INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2011 r. (data wpływu 31 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży podłóg drewnianych oraz usług budowlano-montażowych polegających na układaniu podłóg z drewna i innych materiałów. Firma Zainteresowanej podzielona jest na kilka działów, w których osoby wykonują m.in. następujące czynności:

1. handlowcy - zajmujący się wizytami u klientów, prezentacją asortymentu podłóg, pomiarami pomieszczeń lokali i budynków, w których podłogi mają być montowane,
2. monterzy - zajmujący się odbiorem towaru z magazynu firmy Wnioskodawczyni, dowozem jego do klienta i montażem u klienta,
3. zaopatrzeniowcy - zajmujący się wizytami u dostawców, organizacją reklamy itp.,
4. kierownicy działów - nadzorujący pracę pracowników w terenie.

Pracownicy na ww. stanowiskach, aby wykonywać powierzoną pracę muszą posiadać odpowiednie kwalifikacje do prowadzenia pojazdów (osobowych lub ciężarowych), potwierdzone prawem jazdy (generalnie kategorii B). Brak uprawnień do prowadzenia pojazdów uniemożliwiałby wykonywanie pracy na ww. stanowiskach.

Terminowość i kompletność dostaw są podstawą działalności firmy Wnioskodawczyni. Opóźnienia w dostawach towarów i materiałów, opóźnienia wykonywania prac u klientów spowodowane stłuczkami i wypadkami, które w przeszłości zdarzały się w firmie Zainteresowanej, powodują w każdym przypadku dość spore straty, wynikające z konieczności udzielania dodatkowych rabatów, płacenia kar umownych z tytułu nieterminowego wykonania umówionych prac, o kosztach napraw samochodów nie wspominając.

Z uwagi na fakt, że jakość szkolenia na kursach prawa jazdy nie zawsze uwzględnia specyfikę miejskiego, intensywnego ruchu ulicznego oraz fakt, że w większości przypadków ten kurs pracownicy odbyli na ogół kilka lub kilkanaście lat temu, Wnioskodawczyni zdecydowała się na podwyższenie kwalifikacji zawodowych pracowników, którzy zajmują się kierowaniem pojazdami w ramach swoich obowiązków służbowych.

Zainteresowana podpisała umowę z firmą zajmującą się profesjonalnymi szkoleniami w zakresie kierowania pojazdami. Umowa dotyczyła przeprowadzenia jednodniowego szkolenia dla x Jej pracowników. Na szkolenie „x” składała się część teoretyczna w zakresie m.in. prawidłowej pozycji za kierownicą, zasad hamowania na śliskiej powierzchni, pokonywania zakrętów, unikanie zagrożeń, jazdy po mieście, psychologii kierowcy flotowego. W części praktycznej przeprowadzone zostały ćwiczenia w zakresie m.in. hamowania z przeszkodą, hamowania na łuku, hamowania awaryjnego na śliskiej powierzchni itp. Szkolenie zostało zakończone omówieniem najczęściej popełnianych błędów oraz rozdaniem certyfikatów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na dokształcenie zawodowe pracowników w zakresie umiejętności bezpiecznej jazdy po mieście, którzy w ramach podstawowych obowiązków służbowych poruszają się samochodami można uznać za koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki na ww. dokształcanie zawodowe pracowników związane z doskonaleniem i podwyższeniem umiejętności kierowania pojazdami dla celów służbowych należy uznać za wydatki stanowiące koszt uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 1, za koszty uzyskania przychodów uznaje się wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Maksymalnie bezkolizyjna i bezpieczna jazda samochodami firmy Zainteresowanej jest jednym z warunków jej funkcjonowania. Niedostarczenie towaru, materiału lub jego nieterminowe dostarczenie, niedojechanie monterów na czas do klienta i tym samym opóźnienie ich wykonania, powstałe w wyniku stłuczki lub wypadku, powodują znaczące straty w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Wydatki zmierzające do ograniczenia tych negatywnych sytuacji, do których należy zaliczyć szkolenie, którego celem jest podwyższanie kwalifikacji w zakresie bezkolizyjnej jazdy powinny być uznane za koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ww. ustawy nie przewiduje wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na dokształcenie zawodowe pracowników w zakresie bezpiecznej jazdy po mieście. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest, by wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu oraz by był prawidłowo udokumentowany.

Do stwierdzenia, czy poniesione wydatki na dokształcenie zawodowe pracowników w zakresie bezpiecznej jazdy po mieście mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej istotnym jest ustalenie:

• czy taki wydatek związany jest ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne na stanowisku pracy zajmowanym przez pracownika,
• czy wydatek ten służy tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia niezwiązanego z zajmowanym przez pracownika stanowiskiem i wykonywaną przez niego pracą.
  
  

Jako uzasadnione racjonalnie i gospodarczo, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów ze źródła jakim jest działalność gospodarcza, uznać należy wydatki na kształcenie pracownika, które pozwolą nabyć mu umiejętności i wiedzę niezbędną w wykonywaniu powierzonych mu obowiązków.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż firma Wnioskodawczyni zakupiła szkolenie dla pracowników w zakresie umiejętności bezpiecznej jazdy po mieście. W szkoleniu uczestniczyli pracownicy, którzy zajmują się kierowaniem pojazdami w ramach swoich obowiązków służbowych. Podstawą działalności firmy Wnioskodawczyni są terminowość i kompletność dostaw. Opóźnienia w dostawach towarów i materiałów, opóźnienia wykonywania prac u klientów spowodowane stłuczkami i wypadkami, które w przeszłości zdarzały się w firmie Zainteresowanej, powodują w każdym przypadku dość spore straty, wynikające z konieczności udzielania dodatkowych rabatów, płacenia kar umownych z tytułu nieterminowego wykonania umówionych prac, o kosztach napraw samochodów nie wspominając.

Przyjąć zatem należy, iż spełniona zostanie dyspozycja generalna dotycząca kosztów uzyskania przychodów wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przedmiotowe wydatki poniesione zostaną w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, mogą więc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem ich należytego udokumentowania. Jednakże zauważyć należy, iż to na Wnioskodawczyni spoczywać będzie ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Reasumując, wydatki poniesione na dokształcenie zawodowe pracowników w zakresie umiejętności bezpiecznej jazdy po mieście, którzy w ramach podstawowych obowiązków służbowych poruszają się samochodami można uznać za koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.