Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-820/12-4/TR
z 23 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko reprezentowanej przez pełnomocnika – doradcę podatkowego Pana, przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2012 r. (data wpływu: 27 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym w dniach: 29 sierpnia 2012 r. oraz 16 października 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni uległa w dniu 27 czerwca 2000 roku wypadkowi komunikacyjnemu, doznając poważnych obrażeń powodujących trwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie 67%. Na skutek wypadku Wnioskodawczyni utraciła pełną zdolność do pracy, nie mogła też kontynuować zatrudnienia na dotychczasowym stanowisku i u dotychczasowego pracodawcy. Umowę o pracę z Wnioskodawczynią rozwiązano ostatecznie w 2002 roku.

W dniu 28 kwietnia 2010 roku Wnioskodawczyni złożyła pozew, w którym domagała się zapłaty odszkodowania, w tym z tytułu utraconych w związku z wypadkiem korzyści.

Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2012 roku sąd okręgowy zasądził na Jej rzecz między innymi kwotę 213 930 złotych. Jako tytuł przyznania tej sumy sąd wskazał utracone przez Wnioskodawczynię korzyści (lucrum cessans) w postaci wynagrodzenia za pracę, którego nie uzyskała w wyniku wypadku w latach 2003-2009.

Sąd oszacował odszkodowanie biorąc za podstawę wysokość przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat z zysku w latach 2000 (rok, w którym nastąpił wypadek) i 2002 (rok, w którym rozwiązano umowę o pracę) i porównując ją z wysokością wynagrodzenia otrzymywanego w tych dwóch latach przez Wnioskodawczynię. Uzyskany w ten sposób współczynnik sąd zastosował do danych statystycznych o przeciętnym wynagrodzeniu publikowanych za lata 2003-2009. W ostatnim etapie sąd odjął od tak wyliczonych dochodów hipotetycznych za ten okres dochody rzeczywiście uzyskane w poszczególnych latach przez Wnioskodawczynię z tytułu umów zlecenia i z działalności gospodarczej. Różnica stanowiła, jak zaznaczył sąd, utracony zysk (lucrum cessans) i została Wnioskodawczyni przyznana w podanej wyżej kwocie 213 930 złotych. Składając niniejszy wniosek, Wnioskodawczyni zamierzała usunąć wątpliwości co do interpretacji przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy odszkodowanie w wysokości 213 930 złotych zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni jest objęte zakresem przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na ww. pytanie odpowiedzieć należy następująco: odszkodowanie to należy do kategorii odszkodowań, o której mowa w lit. b) art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy i w związku z tym nie podlega ono zwolnieniu ustanowionemu w art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego są „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”.
   
   

Podstawą otrzymania odszkodowania przez Wnioskodawczynię jest co prawda wyrok sądowy; jest to odszkodowanie inne, niż wskazane we wcześniejszych punktach ustępu 1 art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nadto nie zostało ono zasądzone w związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Niemniej, w ocenie Wnioskodawczyni, odszkodowanie to nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z uwagi na brzmienie podpunktu b) tego przepisu.

Przyznana Wnioskodawczyni kwota 213 930 złotych stanowi niewątpliwie odszkodowanie w zakresie lucrum cessans, a więc korzyści, jakich Wnioskodawczyni mogłaby się racjonalnie spodziewać w latach 2003-2009, gdyby mogła kontynuować zatrudnienie u dotychczasowego pracodawcy.

Jak wspomniano wyżej, nie było to możliwe z powodu wypadku i wywołanego nim trwałego uszczerbku na zdrowiu. Taki charakter przyznanego odszkodowania przesądza o zaliczeniu go do kategorii, o której mowa w podpunkcie b) omawianego przypisu i tym samym wyłącza możliwość zastosowania do niego zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.