INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2011 r. (data wpływu 2 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 Ordynacji podatkowej.

Spółka prowadzi działalność produkcyjną sklasyfikowaną wg PKD pod nr 2932Z polegającą na wytwarzaniu metalowych podzespołów karoserii samochodowych metodą zgrzewania i spawania. Działalność Spółki prowadzona jest terytorialnie na znacznym obszarze - klientami są zakłady koncernu YY zlokalizowane w całej Europie.

Spółka pracuje w ruchu trzyzmianowym. Przedsiębiorstwo Spółki położone jest na obrzeżach granicznych miasta bez możliwości swobodnego, całodobowego dojazdu. W ramach prowadzonej działalności Spółka użytkuje samochody osobowe. W niektórych przypadkach samochody te przydzielane są pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną w Spółce funkcję, tj. użytkownikami samochodów służbowych są pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy w rozumieniu przepisu art. 128 § 2 ust. 2 Kodeksu pracy, zgodnie z rzeczywistymi potrzebami Spółki.

W umowach o pracę zawartych z ww. pracownikami wymiar czasu pracy (dla tych osób) został określony jako „pełny”. Niemniej jednak pracownicy ci należą do kadry zarządzającej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru tygodniowego czasu pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi i okresu nieprzerwanego odpoczynku, o których mowa w art. 131 § 1 i § 2 oraz art. 132 § 1 i § 2 pkt 1 Kodeksu pracy.

Zapewnieniu wykonywania obowiązków służbowych, w szczególności w sytuacjach nadzwyczajnych służyć mają powierzone tym pracownikom samochody służbowe. Spółka posiada wewnętrzne regulacje w zakresie korzystania z samochodów służbowych. Zgodnie z umową o używanie samochodu służbowego, pracownicy mogą garażować samochód w miejscu zamieszkania, przy czym pracownicy użytkują powierzone im samochody osobiście, bez korzystania z usług kierowcy.

Dzięki temu, że są one garażowane w miejscu zamieszkania pracowników, umożliwiają szybkie przemieszczenie się pracowników do przedsiębiorstwa na wezwanie, bez względu na porę dnia i nocy, a także w dni świąteczne i wolne od pracy.

Ze względu na przyjęte takie rozwiązanie, siłą rzeczy samochody powyższe wykorzystywane są również przez tych pracowników na dojazdy do pracy i z powrotem (do miejsca zamieszkania).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownik, w stanie opisanym powyżej, korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z domu do pracy i z powrotem, uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracownika kadry zarządzającej z samochodu służbowego do przejazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem nie stanowi jego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych przez kadrę zarządzającą.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka udostępnia pracownikom samochody służbowe w calu wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Każda z tych osób w trakcie świadczenia pracy zobligowana jest także do wykonywania tych czynności poza siedzibą Spółki, a w szczególności w miejscach prowadzenia działalności przez głównych klientów i dostawców Spółki. Pytanie zgłoszone przez Spółkę dotyczy marginalnej części wykorzystania samochodów służbowych - w celu przemieszczenia się pracowników między przedsiębiorstwem a miejscem garażowania samochodów służbowych, tożsamym z miejscem zamieszkania pracowników.

Przyjęte rozwiązanie, że samochody służbowe garażowane są w miejscu zamieszkania pracowników jest optymalne z punktu widzenia Spółki z dwóch powodów:

1. zapewnia dyspozycyjność pracowników,
2. obniża koszty utrzymania samochodów - koszty garażowania ponoszą pracownicy.

Obowiązki służbowe pracowników wykorzystujących samochody służbowe ze względu na pełnioną funkcję i zajmowane stanowisko są wykonywane bez względu na wymiar i rozkład czasu pracy obowiązujący w Spółce. Niejednokrotnie wymaga to stawiennictwa tych pracowników w przedsiębiorstwie w trybie pilnym w późnych godzinach wieczornych, nocnych, w dni ustawowo wolne od pracy. Zatem użytkowanie przez kadrę zarządzającą samochodów służbowych, przy braku całodobowej, natychmiastowej możliwości przemieszczania się do miejsc prowadzonej działalności gospodarczej jest uwarunkowane wyłącznie potrzebą pracodawcy. Umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), daje Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.

Przyznanie pracownikowi prawa garażowania w miejscu zamieszkania, zapewnia, zgodnie z umową o używanie samochodu, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, co leży w interesie Spółki.

W świetle powyższego stwierdzić należy, ze przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania oraz miejscem siedziby Spółki służą realizacji celów służbowych i nie mogą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. 1 updof, a zatem koszty tych przejazdów nie stanowią przychodów pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14- 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych Spółki - ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 – 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się zgodnie z treścią ust. 2a:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, ustawodawca w art. 11 ust. 2a ściśle określił sposoby ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że Spółka prowadząca działalność produkcyjną polegającą na wytwarzaniu metalowych podzespołów karoserii samochodowych metodą zgrzewania i spawania, prowadzona terytorialnie na znacznym obszarze, przydzieliła pracownikom zarządzającym w imieniu pracodawcy zakładem pracy, samochody osobowe. Powierzone tym pracownikom samochody służbowe mają służyć zapewnieniu wykonywania obowiązków służbowych. Zgodnie z umową o używanie samochodu służbowego, pracownicy mogą garażować samochód w miejscu zamieszkania. Dzięki temu, że są one garażowane w miejscu zamieszkania pracowników, umożliwiają szybkie przemieszczenie się pracowników do przedsiębiorstwa na wezwanie, bez względu na porę dnia i nocy, a także w dni świąteczne i wolne od pracy.

Ze względu na przyjęte takie rozwiązanie, siłą rzeczy samochody powyższe wykorzystywane są również przez tych pracowników na dojazdy do pracy i z powrotem (do miejsca zamieszkania).

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikowi i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tej osoby gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania.

Reasumując, pracownik, w stanie opisanym powyżej, korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu do pracy i z powrotem, nie uzyskuje przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do uwzględnienia tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.