną przez bank norweski. W konsekwencji, mieszczą się one w zakresie przedmiotowym pojęcia „pożyczka jakiegokolwiek rodzaju przyznana przez bank” zawartego w art. 11 ust. 3 lit. d DTT Norwegia. Odsetki od powyższych przychodów będą zwolnione z opodatkowania podatkiem u źródła w Polsce.

Na podstawie Konwencji z dnia 9 września 2009 roku między Rzeczpospo!itą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji Bank nie będzie zatem zobowiązany do pobrania podatku u źródła od odsetek wypłacanych norweskiemu rezydentowi podatkowemu będącemu bankiem od depozytów i rachunków bieżących założonych przez niego, a także od bankowych papierów wartościowych wyemitowanych przez Bank, jeżeli bank ten przestawi certyfikat rezydencji podatkowej potwierdzający, że dla celów podatkowych ma on siedzibę w Norwegii. Bank nie będzie również zobowiązany do poboru podatku u źródła z tytułu wypłaty odsetek od skarbowych papierów wartościowych jak i bonów pieniężnych Narodowego Banku Polskiego wypłacanych norweskiemu rezydentowi podatkowemu będącemu bankiem, jeżeli przestawi on certyfikat rezydencji podatkowej potwierdzający, że dla celów podatkowych bank ten ma siedzibę w Norwegii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o pdop osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski, przez podatników nieposiadających w Polsce siedziby ani zarządu, przychodów z odsetek ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

W.w. przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p.).

W przedmiotowej sprawie należy wziąć pod uwagę fakt, iż w dniu 23 lipca 2010 r. została ogłoszona Konwencja (zawarta w dniu 09.09.2009 r.) między Polską a Norwegią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. Nr 134, poz. 899). Konwencja oraz protokół weszły w życie 25 maja 2010 r. Konwencja określa zakres i zasady opodatkowania podatkami dochodowymi (w Polsce podatek PIT i CIT) podmiotów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub obu umawiających się państwach.

Przedmiotowa Konwencja zastąpiła dotychczasową umowę między Polską a Norwegią o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisaną w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157), przy czym zasady rozgraniczenia ich obowiązywania (obu umów) w czasie ustalone zostały w art. 28 pierwszej z wymienionych umów.

Stosownie do art. 28 ust. 2 pkt a tiret (i) umowy polsko – norweska z 2009 r. umowa ta wejdzie w życie w dniu późniejszej notyfikacji i będzie miała zastosowanie w Polsce odniesieniu do podatków pobieranych u źródła, do dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym umowa wejdzie w życie. Jak wspomniano Konwencja z 2009 r. oraz protokół weszły w życie 25 maja 2010 r.

Zgodnie z art. 28 ust. 3 umowy polsko – norweskiej z 2009 r. postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. przestaną obowiązywać od dnia, w którym niniejsza Konwencja zacznie obowiązywać w odniesieniu do podatków, do których ma ona zastosowanie zgodnie z postanowieniami ustępu 2 niniejszego artykułu.

W konsekwencji w stanie faktycznym opisanym we wniosku do dochodów osiągniętych przez kontrahentów Spółki będących bankami w państwie źródła (czyli w Polsce) do dnia 31 grudnia 2010 r. z tytułu odsetek wypłacanych:

1. od depozytów i rachunków bieżących założonych przez norweskich rezydentów,
2. od bankowych papierów wartościowych wyemitowanych przez banki norweskie,
3. od skarbowych papierów wartościowych jak i bonów pieniężnych Narodowego Banku Polskiego wypłacanych norweskim rezydentom podatkowemu będącymi bankami

- zastosowanie znajdą postanowienia umowy polsko - norweskiej z 1977 r.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 umowy polsko – norweskiej z 1977 r. odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w tym drugim Państwie.

Postanowienia umowy polsko – norweskiej z 1977 r. przewidywały zatem zwolnienie z opodatkowania w państwie źródła wszelkich odsetek wypłacanych rezydentowi drugiego państwa.

Podkreślić należy, iż umowa polsko – norweska z 1977 r. nie zawierała uregulowania szczególnego (na jaki powołuje się Spółka we wniosku), a unormowanego w art. 11 ust. 3 lit. d umowy polsko – norweskiej z 2009 r. zgodnie z którym odsetki podlegają opodatkowaniu tylko w Państwie, w którym osoba otrzymująca odsetki ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli odbiorca odsetek jest osobą do nich uprawnioną i jeżeli takie odsetki są wypłacane z tytułu pożyczki jakiegokolwiek rodzaju przyznanej przez bank.

W myśl art. 11 ust. 3 umowy polsko – norweskiej z 1977 r. postanowień ustępu 1 nie stosuje się, jeżeli odbiorca odsetek mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie posiada zakład w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą odsetki, lub wykonuje w tym drugim Państwie wolny zawód za pomocą położonej tam stałej placówki i jeżeli wierzytelności, na których zaspokojenie są płacone odsetki, faktycznie należą do tego zakładu lub stałej placówki.

Art. 11 ust. 2 umowy polsko – norweskiej z 1977 r. definiuje jakiego rodzaju dochody należy uznać za odsetki. Zgodnie z tym przepisem, określenie „odsetki” oznacza dochody od publicznych pożyczek, skryptów dłużnych, zarówno zabezpieczonych jak i nie zabezpieczonych prawem zastawu hipotecznego, oraz inne dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, jak też wszelkie inne dochody, które według prawa podatkowego Państwa, z którego pochodzą, zrównane są z dochodami z pożyczek.

W ocenie organu podatkowego opisana w stanie faktycznym wniosku z dnia 27.10.2010 r. wynagrodzenie wypłacana przez Spółkę na rzecz podmiotów z siedzibą w Norwegii spełnia definicję odsetek zawartą w art. 11 ust. 2 umowy polsko – norweskiej z 1977 r.

W rezultacie w oparciu o art. 11 ust. 1 umowy polsko – norweskiej z 1977 r. należy stwierdzić, iż należności opisane we wniosku podlegają opodatkowaniu tylko w Norwegii.

Zatem płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz kontrahentów z siedzibą w Norwegii nie są objęte dyspozycją art. 21 i 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Oznacza to, że Spółka nie jest zobowiązania do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego od odsetek wypłacanych:

1. od depozytów i rachunków bieżących założonych przez norweskich rezydentów
2. od bankowych papierów wartościowych wyemitowanych przez banki norweskie,
3. od skarbowych papierów wartościowych jak i bonów pieniężnych Narodowego Banku Polskiego wypłacanych norweskim rezydentom podatkowemu będącymi bankami

- pod warunkiem posiadania certyfikatów rezydencji podatkowej kontrahentów z siedzibą w Norwegii.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Spółki zawarte we wniosku z dnia 27.10.2010 r. oparte na gruncie przepisów umowy polsko – norweskiej z 2009 r. (nie znajdującej w przedmiotowej sprawie zastosowania) należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.