INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2011 r. (data wpływu 21 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego: pojazdów samochodowych, ubezpieczeń majątkowych i innych ubezpieczeń. W związku z charakterem prowadzonej działalności w celu dostosowania się do jej potrzeb, konieczne jest używanie samochodu osobowego. Z racji prowadzonej działalności Wnioskodawczyni jest zwolniona z podatku VAT. Nie ma więc prawa do zaliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego czy też gazu do kosztów uzyskania przychodów, a tym samym takie ograniczenie występuje też w odliczeniu od dochodu nabytego do napędu pojazdu samochodowego (samochód osobowy) paliwa. Zainteresowana nadmienia, że w dalszym ciągu będzie prowadziła działalność gospodarczą o wskazanym powyżej charakterze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w prowadzonej działalności pośrednictwa ubezpieczeniowego zachodzi ograniczenie w odliczaniu w koszty uzyskania przychodów wartości zakupionego paliwa netto i podatku VAT przy zakupie paliwa do napędu samochodu osobowego o masie całkowitej nie przekraczającą 3,5 t., który nie jest używany na podstawie umów najmu, dzierżawy leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, zawartych przed dniem 1 stycznia 2011 roku...

Zdaniem Wnioskodawczyni, z dniem 1 stycznia 2011 r. wprowadzono ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych. Wyjątek stanowią pojazdy samochodowe, do których nie stosuje się ograniczenia (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z 2010 roku).

Tym samym ograniczenie w odliczeniu dotyczy również nabywanego paliwa (w cenie netto + VAT) do napędu pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie nieprzekraczającej 3,5 tony (w tym samochodów z kratką). Nie ma więc w tym przypadku zastosowanie art. 23 pkt 43a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307).

Reasumując powyższe Wnioskodawczyni uważa, że w świetle obowiązujących przepisów nie ma zastosowania dokonywanie odpisu w koszty uzyskania przychodu w PKPiR zakupionego do napędu samochodu osobowego paliwa w wysokości brutto wystawionej na to paliwo faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie tut. organ zauważa, że ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) nie zawiera przepisu określonego jako art. 23 pkt 43a.

Jednakże mając na uwadze kontekst zawartych informacji tut. organ zrozumiał, iż Wnioskodawczyni określając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego miała na uwadze przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ww. ustawy.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Wyżej powołany przepis dopuszcza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług w tej części, w której zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy tego podatku.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Zainteresowana wykorzystuje do celów działalności gospodarczej samochód osobowy będący jej własnością. Przy zakupie paliwa do tego samochodu Zainteresowana nie ma prawa do odliczenia podatku VAT na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług w związku z zakupem paliwa do samochodu osobowego, stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy podatek naliczony VAT nie podlega odliczeniu w rozliczeniu VAT, ponieważ podatnikowi takie odliczenie nie przysługuje i koszty z tytułu używania samochodu, z którymi wiąże się ten VAT były poniesione w celu uzyskania przychodów, podatek ten może w całości stanowić koszt uzyskania przychodu.

Reasumując, naliczony podatek VAT, który nie podlega odliczeniu zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może w całości stanowić koszty uzyskania przychodu. Nieprawidłowym jest więc stanowisko Wnioskodawczyni, iż w prowadzonej działalności pośrednictwa ubezpieczeniowego zachodzi ograniczenie w odliczaniu w koszty uzyskania przychodów wartości zakupionego paliwa netto i podatku VAT przy zakupie paliwa do napędu samochodu osobowego. Zastosowanie znajdzie bowiem przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.