Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-522/12/LG
z 15 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2012r. (data wpływu 19 listopada), uzupełnionego pismami z dnia 18 lutego 2013r. (data wpływu 21 lutego 2013r. oraz 11 marca 2013r.) oraz z dnia 5 marca 2013r. (data wpływu 11 marca 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości opodatkowania stawką 23% zaliczek dotyczących rozliczenia dostawy narzędzia „Formy” służącej do produkcji masowej części samochodowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości opodatkowania stawką 23% zaliczek dotyczących rozliczenia dostawy narzędzia „Formy” służącej do produkcji masowej części samochodowych. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 lutego 2013r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 8 lutego 2013r. znak: IBPP4/443-522/12/LG oraz pismem z dnia 5 marca 2013r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 26 lutego 2013r. znak: IBPP4/443-522/12/LG.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Fabryka X zawarła dwie umowy z Y GMBH z Niemiec. Jedna umowa dotyczy stworzenia narzędzia „FORMY”, druga umowa dotyczy produkcji masowej na tej formie. Pierwsza umowa na narzędzia „na Formy” zawarta jest z Y GMBH z Niemiec, która to firma będzie właścicielem i dysponentem tego narzędzia, jest czynnym podatnikiem podatku VAT na terenie Niemiec. Rozliczenia wykonania „Form” nastąpi na podstawie trzech faktur. Dwóch faktur zaliczkowych i trzecia faktura końcowa po spełnieniu wszystkich warunków i dopuszczenia do produkcji masowej. Aby uznać narzędzie „Formę” za WDT musi być spełniony warunek przemieszczenia.

Produkcja masowa z drugiej zawartej umowy ma być kontynuowana przez firmę Wnioskodawcy w Polsce a towary dostarczane do kraju UE. O ile z przepisu § 10 ust. 2 rozporządzenia wynika, że podatnik nie ma obowiązku wystawiania faktury dokumentującej otrzymaną zaliczkę w związku z WDT. Jeżeli faktura zaliczkowa nie zostanie wystawiona, to obowiązek wystawienia faktury nastąpi dopiero z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru.

Ponieważ proces realizacji umowy na wykonanie form jest długotrwały (od 3-18 miesięcy) narzędzia „Formy” mogą przemieszczać się po krajach UE w celu analiz i prób w następstwie, aby w ostateczności po akceptacji mogły przyjechać do Polski. Może być również tak, że formy nie zostaną przemieszczone.

Ponadto w piśmie z dnia 18 lutego 2013r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Przedmiotowa „Forma” jest wykonywana na zlecenie klienta Y z Niemiec prowadzącego działalność na terytorium Niemiec jednakże zleceniodawca, pomimo że forma będzie jego własnością, to nie będzie nią rozporządzał z uwagi na to, że „forma” pozostanie w Polsce w Fabryce X w celu realizacji z drugiej umowy „produkcji masowej”. Dwie niezależne umowy zawarte z firmą Niemiecką Y Wnioskodawca traktuje oddzielnie.
2. Wykonanie „Formy” stanowi dostawę towarów.
   
   

Natomiast w piśmie z dnia 5 marca 2013r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy w poniższym zakresie:

1. W związku z dostawą towarów i przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem („Formą”) jak właściciel ze Spółki na klienta dojdzie po podpisaniu protokołu odbioru „Formy” przez klienta.
2. „Forma” pozostanie w Polsce. Właścicielem tego urządzenia będzie zamawiająca firma z Niemiec.
3. Wnioskodawca będzie użytkownikiem na podstawie umowy na bezpłatne użytkowanie z firmą Niemiecką Y. Na tej „Formie” realizowana będzie produkcja masowa części samochodowych sprzedawanych do Polski jak i poza granicę kraju.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W jaki sposób potraktować faktury zaliczkowe i faktury ostateczne na „Formę”?
2. Czy jako WDT czy jako sprzedaż ze stawką krajową VAT?
3. Czy dwie niezależne umowy traktować łącznie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ finalnie nie dojdzie w przypadku „Formy” do wywozu towarów do innego państwa członkowskiego to powyższą transakcję potraktowano jako sprzedaż krajową ze stawką 23% VAT, chyba, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. l ustawy o VAT. Natomiast otrzymana w miesiącu grudniu 2012r. zaliczka na realizację zlecenia wykonania formy w wysokości 30% zlecenia, pomimo, że otrzymana została od kontrahenta z Niemiec potraktowano również jako właściwą dla dostawy krajowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Powyższy przepis wprowadza powszechność opodatkowania podatkiem VAT ww. czynności.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym stosownie do art. 42 ust. 1 i ust. 12 i 12a wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu ww. warunków, podlega opodatkowaniu preferencyjną 0% stawką podatku VAT.

Zatem aby daną transakcję opodatkować stawką 0% w pierwszej kolejności należy ustalić czy mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej WDT), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 29 ust. 1-2 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

W myśl art. 106 ust.1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosowanie do powyższego, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Na podstawie przepisu art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Obrotem są zatem kwoty należne z tytułu tych czynności opodatkowanych, które wykonywane są przez podatnika. Stosownie zaś do art. 106 ust.1 co do zasady sprzedaż winna być dokumentowana fakturą.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca zawarł z niemieckim kontrahentem dwie umowy. Pierwsza z umów dotyczy stworzenia narzędzia, tzw. „Formy”, której wykonanie stanowi dostawę towaru. Natomiast druga umowa dotyczy produkcji masowej części samochodowych z wykorzystaniem „Formy”, której właścicielem i dysponentem będzie kontrahent zagraniczny. Gotowe produkty będą sprzedawane przez Wnioskodawcę na terytorium Polski jak i poza granice kraju. Fizycznie narzędzie „Forma” będzie znajdować się w Polsce i nie będzie przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (zostanie w Polsce). Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem (w tym przypadku „Formą”) jak właściciel będzie mieć miejsce w momencie podpisania protokołu odbioru „Formy” przez kontrahenta niemieckiego. Równocześnie Wnioskodawca będzie użytkownikiem tej „Formy” na podstawie umowy na bezpłatne użytkowanie zawartej z firmą niemiecką i na „Formie” będzie realizowana produkcja masowa części samochodowych, sprzedawanych w Polsce jak i poza granice kraju.

