Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-838/12-2/AJ
z 23 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2012 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie: 3 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2012 r. Pan złożył do Urzędu Skarbowego w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Pismem z dnia 2012 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego – działając na podstawie przepisu art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa – przekazał ww. wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił – w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest – w związku z § 6 ww. rozporządzenia – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 24 czerwca 2010 r. Wnioskodawca sprzedał lokal mieszkalny, stanowiący odrębną nieruchomość, położony w S., zakupiony w dniu 19 sierpnia 2005 r. za kwotę 207.000,00 zł. Następnie Zainteresowany złożył oświadczenie do właściwego organu podatkowego, iż kwotę uzyskaną z tytułu sprzedaży wyżej wskazanego lokalu wydatkuje na cele mieszkaniowe w okresie 2 lat.

Na sfinansowanie zakupu ww. lokalu mieszkalnego w S., w dniu 19 sierpnia 2005 r. Wnioskodawca zaciągnął w banku kredyt hipoteczny w wysokości 33.140,00 CHF.

W dniu 30 kwietnia 2007 r. powyższy kredyt został przez Zainteresowanego spłacony w kwocie 31.522,03 CHF poprzez zaciągnięcie nowego kredytu hipotecznego z dnia 23 kwietnia 2007 r. na kwotę 44.820.00 CHF - dalej: „kredyt refinansowy”.

Całkowita spłata kredytu hipotecznego (kredytu refinansowego udzielonego na podstawie umowy zawartej w dniu 23 kwietnia 2007 r.) nastąpiła w dniu 12 lipca 2010 r. ze środków uzyskanych ze sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego w S., wysokości 125.720,36zł.

Dnia 4 sierpnia 2010 r. Zainteresowany wraz żoną dokonali zakupu nowego lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w Z. za kwotę 376.000,00 zł. Środki na sfinansowanie zakupu pochodziły - w kwocie 56.000,00 zł - ze sprzedaży lokalu w S. oraz 320.000,00 zł z zaciągniętego kredytu hipotecznego w banku.

Pozostała kwota uzyskana ze sprzedaży lokalu w Swarzędzu została przeznaczona na materiały oraz prace wykończeniowe nowo nabytego lokalu w Z., oraz na spłatę rat i odsetek kredytu zaciągniętego na zakup tegoż lokalu.

W odniesieniu do kredytów uzyskanych na podstawie umów zawartych w dniach 19 sierpnia 2005 r. oraz 30 kwietnia 2007 r. Wnioskodawca nie korzystał z ulgi, o której mowa w treści przepisu art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z 2006 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy część przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości położonej w S. będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na fakt, iż środki uzyskane z tej sprzedaży zostały przeznaczone spłatę kredytu refinansowego? Pytanie odnosi się do tej części spłaty kredytu refinansowego, która proporcjonalnie przypadła na kredyt zaciągnięty w dniu 19 sierpnia 2005 r. Pytanie nie odnosi się do możliwości skorzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do pozostałej części przychodu uzyskanego ze sprzedaży lokalu mieszkalnego dokonanej w roku 2010?

Zdaniem Wnioskodawcy, część uzyskanego przez Niego przychodu ze sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego w Swarzędzu będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na fakt, iż część środków uzyskanych z tej sprzedaży została przeznaczona na spłatę kredytu refinansowego. Wysokość zwolnienia odpowiadać będzie tej części spłaty kredytu refinansowego, która proporcjonalnie przypadła na kredyt zaciągnięty w dniu 19 sierpnia 2005 roku.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2006 r., wolne od podatku są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a:

1. w części wydatkowanej nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży:
   • na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   • na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   • na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie przeznaczonych pod budowę budynku mieszkalnego, w tym również gruntu lub udziału w gruncie albo prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego,
   • na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   • na rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację - na cele mieszkalne - własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego. położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. w całości - jeżeli sprzedaż nastąpiła w celu uzyskania, w zamian za te nieruchomości lub prawa, spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu albo budynku mieszkalnego lub jego części,
3. w całości - jeżeli sprzedaż nastąpiła w wykonaniu lub w związku z wielostronną umową o zamianie tych budynków lub praw do lokali,
4. w całości - jeżeli ich nabycie nastąpiło w drodze spadku lub darowizny,
5. w części wydatkowanej, nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży, na spłatę kredytu lub pożyczki, a także odsetek od kredytu lub pożyczki zaciągniętych na cele, o których mowa w lit a), w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo -kredytowej, mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym również na spłatę kredytu lub pożyczki oraz odsetek od tego kredytu lub pożyczki zaciągniętych przed dniem uzyskania tych przychodów.

