INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sąd Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2011 r. Sygn. akt II FSK 1588/09, wniosku z dnia 27 maja 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 03 czerwca 2008 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie skutków podatkowych wyceny kontraktów terminowych typu forward - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 czerwca 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie skutków podatkowych wyceny kontraktów terminowych typu forward. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 25 sierpnia 2008 r. Znak IBPB3/423-468/08/AM wezwano do ich uzupełnienia. Braki formalne uzupełniono w dniu 03 września 2008 r.

W dniu 08 września 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak IBPB3/423-468/08/AM, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Pismem z dnia 22 września 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 23 września 2008 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Pismem z dnia 13 października 2008 r. Znak IBPB3/423W-85/08/AM Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie.

Pismem z dnia 05 listopada 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 14 listopada 2008 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z dnia 05 grudnia 2008 r. Znak IBPBI/2/4240-62/08/AM Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 30 marca 2009 r. Sygn. akt I SA/Gl 1119/08 oddalił skargę. Od ww. wyroku Spółka wniosła skargę kasacyjną.

W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 stycznia 2011 r. Sygn. akt II FSK 1588/09 uchylił zaskarżony wyrok WSA w całości oraz poprzedzającą go interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, z dnia 08 września 2008 r. Znak IBPB3/423-468/08/AM.

Prawomocny wyrok wpłynął do tut. BKIP w dniu 31 marca 2011 r., natomiast akta sprawy zostały zwrócone do tut. Organu w dniu 12 kwietnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka stosując instrumenty zabezpieczające ryzyka walutowe zawarła z bankiem kontrakty typu forward. Na dzień bilansowy Spółka otrzymała wyceny zawartych kontraktów, które stanowią urealnienie wartości instrumentów zabezpieczających.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 9b ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych wycena kontraktów terminowych typu forward, otrzymana z banków, z którymi Spółka zawarta kontrakty, skutkuje obowiązkiem jej uwzględnienia dla potrzeb obliczenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Spółki, celem tej wyceny nie jest ustalenie różnic kursowych w rozumieniu ustawy podatkowej, dlatego nie powinny być uwzględnianie przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Od dnia 01 stycznia 2007 r. w zakresie sposobu rozliczania różnic kursowych na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych wprowadzono możliwość wyboru przez podatnika metody ustalania różnic kursowych w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76 poz. 694 ze zm., zwana dalej: „ustawą z dnia 29 września 1994 r.") albo zmienionych przepisów zawartych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. Zastosowanie metody bilansowej oznacza, że podatnik dla prawidłowego obliczenia wyniku podatkowego może uwzględnić nie tylko zrealizowane różnice kursowe, ale również niezrealizowane różnice, które powstają w związku z wyceną wyrażonych w walutach obcych aktywów i pasywów, a także z wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r.

W myśl przepisu art. 9b ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., podatnicy, którzy wybrali metodę ustalania różnic kursowych na podstawie przepisów o rachunkowości, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego, z tym, że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Z powyższego wynika, że podatkowo uwzględnić należy:

• różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych,
• różnice kursowe wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej oraz
• różnice kursowe z wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych.
  
  

Zasady wyceny, ujawniania oraz prezentacji instrumentów finansowych, w tym instrumentów pochodnych, określone zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych. W rozdziale 4 tego rozporządzenia określone zostały metody wyceny instrumentów zabezpieczających ¬instrumentów pochodnych - spełniających warunki określone w art. 35a ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r., a w uzasadnionych przypadkach - także aktywa finansowe lub zobowiązania finansowe nie będące instrumentami pochodnymi, co do których oczekuje się, że ich wartość godziwa lub związane z nimi przepływy pieniężne skompensują zmiany wartości godziwej zabezpieczanej pozycji lub związanych z nią przepływów pieniężnych.

Instrumenty pochodne powodują powstanie pewnych praw i zobowiązań związanych z przeniesieniem ryzyka finansowego. W chwili zawarcia transakcji terminowej instrument pochodny nie powoduje zmian w składnikach bilansu i wyniku finansowym.

