INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2011 r. (data wpływu 28 luty 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji podatkowej przejazdów przez pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji podatkowej przejazdów przez pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest w posiadaniu samochodów służbowych wykorzystywanych w celach służbowych przez swoich pracowników. Samochody służbowe wykorzystywane są do zaspokojenia potrzeb związanych z prowadzoną przez Zainteresowanego działalnością gospodarczą. Poszczególne samochody służbowe są przypisane do konkretnych pracowników. Powierzenie samochodów służbowych poszczególnym pracownikom ma na celu optymalizację sposobu wykonywania obowiązków służbowych związanych z koniecznością załatwiania spraw poza siedzibą Spółki.

W związku z faktem, iż charakter zadań powierzonych poszczególnym pracownikom wymaga w wielu przypadkach wykonywania przez nich przejazdów z miejsca zamieszkania do innych niż siedziba pracodawcy miejsc załatwiania spraw Wnioskodawcy, a następnie przemieszczania do siedziby Zainteresowanego, zasadne jest powierzenie samochodów poszczególnym pracownikom celem umożliwienia efektywnej realizacji tych zadań.

Przekazywanie pracownikom do korzystania samochodów służbowych odbywa się na podstawie umów w sprawie gospodarowania samochodami służbowymi. Umowy te określają obowiązki związane z przekazaniem samochodów służbowych na rzecz pracowników Wnioskodawcy. Powyższe umowy zostały wydane na podstawie odpowiedniego Zarządzenia obowiązującego u Zainteresowanego i są uszczegółowieniem jego zapisów.

Z zapisów Zarządzenia wynika, że Wnioskodawca zobowiąże każdorazowo pracownika, któremu przekazany zostanie samochód służbowy, do przechowywania (garażowania) samochodu służbowego poza siedzibą Zainteresowanego u każdego z Jego pracowników, któremu powierzony zostanie samochód służbowy. Tym samym zobowiązanie pracownika do garażowania i dbania o powierzony samochód służbowy wynikać będzie z Zarządzenia oraz zawieranych z poszczególnymi pracownikami umów w sprawie gospodarowania samochodami służbowymi. Pracownicy będą więc zobowiązani do działania zgodnie z Zarządzeniem oraz umowami. Obowiązki pracowników dotyczyć będą:

• bezpiecznego parkowania i garażowania samochodów w pomieszczeniach garażowych, na parkingach strzeżonych lub innych miejscach zaakceptowanych przez osobę upoważnioną ze strony Spółki;
• utrzymania samochodu w należytym stanie technicznym, posiadania ważnego potwierdzenia badań technicznych w dowodzie rejestracyjnym;
• posiadania ważnej polisy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej;
• dbania o czystość i estetyczny wygląd samochodu, w szczególności mycie i czyszczenie pojazdu;
• wykonywania obowiązków wynikających z instrukcji fabrycznej producenta;
• w przypadku zauważenia awarii, czy usterek możliwie szybkiego zgłoszenia ich osobie odpowiedzialnej za wykonywanie napraw pogwarancyjnych oraz przeglądów technicznych;
• dokonywania codziennej obsługi samochodu polegającej na:
  1. kontroli pojazdu i wykonywaniu prostych zabiegów technicznych tj. sprawdzeniu ciśnienia w ogumieniu, poziomu paliwa, płynów i olejów oraz świateł itp.;
  2. powiadomienia organów Policji w przypadku kolizji, wypadku drogowego, innego zdarzenia powodującego uszkodzenia samochodu, kradzieży samochodu, bądź elementów jego wyposażenia,
• przedkładaniu Spółce, odpowiedzialnej za utrzymanie samochodu:
  1. rachunków za wykonane przeglądy i naprawy samochodu służbowego,
  2. rachunków obejmujących wydatki związane z bieżącą eksploatacją samochodu służbowego,
  3. zgłaszanie zaistniałych szkód komunikacyjnych zgodnie z obowiązującymi procedurami i przekazanie Wnioskodawcy samochodu w celu dokonania naprawy,
  4. wykonywaniu innych czynności zlecanych przez kierownika odpowiedzialnego za utrzymanie samochodu, związanych z eksploatacją i użytkowaniem pojazdu.
  