W analizowanej sytuacji nie mają zastosowanie zastrzeżenia poczynione przez ustawodawcę w treści przepisów art. 21 ust. 2 oraz ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej w 2006 r.

W świetle treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e) ww. ustawy obowiązującej w 2006 r., skorzystanie przez podatnika ze zwolnienia podatkowego zostało uzależnione od przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości na spłatę kredytu lub pożyczki zaciągniętych na cele, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ww. ustawy, przy czym spłata winna nastąpić w ściśle określonym przez ustawodawcę czasie. Tym samym należy zatem stwierdzić, iż kredyt lub pożyczka, które będą podlegać spłaceniu uprzednio musiały zostać zaciągnięte na określone cele, przy czym ustawodawca nie wskazał żadną miarą czy podlegający spłacie kredyt miał zostać bezpośrednio zaciągnięty na określone cele, czy też również możliwe jest skorzystanie ze zwolnienia w przypadku gdy określony cel zaciągnięcia kredytu jest realizowany pośrednio.

W tym miejscu należy podkreślić, iż niewątpliwie w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje stanowisko, że przy interpretowaniu normy prawa podatkowego jeszcze silniej niż w innych działach prawa, decydujące znaczenie ma wykładnia językowa, która w treści użytych w przepisie słów upatruje pierwszoplanowej metody odkodowania ustanowionej normy (podobnie wyrok WSA we Wrocławiu z 14 lipca 2004 r., w sprawie sygn. akt I SA/Wr 1114/02); dopiero w sytuacji, gdy gramatyczna wykładnia nie pozwala na zajęcie jednoznacznego stanowiska, bywa konieczne sięganie do innych rodzajów wykładni stosowanych w prawie.

W tym miejscu należy jednak powołać się na wyrok Sądu Najwyższego z 8 stycznia 1993 r. w sprawie III ARN 84/92, w którym Sąd stwierdził, że wykładnia gramatyczno-językowa jest tylko jednym z powszechnie przyjmowanych w rozumowaniu prawniczych sposobów wykładni, a wnioski z niej płynące mogą być również często mylące i prowadzić do rezultatów merytorycznie błędnych, niezgodnych z rzeczywistymi intencjami ustawodawcy, a czasami nawet do rezultatów niesprawiedliwych i krzywdzących stronę postępowania; dlatego musi być uzupełniona wnioskami płynącymi z zastosowania innych rodzajów wykładni: historycznej, systemowej, funkcjonalnej, logicznej, a wreszcie - jeśli nie przede wszystkim - celowościowej, która w odniesieniu do indywidualnych spraw uznana jest za najodpowiedniejszą i najlepiej prowadzącą do rozszyfrowania intencji celów ustawodawcy.

W przypadku odkodowywania treści normy sięgnięcie również do wykładni innej niż językowa uzasadniony jest także fakt, iż treść samego przepisu nie daje jasnej odpowiedzi czy spłacany kredyt musiałby być bezpośrednio zaciągnięty na określony cel czy też wystarczającym jest aby spłacany kredyt pośrednio był zaciągnięty na ten właśnie cel. W ocenie Wnioskodawcy, w analizowanej sytuacji należy zatem odnieść się do wykładni celowościowej przy odkodowywaniu normy przepisu art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e). Ustalenie, czy kredyt, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 e) ustawy obowiązującej w 2006 r. został zaciągnięty w celu mieszkaniowym należy wiązać wyłącznie z faktycznym sposobem rozdysponowania środków pochodzących z tego kredytu. Dla zastosowania zwolnienia, o którym mowa w tym przepisie nie ma bowiem znaczenia to, czy z treści umowy kredytu wynika na jaki cel został on udzielony, czy też tak cel nie został określony. Najistotniejsze jest natomiast to, czy kredyt został w rzeczywistości przeznaczony na cele wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej w 2006 r. Istotne jest bowiem wyłącznie to, że wykładnia celowościowa dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) pozwała na przyjęcie, że zwolnienie podatkowe przysługuje wówczas, gdy podatnik przeznacza przychody ze sprzedaży na cele wskazane w tym przepisie i w terminach w nim określonych.