Zgodnie z § 32 ust. 1 powołanego rozporządzenia, w przypadku zabezpieczania wartości godziwej, zyski lub straty z wyceny instrumentu zabezpieczającego w wartości godziwej lub z wyceny składnika walutowego instrumentu zabezpieczającego nie będącego instrumentem pochodnym, ujmuje się w księgach rachunkowych na bieżąco, jako przychody lub koszty finansowe okresu sprawozdawczego. Skutki przeszacowania pozycji zabezpieczanej, spowodowane przez określone ryzyko poddane zabezpieczeniu, odpowiednio podwyższające lub pomniejszające wartość tej pozycji wykazaną w księgach rachunkowych, zalicza się na bieżąco do przychodów lub kosztów finansowych okresu sprawozdawczego. Dotyczy to również zwiększania i zmniejszania wartości pozycji zabezpieczanych, które w innym przypadku, jako skutki przeszacowania, byłyby odniesione na kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny, jak też pozycji wycenianych przez jednostkę w cenie nabycia. Jednocześnie - zgodnie z § 33 ust. 1 tego rozporządzenia – w przypadku zabezpieczania przepływów pieniężnych, zyski lub straty z wyceny wartości godziwej instrumentu zabezpieczającego lub z wyceny składnika walutowego instrumentu zabezpieczającego nie będącego instrumentem pochodnym w części uznanej, zgodnie z § 28 ust. 4 rozporządzenia, za efektywne zabezpieczenie przyszłych przepływów pieniężnych związanych z zabezpieczaną pozycją, odnosi się na kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny; bezwzględna wartość kwoty odniesionej na kapitał, to jest w pełni efektywnego zabezpieczenia, nie może być jednak wyższa od wartości godziwej skumulowanych od dnia rozpoczęcia zabezpieczania zmian przyszłych przepływów pieniężnych związanych z zabezpieczaną pozycją, a pozostałą część skutków przeszacowania instrumentu zabezpieczającego, obejmującą kwotę niestanowiącą w pełni efektywnego zabezpieczenia. Jeżeli instrumentem zabezpieczającym jest pochodny instrument finansowy, zalicza się do przychodów lub kosztów finansowych okresu sprawozdawczego; w pozostałych przypadkach stosuje się przepisy rozdziału 3 rozporządzenia z dnia 12 grudnia 2001 r.

Powyższe oznacza, że § 32 i § 33 powołanego rozporządzenia dotyczą sposobu ujmowania skutków wyceny instrumentów zabezpieczających. Wycena ta polega na zmianach wartości godziwej tych instrumentów. W opinii Spółki, analiza powyższych uregulowań prawnych z zakresu prawa bilansowego prowadzi do wyrażenia poglądu, zgodnie z którym wycena kontraktów terminowych otrzymanych przez Spółkę od banków dotyczy (urealnienia) wartości instrumentów zabezpieczających, a nie ustalania różnic kursowych. Celem oraz skutkiem tej wyceny nie jest ustalenie różnic kursowych.

W opinii Spółki, kontrakty forward nie są aktywami, pasywami czy też pozycjami pozabilansowymi wyrażonymi w walucie obcej (w aspekcie ustalania różnic kursowych). Stosowany do ich wyceny kurs waluty ma jedynie charakter bazowy. Podobny charakter mogłyby mieć np. indeksy giełdowe, czy stopy procentowe, dlatego też skutków dokonywanej wyceny instrumentów zabezpieczających nie ujmuje się w rachunku podatkowym. Wycena bilansowa kontraktów terminowych nie jest ustalaniem różnic kursowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, wycena kontraktów terminowych typu forward, otrzymana z banków, z którymi Spółka zawarła powyższe kontrakty, nie skutkuje obowiązkiem jej uwzględnienia dla potrzeb obliczenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 08 września 2008 r. Znak IBPB3/423-468/08/AM Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 30 marca 2009 r. Sygn. akt I SA/Gl 1119/08 oddalił skargę. Od powyższego wyroku Spółka wniosła skargę kasacyjną.

W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 25 stycznia 2011 r. Sygn. akt II FSK 1588/09 prawomocnym postanowieniem uchylił zaskarżony wyrok WSA w całości oraz poprzedzającą go interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, z dnia 08 września 2008 r. Znak IBPB3/423-468/08/AM, stwierdzając m.in., iż: „Rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż ma ona usprawiedliwione podstawy, wobec czego podlega uwzględnieniu. (…) Na wynik sprawy zakończonej zaskarżonym wyrokiem wpływ miało (…) zaakceptowanie przez Sąd wykładni normy prawa materialnego wskazanej we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego ujętej w art. 9b ust 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która dokonana została przez Dyrektora Izby Skarbowej działającego jako organ upoważniony przez Ministra Finansów. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego dokonano błędnej wykładni przepisu art. 9b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zwrócić przy tym należy uwagę, iż stan faktyczny sprawy został uznany przez sąd pierwszej instancji za bezsporny. Wynika z niego, iż wnioskodawca, to jest spółka akcyjna, stosując instrumenty zabezpieczenia ryzyka walutowego zawarł z bankami kontrakty typu forward. W związku z tym spółka otrzymała z tych banków wycenę zawartych kontraktów stanowiących urealnienie wartości instrumentów zabezpieczających. Stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, akceptujące w całości wykładnię zawartą w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów, jest nie prawidłowe, gdyż przyjmuje w ślad za Dyrektorem Izby Skarbowej, błędną interpretacje przepisu art. 9b ust. 2 powołanej ustawy podatkowej. Wojewódzki Sąd Administracyjny zaakceptował więc pogląd, iż w każdym przypadku kiedy następuje wycena kontraktów terminowych otrzymywanych przez spółkę od banków dotycząca wyceny wartości instrumentów finansowych na gruncie prawa bilansowego powstają różnice kursowe. Tymczasem celem oraz skutkiem tego rodzaju wyceny, przy zastosowaniu metody rachunkowej, nie musi być powstawanie różnic kursowych. Na podstawie wskazanych w interpretacji przepisów prawa nie można bowiem sformułować tezy, iż samo dokonywanie wyceny kontraktów terminowych otrzymywanych przez spółkę od banków dotyczącej wyceny wartości instrumentów finansowych przesądza o powstaniu podatkowych różnic kursowych. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, na tle wskazanego w niniejszej sprawie stanu faktycznego, o powstaniu podatkowych różnic kursowych nie można mówić do momentu, kiedy podatnik nie rozpozna takich różnic na gruncie prawa bilansowego. Natomiast organ dokonujący indywidualnej interpretacji przesądził a priori, iż każda wycena dotycząca wyceny wartości instrumentów finansowych powoduje skutki w postaci powstania różnic kursowych na gruncie prawa bilansowego. Tymczasem interpretacja indywidualnej prawa podatkowego dotycząca przepisu art. 9b ust 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powinna wskazywać, iż w opisanym stanie faktycznym powstanie różnic kursowych na gruncie prawa podatkowego uzależnione jest od powstania różnic kursowych w świetle przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości. Z tych przyczyn na podstawie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zaskarżony wyrok należało uchylić w całości i uchylić zaskarżoną interpretację.”

