INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.), uzupełnionym w dniu 16 maja 2011 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług przewozu osób samochodami przystosowanymi do przewozu osób niepełnosprawnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2011 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniu 16 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług przewozu osób samochodami przystosowanymi do przewozu osób niepełnosprawnych.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Centrum jest jednostką organizacyjną Gminy działającą w formie samorządowego zakładu budżetowego. "C." zostało utworzone z dniem 1 stycznia 2011 r. - na podstawie uchwały Rady Miasta w sprawie utworzenia samorządowego zakładu budżetowego i nadania statutu zakładowi.

W ramach prowadzonej działalności świadczy odpłatnie usługi transportowe samochodami, przystosowanymi do przewozu osób niepełnosprawnych, na rzecz różnych osób, a w szczególności osób niepełnosprawnych na wózkach inwalidzkich. Pojazdy przewidziane są na transport do 9 osób. Przewozy odbywają się na zgłoszenia bez regularności przewozów i bez publicznie dostępnych przystanków, głównie z domu klienta do różnych instytucji, w tym w szczególności do placówek pomocy społecznej i zakładów opieki zdrowotnej. W 2006 r. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej - jednostka budżetowa Gminy - przy której działało Centrum jako gospodarstwo pomocnicze tej jednostki, uzyskał interpretację Urzędu Statystycznego - Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych z dnia 10 stycznia 2006 r., że tego typu usługi są usługami ambulansów wypadkowych.

Na dzień składania wniosku o interpretację indywidualną Centrum nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, gdyż korzysta ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1, ust. 2, ust. 5 i ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Obowiązek podatkowy powstanie po przekroczeniu kwoty zwolnionej od podatku (150.000 zł) z tytułu czynności podlegających temu podatkowi.

Centrum posiada dwa samochody przystosowane do przewozu osób niepełnosprawnych. W dowodzie rejestracyjnym pierwszego z nich, w rubryce „rodzaj pojazdu” widnieje wpis samochód osobowy, w rubryce „przeznaczenie” – przewóz osób niepełnosprawnych. Samochód ten zakupiono ze środków PFRON. W dowodzie rejestracyjnym drugiego samochodu, w rubryce „rodzaj pojazdu” widnieje wpis samochód osobowy, w rubryce „adnotacje urzędowe” – samochód przystosowany do przewozu osób na wózku inwalidzkim. Ww. pojazdy nie spełniają cech technicznych i jakościowych przewidzianych dla środków transportu sanitarnego, określonych w Polskich Normach. Centrum nie podpisało ani z NFZ, ani z SPZOZ umów na świadczenie usług przewozu osób niepełnosprawnych. Opłaty za świadczenie usług przewozu osób niepełnosprawnych ponoszą osoby bezpośrednio transportowane a w niektórych przypadkach Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej. Wg PKWiU, wprowadzonej w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r., usługi świadczone przez Centrum są sklasyfikowane jako „usługi pogotowia ratunkowego, włączając usługi zespołów ratownictwa medycznego” – 86.90.14.

W związku z powyższym zadano pytanie sprowadzające się do kwestii:

Czy usługi transportowe świadczone na rzecz osób starszych i niepełnosprawnych przystosowanymi do tego celu pojazdami korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, ponownie wskazującego, iż wg opinii z dnia 10 stycznia 2006 r., usługi przewozu osób niepełnosprawnych samochodami do tego przystosowanymi do różnych instytucji, w tym do placówek pomocy społecznej i zakładów opieki zdrowotnej, jako usługi ambulansów wypadkowych są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Należy zaznaczyć, że w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisu art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Art. 5a został dodany do ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a ustawy, wprowadzonym art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianach niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), którego zdanie wstępne zostało zmienione art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f,

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz możliwość stosowania zwolnień podatkowych.

W pozycji 157 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, wymieniony został zaliczony do grupowania PKWiU 49.39, „pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany”.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 347, str. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i uslug, zwalnia się od podatku usługi transportu sanitarnego.

Regulacja ta stanowi implementację prawa unijnego, gdyż w świetle art. 132 ust. 1 lit. p) Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zwolnione jest świadczenie usług transportu dla chorych lub rannych osób pojazdami do tego celu przeznaczonymi, przez odpowiednio upoważnione podmioty.

Cytowany przepis umiejscowiony został w rozdziale 2 tego aktu, zatytułowanym „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym”, co oznacza, iż usługi transportu dla chorych lub rannych na gruncie Dyrektywy VAT podlegają zwolnieniu od podatku wyłącznie, gdy są wykonywane w interesie publicznym, tzn. wypełniają obowiązki, jakie ciążą na danym państwie wobec jego obywateli. W żadnym przepisie Dyrektywy nie została jednak wskazana definicja „interesu publicznego”, nie zostały również określone podmioty, które mogą działać „w interesie publicznym”. Oznacza to, że zarówno komercyjne przedsiębiorstwa, jaki i niekomercyjne organizacje mogą prowadzić działalność z zakresu „interesu publicznego”.