W ocenie Zainteresowanego nowy kredyt (kredyt refinansowy) w równym stopniu służy podatnikowi do sfinansowania inwestycji mającej na celu zaspokojenie jego potrzeb mieszkaniowych jak kredyt, który został spłacony tym kredytem refinansowym. Nie byłby uzasadniony, z punktu widzenia racjonalnego ustawodawcy pogląd, że wydatkowanie przychodów uzyskanych ze sprzedaży lokalu mieszkalnego, w warunkach określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, na spłatę kredytu zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego, a w innym przypadku na spłatę kredytu refinansowego zaciągniętego na spłatę tego pierwszego kredytu, realizują na tyle odrębne cele, iż uzasadnia to odmienne potraktowanie tych dwóch przypadków pod względem podatkowym.

Zdaniem Zainteresowanego, ustawodawca przyjmując regulacje zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej w 2006 r., wyznaczył cel - podejmowanie przez podatników inwestycji mieszkaniowych służących zaspakajaniu ich potrzeb mieszkaniowych, który ze względów społecznych, nawet kosztem zasady równości podatkowej, zasługuje na preferencyjne podatkowe potraktowanie. Do podatnika należy z kolei decyzja co do tego, w jaki możliwie racjonalny z jego punktu widzenia sposób, uwzględniając ograniczone zazwyczaj możliwości finansowe, z preferencji takich skorzystać. Ustanowienie przesłanek uprawniających do skorzystania z ulgi podatkowej, a także ocena, czy w konkretnym przypadku przesłanki te zostały spełnione, nie powinny z założenia kolidować z racjonalnością gospodarczą podejmowanych przez podatnika działań chyba, że prowadziłoby to do nieuzasadnionego nadużywania zakresu ustanowionych preferencji. Jeżeli zatem pojawiła się możliwość korzystniejszego sfinansowania inwestycji mieszkaniowej, poprzez uzyskanie kredytu przyznanego na lepszych warunkach, w celu spłaty poprzedniego kredytu (mieszkaniowego), nie ma uzasadnionych powodów, aby sama zmiana instytucji kredytowej, przy niezmienionym w istocie rzeczy przeznaczeniu uzyskanych z tego tytułu środków - sfinansowanie inwestycji zaspakajającej potrzeby mieszkaniowe - skutkowała utratą, czy też niemożnością skorzystania ze zwolnienia podatkowego.

W tym miejscu warto pokreślić, iż wyżej przedstawione stanowisko jest prezentowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 25 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 2028/09, wyrok z dnia 25 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 2029/09, wyrok z dnia 13 października 2011 r., sygn. akt II FSK 684/10, czy też wyrok z dnia 1 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1627/10.

W analizowanej sprawie spłata kredytu otrzymanego na podstawie umowy z dnia 30 kwietnia 2007 r. nastąpiła ze środków uzyskanych (z przychodu uzyskanego) ze sprzedaży nieruchomości mieszkaniowej, przy czym spłata ta dotyczyła również części kredytu, który został zaciągnięty na zakup lokalu mieszkalnego w roku 2005. Niewątpliwie kredyt zaciągnięty w roku 2005 stanowi kredyt zaciągnięty na jeden z celów określonych w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej w 2006 r. Dokonanie czynności technicznej polegającej na refinansowaniu tego kredytu nowym kredytem otrzymanym na podstawie umowy z dnia 30 kwietnia 2007 r. nie zmienia faktu, iż kredyt ten nadal pozostaje kredytem zaciągniętym na określony, ten sam cel - zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Część kredytu refinansowego odpowiadająca niespłaconej kwocie kredytu zaciągniętego w roku 2005 nadal pozostaje kredytem zaciągniętym na cel określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ww. ustawy. Gdyby nie środki uzyskane z kredytu zaciągniętego w roku 2005, którego spłata kontynuowana była poprzez spłacanie kredytu otrzymanego na podstawie umowy z dnia 30 kwietnia 2007 r. (kredytu refinansowego) nie byłoby możliwości zrealizowania celu jakim było zaspokojenie Wnioskodawcy, jako podatnika, potrzeb mieszkaniowych.

Tym samym w ocenie Zainteresowanego, z uwagi na fakt, iż w analizowanej sprawie zostały spełnione wszystkie warunki określone przez ustawodawcę w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej w 2006 r., zwolnieniu z opodatkowania podlegać będzie ta część przychodu uzyskanego ze sprzedaży lokalu mieszkalnego dokonanej w roku 2010, która odpowiada wartości części spłaconego za pomocą środków pochodzących ze sprzedaży tego lokalu kredytu refinansowego. Część kredytu refinansowego, o której mowa w zdaniu poprzednim dotyczy tej części tego kredytu, która proporcjonalnie przypadła na kredyt zaciągnięty w dniu 19 sierpnia 2005 roku.

