INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2011 r. (data wpływu 14 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad naliczania podatku w obrocie odpadami z foli aluminiowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad naliczania podatku w obrocie odpadami z foli aluminiowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje Pan, na podstawie zawartej umowy, usługę polegającą na odbiorze wszelkich odpadów poprodukcyjnych od firmy zajmującej się produkcją wyrobów mleczarskich, przede wszystkim serków topionych. Za świadczoną usługę otrzymuje Pan wynagrodzenie. Jako odpady odbiera Pan m.in.:

1. odpady foli aluminiowej, które pozostają po produkcji opakowań do serków topionych;
2. zabrudzone serkiem, zgniecione opakowania wycofane z produkcji.

Towary określone w pkt 1 przed sprzedażą są jedynie belowane (zgniatane w odpowiedniej maszynie). Towary określone w pkt 2 przed belowaniem są myte i suszone. Towary te są sprzedawane podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa ta nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, bowiem nie jest to towar używany w rozumieniu art. 43 ww. ustawy.

W wydanej na Pana rzecz decyzji przez Prezydenta Miasta (Wydział Ochrony Środowiska), na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628 ze zm.), decyzji, stanowiącej pozwolenie na transport odpadów i ich magazynowanie, rodzaj odpadu określono jako odpad o kodzie 150104 – opakowania z metali. Wskazane odpady, ze względu na swoja grubość, nie nadają się do przetopienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy do dokonywanej przez Pana dostawy ww. towaru, ma zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym podatnikiem jest nabywca złomu, na którym ciąży obowiązek rozliczania podatku od tej transakcji...

Pana zdaniem, regulacja art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy nie ma zastosowania do dokonywanej przez Pana dostawy, ponieważ sprzedawany towar nie jest złomem, a aluminiowym odpadem opakowaniowym.

Uzasadniając zajęte w sprawie stanowisko, wskazuje Pan na regulację art. 5a ww. ustawy, natomiast przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze nie powołują symboli statystycznych dla sprzedawanego towaru, zatem nawet w przypadku gdyby posiadał Pan symbol statystyczny nie byłoby to przesądzające dla kwestii opodatkowania dostawy podatkiem od towarów i usług.

W Pana ocenie, istotne jest również to, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia złomu. W słowniku języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.) znajduje się zarówno definicja złomu, jak i definicja odpadu, co wskazuje jednoznacznie, że nie są to pojęcia tożsame. Jak wynika z tych definicji, złom to niepotrzebne, zużyte przedmioty metalowe, pojazdy, maszyny, odpady poprodukcyjne, a odpad to resztka surowca, odpadająca przy produkowaniu czegoś lub pozostająca przy wykorzystaniu czegoś. Również z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Tom IV, podsekcja DJ dział 27 – metale) wynika, iż odpady i złom to różne towary, które kwalifikuje się do różnych grup, np. 27.42.32-00.11 – odpady aluminiowe, 27.42.32-00.21 – złom aluminium.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 ustawy.

Ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) do ustawy o podatku od towarów i usług z dniem 1 kwietnia 2011 r. dodano przepis art. 17 ust. 1 pkt 7. Na jego mocy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające złom, jeżeli dokonującym jego dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r.).

Z kolei, na podstawie dodanego z dniem 1 kwietnia 2011 r. ww. ustawą z dnia 18 marca 2011 r. przepisu art. 17 ust. 7, przepisy ust. 1 pkt 7 i 8 stosuje się, jeżeli nabywcą lub usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15.

Ustawodawca, na potrzeby stosowania ww. art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, nie odwołuje się w obecnym stanie prawnym do klasyfikacji statystycznych, celem identyfikacji danej czynności.

Przyjęte od dnia 1 kwietnia 2011 r. regulacje wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, wprowadzają mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa złomu. Kluczową kwestią zatem, dla celów stosowania tej normy prawa, jest ustalenie, czy dany towar mieści się w pojęciu złomu.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., nie definiują pojęcia złomu. Natomiast kierując się wykładnią historyczną i celowościową omawianej normy prawa (art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy) na potrzeby jej stosowania, wskazać należy, iż przez złom należy rozumieć złom metali, w tym złom stalowy (wsadowy i niewsadowy), żeliwny i metali nieżelaznych, jak również złom metali szlachetnych. Wskazaną regulacją art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy należy również objąć obrót zużytymi akumulatorami ołowianymi lub ich częściami, zaliczanymi, zgodnie z normą europejską nr PN-EN 14057:2003, mającą status Polskiej Normy, do złomu.

Z kolei, w słowniku języka polskiego (Współczesny Słownik Języka Polskiego, Tom II, Wydawnictwo Langenscheidt Polska Sp. z o.o.) znajduje się definicja złomu, a także definicja odpadu, co wskazuje jednoznacznie, że nie są to pojęcia tożsame. Jak wynika z tych definicji, złom to zużyte, zniszczone przedmioty metalowe, także odpady produkcyjne przeznaczone do ponownego przetopienia w hutach jako surowiec wtórny; odłamany, odłupany kawał czegoś (s. 1075), a odpady to części materiału, surowca zostające podczas produkcji czegoś, niekiedy dalej wykorzystywane w produkcji ubocznej, wtórnie przerabiane itp. (s. 2205).

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 1243 ze zm.), odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. W poz. 1 załącznika nr 1 do tej ustawy ustawodawca wymienił pozostałości z produkcji lub konsumpcji, niewymienione w pozostałych kategoriach.

Powyższe, w ocenie tut. organu, prowadzi do konkluzji, że pojęcia odpad i złom nie są tożsame. Kierując się wykładnią historyczną przepisów w zakresie podatku od towarów i usług oraz ustawą o odpadach, należy przyjąć, że wskazane pojęcia „odpadu” i „złomu” należy rozróżnić, co jednakże nie wyklucza, że w związku z planowaną aktualnie nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług (projekt nowelizacji przewiduje zdefiniowanie pojęcia złomu poprzez zawarcie listy towarów uznanych za złom dla potrzeb art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy – wprowadzenie załącznika nr 11 do ustawy), niektóre kategorie odpadów mogą zawierać się w pojęciu złomu.

Z okoliczności sprawy wynika, iż, jako czynnym podatnikiem VAT, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wykonuje Pan, na podstawie zawartej umowy, usługę polegającą na odbiorze wszelkich odpadów poprodukcyjnych od firmy zajmującej się produkcją wyrobów mleczarskich, przede wszystkim serków topionych. Za świadczoną usługę otrzymuje Pan wynagrodzenie. Jako odpady odbiera Pan m.in.:

1. odpady foli aluminiowej, które pozostają po produkcji opakowań do serków topionych;
2. zabrudzone serkiem, zgniecione opakowania wycofane z produkcji.

Towary określone w pkt 1 przed sprzedażą są jedynie belowane (zgniatane w odpowiedniej maszynie). Towary określone w pkt 2 przed belowaniem są myte i suszone. Towary te są sprzedawane podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 tej ustawy oraz nie są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Rodzaj odpadu określono jako odpad o kodzie 150104 – opakowania z metali. Odpady, ze względu na swoja grubość, nie nadają się do przetopienia.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa, jak również przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy, stwierdzić należy, że prawidłowe jest Pana stanowisko, iż regulacja art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania do dokonywanej dostawy przedmiotowych odpadów. W tym przypadku bowiem z okoliczności sprawy nie wynika, aby przedmiotem dostawy był złom, lecz – jak wskazano we wniosku – aluminiowy odpad opakowaniowy (opakowania z metali) nie nadający się do przetopienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.