Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-713/12-6/MN
z 19 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2012 r. (data wpływu 10 lipca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 września 2012 r. (data wpływu 13 września 2012 r.) oraz pismem z dnia 9 października 2012 r. (data wpływu 12 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 września 2012 r. (data wpływu 13 września 2012 r.) oraz pismem z dnia 9 października 2012 r. (data wpływu 12 października 2012 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina wybudowała budynek z przeznaczeniem na cele użyteczności publicznej. Zgodnie z Zarządzeniem Burmistrza, część budynku została przekazana w użyczenie na siedzibę jednostki gminnej Przedsiębiorstwa Gospodarki Mieszkaniowej i Komunikacji Miejskiej (zwanej dalej PGMiKM), natomiast pozostałą część budynku przekazano tejże jednostce w zarządzanie. Jednocześnie, ww. Zarządzeniem Burmistrz udzielił zgodę na przekazanie w najem części budynku przekazanej w zarząd jednostce gminnej PGMiKM. Jednostka ta dzierżawi część budynku Związkowi, dzierżawa ta jest dokumentowana fakturami VAT wystawianymi przez PGMiKM. Budynek budowano w latach 2008-2010, prace budowlane udokumentowane zostały w tym okresie fakturami VAT wystawionymi na Gminę. Gmina jest podatnikiem VAT czynnym i do tej pory nie obniżała kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu faktur związanych z zakupem ww. usług.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż oddanie przez Gminę w zarząd ww. nieruchomości jednostce gminnej PGMiKM miało charakter nieodpłatny. PGMiKM jako jednostka budżetowa Gminy działa na rzecz Gminy, jednak jako odrębny podmiot w świetle ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.). PGMiKM dokumentując opisaną we wniosku czynność dzierżawy wskazuje w treści faktur siebie oraz używa swojego indywidualnego numeru NIP. Burmistrz Gminy udzielił zgodę na przekazanie w najem części budynku, jednak umowa dzierżawy została zawarta pomiędzy PGMiKM a Związkiem i to PGMiKM jest wystawcą faktur za ww. usługę. Gmina nadmienia jednak, iż PGMiKM pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu Gminy, a pobrane dochody odprowadza bezpośrednio do budżetu tejże Gminy.

Przekazanie części budynku w użyczenie na siedzibę PGMiKM oraz pozostałej części budynku tejże jednostce w nieodpłatne zarządzanie jest związane z wykonywanymi przez Gminę zadaniami publicznymi, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Przekazanie to ma ścisły związek z realizacją zadań publicznych, o których mów:

• art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, który wskazuje, iż do zadań własnych gminy w szczególności należą sprawy gospodarki nieruchomościami,
• art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o samorządzie gminnym, który wskazuje, iż do zadań własnych gminy w szczególności należą sprawy lokalnego transportu zbiorowego,
• art. 7 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o samorządzie gminnym, który wskazuje, iż do zadań własnych gminy w szczególności należą sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gminie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur za budowę budynku w części, w jakiej budynek jest dzierżawiony przez jednostkę gminną PGMiKM na rzecz Związku?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur za ww. budowę budynku w części, w jakiej budynek jest dzierżawiony przez jednostkę gminną PGMiKM na rzecz Związku. Część budynku jest przedmiotem dzierżawy, która wynika z umowy cywilnoprawnej i na jej podstawie jednostka gminna wystawia faktury VAT. Występuje zatem odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Faktury za budowę przedmiotowego budynku wystawione na Gminę są związane ze sprzedażą opodatkowaną Gminy, mimo, iż obiektem zarządza jednostka budżetowa Gminy. Jak wynika z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240), jednostki budżetowe pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek dochodów budżetu Gminy. Można więc stwierdzić, iż PGMiKM działa w imieniu Gminy i na jej rachunek, zatem istnieje bezpośredni związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, o którym mowa w art. 86 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina wybudowała budynek z przeznaczeniem na cele użyteczności publicznej. Zgodnie z Zarządzeniem Burmistrza, część budynku została przekazana w użyczenie na siedzibę jednostki gminnej, natomiast pozostałą część budynku przekazano tejże jednostce w zarządzanie. Jednocześnie, ww. Zarządzeniem Burmistrz udzielił zgodę na przekazanie w najem części budynku przekazanej w zarząd jednostce gminnej. Jednostka ta dzierżawi część budynku Związkowi, dzierżawa ta jest dokumentowana fakturami VAT wystawianymi przez jednostkę gminną. Budynek budowano w latach 2008-2010, prace budowlane udokumentowane zostały w tym okresie fakturami VAT wystawionymi na Gminę. Gmina jest podatnikiem VAT czynnym i do tej pory nie obniżała kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu faktur związanych z zakupem ww. usług. Oddanie przez Gminę w zarząd ww. nieruchomości jednostce gminnej miało charakter nieodpłatny. Jednostka gminna jako jednostka budżetowa Gminy działa na rzecz Gminy, jednak jako odrębny podmiot w świetle ustawy o podatku od towarów i usług. Jednostka gminna dokumentując opisaną we wniosku czynność dzierżawy wskazuje w treści faktur siebie oraz używa swojego indywidualnego numeru NIP. Burmistrz Gminy udzielił zgodę na przekazanie w najem części budynku, jednak umowa dzierżawy została zawarta pomiędzy jednostką gminną a Związkiem i to jednostka gminna jest wystawcą faktur za ww. usługę.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Jednostki organizacyjne gminy (jednostki budżetowe i samorządowe zakłady budżetowe) powołane przez gminę bezspornie mają status odrębnego od gminy podatnika podatku od towarów i usług. Świadczy o tym choćby odrębne traktowanie tych podmiotów na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług. Jednostki organizacyjne gminy (jednostki budżetowe i samorządowe zakłady budżetowe) powołane przez gminę bezspornie mają status odrębnego od gminy podatnika podatku od towarów i usług. Przyjęcie innego założenia spowodowałby, iż zwolnienie od podatku określone w § 13 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), obejmujące określone czynności wykonywane między tymi podmiotami – jednostkami organizacyjnymi gminy – nie miałoby żadnego racjonalnego uzasadnienia. Oznacza to, że jednostki organizacyjne gminy takie jak: jednostki budżetowe i zakłady budżetowe, zobowiązane są do dokonywania rozliczeń z tytułu tego podatku na zasadach ogólnych określonych w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do tej ustawy.

