Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28.08.2012 (data wpływu 31.08.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków związanych z postępowaniem przed Krajową Izbą Odwoławczą przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.08.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków związanych z postępowaniem przed Krajową Izbą Odwoławczą przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. prowadzi działalność gospodarczą od 1992 roku, polegającą w przeważającym zakresie na:

• usługach związanych z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych PKWiU 36.00.20;

• usługach związanych z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków PKWiU 37.00.11;

• usługach związanych z opróżnianiem i szamb i dołów gnilnych PKWiU 37.00.12.
  
  

Spółka posiada własne ujęcia wody, Stację Uzdatniania Wody, sieci wodociągowe oraz sieci kanalizacyjne z Oczyszczalnią Ścieków.

Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o. o. jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług.

Sp. z o.o. realizuje inwestycję dofinansowaną z Funduszu Spójności w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko pod nazwą ,,Rozbudowa oczyszczalni ścieków i rozbudowa sieci kanalizacyjnej”. Przeprowadzona inwestycja będzie miała na celu możliwości odbioru większej ilości ścieków bytowych, a tym samym zwiększenie jakości oczyszczanych ścieków. Tym samym wzrośnie przychód z tego tytułu. Zakończenie inwestycji planowane jest na VI 2013 roku.

Realizacja przedmiotowego zadania podzielona została na kontrakty tj. rozbudowa sieci kanalizacyjnej i rozbudowa Oczyszczalni Ścieków. Wyłonienie wykonawców poszczególnych kontraktów odbywa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759, ze zm.) i w przedmiotowej sprawie dotyczy rozbudowy Oczyszczalni Ścieków, która stanowi środek trwały prowadzonej działalności gospodarczej Spółki. Zamawiający przeprowadził postępowanie przetargowe w celu wyboru wykonawcy. W wyniku którego wykluczył z postępowania jednego z wykonawców, gdyż wykonawca nie spełniał samodzielnie warunków udziału w postępowaniu i jednocześnie nie udowodnił dysponowania odpowiednim zasobem podmiotów trzecich, w związku z powyższym podlegał wykluczeniu z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 4 ustawy Pzp. Wykluczony podmiot wykazując spełnianie - kluczowego z punktu widzenia realizacji zamówienia - warunku udziału w postępowaniu, tj. w zakresie wymaganego doświadczenia zawodowego zgodnie z pkt 9.1.2 a) IDW (instrukcji dla wykonawców), oparł się wyłącznie na doświadczeniu podmiotów udostępniających mu — w trybie art. 26 ust. 2 b ustawy — Prawo zamówień publicznych — zasoby wiedzy i doświadczenia w zakresie „udostępnienia wiedzy i doświadczenia na zasadzie know-how” (zobowiązania Spółek M S.A. oraz E SA.). Wykonawca zobowiązany był do przedłożenia wraz z ofertą i pisemnymi oświadczeniami przywoływanych powyżej podmiotów trzecich o udostępnieniu zasobów także dokumentów formalno-prawnych dotyczących tychże podmiotów, wskazanych w pkt 10.2 IDW (instrukcji dla wykonawców). W związku z brakiem złożenia przez Wykonawcę powyższych dokumentów dotyczących podmiotów udostępniających zasoby, pomimo wezwania go przez Zamawiającego w trybie art. 26 ust. 3 ustawy — Prawo zamówień publicznych, wykonawca jako nie spełniający samodzielnie wymogów udziału w postępowaniu podlega wykluczeniu. Zdaniem spółki, wykluczony podmiot nie posiadał wiedzy i doświadczenia w zakresie wykonania przedmiotu zamówienia i w tym zakresie opierał się na doświadczeniu innych w/w dwóch firm, które jako podwykonawcy nie brałyby udziału w wykonywaniu projektu, a jedynie udzielałyby konsultacji i doradztwa podmiotowi przystępującemu do przetargu. Spółka poddała w wątpliwość, że w/w firma nieposiadająca doświadczenia, w sposób właściwy wykona inwestycję, co w konsekwencji spowodowałoby w przyszłości niewłaściwe działanie Oczyszczalni Ścieków.

W/w podmiot biorący udział w postępowaniu przetargowym złożył odwołanie do Krajowej Izby Odwoławczej przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych, zarzucające niesłuszne odrzucenie jego oferty. Wyrokiem z dnia 14 czerwca, Krajowa Izba Odwoławcza uwzględniła odwołanie i nakazała unieważnienie czynności wykluczenia odwołującego z postępowania, a tym samym unieważnienie czynności odrzucenia jego oferty oraz nakazała ponowne badanie i ocenę ofert z uwzględnieniem oferty odwołującego i zasądziła od spółki na rzecz w/w wykluczonego podmiotu, kwotę 13.600,00 zł., stanowiącą koszty postępowania odwoławczego poniesione z tytułu wpisu od odwołania oraz wynagrodzenia pełnomocnika. Zasądzona przez KIO kwota 13.600,00 zł, na rzecz wykluczonego podmiotu, rozpoznawana jest przez spółkę jako koszty rodzajowe zespołu „4” (pozycja opłaty pozostałe), które są w powiązaniu z kontem zespołu „5” (koszty związane z działalnością oczyszczania i odprowadzania ścieków). Ewentualnie w/w kwota mogłaby być rozłożona w czasie poprzez dokonaną amortyzację po dokonaniu zwiększenia wartości modernizowanego środka trwałego- Oczyszczalni Ścieków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z postępowaniem przed Krajową Izbą Odwoławczą przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych obejmujące poniesione przez Zamawiającego koszty strony wnoszącej odwołanie, z tytułu wpisu od odwołania oraz koszty wynagrodzenia pełnomocnika wykonawcy, mogą:

1. stanowić koszt uzyskania przychodów, stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
   lub
2. podwyższyć wartość modernizowanego środka trwałego po dokonaniu rozbudowy, w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione opłaty w związku z powyższym odwołaniem mogą:

Ad. 1 - stanowić koszty bezpośrednio związane z działalnością operacyjną jednostki. Powinny one zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż będą miały one po wykonaniu rozbudowy Oczyszczalni Ścieków związek przyczynowo- skutkowy poprzez zwiększenie kwot przychodów z tytułu odbioru większej ilości ścieków bytowych z terenu Miasta i Gminy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów łub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Jednocześnie, zasądzone opłaty z tytułu postępowania odwoławczego w KIO, nie są wymienione w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu w art. 16 ust. 1 w/w ustawy.

Ad. 2- stanowić podwyższenie wartości modernizowanego środka trwałego.

Zgodnie art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) (t.j. gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W przedmiotowej sprawie spółka w ramach prowadzonej działalności podejmuje zadanie inwestycyjne zmierzające do modernizacji środka trwałego-już istniejącej Oczyszczalni Ścieków.

Wydatki na podniesienie wartości środka trwałego zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane od ich wartości z chwilą zakończenia modernizacji i ustaleniem nowej wartości środka trwałego.

Stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Nakłady na ulepszenie środka trwałego zwiększają więc wartość początkową środka trwałego, a tym samym podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia zwiększenia do ewidencji (art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Stosownie bowiem do art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Wartość początkową środka trwałego — w razie jego wytworzenia we własnym zakresie — zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy podatkowej, ustała się według kosztu wytworzenia. Zgodnie z treścią art. 16g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się — wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego o podatku dochodowym od osób prawnych (j. t. Dz. U z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W przedstawionym stanie faktycznym – w związku z wyrokiem Krajowej Izby Odwoławczej przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych, w którym orzeczono uwzględnienie odwołania złożonego przez oferenta – Wnioskodawca poniósł wydatki na rzecz strony wnoszącej odwołanie z tytułu zwrotu mu wpisu od odwołania oraz wynagrodzenia jego pełnomocnika. Należy przy tym podkreślić, iż skutkiem przedmiotowego orzeczenia było także unieważnienie czynności wyboru oferty. Dlatego też trudno dopatrzeć się związku tego kosztu z prowadzoną przez Jednostkę inwestycją. Co więcej, omawiane wydatki nie kształtują wartości środka trwałego. Nie można więc ich zakwalifikować jako „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych”.

Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia. Zatem koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, a nie niezbędności i rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnych przychodów. W konsekwencji, nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą może być kosztem podatkowym i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Należy przy tym podkreślić, iż skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty powinny zatem omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) (t.j. gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Wartość początkową środka trwałego – w razie jego wytworzenia we własnym zakresie – zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy podatkowej, ustala się według kosztu wytworzenia. Zgodnie z treścią art. 16g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się – wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowana definicja ma charakter otwarty. Ustawodawca obejmuje pojęciem kosztu wytworzenia środka trwałego – co do zasady – wszelkie koszty, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Oceniając dany wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego, należy zatem badać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika.

W przedmiotowej sprawie nie można wykazać takiego związku przyczynowo-skutkowego. Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z przegranym procesem, w szczególności na zwrot kosztów wpisu od odwołania oraz wynagrodzenie pełnomocnika strony przeciwnej zostały poniesione na rzecz podmiotu, który wniósł odwołania. Wnioskodawca został zobowiązany do ich poniesienia z racji przegrania sprawy przed Krajową Izbą Odwoławczą. Poniesione wydatki nie przyczyniły się w żaden sposób do uzyskanego przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Nie można ich również uznać za normalne koszty funkcjonowania Wnioskodawcy. Zasądzone koszty były bowiem efektem nienależycie przeprowadzonego postępowania przetargowego, co skutkowało unieważnieniem czynności wyboru oferty. Wobec tego nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem przedmiotowych wydatków a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu Wnioskodawcy. Wydatki te nie spełniają więc warunku kosztów poniesionych w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym, zapłata orzeczonych kosztów postępowania nie spełnia jednej z podstawowych cech definiujących kategorię podatkową „kosztów uzyskania przychodów” – nie jest wydatkiem ponoszonym w celu uzyskania przychodów ani w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie może tym samym zostać uznana za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jak również nie zwiększa wartości początkowej środka trwałego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Powrót