INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18.05.2011 r. (data wpływu 20.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie opodatkowania kosztów rozmów telefonicznych i połączeń internetowych ze służbowych telefonów komórkowych ponad ustalone limity - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.05.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie opodatkowania kosztów rozmów telefonicznych i połączeń internetowych ze służbowych telefonów komórkowych ponad ustalone limity.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. wprowadziła regulamin, który ustala kwotowe limity na rozmowy wykonywane przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych oraz limity na połączenia internetowe. Uprawnienie do korzystania ze służbowych telefonów i kart modemowych następuje na wniosek zgodnie z obowiązującą procedurą lub na podstawie bezpośrednich zapisów w umowie o pracę. Wnioski o przydział i określenie limitu na rozmowy z telefonu służbowego lub modemu wymagają szczegółowego uzasadnienia i wykazania związku z wykonywanymi obowiązkami służbowymi. Na podstawie zatwierdzonych wniosków sporządzane są umowy używania telefonu służbowego i kart modemowych.

Przyznanie limitów może być czasowe lub stałe uzależnione od zajmowanego stanowiska oraz powierzonych pracownikowi obowiązków służbowych. Przyjęte zasady potwierdzone zapisem w regulaminie zobowiązują pracowników do używania telefonów i kart modemowych wyłącznie do celów służbowych. W regulaminie określone zostały kwartalne limity rozmów służbowych zróżnicowane dla określonych grup użytkowników. Powyżej przyznanych limitów rozmowy oraz połączenia internetowe traktowane są jak rozmowy i połączenia prywatne, a kwotą przekroczeń Spółka obciąża pracownika. Przekroczenie w danym okresie rozliczeniowym przyznanych limitów powoduje obowiązek pokrycia przez użytkownika kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy suma wartości rachunków miesięcznych netto, a przyznanym limitem kwartalnym, powiększonej o podatek VAT dla obliczonej różnicy. Zarówno kwoty przyznanych limitów jak i przekroczenia nie stanowią przychodu dla użytkowników i nie podlegają z tego tytułu opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wprowadzone limity na rozmowy ze służbowych telefonów komórkowych i limity na połączenia internetowe oraz traktowanie jako rozmowy lub połączenia prywatne wyłącznie przekroczenia tych limitów, a co za tym idzie nie zwiększanie podstawy opodatkowania z tytułu przychodów ze stosunku pracy o inne kwoty rozmów i połączeń jest prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy:

W związku z korzystaniem ze służbowych telefonów komórkowych lub kart modemowych w świetle obowiązujących zasad w spółce, po stronie pracowników nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu. W zawieranych umowach pracownicy zobowiązują się do korzystania z nich jedynie w celach służbowych. Zobowiązanie pracowników korzystających ze służbowych telefonów i kart modemowych, w granicach ustalonych limitów jedynie do celów służbowych powoduje, że nie dochodzi do powstania świadczenia na rzecz pracowników ze stosunku pracy. Przekroczenie limitu powoduje obciążenie użytkownika kosztami rozmów i połączeń internetowych ponad limit, które są traktowane jako prywatne, a użytkownik zwraca na rzecz spółki różnicę wynikającą z przekroczenia limitu.

Także w tym przypadku nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do powstania przychodu ze stosunku pracy po stronie pracownika w rozumieniu art. 12 ustawy pdof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Podkreślenia wymaga, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych termin „nieodpłatne świadczenie” obejmuje swym zakresem wszelkie zjawiska i zdarzenia, których konsekwencją jest nieodpłatne przysporzenia w majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem będzie więc przesunięcie majątkowe, stanowiące przysporzenie po stronie przyjmującego świadczenie pracownika, kosztem majątku pracodawcy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca, ustalił kwotowe limity na rozmowy wykonywane przez pracowników z komórkowych telefonów służbowych oraz limity na połączenia internetowe w kwotach uzależnionych od stanowiska pracownika oraz powierzonych pracownikowi obowiązków służbowych. Powyżej limitów rozmowy oraz połączenia internetowe są traktowane jako rozmowy i połączenia prywatne, w takiej sytuacji użytkownik pokrywa kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy suma wartości rachunków miesięcznych netto, a przyznanym limitem kwartalnym, powiększoną o podatek VAT dla obliczonej różnicy. Zasady dotyczące korzystania ze służbowych telefonów komórkowych oraz ustalonych limitów rozmów służbowych oraz sposób ich rozliczania zostały zapisane w regulaminie.

W przypadku udostępnienia telefonów komórkowych i przyznania w związku z tym limitów do wykorzystania na rozmowy służbowe oraz ustalenia limitów na połączenia internetowe nie sposób uznać, iż pracownicy Spółki uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy ci uzyskiwaliby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia w sytuacji, gdyby korzystali z telefonów i Internetu dla celów prywatnych, natomiast wnioskodawca ponosiłby koszty takiego korzystania w całości lub w części.

Należy podkreślić, iż gdy telefon i internet wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) - wydatki ponoszone przez wnioskodawcę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń;

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przypadku, gdy pracownik pokrywa na rzecz Spółki koszt rozmów i połączeń ponad ustalony limit, które są traktowane jako prywatne – to w tym przypadku nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.