Wnioskodawca wskazał również, że rozliczenie wykonania narzędzia „Formy” nastąpi na podstawie trzech faktur (dwóch zaliczkowych i faktury końcowej po spełnieniu wszystkich warunków umowy i dopuszczenia jej do produkcji masowej).

Przystępując zatem do oceny stanowiska Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy się zastanowić czy w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym. Świadczenie takie zostało zdefiniowane przez Trybunał Sprawiedliwość Unii Europejskiej w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-49/96), Trybunał stwierdził, że „W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”. Trybunał wskazał, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.”

W przedmiotowej sprawie nie dochodzi do przemieszczenia narzędzia „Formy” z kraju do innego państwa członkowskiego.

Ponadto z wniosku wynika, że narzędzia „Formy” nie można przyporządkować do jednej konkretnej dostawy wyprodukowanych części samochodowych z użyciem tego narzędzia. W takiej sytuacji zdaniem tut. organu nie sposób uznać, iż mamy do czynienia z bezpośrednim związkiem pomiędzy dostawą narzędzia, a dostawą konkretnej partii części samochodowych w stosunku do której można by uznać, że dostawa „Formy” ma charakter pomocniczy bądź uzupełniający w stosunku do dostawy zasadniczej.

Rozszerzenie metodologii w zakresie badania świadczeń kompleksowych dostarcza orzeczenie Trybunału w sprawie C – 224/11 w którym zauważa się, że sposoby fakturowania i taryfikacji mogą dostarczać wskazówek w odniesieniu do jednolitego charakteru świadczenia. Zatem oddzielne fakturowanie, jak również odrębna taryfikacja świadczeń przemawiają za istnieniem niezależnych świadczeń, jednakże nie przybierają przy tym rozstrzygającego znaczenia.

W przedmiotowej sprawie występują dwie odrębne czynności, tj. wykonanie „Formy” oraz masowa produkcja na tej formie części samochodowych. Mamy do czynienia również z odrębnym fakturowaniem dostawy towarów (wyprodukowanych produktów oraz narzędzia „Formy”). Ponadto jeśli dojdzie do przemieszczenia wyprodukowanych części samochodowych na terytorium kraju lub poza jego granice, znajdzie zastosowanie stawka właściwa dla danej transakcji sprzedaży. Zatem mamy tutaj odrębną taryfikację każdej z dostaw.

W kontekście powyższego należy zauważyć, że zarówno od strony materialnej, brak powiązania dostawy „Formy” z konkretną dostawą, jak i od strony formalnej, odrębne fakturowanie i taryfikacja, przedmiotowe dostawy nie sposób uznać za jedną transakcję kompleksową.

Mając na uwadze powyższe zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie wystąpią dwie odrębne transakcje, tj. wykonanie „Formy” oraz sprzedaż wyprodukowanych części samochodowych. Tym samym mamy tutaj dwa oddzielne zdarzenia podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, a tym samym rodzącym obowiązek podatkowy na gruncie tego podatku. W konsekwencji dla dostawy „Formy” jako odrębnej sprzedaży należy ustalić odrębną podstawę i stawkę opodatkowania. Jednocześnie ponieważ w sprawie nie dochodzi do przemieszczenia narzędzia „Formy” do innego państwa członkowskiego nie mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów.

Dla rozstrzygnięcia kwestii miejsca opodatkowania dostawy „Formy” należy przeanalizować poniższe przepisy.

Regulacje dotyczące tzw. miejsca świadczenia przy dostawie towarów, zostały zawarte w art. 22 ustawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei, na mocy art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - jest miejsce, w którym towary znajdują się momencie dostawy.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, iż w rozpatrywanym przypadku dochodzi do dostawy towarów, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, a więc do dostawy towarów na terytorium kraju.

Tym samym dostawa ta winna być opodatkowana jak dostawa krajowa.

Tym samym zatem wystawienie faktur za sporządzenie „Formy” przed dokonaniem dostawy wyrobu jest nieistotne dla ustalenia stawki podatku VAT jaką winna być ta sprzedaż opodatkowana albowiem w każdych okolicznościach będzie ona podlegała opodatkowaniu stawką 23%.

Zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Zatem w przedmiotowej sprawie otrzymana zaliczka przez Wnioskodawcę od kontrahenta niemieckiego za wykonanie narzędzia „Formy” prawidłowo została wykazana do opodatkowania z zastosowaniem właściwej dla sprzedaży krajowej podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Podsumowując stwierdzić należy, że :

• otrzymanie zaliczki za wykonanie „Formy’ jest czynnością podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT,
• dostawa „Formy” jest odrębną sprzedażą nie stanowiącą elementu uzupełniającego transakcji docelowej jaką jest sprzedaż wyprodukowanych z użyciem „Formy” części samochodowych,
• dostawa „Formy” będzie podlegała opodatkowaniu stawką 23% jako dostawa krajowa gdyż nie jest ona przemieszcza do innego kraju.
  
  

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania stawką krajową w wysokości 23% dostawy towaru – „Formy” należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.