W dniu 11 kwietnia 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał postanowienie Sygn. akt II FSK 1588/09, którym sprostował oczywistą omyłkę pisarską w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 stycznia 2011 r. w sprawie o sygnaturze akt II FSK 1588/09 w ten sposób, że błędne zdanie zaczynające się na str. 6 uzasadnienia: „Z tych przyczyn na podstawie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zaskarżony wyrok Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w całości i oddalił skargę kasacyjną” zastąpił zdaniem prawidłowym, to jest: „Z tych przyczyn na podstawie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zaskarżony wyrok należało uchylić w całości i uchylić zaskarżoną interpretację.”

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 27 maja 2008 r. stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze. zm., oznaczonej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.
   
   

Stosownie do art. 9b ust. 2 ustawy o pdop, podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Analizując całokształt przepisów zamieszczonych w art. 9b ustawy o pdop, w świetle pozostałych problemów poruszonych w przedmiotowej sprawie, należy mieć na uwadze, iż powyższy artykuł ustanowiony został przez ustawodawcę dla rozpoznawania różnic kursowych na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, gdyż w ust. 1 tego artykułu jest wyraźnie mowa o ustalaniu przez podatników różnic kursowych (na podstawie art. 15a ustawy o pdop lub przepisów o rachunkowości).

Biorąc powyższe pod uwagę, przy dokonywaniu interpretacji zapisów art. 9b ust. 2 ustawy o pdop, czyli w stosunku do podatników, którzy wybrali „metodę rachunkową” ustalania różnic kursowych, w pełni uzasadnionym staje się stwierdzenie, iż zapisy te w całości dotyczą kwestii zaliczania do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnic kursowych.

Tym samym należy uznać, iż w świetle art. 9b ust. 2 ustawy o pdop, zaliczeniu - przez podatników, którzy wybrali „metodę rachunkową” - odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów podlegają ujęte w księgach rachunkowych:

• różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych,
• różnice kursowe wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej oraz
• różnice kursowe z wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych.
  
  

Przy czym chodzi tu o różnice kursowe ustalone zgodnie z przepisami o rachunkowości i w rozumieniu przepisów o rachunkowości. Wprawdzie, w treści omawianego przepisu przed wyrażeniem „wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych” nie został użyty przyimek „z” lecz w świetle całości uregulowań zawartych w art. 9b ustawy o pdop, nie może to być interpretowane jako zgoda ustawodawcy na zaliczenie do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów „wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych”, a więc kategorii odrębnej od różnic kursowych, którym właśnie poświęcony został w całości art. 9b ustawy o pdop.

Podatkowe rozwiązanie dotyczące różnic kursowych sprowadza się w istocie do reguły, iż podatnicy, którzy wybrali metodę rachunkową ustalania różnic kursowych, w sposób konsekwentny zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów podatkowych ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z transakcji walutowych i wyceny aktywów oraz pasywów, a także wyceny pozabilansowej pozycji w walutach obcych (art. 9b ust. 2 ustawy o pdop). W takiej sytuacji rozwiązania wynikające z rachunkowości określają zatem skutek w podatku dochodowym od osób prawnych związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest przy tym modyfikowana innymi przepisami ustawy o pdop.

Mając powyższe na uwadze, o powstaniu podatkowych różnic kursowych nie można mówić do momentu, kiedy podatnik nie rozpozna takich różnic na gruncie prawa bilansowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka stosując instrumenty zabezpieczające ryzyka walutowe zawarła z bankiem kontrakty typu forward. Na dzień bilansowy otrzymała wyceny zawartych kontraktów, które stanowią urealnienie wartości instrumentów zabezpieczających.

W związku z powyższym, w świetle przepisów o rachunkowości w związku z otrzymaną z banków wyceną kontraktów terminowych typu forward, Spółka nie rozpoznaje różnic kursowych na gruncie ww. ustawy, to stosownie do art. 9b ust. 2 ustawy o pdop, nie powstają również podatkowe różnice kursowe.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.