  

Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu wynikać będzie także z faktu, że pracownicy bardzo często bezpośrednio z domu dojeżdżają do miejsc spotkań z kontrahentami oraz do innych miejsc, gdzie mają być wykonywane obowiązki służbowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wskazane w zdarzeniu przyszłym nieuwzględnianie w przychodach podatkowych (nieodpłatnych świadczeń) poszczególnych pracowników, którym powierzono samochody służbowe wartości przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania będzie prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, o przychodach ze stosunku pracy stanowi art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm. - dalej jako ustawa o PIT). W przedmiotowym artykule wskazane jest, iż obok innych przychodów - także wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych uważana jest za przychód ze stosunku pracy.

Dlatego też w sytuacji wykorzystywania samochodów służbowych przez pracowników Wnioskodawcy do celów prywatnych należy powiększyć ich przychody o wartość wynikającą z używania samochodu służbowego dla celów prywatnych. Przy czym wartość ta powinna zostać ustalona kwotowo w odniesieniu do wartości rynkowej.

Wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci otrzymanego do używania samochodu służbowego do celów prywatnych, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT ustala się w następujący sposób:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione - według cen zakupu,
• w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
  
  

W związku z powyższym, w sytuacji gdy pracownik otrzyma od pracodawcy samochód do osobistego użytku, trzeba mieć na względzie, że jest to nieodpłatne świadczenie, którego wartość stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zatem pracodawca, jako płatnik ma obowiązek ustalić wartość tego świadczenia zgodnie z obowiązującymi przepisami, odnosząc wartość tego nieodpłatnego świadczenia do wartości rynkowej, oraz doliczyć do przychodów danego pracownika, a także ustalić, pobrać i odprowadzić na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy.

Nie zaistnieje jednak obowiązek ustalania doliczania wartości nieodpłatnego świadczenia w sytuacji wykorzystywania przez pracowników Zainteresowanego samochodów będących Jego własnością do celów służbowych. W takim przypadku, pracownik wykorzystuje składnik majątku pracodawcy w celu realizacji nałożonych na niego zadań służbowych. Nie można zatem w takim przypadku wskazywać na uzyskanie po stronie pracownika świadczenia o charakterze osobistym.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w związku z planowaną zmianą regulacji wewnętrznych, do obowiązków Jego pracowników, w związku z przyporządkowaniem im samochodów służbowych, należeć będzie ich właściwe i bezpieczne parkowanie, dbanie o estetykę i sprawność techniczną oraz garażowanie samochodów służbowych. Zainteresowany zamierza ustalić, iż miejscem garażowania samochodów będzie każdorazowo miejsce zamieszkania pracownika. Zapis taki znajdzie się w umowach jakie podpiszą pracownicy, w związku z czym garażowanie aut i czynności towarzyszące z tym związane będą wpisane w katalog obowiązków pracowniczych każdego użytkownika powierzonego samochodu służbowego. W takiej sytuacji przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika (miejscem garażowania samochodu służbowego), a siedzibą Wnioskodawcy (a także miejsc innych niż Jego siedziba, ale związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych) będą stanowić realizację zadań służbowych pracownika nie stanowiące po jego stronie przychodu do opodatkowania. W takiej sytuacji po stronie pracowników, którym powierzono samochody służbowe trudno będzie bowiem wykazać, iż z tego tytułu osiągnęli jakiekolwiek przysporzenie majątkowe.

Powyższe powierzenie samochodów służbowych znajduje uzasadnienie w analizowanym przypadku również dlatego, że Zainteresowany nie posiada bezpiecznego zaplecza co do miejsc postojowych (siedziba Spółki znajduje się poza granicami miasta), a także pracownicy Wnioskodawcy przemieszczają się każdego dnia z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy (siedziby Zainteresowanego oraz innego miejsca w zależności od polecenia służbowego pracodawcy).

Przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowić przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. Obejmując w użytkowanie samochód służbowy, pracownik jest zobowiązany do wykorzystywania go w celach służbowych na podstawie wiążącej go umowy i Zarządzenia. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowić będą realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i zmierzające do osiągnięcia przychodu. Pracownicy muszą mieć możliwość natychmiastowego dotarcia do miejsc prowadzonej działalności (takie są potrzeby firmy). Jednocześnie przyznanie pracownikowi prawa do garażowania w miejscu zamieszkania umożliwiać mu będzie (zgodnie z podpisaną umową) należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

Takie postępowanie ma swoje uzasadnienie również w przepisach Kodeksu pracy. Parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) gwarantującym, w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo, jest także wyrazem dbałości o powierzone mienie. Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Potwierdzeniem stanowiska Zainteresowanego są między innymi interpretacje organów podatkowych:

Izba Skarbowa w Warszawie zgodziła się w interpretacji (IPPB2/415-168/10-2/AS) z 19 maja 2010 r., że dojazd pracownika do pracy w sytuacji analogicznej do przedstawionej przez Wnioskodawcę nie jest przychodem:

(...) przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Przedstawiony przez Zainteresowanego pogląd podziela również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji o nr IBPBII/1/415-395/10/ŚS z dnia 5 lipca 2010 r.:

(...) przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych, a nie osobistych pracownika. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i wykonywania służbowych zadań.

I tak przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji o nr IBPBII/1/415-89/09/HK z dnia 4 lutego 2009 r. stwierdził iż:

(...) przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód.

Podobnie również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji o nr IPPB2/415-361/09-4/MK z dnia 20 sierpnia 2009 r., w której podkreślił, iż:

(...) przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażającą się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania.

Ponadto Wnioskodawca pragnie wskazać na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 lutego 2008 r., sygnatura akt I SA/Po 1597/07, który został wydany w innym stanie faktycznym, lecz zdaniem Zainteresowanego argumenty wskazane przez Sąd znajdują zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

W wyroku tym Sąd stwierdził, że „(...) Skoro więc pracownicy są zobowiązani do wzięcia udziału w szkoleniu i uczestniczą w nim w ramach wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, to nie można kosztu tych szkoleń uznawać za przychód uczestników szkolenia. Przyjęcie odmienionego poglądu oznaczałoby, iż jak to wskazano wyżej ustawodawca nakładałby obowiązki na pracodawców w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych, ale skutkami finansowymi obciążał wyłącznie samych pracowników. Pracodawcy bowiem nie ponosiliby żadnych skutków podatkowych swoich decyzji, skoro po zaliczeniu wspomnianych wydatków do kosztów uzyskania przychodu umniejszaliby swoje obciążanie podatkowe (...)”.

Zdaniem Wnioskodawcy z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Podsumowując, wartość przejazdów wykonywanych przez pracowników Zainteresowanego samochodem służbowym na trasach pomiędzy miejscem zamieszkania (miejscem garażowania) a miejscem wykonywanej pracy nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy.

Przejazdy te bowiem będą stanowić realizację zadań pracowniczych i innych obowiązków służbowych gdzie jednym z nich jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14 -15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż pracownicy Wnioskodawcy wykorzystują samochody będące Jego własnością do celów służbowych. Poszczególne samochody służbowe są przypisane do konkretnych pracowników.

Przekazanie pracownikom do korzystania samochodów służbowych odbywa się na podstawie umów w sprawie gospodarowania samochodami służbowymi, które określają obowiązki związane z przekazaniem samochodów służbowych na rzecz pracowników. Przedmiotowe umowy zostały wydane na podstawie Zarządzenia, z którego wynika, że Zainteresowany zobowiąże każdorazowo pracownika, któremu przekazany zostanie samochód służbowy, do przechowywania (garażowania) samochodu służbowego poza Jego siedzibą u każdego z pracowników, któremu powierzony zostanie samochód służbowy.

Pracownicy będą zobowiązani do działania zgodnie z Zarządzeniem oraz umowami. Natomiast zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu wynika z faktu, iż pracownicy bardzo często bezpośrednio z domu dojeżdżają do miejsc spotkań z kontrahentami oraz innych miejsc, gdzie mają być wykonywane obowiązki służbowe.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż przejazdy pracowników samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Wnioskodawcy oraz z siedziby Zainteresowanego do wyznaczonego miejsca parkowania – o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Odnosząc się do powołanych przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnych organów podatkowych oraz przytoczonego wyroku sądowego należy stwierdzić, iż wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.