INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2011 r. (data wpływu 16 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania straty powstałej w wyniku kradzieży - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania straty powstałej w wyniku kradzieży.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatniczka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu sprzętem elektronicznym i komputerowym (sklep internetowy). Działalność jest prowadzona w niewielkim wymiarze, bez zatrudniania pracowników.

Dnia 28 stycznia 2011 roku odbyto wyjazd po zaopatrzenie na trasie … . Warunki w jakich odbywały się zakupy – wyprzedaż promocyjna ograniczonego asortymentu - wymagały bezpośredniej obecności nabywcy oraz natychmiastowego odbioru towaru. W trakcie dokonywania zakupów, do samochodu, którym przewożono już częściowo zakupiony sprzęt, nieznani sprawcy dokonali włamania i kradzieży. Samochód w momencie zdarzenia był zaparkowany na terenie objętym monitoringiem telewizyjnym. Nagranie z kamer stanowi jeden z dowodów w toczącym się postępowaniu Kradzież niezwłocznie po jej wykryciu została zgłoszona Policji z wyszczególnieniem utraconego asortymentu oraz wartością szkody. Wartość ta wyniosła ok. 50 tyś zł i jest potwierdzona otrzymanymi od dostawców rachunkami. Wnioskodawczyni posiada potwierdzenie zgłoszenia kradzieży otrzymane z Policji. Ponadto sporządzony został szczegółowy protokół strat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku z prowadzonym dochodzeniem policyjnym, zmierzającym do wykrycia sprawców przestępstwa i odzyskania utraconego towaru, którego wynik na dzień składania wniosku nie jest jeszcze znany, podatniczka zwraca się z zapytaniem, czy stratę w wartości netto może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawczyni w myśl ogólnej definicji kosztu podatkowego wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o pdof wynika, że podatnik ma możliwość ujęcia w kosztach podatkowych wszelkich kosztów, o ile zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tejże ustawy, który nie wyszczególnia strat w środkach obrotowych.

Stratę w postaci skradzionego towaru można, zaliczyć do kosztów podatkowych ponieważ bezsprzecznie nabycie towarów handlowych miało na celu osiągnięcie przychodu podatkowego związanego z ich dalszą odsprzedażą. Fakt kradzieży sprawią, że Wnioskodawczyni nigdy nie osiągnie przychodu ze sprzedaży, a dodatkowo, w sensie ekonomicznym, ponosi bardzo dotkliwą stratę, w postaci wydatków na nabycie tychże towarów. Straty stanowią więc pewnego rodzaju koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawczyni jej stanowisko potwierdza m.in. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze, który w postanowieniu z dnia 2 lutego 2006 roku stwierdził, że celowi osiągnięcia przychodów służy sama działalność gospodarcza a straty są ubocznym skutkiem tej działalności.

Jednocześnie zdaniem Wnioskodawczyni w celu zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych podatnik musi odpowiednio udokumentować fakt poniesienia kosztu. Należy podkreślić, iż ustawodawca nie określił rodzaju wymaganego dokumentu potwierdzającego fakt poniesienia straty w świetle definicji zawartej w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2005 r. Nr 6, poz. 60 z późn. zm.) dowodem w sprawie może być wszystko to co przyczyni się do rozstrzygnięcia sprawy i nie jest sprzeczne z prawem. Stąd w ocenie Wnioskodawczyni dowodem potwierdzającym fakt dokonania kradzieży są m.in. akta postępowania prowadzonego przez Policję, a mającego na celu ujawnienie sprawców kradzieży.

Ponadto Wnioskodawczyni podkreśliła, iż kradzież towarów w sytuacji wskazanej w opisie stanu faktycznego była zdarzeniem, które zaistniało niezależnie od jej woli, pomimo starań podjętych w celu zabezpieczenia przed podobnymi sytuacjami, tj. parkowania samochodu na terenie objętym monitoringiem telewizyjnym. Stąd poniesione straty w towarach będące następstwem ich kradzieży należy w ocenie Wnioskodawczyni uznać za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie wyszczególniono strat w środkach trwałych i obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

U podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą w przypadku strat w majątku obrotowym trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Mogą one jednak co do zasady stanowić element kosztowy w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z treści ogólnej definicji kosztu podatkowego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, jego zachowanie lub zabezpieczenie.

Możliwość zaliczenia poniesionej straty do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowana jest od spełnienia następujących warunków:

• strata musi być związana z całokształtem prowadzonej działalności,
• jej powstanie musi być spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika,
• musi być właściwie udokumentowana,
• podatnik winien wykazać, iż podjął właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem tejże straty.
  
  

Należy mieć na uwadze, że nie w każdym przypadku strata może być kosztem uzyskania przychodów. Ze względu na różnorodność występujących sytuacji, zaliczenie strat do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane indywidualnie w aspekcie: całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, które spowodowały powstanie straty, formy udokumentowania straty oraz podjętych działań zabezpieczających. Podatnik nie może bezkrytycznie kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wszelkich strat powstałych w działalności, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na Budżet Państwa w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, poprzez zaliczenie w koszty poniesionych strat. Wyjątkiem będą tu jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia wszelkich koniecznych działań w celu ich zapobieżenia.

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Stwierdzić zatem należy, iż strata w środkach obrotowych będzie kosztem uzyskania przychodu, o ile jest normalnym następstwem prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie będzie można przypisać winy przy jej powstaniu. Jeśli podatnik zachował należytą staranność przeciwdziałającą ewentualnemu wystąpieniu uszczerbku w swoim majątku, to powstałą stratę będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług – oprócz enumeratywnie wyliczonych wyjątków. A zatem kosztami uzyskania przychodów w świetle przepisów art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 46 w przypadku strat w majątku obrotowym jest koszt nabycia towaru w cenie netto.

Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest spełnienie warunku formalnego tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej starty jest posiadanie protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpisy osób uprawnionych oraz datę. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy np. Policję itp.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w trakcie dokonywania zakupów dla potrzeb prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, do samochodu, którym przewożono już częściowo zakupiony sprzęt, nieznani sprawcy dokonali włamania i kradzieży. Samochód w momencie zdarzenia był zaparkowany na terenie objętym monitoringiem telewizyjnym. Kradzież niezwłocznie po jej wykryciu została zgłoszona Policji z wyszczególnieniem utraconego asortymentu oraz wartością szkody. Ponadto sporządzony został szczegółowy protokół strat.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż strata powstała w wyniku kradzieży może stanowić dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowej sprawie wartość skradzionego towaru będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w kwocie netto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Końcowo zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, tut. Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby, składniki majątku, które Wnioskodawczyni utraciła w wyniku kradzieży były należycie zabezpieczone. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.