INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2010 r. (data wpływu 21 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zatrudniająca 128 osób co roku dokonuje odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (ZFŚS). Podstawę prawną gospodarowania środkami Funduszu stanowią przepisy ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych i regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Spółki.

Komisja socjalna w przyszłości chciałaby przeznaczyć część środków ZFŚS na:

1. Cele sportowe – poprzez wynajem sali gimnastycznej - odbywałoby się to na zasadzie zawarcia umowy ze szkołą i obciążania Spółki comiesięcznie rachunkiem w kwocie ryczałtowej. Pracodawca przeznaczyłby dla pracowników salę gimnastyczną w formie „otwartej”. Przyjmuje się, że pracodawca – jako administrator ZFŚS – nie posiadałby informacji, ani nie zabiegałby o to, który z pracowników korzystał z sali gimnastycznej. Wynika to z faktu, iż takie działania byłyby zbyt czaso-i pracochłonne oraz nieadekwatne do stosunkowo niskiej ryczałtowej kwoty obciążenia (około 100-150 zł miesięcznie).
2. Cele rekreacyjno – sportowe; Spółka planuje organizować „otwarte” imprezy rekreacyjno-sportowe w plenerze. Dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych polegałoby na tym, że Fundusz pokrywałby ryczałtowo koszty organizacji imprezy, w skład których wchodziłyby np:

• koszty wynajęcia autokaru,
• koszty wynajęcia ośrodka rekreacyjnego,
• koszty organizacji imprezy,
• koszty usługi konsumpcyjnej, itp.

Wstęp na takie imprezy generalnie przeznaczony byłby dla wszystkich pracowników na zasadzie dobrowolności. Spółka zakłada, że część uczestników skorzystałaby z autokaru, a część z własnych środków lokomocji. Nie każdy z pracowników musiałby uczestniczyć w całej imprezie, składającej się z części sportowej oraz rekreacyjnej.

W konsekwencji – według Spółki – ustalenie udziału poszczególnych pracowników w ogólnych kosztach ryczałtowych byłoby niemożliwe.

Jednocześnie Spółka wskazuje, że generalną zasadą przyznawania świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest kryterium socjalne. Spółka stosuje owe kryteria indywidualnie.

Natomiast przy świadczeniach, o których mowa powyżej określa się, że są one kierowane do pracowników niższych szczebli, którzy z reguły wykazują dochody niższe niż zarząd, czy kierownicy Spółki.

Zatem w przypadku przedmiotowych świadczeń Spółka nie prowadziłaby listy pracowników korzystających faktycznie z ww. imprez. Przy 128 pracownikach, udział osób mogących potencjalnie skorzystać z tych świadczeń, to około 115 osób (o najniższym dochodzie). Natomiast faktyczny udział pracowników może znacznie odbiegać od założeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytania

1. Czy wartość wydatku, sfinansowanego z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ponoszonego na rzecz pracowników z tytułu wynajmu sali gimnastycznej stanowić będzie dla nich przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy wartość .wydatków sfinansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu uczestnictwa w otwartej imprezie sportowo – rekreacyjnej stanowić będzie dla nich przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku opłat za wynajęcie sali gimnastycznej, jak i w przypadku udziału pracowników w „otwartych” imprezach rekreacyjno – sportowych, finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie powstanie po stronie pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Opłaty za wynajem sali gimnastycznej, jak i koszty za udział w imprezach rekreacyjno -sportowych ustalane będą ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik będzie z nich korzystał czy też nie. Dlatego – w ocenie Wnioskodawcy – brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowania imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wysokość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy zatem również świadczenia w postaci udostępnienia sali gimnastycznej najmowanej przez pracodawcę oraz uczestnictwo w imprezach rekreacyjno - sportowych, a w zasadzie ich równowartość.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w przyszłości zamierza przeznaczyć część środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na cele sportowe – poprzez najem sali gimnastycznej. Sala byłaby przeznaczona dla pracowników w formie „otwartej”, a opłaty z tego tytułu byłyby dokonywane w formie ryczałtowej i wynosiłyby ok. 100-150 zł miesięcznie.

Ponadto Wnioskodawca chce przeznaczyć środki ZFŚS na cele rekreacyjno – sportowe i w tym celu planuje organizować „otwarte” imprezy rekreacyjno-sportowe w plenerze. Dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych polegałoby na tym, że Fundusz pokrywałby ryczałtowo koszty organizacji imprezy, w skład których wchodziłyby np:

• koszty wynajęcia autokaru,
• koszty wynajęcia ośrodka rekreacyjnego,
• koszty organizacji imprezy,
• koszty usługi konsumpcyjnej, itp.

Wstęp na imprezy rekreacyjno – sportowe generalnie przeznaczony byłby dla wszystkich pracowników na zasadzie dobrowolności. Spółka zakłada, że część uczestników skorzystałaby z autokaru, a część z własnych środków lokomocji. Nie każdy z pracowników musiałby uczestniczyć w całej imprezie, składającej się z części sportowej oraz rekreacyjnej.

Generalną zasadą przyznawania świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest kryterium socjalne. Spółka stosuje owe kryteria indywidualnie.

Natomiast przy świadczeniach, o których mowa powyżej określa się, że są one kierowane do pracowników niższych szczebli, którzy z reguły wykazują dochody niższe niż zarząd, czy kierownicy Spółki.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zapewnienie ww. pracownikom przez pracodawcę sali gimnastycznej oraz udział w imprezie o charakterze sportowo-rekreacyjnym sfinansowanej przez pracodawcę, stanowić będzie dla nich nieodpłatne świadczenie.

Ryczałtowy sposób opłacania przez Spółkę (pracodawcę) kosztów związanych z wynajęciem sali gimnastycznej oraz kosztów związanych z imprezą rekreacyjno – sportową nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika.

Wartość ww. świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieistotne jest przy tym ile razy pracownik skorzysta z sali gimnastycznej lub z czego skorzysta w trakcie imprezy rekreacyjno-sportowej.

W związku z powyższym nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż w takiej sytuacji brak jest podstaw do ustalenie przychodu dla konkretnego pracownika z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia nie mogą bowiem stanowić podstawy do uznania, iż dana osoba świadczenia nie otrzymała. Jest to tylko problem organizacyjny możliwy do rozwiązania.

Wartość tego świadczenia to koszt jednostkowy udziału poszczególnych pracowników w imprezie. W niniejszej sprawie zatem łączna wartość kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę przypadająca na pracownika stanowić będzie przychód ze stosunku pracy pracownika – uczestnika imprezy.

Na wysokość przychodu pracownika powstałego w związku z jego uczestnictwem w imprezie integracyjnej nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena, którą uiszcza pracodawca za zorganizowanie imprezy – co do zasady - nie jest uzależniona od stopnia „skonsumowania” tych atrakcji przez pracowników. Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie dania i napoje będzie konsumował pracownik, jak również czy podczas imprezy będzie brał udział i w jakim zakresie będzie korzystał z przewidzianych atrakcji.

Stanowisko tutejszego organu potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96. Sąd stwierdził w nim, iż „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.”

Jednocześnie jednak w niniejszej sprawie wskazać należy, że w sytuacji, gdy źródłem finansowania ww. świadczeń są środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych – przychód ten może być zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną spełnione wszystkie przesłanki zawarte w tym przepisie.

W myśl ww. przepisu, zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.