INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2011 r. (data wpływu 2 maja 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 lipca 2011 r. (data wpływu 7 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów przy sprzedaży środka trwałego – samochodu osobowego o wartości początkowej przekraczającej 20.000 euro – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów przy sprzedaży środka trwałego – samochodu osobowego o wartości początkowej przekraczającej 20.000 euro. Z uwagi na braki formalne wniosku Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) pismem z dnia 28 czerwca 2011 r. nr IPTPB3/423-32/11-2/MF, wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dnia 7 lipca 2011 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka) w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą dokonała zakupu samochodów osobowych, które stanowiły dla Niej środki trwałe. Wartość początkowa nabytych samochodów przekraczała równowartość kwoty 20.000 euro, która limituje zaliczenie pełnych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Przyjęcie ww. środków trwałych do używania było każdorazowo udokumentowane stosownym dokumentem OT, w którym wskazana została ich wartość początkowa równa cenie nabycia, powiększonej o koszty zakupu.

Spółka prowadzi księgi rachunkowe, w tym ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w systemie informatycznym. Mając na uwadze różnice w zasadach amortyzacji dla celów rachunkowych oraz dla celów podatkowych (np. limit 20.000 euro w amortyzacji, możliwe różnice w stawkach amortyzacyjnych) w systemie informatycznym wprowadzono dwa obszary: księgowy i podatkowy. W każdym z tych obszarów można przyjąć inną stawkę amortyzacyjną, jak i inną wartość początkową środka trwałego.

System informatyczny Spółki posiada jednak pewne ograniczenia techniczne, tj. nie ma możliwości rozdzielenia odpisu amortyzacyjnego na część stanowiącą koszty uzyskania przychodu oraz na część, która takiego kosztu nie stanowi.

W związku z powyższymi technicznymi ograniczeniami, Spółka musiała wprowadzić do obszaru podatkowego systemu informatycznego wartość początkową samochodu osobowego jedynie do kwoty stanowiącej równowartość 20.000 euro (przeliczenie po właściwym kursie wynikającym z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W konsekwencji, dla celów podatkowych Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych od „obniżonej” wartości początkowej (do równowartości 20.000 euro), jednakże dokonane odpisy w całości stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Przykładowo, jeżeli wartość początkowa ujęta w dokumencie OT (cena nabycia powiększona o koszty zakupu) wynosiła 100.000 zł, a równowartość 20.000 euro przeliczona po kursie 4 zł/1 euro wynosiła 80.000 zł, do systemu informatycznego wprowadzana była kwota 80.000 zł. Odpisy dokonywane od kwoty 80.000 zł w całości stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Dla celów rachunkowych natomiast do systemu informatycznego wprowadzona została pełna wartość początkowa ustalona w dokumencie OT. W odniesieniu do ww. samochodów warunki amortyzacji (tj. stawka amortyzacyjna, okres i metoda amortyzacji) dla celów rachunkowych były identyczne jak przyjęte dla celów podatkowych.

Po pewnym okresie użytkowania samochodu osobowego, a przed pełnym umorzeniem jego wartości początkowej Spółka dokonała sprzedaży ww. samochodu osobowego. W związku z powyższym do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w dacie sprzedaży została zaliczona różnica pomiędzy wartością początkową, wpisaną do systemu informatycznego dla celów podatkowych (tj. równowartość kwoty 20.000 euro; w podanym przykładzie 80 000 zł) a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych (tj. od kwoty 80.000 zł). Spółka do ustalenia kosztów uzyskania przychodów nie przyjęła zatem wartości początkowej wynikającej z dokumentu OT, a jedynie kwotę, jaka została wprowadzona do systemu informatycznego.

Dla celów księgowych natomiast w dacie sprzedaży do kosztów zaliczona została różnica pomiędzy wartością początkową, wynikającą z dokumentu OT a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych dla celów rachunkowych (tj. od kwoty 100.000 zł).

Aktualnie, Spółka zastanawia się, czy prawidłowo ustaliła kwotę podatkowych kosztów uzyskania przychodów w momencie sprzedaży samochodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka w momencie sprzedaży samochodu ma prawo do zaliczenia kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej, liczonej do wartości początkowej przyjętej z dokumentu OT, a nie od wartości początkowej ograniczonej przez wymagania techniczne systemu informatycznego...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), co do zasady, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust 1 pkt 1 ww. ustawy, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem analizy, przyjęcie środków trwałych do używania Spółka udokumentowała dokumentami OT. Przyjęte do używania samochody osobowe Spółka wprowadziła do ksiąg rachunkowych oraz ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w wartości początkowej równej cenie nabycia powiększonej o koszty zakupu. Jednocześnie, mając na uwadze ograniczenia techniczne systemu informatycznego, Spółka dokonywała zaliczenia w koszty uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości podatkowej samochodów stanowiącej równoważnik w PLN kwoty 20 000 euro.

Nadwyżka ponad równowartość 20 000 euro nie wpłynęła na wysokość kosztów uzyskania przychodów Spółki (poprzez ograniczenia systemu informatycznego była niejako na wstępie wyłączona z kosztów uzyskania przychodów). Obecnie, dokonując sprzedaży tych samochodów osobowych, Spółka stoi na stanowisku, ze przysługuje jej prawo do obniżenia przychodów ze sprzedaży samochodów o ustalona zgodnie z przepisami wartość początkową samochodów osobowych wynikającą z dokumentu OT, pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, za okres użytkowania samochodu osobowego przez Spółkę. Zdaniem Spółki fakt, iż z uwagi na ograniczenia techniczne stosowanego programu księgowego przyjęto dla obszaru podatkowego wartość podatkową środka trwałego w kwocie niższej, tj. stanowiącej równowartość w złotych 20 000 euro i odpisy amortyzacyjne od tej kwoty odnoszono w koszty podatkowe Spółki, nie ma wpływu na prawo Spółki do skorzystania z uprawnienia przyznanego jej na mocy ustawy.

Odnosząc się do przestawionego przykładu, jeżeli sprzedaż samochodu nastąpiła po 4 latach amortyzacji sytuacja przedstawia się następująco:

1. wartość umorzona wg systemu informatycznego: 64.000 zł, wartość nieumorzona, zaliczona do kosztów w momencie sprzedaży: 16.000 zł.
2. wartość umorzona wg wartości początkowej z dokumentu OT: 80.000 zł, wartość nieumorzona, zaliczona do kosztów w momencie sprzedaży: 20.000 zł.
   
   

Różnica 4.000 zł.

Mając na uwadze podany przykład, w opinii Spółki ma Ona prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów w momencie sprzedaży samochodu kwotę 20.000 zł, a nie jedynie kwotę 16.000 zł.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że w momencie sprzedaży samochodu ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej, liczonej od wartości początkowej przyjętej z dokumentu OT, a nie od wartości początkowej ograniczonej przez wymagania techniczne systemu informatycznego.

Z uwagi na przytoczone powyżej argumenty Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Powołany w tym przepisie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości, tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Jednakże wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu należy uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy). Na sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

W świetle powyższego, w przypadku sprzedaży samochodów osobowych o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów „nieumorzoną część wartości początkowej” tych samochodów, stanowiącą różnicę pomiędzy ich wartością początkową a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a więc stanowiących i niestanowiących kosztów uzyskania przychodów).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.