W tym kontekście wskazać należy - co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z Dyrektywą stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika„ (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych wydanych na jej podstawie nie definiują, co należy rozumieć pod pojęciem „transport sanitarny”, zasadnym wydaje się więc odniesienie do ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 ze zm.), której dział V reguluje kwestie transportu sanitarnego.

Zgodnie z art. 70a ust. 1 ww. ustawy, transport sanitarny jest to przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, transport sanitarny wykonywany jest specjalistycznymi środkami transportu lądowego, wodnego i lotniczego.

Środki transportu sanitarnego, o których mowa w ust. 2, muszą spełniać cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane (art. 70a ust. 3 ustawy).

Stosownie do dyspozycji art. 70d ust. 2 ww. ustawy, Narodowy Fundusz Zdrowia i zakład opieki zdrowotnej prowadzony w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, jednostki budżetowej albo instytucji gospodarki budżetowej zawierają umowy o wykonywanie usług transportu sanitarnego z podmiotami spełniającymi wymagania, o których mowa w art. 70a.

W zakresie transportu osób celowa jest także analiza przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 ze zm.).

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ww. ustawy, zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na:

1. zespoły specjalistyczne, w skład których wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny;
2. zespoły podstawowe, w skład których wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, zespół ratownictwa medycznego jest wyposażony w specjalistyczny środek transportu sanitarnego, spełniający cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane.

Stosownie do dyspozycji art. 44 ust. 1 ustawy, zespół ratownictwa medycznego transportuje osobę w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego, pod względem czasu dotarcia, szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego lub lekarza koordynatora ratownictwa medycznego.

W przypadku gdy u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego zostanie stwierdzony stan, który zgodnie ze standardami postępowania, o których mowa w art. 43, wymaga transportu z miejsca zdarzenia bezpośrednio do szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe albo do jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego lub, gdy tak zadecyduje lekarz systemu obecny na miejscu zdarzenia, osobę taką transportuje się bezpośrednio do wskazanego szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe albo wskazanej jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego. W przypadku transportu poza rejon operacyjny transport koordynuje lekarz koordynator ratownictwa medycznego (art. 45 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ww. ustawy, przez stan nagłego zagrożenia zdrowotnego rozumieć należy stan polegający na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagający podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia;

Z treści wniosku wynika, iż Centrum w ramach prowadzonej działalności świadczy odpłatnie usługi transportowe samochodami, przystosowanymi do przewozu osób niepełnosprawnych, na rzecz różnych osób, a w szczególności osób niepełnosprawnych na wózkach inwalidzkich. Pojazdy przewidziane są do transportu do 9 osób. Przewozy odbywają się na zgłoszenia bez regularności przewozów i bez publicznie dostępnych przystanków, głównie z domu klienta do różnych instytucji, w tym w szczególności do placówek pomocy społecznej i zakładów opieki zdrowotnej.

Analizując okoliczności sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Dyrektywy 2006/112/WE Rady, ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz o Państwowym Ratownictwie Medycznym stwierdzić należy, iż usługom przewozu osób samochodami przystosowanymi do przewozu osób niepełnosprawnych nie można przypisać przymiotu transportu sanitarnego uprawniającego do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług. Aby mówić o transporcie sanitarnym osób musi on dotyczyć osób chorych lub rannych, pojazdami do tego celu przeznaczonymi, przez odpowiednio upoważnione podmioty. Najczęściej są to ambulanse obsługiwane przez specjalnie wyszkolone zespoły ratownicze, stanowiące część systemu udzielania pomocy w nagłych wypadkach. Podczas akcji ambulans jest pojazdem uprzywilejowanym w ruchu drogowym i może nie stosować się do przepisów ruchu drogowego. Fakt wyposażenia pojazdu w urządzenia, które umożliwiają przewóz osób niepełnosprawnych nie tyle czyni z takiego samochodu specjalistyczny środek transportu sanitarnego, co specjalistyczny środek transportu, który może być używany w celach niezwiązanych z opieką medyczną, służący do świadczenia usług lądowego transportu pasażerskiego.

Skoro więc – jak wynika z treści wniosku – świadczone przez Centrum usługi sklasyfikowane są wg PKWiU, wprowadzonej w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. jako „usługi pogotowia ratunkowego, włączając usługi zespołów ratownictwa medycznego” – 86.90.14., ich wykonywanie podlega opodatkowaniu podstawową, 23% stawką podatku.

Niemniej jednak należy wskazać, że gdyby przedmiotowe usługi mieściły się w grupowaniu 49.39 jako „pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany”, ich świadczenie uprawniałoby do zastosowania – zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 i poz. 157 załącznika nr 3 do ustawy - obniżonej, 8% stawki podatku.

Końcowo wskazać należy, iż kwestia dotycząca obowiązku opodatkowania otrzymanej dotacji, rozstrzygnięta została w interpretacji nr ITPP2/443-217a/11/AK.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.