Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-1010/12-2/MG
z 7 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16.09.2012 r. (data wpływu 22.11.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziałów w prawie wieczystego użytkowania gruntu i prawie własności budynków zlokalizowanych na tym gruncie objętych dekretem o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, nabytych w drodze spadku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.11.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziałów w prawie wieczystego użytkowania gruntu i prawie własności budynków zlokalizowanych na tym gruncie objętych dekretem o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, nabytych w drodze spadku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 1 marca 2012 r. Wnioskodawca zawarł aktem notarialnym umowę sprzedaży:

1. wszystkich należących do niego udziałów, to jest łącznie udział 1/8 części, w prawie użytkowania wieczystego gruntu i prawie własności budynku, nieruchomości położonej w W. przy ul. P. oznaczonej jako działka nr x, dla której prowadzona jest księga wieczysta Kw x,
   - umowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej numer x: zawarta została 2006-10-10,
   
2. wszystkich należących do niego udziałów, to jest łącznie udział w wysokości 935/10000, w prawie użytkowania wieczystego gruntu i prawie własności budynku, nieruchomości położonej w W. przy ul. P. oznaczonej jako działka nr x, dla której prowadzona jest księga wieczysta Kw x,
   - umowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej numerr x: zawarta została 2011-06-20, (zmieniona następnie umową z dnia 14 grudnia 2011 r.);
   
3. wszystkich należących do niego udziałów, to jest łącznie udział 1250/10000 części, w prawie użytkowania wieczystego gruntu i prawie własności budynku nieruchomości położonej w W. przy ul. P. oznaczonej jako działka x, dla której prowadzona jest księga wieczysta Kw x,
   - umowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej numer x: zawarta została 2011-01-20,
   
4. wszystkich przysługujących mu udziałów we wszelkich niezaspokojonych roszczeniach odnoszących się do nieruchomości położonej w W. przy ul. P., oznaczonej jako działka x, wchodzącej w skład nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta Kw x, w szczególności wynikających z brzmienia art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy roszczeniach o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. przy ul. P. oraz ewentualnych roszczeniach odszkodowawczych wynikających z niemożności realizacji tego roszczenia.
   
   
   

Współwłasność wszystkich budynków, prawo współużytkowania wszystkich gruntów oraz roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego są związane z nieruchomościami objętymi dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279). Wszystkie budynki stanowią odrębne nieruchomości w rozumieniu art. 5 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279).

Do dnia wejścia w życie dekretu z 1945 r. ww. nieruchomości stanowiły w całości własność J. na podstawie:

• aktu sprzedaży 28/32 udziału we własności zdziałanego dnia 1 grudnia 1934 r.,
  
• akt sprzedaży 4/32 udziału we własności zdziałanego dnia 24 września 1936 r.
  
  
  

Z dniem 21 listopada 1945 r. nieruchomości te (zgodnie z art. 1 dekretu) przeszły na własność gminy m.st. Warszawy. Jej następcą prawnym (po licznych przekształceniach) jest obecnie Miasto. Józef S. starał się o zachowanie własności ww. nieruchomości. Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z 1945 r. dotychczasowi właściciele lub ich następcy prawni będący w posiadaniu gruntu, względnie osoby prawne ich reprezentujące - uprawnieni byli w ciągu sześciu miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę do złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie prawa użytkowania wieczystego) z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną. Gmina miała obowiązek uwzględniania wniosków, jeżeli korzystanie z gruntów przez dotychczasowych właścicieli dało się pogodzić z przeznaczeniem tych gruntów określonym w planie zabudowania. Objęcie niniejszego gruntu przez Gminę nastąpiło w dniu 16 sierpnia 1948 r., tj. z dniem ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Nr 20 Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy z 1948 r. Termin składania wniosku mijał dnia 16 lutego 1949 r. Wniosek o ustanowienie prawa własności czasowej (obecnie prawa użytkowania wieczystego) do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. P., oznaczonego dawny nr nip. 8568 - został złożony przez J. w odpowiednim terminie (w dniu 29 listopada 1948 r.). Orzeczeniem administracyjnym z dnia 09 sierpnia 1955 r. Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy, po rozpatrzeniu wniosku o przyznanie prawa własności czasowej, odmówiło dawnemu właścicielowi przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. P., oznaczonej hip. i jednocześnie stwierdziło, że wszystkie budynki znajdujące się na powyższym gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa. Rozpatrując odwołanie dawnego właściciela od tego orzeczenia Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia 30 września 1955 r., utrzymało w mocy zaskarżone orzeczenie.

Prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 30 października 1991 r doszło do potwierdzenia, że spadek po Józefie S. zmarłym w dniu (w tym także roszczenia wynikające z dekretu z 1945 r.) nabyły cztery jego córki po 1/4 każda z nich, w tym Zofia R., żona podatnika.

Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia 10 października 1998 r. - po rozpatrzeniu wniosku spadkobierców dawnego właściciela Józefa S. - stwierdził, że decyzja z 1955 r., w określonej w aktach notarialnych części dotyczących sprzedanych lokali nr 2a, 3 i 6 w budynku przy ul. P. oraz udziałów przypadających właścicielom tych lokali w części budynku i jego urządzeniach, które służą do wspólnego użytku ogółu mieszkańców, a także gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste nabywcom tych lokali, wydana została z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdził jej nieważność.

Prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 26 kwietnia 2000 r. doszło do potwierdzenia, że spadek po Zofii R. zmarłej dnia 5 lutego 2000 r. nabyli po 1/2 jej syn Witold R. i mąż Tadeusz R. (Wnioskodawca). W skład spadku wchodziły także roszczenia wynikające z dekretu z 1945 r.

Następnie decyzją z dnia 16 października 2000 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie uchyliło decyzję Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 09 sierpnia 1955 r. w części, w której stwierdzono nieważność decyzji organu odwoławczego, tj. Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 30 września 1955 r. i w tym zakresie przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Oznaczało to, że wniosek z dnia 29 listopada 1948 r. złożony przez J. podlegał ponownemu rozpatrzeniu w oparciu o art. 7 ust. 1-3 dekretu z 1945 r.

W wyniku rozpatrzenia tego wniosku w dniu 27 maja 2003 r. została wydana przez Prezydenta Miasta decyzja, w której zgodzono się, aby ustanowić na 99 lat użytkowanie wieczyste do udziału wynoszącego 0,7480 niepodzielnej części gruntu zabudowanego oznaczonego jako działki ewidencyjne nr x i nr 112 na rzecz następców prawnych byłego właściciela. Jednym z tych spadkobierców był podatnik Tadeusz R. Decyzja z 2003 r. została następnie zmieniona decyzjami Prezydenta Miasta z dnia 25 czerwca 2007 r. oraz decyzją z dnia 19 maja 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy, w opisanym stanie faktycznym, sprzedaż udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu i prawie własności budynku nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, tzn. nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy, w opisanym stanie faktycznym, sprzedaż udziałów we wszelkich niezaspokojonych roszczeniach odnoszących się do przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Sprzedaż udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu i prawie własności budynku, w przedmiotowym stanie faktycznym nie będzie podległa opodatkowaniu / nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z uwagi na brzmienie art. 7 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz. U. Nr 217, poz. 1588). Zgodnie z tą normą, w przypadku nieruchomości nabytych lub wybudowanych do 31.12.2006 r. odpłatne zbycie dokonywane jest na zasadach obowiązujących w 2006 r. To zaś oznacza, że zastosowanie znaleźć winna norma art. 21 ust. 1 pkt 32 w brzmieniu przed zmianą, zwalniająca z podatku przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) jeżeli ich nabycie nastąpiło w drodze spadku lub darowizny. Od 1 stycznia 2007 r. obowiązują zmienione zasady dotyczące opodatkowania zbycia nieruchomości mieszkalnych. Jednakże w przypadku nieruchomości nabytych lub wybudowanych do 31.12.2006 r. odpłatne zbycie dokonywane jest na zasadach obowiązujących w 2006 r.

Powyższe wynika z brzmienia przepisów przejściowych.

Art. 21 ust. 1 pkt 32 uchylony został ustawą z dnia 16.11.2006 r. (Dz. U. Nr 217, poz. 1588), która weszła w życie 1.01.2007 r.