Mając na uwadze powyższe Zainteresowany wnosi o stwierdzenie prawidłowości wyżej zaprezentowanego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

—jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment jej nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Zainteresowany nabył przedmiotowy lokal mieszkalny dnia 19 sierpnia 2005 r.

Zatem, w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

Zgodnie bowiem z art. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588) do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do 31 grudnia 2006 r. stosuje się zasady określone w tej ustawie w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

Na mocy art. 28 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek od przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu. Podatek jest płatny bez wezwania w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania podatnika. Zasada ta nie ma zastosowania do podatników, którzy w terminie 14 dni od dnia dokonania sprzedaży złożą oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży przeznaczą na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) lub lit. e).

Natomiast, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) w części wydatkowanej nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży:

• na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
• na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
• na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie przeznaczonych pod budowę budynku mieszkalnego, w tym również gruntu lub udziału w gruncie albo prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego,
• na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• na rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację – na cele mieszkalne – własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  

Ponadto, należy zauważyć, iż z treści art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e) przedmiotowej ustawy wynika, że wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), w części wydatkowanej, nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży, na spłatę kredytu lub pożyczki, a także odsetek od kredytu lub pożyczki zaciągniętych na cele, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a), w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym również na spłatę kredytu lub pożyczki oraz odsetek od tego kredytu lub pożyczki zaciągniętych przed dniem uzyskania tych przychodów.

Art. 21 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przepis ust. 1 pkt 32 lit. e) nie ma zastosowania do podatników, którzy odsetki od kredytu lub pożyczki odliczali lub odliczają na podstawie art. 26b.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, w szczególności z art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e) ww. ustawy, iż okolicznością decydującą o prawie do zwolnienia z opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jest wydatkowanie go m.in. na spłatę kredytu lub pożyczki zaciągniętych na określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) cele.

Jednocześnie wskazać również należy, iż zawarte w tym przepisie wyliczenie tzw. wydatków mieszkaniowych, których realizacja powoduje zwolnienie z opodatkowania ma charakter wyczerpujący (enumeratywny).

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, iż część środków uzyskanych ze sprzedaży mieszkania Wnioskodawca przeznaczył na spłatę kredytu hipotecznego (kredytu refinansowego), który został zaciągnięty na spłatę kredytu hipotecznego zaciągniętego w dniu 19 sierpnia 2005 r.

Jak wskazano powyżej katalog zawierający cele, na które musi być zaciągnięty kredyt lub pożyczka, aby podatnikowi przysługiwało z mocy ustawy przedmiotowe zwolnienie, wymieniony w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. ma charakter zamknięty.

Należy, zatem uznać, że zwolnienie to nie dotyczy przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), a wydatkowanych na spłatę kredytu czy pożyczki zaciągniętych na inne cele, niż wymienione w tym przepisie, w tym również na spłatę kredytu refinansowego, czyli kredytu, który został zaciągnięty na spłatę innego kredytu.

W tym przypadku bez znaczenia pozostaje również fakt, że kredyt refinansowy zaciągnięty został m. in. na spłatę kredytu zaciągniętego wcześniej na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca nie dokonał bowiem spłaty kredytu zaciągniętego na sfinansowanie samej inwestycji mieszkaniowej, lecz spłaty kredytu zaciągniętego na spłatę innego zobowiązania (kredytu). Takiego zaś przeznaczenia środków nie przewiduje art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. e) ww. ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, iż część przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży mieszkania wydatkowany na spłatę kredytu refinansowego przeznaczonego na spłatę kredytu zaciągniętego na nabycie tego mieszkania nie korzysta ze zwolnienia od podatku. Należy bowiem podkreślić, iż przedmiotowy wydatek nie spełnia wymogów zwolnienia zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i lit. e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pokreślić należy również, iż – zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – zwolnienia podatkowe stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych wyjaśnić należy, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły, podobnie jak orzeczenia prezentujące odmienne stanowisko np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 22/11, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 4/12, wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 649/08, z dnia 12 sierpnia 2011 r., sygn. akt II FSK 374/10 oraz sygn. akt II FSK 375/10.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.