Zatem pomimo, iż gmina i jej jednostka gminna funkcjonują w ramach jednej osoby prawnej (w ramach gminy jako osoby prawnej może funkcjonować wiele jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej), to i tak gmina oraz jej jednostka budżetowa są dwoma odrębnymi od siebie podatnikami, mogącymi dokonywać między sobą transakcji opodatkowanych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie to jednostka gminna, jako odrębny podatnik podatku od towarów i usług, wykonuje na rzecz Związku czynności opodatkowane podatkiem VAT, które dokumentuje fakturami VAT we własnym imieniu, a nie w imieniu Gminy. Natomiast wydatki na budowę przedmiotowego budynku poniesione zostały przez Gminę i udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Gminę.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, iż przekazanie części budynku w użyczenie na siedzibę jednostce budżetowej oraz pozostałej części budynku tejże jednostce w nieodpłatne zarządzanie jest związane z wykonywanymi przez Gminę zadaniami publicznymi, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Przekazanie to ma ścisły związek z realizacją zadań publicznych, o których mówi:

• art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, który wskazuje, iż do zadań własnych gminy w szczególności należą sprawy gospodarki nieruchomościami,
• art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o samorządzie gminnym, który wskazuje, iż do zadań własnych gminy w szczególności należą sprawy lokalnego transportu zbiorowego,
• art. 7 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o samorządzie gminnym, który wskazuje, iż do zadań własnych gminy w szczególności należą sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.
  
  

W myśl cyt. art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1, 4 i 10 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:

• ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej,
• lokalnego transportu zbiorowego,
• kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych,
  
  

Według art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlega opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Za usługi niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami tej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że oddanie przedmiotowej nieruchomości w użyczenie na siedzibę jednostce budżetowej oraz w nieodpłatne zarządzanie, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, z uwagi na nieodpłatność tej czynności oraz fakt, iż nie znajdzie w tym przypadku zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy – oddanie tej nieruchomości w użyczenie oraz w nieodpłatne zarządzanie odbędzie się w związku z prowadzoną przez Gminę działalnością (wykonywanie we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność zadań publicznych, wskazanych w art. 7 ust. 1 pkt 1, 4 i 10 ustawy o samorządzie gminnym).

W rezultacie, jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy warunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W omawianej sprawie powyższe warunki uprawniające do odliczenia nie będą spełnione, gdyż wydatki związane z budową przedmiotowego budynku nie służą czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT wykonywanym przez Gminę, a czynnościom opodatkowanym wykonywanym przez jednostkę gminną, która – w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – jest odrębnym podatnikiem podatku VAT. Natomiast, czynności wykonywane przez Gminę w związku z wykorzystaniem przedmiotowej nieruchomości (oddanie w użyczenie i w nieodpłatne zarządzanie – w ramach wykonywania zadań publicznych), nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, Gmina nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych w związku z budową przedmiotowego budynku.

Reasumując, Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących budowy budynku w części, w jakiej budynek jest dzierżawiony przez jednostkę gminną PGMiKM na rzecz Związku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.