Został on co prawda uchylony z końcem 2006 r., ale na mocy przepisów przejściowych ma nadal zastosowanie w przypadkach sprzedaży nieruchomości nabytych w drodze spadku albo darowizny przed 1 stycznia 2007 r. Przepisu tego nie stosuje jednak wobec nieruchomości nabytych w drodze darowizny, ale sprzedawanych po upływie 5 lat od nabycia (termin liczony według zasad z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) PDOF), gdyż w takiej sytuacji sprzedaż nie jest w ogóle źródłem przychodu.

W przedmiotowym stanie faktycznym istotnym jest że:

• prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 26 kwietnia 2000 r. doszło do potwierdzenia, że spadek po Z. zmarłej dnia 5 lutego 2000 r. nabyli po 1/2 jej syn W. i mąż T.(podatnik). W skład spadku wchodziły także roszczenia wynikające z dekretu z 1945 r.,
  
• 1. umowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej numer 110: zawarta została 2006-10-10,
  
• 2. umowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej numer 111: zawarta została 2011-06-20,
  
• 3. umowa ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej numer 112: zawarta została 2011-01-20.
  
  
  

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz w art. 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach - u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu), leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców. Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy (spadkodawców) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Mając na uwadze ww. regulacje prawne stwierdzić należy, iż skoro spadek, stanowiący ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego (art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego) otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy i według tej daty spadkobierca nabywa spadek, za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia. Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Natomiast prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto dodać należy, iż instytucja prawna zwrotu nieruchomości uprzednio wywłaszczonej w drodze decyzji administracyjnej była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych (np. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. FPS 7/96, wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08). Sądy administracyjne zgodnie orzekają, iż: ,,Decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe”. W związku z tym nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa własności do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

Istotny dla przedmiotowej sprawy jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08, w którym Sąd orzekł, iż: „Zwrot nieruchomości dla spadkobierców w 2007 r., w tym także dla Skarżącej skutkował tym, że w spadku nabyła nie roszczenie, lecz prawo własności części nieruchomości”.

Analogiczne stanowisko wynika z orzeczenia Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 7 maja 2002 r. (sygn. III RN 18/02) stwierdzającego, że wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntów na rzecz byłego właściciela (jego następców prawnych) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem (jego następcami prawnymi) umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 2001 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sprzedaż tak ustanowionego prawa wieczystego użytkowania nie jest zatem źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, także wówczas gdy została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego oraz przed upływem pięciu lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarciem umowy o ustanowieniu tego prawa.

Reasumując w przedmiotowym przypadku nabycie udziałów w prawie wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków nastąpiło w 2000 r., a to oznacza, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę udziałów nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2.

Przedmiotem zbycia były również „wszystkie przysługujące Wnioskodawcy udziały we wszelkich niezaspokojonych roszczeniach odnoszących się do nieruchomości, czyli w szczególności roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego”.

Wątpliwości może budzić możliwość zaliczenia przychodów ze zbycia roszczeń do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy PDOF („nieruchomościowe” i inne rzeczy), jako że jest to katalog zamknięty, a żaden z powołanych punktów nie wymienia roszczeń o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntów. Zadaniem Wnioskodawcy, kwota uzyskana z tytułu sprzedaży roszczeń do udziału gruntu nieruchomości warszawskiej powinna być zaliczona do przychodów z tytułu sprzedaży praw majątkowych (art. 10 ust. 1 pkt 7). Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 2011-08-02 (sygnatura: IPPB4/415-421/11-4/JK2).

Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z innymi dochodami zgodnie z art. 9 ust. la ustawy POOF i należy je wykazać w zeznaniu rocznym, składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 PDOF).

W tym samym terminie należy wpłacić z tego tytułu podatek, obliczony zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wg skali podatkowej).

Zdaniem Wnioskodawcy, nie zasługują na aprobatę poglądy, że przychody ze sprzedaż roszczeń stanowią przychód z innych źródeł (art . 10 ust . 1 pkt . 9) (np. interpretacja z 2005.04.04, Drugi Urząd Skarbowy Warszawa-Śródmieście (sygnatura: US-36/2CF/413/IP-11/05/EW).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.